Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του 2011 αποτέλεσε το πρώτο ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την πρόληψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, την προστασία των θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και της επιβολής αυστηρών ποινών στους δράστες. Τρεισήμισι δεκαετίες πίσω, στο 1975, όλες αυτές ήταν έννοιες άγνωστες. Οι γυναικοκτονίες βαφτίζονταν «εγκλήματα τιμής» και χαρακτηρίζονταν ως οικογενειακές υποθέσεις. Μια τέτοια υπόθεση γυναικοκτονίας είναι και αυτή του συγκεκριμένου επεισοδίου.
Ωστόσο, ο 45χρονος Γιώργος Αναζίκος δεν αρκέστηκε στη δολοφονία της συζύγου του, αλλά σκότωσε και τον οικογενειακό τους φίλο και εραστή της. Όταν ένα βράδυ τον βρήκε μέσα στο σπίτι του, στον Κολωνό, δεν δίστασε να τον εκτελέσει με τέσσερις σφαίρες. Η δικαιοσύνη, πάντως, ερμηνεύοντας τον ποινικό κώδικα της εποχής, του αναγνώρισε τα ελαφρυντικά που πάλευε να κερδίσει στο ακροατήριο και τον τιμώρησε με πρόσκαιρη κάθειρξη και όχι ισόβια.
Οι εφημερίδες της εποχής έκαναν λόγο για τον «όψιμο εκδικητή της τιμής του». Από την πλευρά της η Αγγελική Καρδαρά, διδάκτωρ του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Τακτική Επιστημονική Συνεργάτιδα του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος σκιαγραφεί το προφίλ του δράστη, προσπαθεί να μπει στο μυαλό του αλλά μιλά και για την ανύπαρκτη δημοσιογραφική δεοντολογία και τον τρόπο που κάλυπτε ο τύπος της εποχής ανάλογα εγκλήματα.
