Αυτές τις ημέρες εκείνοι που επιλέγουν να θεωρούν τον εαυτό τους προοδευτικό, αλλά ενοχλούνται από το «πανηγυράκι» του Pride επικρότησαν δίνοντας μεγάλη δημοσιότητα στην τοποθέτηση του κυρίου Χρήστου Σιμαρδάνη. Επαίνεσαν τη στάση του, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για έναν "υπέροχο, αξιοπρεπή κύριο".
Η τοποθέτηση του ήταν η εξής:
"Την ημέρα του Gay Pride μου ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος. Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες ''είμαι περήφανος που έχω αυτιά''. Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για....χίλια δύο άλλα πράγματα. Θα μου άρεσε να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανος που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας".
Η θέση αυτή αρχικά μπορεί να θεωρηθεί νηφάλια και σωστή, όταν όμως αρχίζεις να την αναλύεις λαμβάνοντας υπόψιν τις συνθήκες μέσα στις οποίες διατυπώνεται, τα πράγματα αλλάζουν. Ναι, κανείς δεν είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Δεν λέμε π.χ στους φίλους μας, ή τουλάχιστον δεν το κάνουμε όσοι έχουμε λύσει βασικά ζητήματα αυταξίας, "Καλά, εχθές έκανα κάτι κόλπα, το τρέλανα το μωρό!". Ναι, οι σεξουαλικές μας πρακτικές δεν ενδιαφέρουν τους άλλους. Όμως το να είσαι στρέιτ ή ομοφυλόφιλος περιορίζεται στο τι κάνεις στο κρεβάτι σου; Γιατί εγώ φιλάω άφοβα τον σύζυγο μου ανά πάσα ώρα και στιγμή, ενώ ο κολλητός μου ούτε που το διανοείται; Γιατί αν νοσηλευτώ εγώ η οικογένεια μου δεν μπορεί να παρακάμψει τις ιατρικές αποφάσεις του συζύγου μου, ενώ δεν θέλω να φανταστώ τι θα κάνουν συγγενείς ζευγαριών που είναι χρόνια μαζί και αγαπιούνται, αλλά έχουν την ατυχία να είναι ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα;
Όταν η κοινωνία απαιτεί να νιώθεις ντροπή γιατί γεννήθηκες με το «λάθος» χρώμα ή επειδή σου αρέσει ο «λάθος» άνθρωπος τότε οφείλεις να φωνάξεις πως είσαι υπερήφανος, να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου στην ζωή και να αποτελέσεις παράδειγμα για όσους φοβούνται ακόμα.
Στη συνέχεια ο κύριος Σιμαρδάνης λέει πως θα επιθυμούσε να είναι υπερήφανος για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά του. Αλήθεια, έχει αντιληφθεί πως η Παρέλαση Υπερηφάνειας είναι μία εκδήλωση που γιορτάζει ακριβώς κάποια από τα αγνότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως η αγάπη, η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη; Και τόσο οι ΛΟΑΤΚΙ όσο κι εμείς οι υποστηρικτές τους είμαστε υπερήφανοι που εμφορούμαστε από αυτά και θέλουμε να τα βροντοφωνάξουμε μπας και κάποιοι άλλοι τα ενστερνιστούν.
Όσο για το να υπερηφανεύεται κάποιος για το αν είναι καλός πατέρας θα ήθελα να του υπενθυμίσω πως προϋπόθεση γι' αυτό είναι αρχικά να του επιτρέπεται να είναι πατέρας. Συνεπώς σε μεγάλη μερίδα τον συμπολιτών μας το κράτος αρνείται την χαρά να μεγαλώσουν ένα παιδί και να το αναθρέψουν με τρόπο που θα τους κάνει υπερήφανους επειδή δεν έτυχε να γεννηθούν στρέιτ.
Ας φύγουμε όμως από το στενό πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αφορούν στην κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ και ας αναλογιστούμε πως ο συλλογισμός του κυρίου αυτού καθιστά άκυρο ένα άλλο σύνθημα υπερηφάνειας. Το 1968, το τραγούδι του James Brown "Say it loud, I'm black and I'm proud!" εξέφρασε και ενέπνευσε τους διεκδικητές ισότητας και ισονομίας της μαύρης κοινότητας στις ΗΠΑ. Και τότε υπήρχαν κάποια μέλη της μαύρης κοινότητας που δεν ήθελαν να "προκαλούν" και επέλεγαν να αρκούνται στα ψίχουλα που τους είχαν παραχωρηθεί με την κατάργηση της δουλείας φοβούμενοι πως αν απαιτήσουν ισονομία θα τους περιμένουν τα χειρότερα. Τους υποτακτικούς αυτούς ανθρώπους που επιδίωκαν να αφομοιωθούν από την κοινωνία των λευκών αρνούμενοι τα ιδιαίτερα φυλετικά χαρακτηριστικά τους οι μαύροι ακτιβιστές τους αποκαλούσαν Μπάρμπα Θωμάδες, μια αναφορά στον αμφιλεγόμενο λογοτεχνικό ήρωα της Καλύβας του Μπάρμπα Θωμά.
Προφανώς και το χρώμα του δέρματος, όπως και η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε, άρα δεν θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτό. Ή μήπως όχι; Όταν το εγγενές αποτελεί κουσούρι για την καθεστηκυία τάξη, όταν η κοινωνία απαιτεί να νιώθεις ντροπή γιατί γεννήθηκες με το «λάθος» χρώμα ή επειδή σου αρέσει ο «λάθος» άνθρωπος τότε οφείλεις να φωνάξεις πως είσαι υπερήφανος, να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου στην ζωή και να αποτελέσεις παράδειγμα για όσους φοβούνται ακόμα. Γιατί ο κος Σιμαρδάνης μπορεί να μην δηλώνει υπερήφανος για την σεξουαλική του ταυτότητα αλλά έχει την πολυτέλεια να διασκεδάζει σε gay bar χωρίς να φοβάται. Και γι' αυτήν την πολυτέλεια έχουν αγωνιστεί πολλοί τους οποίους ο Μπάρμπα Θωμάς της ομοφυλοφιλίας προφανώς θεωρεί αναξιοπρεπείς. Δεν πειράζει, ίσως τελικά του αξίζει να συνδέεται μόνο με εκείνους που επιβραβεύουν την αξιοπρέπεια του:
σχόλια