Τα δελτία ειδήσεων γεμίζουν με κλισέ ατάκες εκείνη τη μέρα. «Έρημη η Αθήνα», «Πόλη φάντασμα θύμιζε η πρωτεύουσα», «Οι λιγοστοί κάτοιοι που απέμειναν στο κλεινόν άστυ».
Η νεαρή σκηνοθέτις Εύα Μπαλάση αποφάσισε, θέτοντας αυστηρό deadine στον εαυτό της, να φτιάξει ένα φιλμάκι (δείτε το πάνω) για όσα αντίκρισε τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα.
Περίμενε ότι θα ήταν τα πάντα άδεια και πως σχεδόν δεν θα έβρισκε καθόλου κόσμο. Σε ένα βαθμό είχε δίκιο, όταν όμως σε διάφορες περιοχές είδε κίνηση, την κινηματογράφησε κι αυτήν, ακόμα κι αν δεν ταίριαζε φαινομενικά με την αρχική της σκέψη σχετικά με το πρότζεκτ της.
«Δε μ' ένοιαξε να σταθώ στη γιορτή και τα επιμέρους έθιμα της ημέρας» λέει η Εύα Μπαλάση στο LIFO.gr, μιλώντας για τον δικό της Δεκαπενταύγουστο. «Για μένα, ο στόχος αυτής της μικρής ντοκυμενταρίστικης ταινίας ήταν ο Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα, όπως εγώ τον βιώνω τα τελευταία χρόνια που επιλέγω να μείνω και όχι να φύγω»
«Προς μεγάλη μου έκπληξη φέτος, η Αθήνα δεν άδειασε όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια» σημειώνει, «κι αυτή είναι άλλη μία ένδειξη της κρίσης - ή ίσως να βγήκα κι εγώ λίγο εκτός των ορίων της περιοχής μου. Όπως και να έχει, ήθελα να πραγματώσω αυτή την ιδέα και το έκανα, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος που εγώ περίμενα.
Τα γυρίσματα αλλά και το μοντάζ του Δεκαπενταύγουστου διήρκεσαν ακριβώς μία μέρα, την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου.»
