Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ρίγη στο άκουσμα ενός κομματιού
Νομίζω, πως ήταν το Gangsta’s Paradise του Coolio το 1995, το οποίο μου σύστησε ένα νέο ήχο πιο ρυθμικό από το metal που άκουγα ως έφηβος μέχρι τότε και το οποίο ήρθε και συμπλήρωσε το Killing in the name of των Rage against the machine (1991) και το Sabotage των Beastie Boys (1994) και έκανε έτσι την μετάβαση από τα metal στα hip hop ακούσματα πιο ομαλή.. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι τα συνειδητοποιώ καθώς στα γράφω..
H πρώτη αφίσα ραπ συγκροτήματος που κρέμασα στο δωμάτιο μου
Αφίσα ραπ συγκροτήματος δεν είχα ποτέ στο δωμάτιο μου στο πατρικό, έχω όμως συλλογές σε κάδρα στον τοίχο με κάποια εισιτήρια από hip hop και όχι μόνο συναυλίες που έχω πάει ή μερικές από τις καλύτερες που έχω παίξει είτε ως ΣΕΞΠΥΡ είτε ως Trendy Hooliguns καθώς και ένα πίνακα ανακοινώσεων με αναμνηστικά καρτελάκια από συναυλίες που έπαιξα και ενθύμια από τα μεγάλα live που έχω συμμετάσχει..Όλα αυτά στο πατρικό μου, στο δικό μου σπίτι δεν έχω τίποτα, γιατί θέλω να κρατάω το μυαλό μου καθαρό και δημιουργικό ώστε να φτιάχνω από την αρχή συνέχεια νέα πράγματα χωρίς να αναπολώ το παρελθόν και να είμαι έκθεμα στο μουσείο του ίδιου μου του εαυτού.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό από την δεκαετία του ογδόντα
Ξεκάθαρα ο Χάρρυ Κλυν, ο Ζουγανέλης και ο Μπουλάς με το Γκραφίτι και τα κουφώματα, ο Λουκιανός Κελαηδόνης, ο Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ και φυσικά η disco μουσική με τα καρακιτσουλέ ντυσίματα που ποτέ δε μου άρεσε και ποτέ δε με κέρδισε. Άλλωστε έχω γεννηθεί το 1981, οπότε όλα αυτό πέρασε από πάνω σε εποχή όπου δεν αντιλαμβανόμουν και πολλά όποτε οι πρώτοι παιδικοί μου ήρωες μου κέντρισαν το ενδιαφέρον.
Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα περήφανος που κάνω ραπ μουσική
Όταν ήρθα σε επαφή με τα Ημισκούμπρια για πρώτη φορά και συγκεκριμένα το 1997, με τον Δημήτρη Μεντζέλο που άκουσε μια κασέτα που είχα βγάλει με πήρε στο σπίτι τηλέφωνο και μου είπε πως ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με την τρέλα μου..
Μετά έπαθα εγκεφαλικό… Ήμουν μόλις 16 και με έπαιρνε τηλέφωνο ο ένας εκ των MC’s των Ημισκουμπρίων, όταν βρέθηκα δε με τον Μιθριδάτη και τον Πρύτανη αλλά και τα άλλα παιδιά τότε στην Κλικαρία το 1999 ένοιωσα περήφανος που κάνω ραπ μουσική, καθώς αυτή μου έδωσε την δυνατότητα να συνυπάρχω και να δημιουργώ με τόσους προικισμένους ανθρώπους.
Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα τρακ πριν βγω στην σκηνή
Πίστεψε το ή μη..θα πω μεγάλη κουβέντα..Δεν έχω αισθανθεί ποτέ τρακ στην σκηνή την νοιώθω σαν φυσικό μου χώρο, καθώς κάνω live από το 1997, και δεύτερον από το 1995 συμμετείχα σε θεατρικές παραστάσεις με μια θεατρική σχολική ομάδα όπου γινόταν σοβαρή δουλειά, καθώς μας μάθαιναν πώς να στεκόμαστε στην σκηνή, και ορθοφωνία άνθρωποι όπως η Κάρμεν Ρουγγέρη, ο Βαλαβανίδης (ο μεγάλος τότε Βαλαβανίδης από τους Αυθαίρετους). Όλα αυτά με έκαναν να αισθάνομαι φυσικό μου χώρο το σανίδι, να έχω μια σχέση εξάρτησης και να μην μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό..Έχω κάνει πάνω από 1500 συναυλίες αυτά τα χρόνια μικρές, μεγάλες, και ακόμα θέλω και άλλες… Ο Μιθριδάτης με λέει χαρακτηριστικά live junkie!
Το πρώτο μουσικό κομμάτι που μου άρεσε και δεν είχε καμία σχέση με το ραπ
Σίγουρα η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την δουλειά του Τζίμη Πανούση με τον ‘’Νεοέλληνα'' του Τζίμη Πανούση κάπου στο 1998, αφού τότε άρχισα να καταλαβαίνω τους στίχους του, καθώς επίσης όταν ήρθα σε επαφή με τον ήχο και την εικόνα των Rammstein το 2006 σε ένα dj set, τότε του Δημήτρη Μεντζέλου στο Revenge of Rock…Μετά ακριβώς έκανα τους Trendy Hooliguns με τους οποίους φέτος κλείνουμε 10 χρόνια…
Κατά τα άλλα έχω έρθει σε επαφή με το metal από την πρώτη στιγμή που άκουσα μουσική καθώς ήταν το είδος που άκουγε η παρέα μου στο σχολείο.
Το πρώτο live μου/Το πρώτο dj set
Ήταν το 1997, ήμουν στο φροντιστήριο, με πήραν τηλέφωνο, ξήλωσα το στερεοφωνικό μου και το πικάπ είχαμε και ένα μείκτη και παίξαμε ως Καβουροδεινόσαυροι τότε με ένα σχήμα metal μαζί σε ένα live υποστήριξης για τους ασθενείς που πάσχουν από AIDS.
H τελευταία φορά που ένας θαυμαστής μου ξέφυγε εντελώς
Όσοι με παρακολουθούν από θαυμαστές μετά από λίγο γίνονται φίλοι, γιατί τα live είναι πολύ συχνά οπότε δεν παίζει τρελή αποστασιοποίηση. Δυστυχώς για την εικόνα μου, ευτυχώς για την ψυχή μου απομυθοποιούμαι εύκολα.
Η τελευταία φορά που εκνευρίστηκα με ένα σχόλιο που άκουσα για την ραπ μουσική
Τι να σου πω, γενικά δεν εκνευρίζομαι όταν ακούω μουσική ούτε με τα σχόλια που γίνονται για αυτή. Ακούω και κάνω μουσική για να εκφράζομαι και όταν κάτι με εκνευρίζει πραγματικά το σατιρίζω ώστε ακόμα και αυτός ο εκνευρισμός να γίνεται δημιουργικά.
Η πρώτη ιδέα που μου ήρθε στο μυαλό για την τελευταία μου δουλειά
Τώρα με όλα αυτά που γίνονται με την Τουρκία, ξύπνησαν μέσα μου όλες οι ρίζες μου από Πόλη και Μικρά Ασία και έγραψα με τον Numberless ένα κομμάτι ωδή στα Ελληνοτουρκικά, ένα κομμάτι battle μεταξύ ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα που έχω δημιουργήσει (τον απόλυτο Έλληνα καλλιτέχνη που είναι υβρίδιο Κραουνάκη και Θάνου Μικρούτσικου) και ενός παραδοσιακού Τούρκου Δερβίση! Επίσης σχεδόν παράλληλα έγραψα και κυκλοφόρησα ένα κομμάτι για το comedy lab με την Στέλλα Καραμπακάκη και τον Θάνο Λυμπερόπουλο με τίτλο «το πτώμα» το οποίο εκφράζει 100% τον πόνο της κοπέλας μου για την συμπεριφορά μου μες στο σπίτι.
Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα ικανοποίηση σε ένα live ως θεατής
R.A the Rugged Man, live στο AN CLUB, 2015.
Ο τελευταίος ραπ δίσκος άλλου συγκροτήματος που δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω
R.A. The Rugged Man ‘’Legends never die’’.
Ένα συλλεκτικό αντικείμενο που έχει να κάνει με την ραπ μουσική για το οποίο αισθάνομαι περήφανος
Το πρώτο μου cd που κυκλοφόρησα από την Sony Music το 2000 σχεδόν στα 18 μου, ως Καβουροδεινόσαυροι με τίτλο "Φύκια για μεταξωτές κορδέλες»…Σόρυ είμαι υποκειμενικός…
Ένα μουσικό κομμάτι που μου φέρνει στο μυαλό αμέσως τους γονείς μου
Δεν θα σου πω κομμάτι αλλά όλα τα ρεμπέτικα τραγούδια και το κλίμα που δημιουργούν, αλλά συγκεκριμένα για τον πατέρα μου ένα κομμάτι του Μπαλάφα τελευταίο που του δίνει δύναμη να συνεχίζει να παλεύει σε ένα πρόβλημα υγείας που έχει με τίτλο «Άντε να σταθώ στα πόδια μου». Δεν τον ξέρω τον Μπαλάφα αλλά τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό.
Ένας δίσκος που καθόρισε την εφηβεία μου
Ημισκούμπρια ‘’30 χρόνια επιτυχίες’’ 1996.
Η τελευταία φορά που βούρκωσα στο άκουσμα ενός κομματιού
Από τα γέλια θα σου πω, γιατί συνήθως έτσι κλαίω όταν ακούω μουσική…Είναι το Κομμάτι ‘’Τζένυ Μπότση’’ του μετανάστη πλέον Μαύρου Ήλου, το οποίο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, αλλά μέσα στο 2016 θα το ακούσετε… Με 2 μέτρα περιγράφει όλη την hip hop σκηνή στην Ελλάδα..
«Ότι και αν γράψω και να πω σου ακούγεται σαν διδαχή,
Δεν έχω στόχους στη ζωή μου είμαι έντερο παχύ..»
Ο Sexpyr το 2016 ετοιμάζει ένα πολύ ωραίο project μουσικό και σε επίπεδο σατιρικής εκπομπής με την Στέλλα Καραμπακάκη και τον Θάνο Λυμπερόπουλου για την εταιρεία phonographics. Επίσης ετοιμάζει ένα lp ή ep με τον Bobby Tsiblida (Εμπνε) με συμμετοχές από όλους τους άρρωστους του χώρου του και φυσικά έχει κλεισμένα live με τον Μιθριδάτη στο ΚΟΟΚΟΟ για τη νέα χρονιά και ανυπομονεί να ζήσει την εμπειρία των επετειακών για τα 20 χρόνια ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
Επίσης, κάτι ψήνεται και με trendy hooliguns για τα 10 τους χρόνια..Για τα υπόλοιπα είναι υποψήφιος Διδάκτωρ και ερευνητής στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε φροντιστήρια και τρέχει και δεν φτάνει, αλλά του αρέσει πώς να το κάνει… Επίσης είναι αρχισυντάκτης στο www.musicmash.gr
Περισσότερα για τον Sexpyr στην σελίδα του στο Facebook
σχόλια