Ζητήσαμε από 16 φίλους της μουσικής να μας πουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ για την χρονιά που πέρασε.
Να ποιες ήταν οι επιλογές τους
Gigi Masin - Wind
Επιλογή του Χρήστου Κοντού (kennedymagazine.com)
Η πιο ιδιαίτερη περίπτωση αυτής της χρονιάς είναι μια επανέκδοση που έφερε στο προσκήνιο έναν μουσικό από την Βενετία, που το 1986 κυκλοφόρησε μόνος του 500 κόπιες ενός μαγικού δίσκου που δεν προωθήθηκε ποτέ στην κυκλοφορία. Ένας κατά βάση πολυοργανιστας o Gigi Masin παίζει σε αυτό τον δίσκο σχεδόν τα πάντα και τραγουδάει σπαραξικαρδια το κομμάτι call me. Ήμουν τυχερός να βρω αυτό τον δίσκο αρκετά χρόνια πριν από ένα ιταλικό δισκάδικο με gothic, new wave. Είναι το πιο σημαντικό αντικείμενο στην συλλογή μου. Και αυτή η επανέκδοση που έγινε με την πολύτιμη βοήθεια της Music From Memory βοήθησε αυτό τον ευαίσθητο καλλιτέχνη να γίνει διάσημος σε ένα αρκετά μεγάλο κύκλο μουσικόφιλων και να απόκτησε μετά από 30 χρόνια την αναγνώριση που του αξίζει.
Και:
Tame Impala / Currents
Destoyer-Poison Season
Father John Misty / I love you, Honey Bear
Jaakko Eino Kalevi / Self Titled
Johnny Nash / Phantom Actors
Savant / Artificial Dance Rex
Iluvisii / In The Moon Cage
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Επιλογή του Δημητρη Λίλη (justgazingrecords.tumblr.com)
Δεν είναι ούτε για να παζαρεύεις, ούτε για να πολυαναλύεις την φετινή κορυφή στα albums της χρονιάς. Ο Καλιφορνέζος ράπερ μόλις στα 28 του με το τρίτο ολοκληρωμένο άλμπουμ της καριέρας του ,σαρώνει σχεδόν κάθε λίστα έγκυρων μουσικών μέσων και αν το θέλει χρίζεται ο νέος βασιλιάς της μαύρης μουσικής. Πιο βαθύς από τον Drake, πιο πολιτικός από τον Kanye West και πιο δημιουργικός από τον D'Angelo, παρέδωσε τον δίσκο που κάνει περήφανη την ραπ ακόμα και στα αυτιά ακροατών που δεν ασπάζονται το είδος που εκπροσωπεί. Καθόλου τυχαία δημιούργησε τόσο για την Αμερική όσο και για την hip hop κουλτούρα ένα ακόμα album ορόσημο και προίκισε την επόμενη γενιά μουσικών με κομμάτια που αναμένεται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο να συνειδητοποιήσει και ο μέσος Ευρωπαίος ακροατής ότι δίκαια η ραπ είναι το μόνο μουσικό είδος σε εξέλιξη και με τεράστια εμπορική απήχηση παράλληλα. Η μπάντα του υποστηριζόμενη από την αφρόκρεμα της νέο - jazz σκηνής του L.A., με τον Thundercat στο μπάσο, τον Kamashi Washington στα πνευστά και τον Flying Lotus στην παραγωγή, έχτισε στην κυριολεξία για λογαριασμό του Lamar το ιδανικό wall of sound ώστε να σαν άλλος σύγχρονος ευαγγελιστής να μεταδώσει το πνεύμα της ποιοτικής μαύρης μουσικής. Θα χρειαστεί αρκετούς μήνες νομίζω και το ελληνικό κοινό να χωνέψει την ποιότητα των ενορχηστρώσεων και τον δημιουργικό μουσικό πόλεμο που συμβαίνει κάτω και πίσω από τις βαθιά μελετημένες ρίμες του Kendrick Lamar. Άρτιο από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία νότα.
Και:
Drake - If You're Reading This It's Too Late
D'Angelo / The Vanguard - Black Messiah
Jamie xx - In Colour
Paul De Jong - IF
Protoje - Ancient Future
Επιλογή του Blend Mishkin (blendmishkin.com)
Γιατί κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο άλμπουμ ανακαλύπτω και κάτι νέο μέσα σε αυτό. Ο Protoje είναι δικαίως ένας από τους βασικούς συντελεστές του Roots Revival κινήματος που ξεκίνησε στην Τζαμάικα τα τελευταία χρόνια. Οι συνεργασίες στο Ancient Future όπως αυτές των Chronnix, Kabaka Pyramid και Jesse Royal πλαισιώνουν στιχουργικά και εκτελεστικά ένα άρτιο αποτέλεσμα ενώ η παραγωγή από τον ίδιο τον Protoje είναι υποδειγματική για το είδος. Εκτός των σινγκλς, Answer to your name και Who knows (όπου το δεύτερο κατάφερε να κερδίσει την νούμερο ένα θέση στο chart του BBC) το άλμπουμ απαρτίζεται μόνο από διαμάντια.
Και:
SLY AND ROBBIE PRESENTS NOMADDZ
Jahdan Blakkamoore – Order of Distinction
Byron Lee & The Dragonaires - UPTOWN TOP
RANKIN GENTLEMAN - MTV UNPLUGGED
Thundercat - The Beyond
Επιλογή του Mr. Z (nakedsides.tumblr.com)
Ο Κολλητός του Flylo και πρωτοξάδερφος του Kamashi βρίσκεται μέσα στους πιο δυνατούς μπασίστες παγκοσμίως. Φέτος κατάφερε να κάνει το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς κι ας είναι σε μίνι διάσταση (περιέχει μόλις 6 κομμάτια). Η μουσική του Thundercat είναι σπουδή στο 70s fusion. Περιέχει τις σωστές δόσεις jazz και soul, βασικά future soul θα έλεγα. Εκεί είναι άλλο ένα σημείο που κερδίζει ο ίδιος με την φοβερά αισθαντική του φωνή στα tracks πέρα απο τις μελένιες του μπασογραμμές. Καλύτερη στιγμή το "Them changes".
Και:
2.Jamie xx - In Colour
3.Bad Bad Not Good - Sour Soul
4.Floating Points - Elaenia
5.Julio Bashmore - Knockin Boots
Κendrick Lamar - To pimp a butterfly
Επιλογή του Μιχάλη Έψιλον (rodonfm.net)
Ένα instant classic για το Hip-Hop. Ο Κεντρικ Λαμαρ μέσα από ένα χείμαρρο λέξεων, χαρακτήρων, ιστοριών και τολμηρών ριμών αποτυπώνει στο σχεδόν ογδοντάλεπτο "To Pimp A Butterfly" την ταραγμένη αφροαμερικανικη ζωή στις ΗΠΑ του σήμερα. Ρατσισμός, κοινωνικές ανισότητες, αστυνομική βία, πάντα παρών. Εκφράζει το θυμό του, την αγωνιά του, τα όνειρα και τις ελπίδες του. Ταυτόχρονα σκιαγραφεί την πορεία και τη στάση του μαύρου καλλιτέχνη στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Εκμετάλλευση, εμπορευματοποίηση, συμβιβασμός, ματαιοδοξία. Ο Λαμάρ επενδύει μουσικά τα λεκτικά του πυρά, σεβόμενος το παρελθόν της μαύρης μουσικής (free jazz, p-funk, cosmic beats) αλλά παίζοντας και μες στους νεωτερισμούς που εισάγουν σε αυτήν παραγωγοί όπως ο Flying Lotus και ο Thundercat. Ένας πραγματικός μουσικός θρίαμβος που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια.
Και:
julia holter - have you in my wilderness
vince staples - summertime '06
tame impala - currents
bjork - vulnicura
Chelsea Wolfe - Abyss
Επιλογή του Χρήστου Μίχου (tospitimetaparaxena.blogspot.gr)
Το νέο σάουντρακ για το σκοτάδι της Chelsea Wolfe, είναι το υποβλητικό αριστούργημα της καλλιτέχνιδας.
Με θεματολογία που ξεκινά από την καταγραφή των εμπειριών της από την χρόνια παράλυση ύπνου που πάσχει και φτάνει μέχρι την χαρτογράφηση συναισθημάτων και καταστάσεων από τις «μάχες» με το σκοτάδι, τους εφιάλτες, τις σκιές, την ύπαρξη την ίδια.
Ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, είτε τρομάζεις και φεύγεις μακριά ανήσυχος για πολλές ώρες, είτε συγκινείσαι σε βαθμό που τα δάκρυα γίνονται μαύρα, χωρίς ενδιάμεσο σταθμό. Αυτές οι ακραίες αντιδράσεις συμβαίνουν γιατί, αλίμονο, ότι βιώνεται είναι αληθινό μέχρι τελευταίας νότας.
Και:
Julia Holter - Have You In My Wilderness
Το ''Have You In My Wilderness''είναι ένα άλμπουμ που ορίζει τη δικιά του χρυσή τομή όχι μόνο στις μουσικές του επιρροές αλλά και σε μια ανανεωμένη μουσική αντίληψη, μακριά από την εφήμερη δόξα της ποπ, την εφηβική έπαρση του ροκ ή ακόμα την κλινική τελειότητα των μουσικών επιστημόνων ή πτυχιούχων και κοντά στην θεραπευτική αξία της Μουσικής. Είναι άλμπουμ προσβάσιμο και άμεσο, καθόλου ελιτίστικο και αρκετά επικοινωνιακό και με αρκετό όφελος για την ταλαιπωρημένη ψυχική μας ισορροπία. 'Ο,τι υπονοεί και ο τίτλος δηλαδή.
Beach House - Depression Cherry
Χωρίς να μας ενδιαϕέρει για το που, ετοιμάσαμε βαλίτσες, βάλαμε τη θλίψη μας προσεκτικά στο θηκάκι με τα εύθραυστα και ταξιδεύουμε στα κόκκινα δάση με τις κερασιές ενός αντίκοσμου χαρμολύπης και λοιπών ευγενών συναισθημάτων, έχοντας τυϕλή εμπιστοσύνη στην θεία Victoria και στον θείο Alex που και σε αυτό το άλμπουμ οδηγεί ολόκληρους συναισθηματικούς κόσμους σε τοπία ανάπαυσης και θεραπείας. Μέχρι την ξεκάθαρη, δίχως λύτρωση, νοσταλγία του "Days Of Candy" που κλείνει το ταξίδι, δεν ξέρω αν έϕτασα στον προορισμό αλλά αϕέθηκα στο ταξίδι και τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Bjork - Vulnicura
Στο τέλος της ακρόασης, θαυμάζουμε για άλλη μια φορά τον μουσικό κόσμο της Bjork, την εξυπνάδα, την κομψότητα αλλά και την αγνή συναισθηματική της δύναμη. Μένω γοητευμένος από την καλλιτεχνική της πρόοδο,την ατέρμονη ανοδική πορεία σε μονοπάτια της ποπ,δύσβατα για τους υπόλοιπους. Και να σκεφτεί κανείς ότι η συναισθηματική της περιπέτεια ήταν αυτό που έδωσε την έμπνευση, τροφοδότησε την εκτέλεση και έδωσε τον τόνο. Κανένα υπαρξιακό ή επιστημονικό έναυσμα ούτε καν αίσθηση νοσταλγίας. Μία δύσκολη περίοδος απελευθέρωσε την μουσική έμπνευση αλλά και καθαγίασε τον εσωτερικό πόνο της απώλειας. Η φετινή κατάθεση ψυχής της Bjork είναι ο πιό σημαντικός δίσκος της από το ''Homogenic''.
Holly Herndon - Platform
Η μουσική της είναι τεκμηριωμένη μουσικολογικά αλλά δεν είναι το άνυδρο τοπίο κάποιων που έχουν την έπαρση του γνώστη. Το ''Platform'' είναι ένα ποίημα φτιαγμένο από μηχανές. Μία συμφωνία υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Holly Herndon. Το αποτέλεσμα εκθαμβωτικό, ζωηρό και παιχνιδιάρικο αλλά με ισχυρές συναισθηματικές βάσεις και Όραμα. Η Holly Herndon είναι σε σταυροδρόμι, μάλλον επέλεξε να στηθεί εκεί που συναντιέται η ηλεκτρονική του John Cage, της Laurie Anderson, Λένας Πλάτωνος, του footwork, της σόουλ το techno, της ποπ και να δημιουργήσει ένα κόμβο συνθετικής μεγαλοφυίας για τις γενιές που έρχονται. Αν η ηλεκτρονική μουσική του 2015, σε γενικές γραμμές, είναι η μουσική που με «κούνησε» περισσότερο οφείλεται πρώτα στο ''Platform'' και μετά σε όλα τα υπόλοιπα. Συγχωρήστε μου τις υπερβολές παρ' όλα αυτά αλλά λίγες φορές στο παρελθόν έχω εντυπωσιαστεί με έργα σαν κι αυτό.
U.S. Girls - Half Free
Επιλογή: Sound Injections (soundinjections.net)
Η Meghan Remy και το solo project της U.S Girls υπάρχουν μουσικά από το 2008 (το Go Grey ήταν ένα από τα ομορφότερα άλμπουμ του 2010!) με κυκλοφορίες στην Siltbreeze, Fat Cat Records και Clan Destine Records αλλά έπρεπε να έρθει η κυκλοφορία ενός άλμπουμ μέσα από την 4AD για να γίνει γνωστό το όνομα της στα βάθη και πλάτη αυτού του πλανήτη! Το Half Free μπορεί να σηματοδότησε μια αλλαγή στον στοιχειωμένο, πειραματικό ήχο του παρελθόντος αλλά ο pop ήχος που απλώθηκε σε αυτό εδώ το LP δεν παραδόθηκε άνευ όρων! Για την ακρίβεια είναι η ομορφότερη pop που άνθισε μέσα στο 2015! Βρώμικη, καθαρτική, άλλοτε σκοτεινή, άλλοτε φωτεινή μα πάντα έτοιμη να σε κυριεύσει με την αλλόκοτη ομορφιά της. Οι disco ρυθμικές εξάρσεις των Window Shades και A Woman's Work ζωγραφίζουν έναν χορό φαντασμάτων που παρακαλάς να σε προσκαλέσουν μέσα ενώ τραγούδια όπως τα New Age Thriller και Sed Knife δίνουν μια απόκοσμη και γοητευτική πνοή σε αυτόν τον ανιαρό μουσικό κόσμο που δυστυχώς όλο και εξαπλώνεται! Το Half Free είναι μια εμπειρία που σου κουνάει ρυθμικά το κεφάλι για να πλησιάσεις ώστε να την γευθείς και με την δική σου άδεια θα την αφήσεις να σε κυριεύσει.
Και:
Cindy Lee - Act Of Tenderness
Algiers - Algiers
Her - Her Tape #1
Kadhja Bonet - The Visitor
Myrkur - M
Επιλογή του Γιάννη Καγκελάρη (avopolis.gr)
Αποσιωπώντας νωχελικά τις ανοξείδωτες αναδρομές της Myrkur, το M επιτυγχάνει να διατηρεί αδιάσπαστη μια Νορδική συνοχή, ανασχηματισμένο δομικά υπό το black metal περιτύλιγμά του. Οι ενδοφλέβιες ενέσεις των Wardruna έρχονται σε σύζευξη με τη δασική υποβολή του Bergtatt, αναδύοντας μια απόκρημνη ομορφιά εφάμιλλη μίας μαγνητικής black metal Enya. Η ραδιοφωνική δε μετουσίωση της κουλτούρας της νορβηγικής folk, ανάγει το ομοιογενές της ύφος ως προσφιλές ακόμη και σε όσους φέρουν επιδερμική επαφή με το ιδίωμα (λ.χ. το περιφερειακό κοινό των Alcest, ή –πιο πρόσφατων– The Gathering). Το αν, βέβαια, η Δανέζα Amalie Bruun αποτελεί τη Lana Del Rey του black metal, μένει να αποδειχθεί. Αλλά, ως ουσία, παραμένει πως η αμφιλεγόμενη περσόνα της σμιλεύει κλιμακωτά έναν εκκολαπτόμενο μύθο.
Και:
Dispirit: Separation
Nahtrunar: Symbolismus
Cemetery: Wind And Shadows
Venera 4: Eidôlon
Sunn O))) - Kannon
Επιλογή του Χάρη Συμβουλίδη (αρχισυντάκτης Avopolis.gr & Sonik)
Η χρονιά ήταν του Kendrick Lamar, νομίζω οι περισσότεροι το δεχτήκαμε από νωρίς αυτό. Δεν θα έπρεπε όμως να παραγνωρίσουμε τη σπουδαιότητα δίσκων που συνήθως ο τύπος περιθωριοποιεί υπό το θέσφατο ότι δεν χωράνε στη σύγχρονη «ποπ κουλτούρα», η οποία βέβαια κόβεται και ράβεται ανάλογα με το πού κυμαίνονται τα γούστα του κάθε αρχισυντάκτη και της ομάδας του. Σε έναν μελλοντικό πάντως χρόνο, ίσως οι σκαπανείς του δικού μας παρόντος να σταθούν με ενδιαφέρον σ' αυτά τα μαύρα, αφιλόξενα, δίχως ρυθμούς και μελωδίες τοπία του Kannon. Αναγνωρίζοντας στις ερημιές του μια γροθιά στο στομάχι γεννημένη από ένα βάρβαρο σκότος. Εκείνο που τυλίγεται και γύρω από τη χώρα μας, μα και σε πολλές ακόμα γωνιές του πλανήτη και δεν θα μπορέσει ποτέ να εκφραστεί τόσο αδυσώπητα από neo-goth darlings της «ποπ κουλτούρας» σαν τη Zola Jesus ή τη Chelsea Wolfe.
Και:
Kendrick Lamar: To Pimp A Butterfly
Sufjan Stevens: Carrie & Lowell
The Apartments: No Song, No Spell, No Madrigal
Ευθύμης: Εκδοχή Έψιλον
Kendrick Lamar: To Pimp A Butterfly
Επιλογή του Μιχάλη Τσαντίλα (avopolis.gr)
Είναι εύκολο, αναφερόμενος στο φετινό άλμπουμ του Kendrick Lamar, να «ζουμάρεις» σε επιμέρους σημεία και αναφορές, υπερθεματίζοντας (ή όχι) για τα ποικίλα μουσικά συστατικά του (funk, jazz, electronica και πάει λέγοντας) ή για τη στιχουργική επιδεξιότητά του –να σταθείς, εν ολίγοις, στα τεχνικά θέματα. Νομίζω ότι η αντίστροφη πορεία, η απομάκρυνση και επισκόπηση του πώς λειτουργεί ως όλον τούτος ο δίσκος, έχει να αποκαλύψει περισσότερα. Φτάνει βέβαια να προσεγγιστεί και υπό το πρίσμα της παγκόσμιας συγκυρίας: σε κάθε επίπεδο, το To Pimp A Butterfly μάς χαιρετάει καβάλα στο πνεύμα των καιρών, καταφέρνοντας σε κάθε στιγμή του να κοιτάει τόσο προς το «έξω», όσο και προς το «μέσα» του δημιουργού του.
Και:
Sokratis Sinopoulos Quartet: Eight Winds
Sufjan Stevens: Carrie & Lowell
Σtella: Σtella
Φοίβος Δεληβοριάς: Καλλιθέα
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Επιλογή του Dreyk the pirate (dreykthepirate.net)
O νικητής στο 2015 για'μένα με διαφορά είναι ο Lamar. Γενικά πριν από αυτό το άλμπουμ τον είχα σε εκτίμηση αλλά με το συγκεκριμένο έγινα μεγάλος φαν.Το To Pimp a Butterfly έχει όλα όσα μπορεί να φανταστεί κάποιος σε ένα άλμπουμ: Από υπερτέλεια skits ανάμεσα στα κομμάτια, ραπ με skills που οποιοσδήποτε ράπερ θα ζήλευε άνετα (πέρα από το γεγονός ότι ο τύπος κάνει το χαβαλέ του, διασκεδάζοντας το), διαφορετικές φρέσκες παραγωγές με στοιχεία trap, funk, jazz, soul. Γενικά είναι νομίζω ένα LP που σίγουρα το ακούς και θα το ακούς για καιρό.
Protomartyr - The Agent Intellect
Επιλογή του Άγγελου Κ. (inaspaceofafewminutes.blogspot.gr)
Οι Protomartyr δεν είναι οι τύποι που παίρνουν μία κιθάρα, την ντύνουν με λίγη παραμόρφωση, δεν είναι νέοι αστέρες του εναλλακτικού rock, δεν θα έχουν - πιθανόν- το impact των black keys ή των interpol, δεν είναι οι αγαπημένοι των djs . Μπορούν να φτιάξουν όμως ένα δυστοπικό αριστούργημα, που φέρνει στο νου τη μπάντα του Ian Curtis , παράλληλα στάζει βρωμιά" και δείχνει ένα δημιουργικό θάρρος το οποίο καιρό έχω να ακούσω από αντίστοιχες μπάντες.
Και:
Μy Disco - Severe
The Revolutionary Army of The Infant Jesus - Beauty Will Save the World
RA! - Oh Unhappy Bella
Spectres – Dying
La Nuit - "Desert Television" (Beacon Sound)
Επιλογή του Alex Hobson (luridmusic.bandcamp.com)
Το Desert Television ήταν ο δίσκος που άκουσα περισσότερο το φθινόπωρο. Καθόταν μόνιμα στο πικάπ και το έβαζα να παίζει βράδυ αργά όταν επέστρεφα σπίτι. Βασίζεται στην αισθησιακή φωνή της Γαλλίδας Felicia Atkinson και τις ζεστές ατμόσφαιρες του Αμερικανού Peter Broderick. Οι μελωδίες, όποτε εμφανίζονται, είναι μακρόσυρτες, οι ρυθμοί διάσπαρτοι. Ο Denis Villeneuve πρέπει να τους αναζητήσει για τo νέο Blade Runner. Περιορισμένη έκδοση σε βινύλιο και κασέτα.
Και:
Νέοι δίσκους που άκουγα σε repeat το 2015
Sufjan Stevens - "Carrie & Lowell" (Asthmatic Kitty)
Marie Davidson - "Un Autre Voyage" (Holodeck)
Beach House - "Thank Your Lucky Stars" (Sub Pop)
Follakzoid - "III" (Sacred Bones)
Sleaford Mods - "Key Markets" (Harbinger Sound)
Kendrick Lamar - "To Pimp A Butterfly" (Top Dawg)
Επανέκδοση της χρονιάς: Mariah - "Utakata No Hibi" (Palto Flats, αρχική έκδοση 1983)
Παλιός απίστευτος δίσκος που ανακάλυψα μόλις φέτος: Chiko Hige - "Trap" (Japan Record, 1985)
Jamie xx - In Colour
Επιλογή του The Dreamer (www.thedreamer.gr)
Ο Jamie κατάφερε να βγάλει ένα συγκλονιστικό δίσκο με πάρα πολύ χαρακτηριστικό ήχο. Ενώ θα περίμενε κανείς πως θα θύμιζε τους The xx, καθότι έχει χρησιμοποιήσει τις ίδιες μουσικές βάσεις, κατάφερε να δημιουργήσει καινούριες μελωδίες, που πασιφανέστατα τον αναδεικνύουν σε music genius. Επιπλέον, το in colour έχει πολλά επίπεδα. Αυτό το καταλαβαίνεις από το πρώτο άκουσμα κιόλας. Το revelation όμως γίνεται όταν τον δεις live. Ο τρόπος που μιξάρει καθώς και η αφοσίωση που φαίνεται να έχει "στη δουλειά" on stage σε καθηλώνουν. Αποτελεί ήδη μεγάλο όνομα στη μουσική βιομηχανία, με όλο και περισσότερους γνωστούς καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλιας να τον παρακαλούν για μια παραγωγή, καθώς ο σεβασμός που τρέφουν για αυτό το ντροπαλό αγόρι που κατάφερε να κάνει τον Gil Scott-Heron hot topic ξανά είναι ομόφωνος.
Και:
roland tings - LP
disclosure - caracal
julio bashmore - knockin' boots
grimes - art angels
Kamasi Washington - The Epic
Επιλογή του Σπύρου Ζουπάνου (intersonik.net)
To The Epic δεν είναι μόνο ένα τρίωρο μουσικό έπος που απαιτεί συγκέντρωση και αφοσίωση για να το προσλάβεις , κόντρα στο ρεύμα της ταχύτατης εποχής μας. Δεν είναι μόνο ένα ακρόαμα φτιαγμένο με υλικά από κλασικές jazz συνταγές σερβιρισμένο έτσι ώστε να ακούγεται διαχρονικό και φρέσκο ταυτόχρονα. Δεν είναι μόνο ένας τριπλός δίσκος που με έκανε να ανατρέξω (ξανά ) στην jazz δισκοθήκη μου και να ''ανακαλύψω '' (ξανά) ακούσματα που λατρεύω. Είναι ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ μουσική. Και ΔΕΝ είναι μόνο για το 2015.
Και:
Jacco Gardner - Hypnophobia
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger
Viet Cong - Viet Cong
Star Wars: The Force Awakens – John Williams
Επιλογή της Ελένης Μητσιάκη (kinetophone.com)
Αν η μεγαλύτερη δύναμη της κινηματογραφικής μουσικής είναι το να ερεθίζει και να εγείρει την συναισθηματική μνήμη, τότε ένας συνθέτης έχει συνδέσει όσο κανένας το όνομά του με την ικανότητα αυτή. Τοποθετώντας μας σε έναν γαλαξία ακριβώς 39 χρόνια πίσω, μοιάζει να συνεχίζει στα 83 του χρόνια να έχει μια εκπληκτική ικανότητα όχι μόνο να κινεί τα νήματα της νοσταλγίας αλλά και να δίνει μέσω της μπαγκέτας του μια νέα έννοια στη δημιουργία πολυσύνθετων συναισθημάτων και μουσικής δραματουργίας, μέσα από φαινομενικά απλά μουσικά μοτίβα, καταλήγοντας σε μια μεγαλειώδη ηχητική ατμόσφαιρας. Τελικά η Δύναμη δεν κοιμήθηκε ποτέ.
Σου προτείνω να ακούσεις: Main Title and the Attack on the Jakku Village, Rey's Theme, March of the Resistance
Και:
Ludwig Göransson - Creed
Ακούγεται σχεδόν ιερόσυλο το να τολμάς να αγγίζεις ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά κινηματογραφικά θέματα, αυτό που συνόδευε από τις αρχές του '70 στο ρινγκ τον Ρόκυ Μπαλμπόα και γραμμένο από τον μυθικό Bill Conti! Η 7η ταινία του franchise, σκηνοθετημένη από τον Ryan Coogler, ανατέθηκε μουσικά στον Σουηδό Ludwig Göransson, που μετά τον Vince Di Cola και τον Bill Conti, γίνεται ο 3ος συνθέτης που αναμετριέται με τον Ρόκυ. Κερδίζοντας επάξια τον τίτλο του πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη τηε χρονιάς, αναγεννά μέσα από μια σειρά επικών μουσικών θεμάτων, αντιστικτικών αντιπαραθέσεων ορχηστρικών, R&B και hip-hop μοτίβων, την φανφάρα του Ρόκυ.
Σου προτείνω να ακούσεις: Adonis, If I Fight You Fight, You're A Creed
Roque Baños - In the Heart Of the Sea
Βραβευμένος με 3 Goya Award, o Baños αποτελεί την ψυχή της στρατιάς των ισπανών συνθετών που επιδεικνύουν μια εκπληκτική ικανότητα σύνθεσης λυρικότατων scores. Για να αναμετρηθεί με το κήτος στην θαλασσινή περιπέτεια που σκηνοθέτησε ο Ron Howard, επιστράτευσε στις ηχογραφήσεις του στα Abbey Studios του Λονδίνου όχι μόνο την London Metropolitan Orchestra, τραγούδια φαλαινών, κέλτικους ήχους, tribal κρουστά αλλά ακόμη και αποδομημένα κομμάτια πλοίου που χρησιμοποίησε ως μουσικά όργανα, παρασύροντάς σε στην υδάτινη δίνη της ταινίας, μέσα από τη μεγαλειώδη μουσική του.
Σου προτείνω να ακούσεις: Blows, Abandon Ship, Homecoming
Fernando Velázquez - Crimson Peak
Εμπνευσμένος από τους Edgar Allan Poe, Bram Stoker και Mary Shelley, ο Guillermo del Toro σκηνοθετεί ένα γράμμα αγάπης προς τις σκοτεινές γοτθικές ιστορίες τρόμου του 1800 κι ο Ισπανός Velázquez χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά δύο ορχήστρες, την London Philharmonia και την RVTE Ορχήστρα και Χορωδία της Μαδρίτης, υφαίνει γύρω από την ταινία ένα περίτεχνο ορχηστρικό μουσικό σκηνικό. Ο γοτθικός ρομαντισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Σου προτείνω να ακούσεις: Allerdale Hall, The Attic, Credits
Jóhann Jóhannsson - Sicario
Χρησιμοποιώντας 5 ντράμερ, 65μελή ορχήστρα, κιθάρες και έγχορδα που φαντάζουν βγαλμένα από τα πιο σκοτεινά σου όνειρα, επιρροές από τους SWANS και φιλτράροντας όλα αυτά μέσα από τα μαγικά ηλεκτρονικά του, ο Ισλανδός Jóhannsson συναντά για δεύτερη φορά μετά το Prisoners του 2013 τον Denis Villeneuve, δημιουργώντας ένα άκρως εθιστικό, σκοτεινό και "κτηνώδες" ηχητικό υπόβαθρο που συντονίζεται απόλυτα με την ταινία με τον ρυθμός του να σε χτυπά κατευθείαν στη καρδιά!
Σου προτείνω να ακούσεις: The Beast, Desert Music, Melacholia
Άκου όλες τις επιλογές εδώ:
http://open.spotify.com/user/elafini14/playlist/6S869bbItguBbk7pF2z7Ak
Λάμπρος Παπαλέξης & Οι Χτισμένες… των Θεμελίων: Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη [G.O.D. Records]
Επιλογή του Φώντα Τρούσα (diskoryxeion.blogspot.gr)
Το «Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη» του Λάμπρου Παπαλέξη & των Χτισμένων... των Θεμελίων είναι το άλμπουμ που άκουσα περισσότερες φορές (από ανάγκη!) μέσα στο δύο-δεκαπέντε. Πρόκειται για ένα έξοχο americana άλμπουμ με σαφείς υπαινιγμούς από Dylan, Band, Byrds, Flying Burrito Brothers, Poco, Hot Tuna κ.λπ.. Τη διαφορά δεν την κάνουν βεβαίως μόνο οι μουσικές, αλλά και τα λόγια. Ο Παπαλέξης χειρίζεται τη γλώσσα μας μ’ έναν πολύ προσωπικό τρόπο, καθώς γράφει σειρές στίχων, που μοιάζουν, λες, σαν μεταφράσεις από beat poetry (ή έστω από E.E. Cummings).Και αυτή είναι η μαγκιά στο «Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη». Ο τρόπος δηλαδή να υποστηρίζονται roots αμερικανικές μελωδίες, από ένα στίχο που ενώ έχει έναν κάποιο υπερατλαντικό σκελετό, είναι ελληνικός πέρα για πέρα. Όλα τα τραγούδια του άλμπουμ είναι για ν’ ακούγονται και να ξανακούγονται, με τα «Χαμένα καλοκαίρια (μη μου ζητάς)», «Άγονα νερά/ Κύθηρα», «Μες στη μέση του πουθενά», «Εκεί που κακοφόρμισε η θλίψη» και «Με τσακισμένα όνειρα πετάς» να σπάνε όλα τα κοντέρ. Ανεξάντλητη ενέργεια, φοβερά tracks… και για επιτόπου δόσιμο και για σκέψη.
Και:
Mostly Other People Do the Killing: Mauch Chunk [Hot Cup]
Jono El Grande: Melody of a Muddled Mason [Rune Grammofon]
Μανώλης Γαλιάτσος: Το Αργό Πέρασμα των Ημερών [Music Links Knowledge/ Largo]
Maria Schneider Orchestra: The Thompson Fields [artistShare]
+ Τα 10 του M. Hulot
Visionist | Safe
Erykah Badu | But You Cain't Use My Phone
Kendrick Lamar | To Pimp a Butterfly
Vince Staples | Summer '06
Julia Holter | Have You in my Wilderness
Ash Koosha | Guud
Jlin | Dark Energy
Dr. Yen Lo | Days with Dr. Yen Lo
Arca | Mutant
Sophie | Product
Περισσότερα εδώ
