Ο θάνατος της Μάνιας Tεγοπούλου και τα σκυλιά του θανάτου

Ο θάνατος της Μάνιας Tεγοπούλου και τα σκυλιά του θανάτου Facebook Twitter
13

Moυ είπαν ότι στα social media περιυβρίζουν τη νεκρή Μάνια Τεγοπούλου. Δεν έχω ψάξει να δω με τα δικά μου μάτια. Είναι ένα γκώσιμο οριστικό αυτό που με έχει πιάσει με την ψηφιακή παθολογία . Δεν έχω περιέργεια καμμία. Ξέρω τι τρέχει. Ξέρω τι νεύρο ερεθίζεται. Δεν χρειάζεται να κάνω ζουμ στις λεπτομέρειες του φόνου.

 

Δεν εκπλήττομαι επίσης. Κτήνη υπήρχαν πάντα στη κοινωνία μας. Κτήνη που γέννησαν νέα κτήνη, πιο τεχνολογικά καταρτισμένα. Sophisticated bitches.

 

Νόμιζα όμως ότι ο θάνατος είναι ένα σύνορο, όπου ακόμα και τα κτήνη σταματάνε. Από τον Όμηρο και τις Τρωάδες μέχρι σήμερα, η περιύβριση νεκρού είναι ένδειξη κορυφαίας βαρβαρότητας, οι άταφοι πολεμιστές διπλά ταπεινωμένοι. 

 

Τώρα, θρασίμια στέκονται κορδωμένα πάνω από τους ανοιχτούς τάφους και αποπατούν σε δημόσια θέα, αποενοχοποιημένα, με την άρρωστη ζητωκραυγή του όχλου να τους δίνει το ρυθμό. Ένα ηθικό «πουτάνα όλα»  που πρωτοεκφράστηκε με το «Σκατά στο τάφο του Μπακογιάννη» και οδήγησε στο μακελειό του facebook και το μηδενιστικό ίσιωμα του Σύριζα.

 

Δεν συμπαθούσα την Μάνια Τεγοπούλου. Επί της δικής της εποχής παραιτήθηκα από την Ελευθεροτυπία και η ίδια αργότερα μου έκανε μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές απρέπειες: μου πήρε νύχτα ένα ολόκληρο τμήμα εργαζομένων, για να φτιάξει το ευθέως ανταγωνιστικό free press της (που σύντομα ναυάγησε).

Κοντά σε αυτά ξέρω πόσο ανεπαρκώς διαχειρίστηκε την εφημερίδα της, η οποία αν και δεν ήταν τόσο αγγελική όσο την περιγράφουν οι ταλαιπωρημένοι νοσταλγοί της, συγκριτικά με πλείστες άλλες ήταν μια χαρά. 

 

Oπότε έχω λόγους να μη την συμπαθώ. Και στην νεκρολογία της, αν δημοσίευα κάποια, θα κατέγραφα δίπλα στα βιογραφικά στοιχεία της τούς λάθος χειρισμούς  και την επιπολαιότητα με την οποία αποτελείωσε ένα μεγαθήριο και κυρίως τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί.

Έτσι οφείλουν να είναι οι νεκρολογίες των δημοσίων προσώπων. Ακριβείς.  

 

Όμως μπροστά στο νεκρό της σώμα, θα έμενα αμίλητος. Χωρίς κακία - ό,τι κι αν έγινε. Ό,τι κι αν μού έκανε. Γιατί αυτό ακριβώς με διαφοροποιεί από τα σκυλιά, που αγνοούν ότι θα πεθάνουν αύριο: ξέρω ότι αυτή πέθανε ενώ εγώ ζω. Πράγμα που συνιστά την μεγαλύτερη διαφορά του κόσμου!  Ξέρω ότι η σύντομη ζωή, ακριβώς επειδή είναι αδιανόητα σύντομη, οφείλει δια του στοχασμού να υπερβεί τον εαυτό της. Και να παράξει από την απελπισία της, ανθρωπισμό και ομορφιά.

 

Κανένας θάνατος δεν είναι καλός. Ακόμη και μπροστά στη σορό ενός εγκληματία, δεν μπορείς παρά να κάνεις πικρές σκέψεις για το τί είσαι εσύ.

 

Ψιλά γράμματα, το ξέρω. Ιδίως για το ψηφιακό προλεταριάτο με την τρύπια τσέπη και τα μεγάλα όνειρα,  που το 'παιξαν στα ζάρια και το τρέλαναν τα χίπικα γεράκια της Σίλικον Βάλεϊ: αφού το απογύμνωσαν από τον ιδιωτικό του κόσμο, το έπεισαν ότι η άπραγη κακία των social media είναι ελευθερία έκφρασης, κι ο ξέκωλος ναρκισσισμός του ίνσταγκραμ ότι είναι ντόλτσε βίτα.

 

Έτσι, μασώντας τσίχλα, ξεπεράστηκε και το ταμπού του θανάτου.

Στήλες
13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

8 σχόλια
Οσο για τη στάση "Θα φτύσω στους τάφους σας", μπορώ να την κατανοήσω και να της βρω ελαφρυντικά μονάχα στην περίπτωση του πραγματικά "καμμένου και γδαρμένου" από ορισμένα γεγονότα, ο οποίος είναι διατεθειμένος να γίνει και ο ίδιος παρανάλωμα πυρός στον βωμό του απελπισμένου μίσους του, όπως ακριβώς και ο ήρωας του (εξαιρετικού) ομώνυμου βιβλίου του Μπόρις Βιάν.
Ο Μπόρις Βιαν είχε γράψει και το ποίημα "γιατί κύριε πρόεδρε;" τασσόμενος de facto με τους πουρκουάδες.Επιτρεψε μου να βλέπω μια σύνδεση ανάμεσα σε αυτούς που φτύνουν σε τάφους και δεν πολεμάνε για την υπεράσπιση τους.
Το ποίημα-τραγούδι, το οποίο τραγουδιέται ακόμα από τους φοιτητές με τις κιθάρες, αφορούσε τους "βρώμικους" αποικιακούς πολέμους της Γαλλίας σε Ινδοκίνα και Αλγερία.Το δε βιβλίο, το έχεις διαβάσει ή το επικρίνεις μόνο για τον τίτλο του;
Από Μπορίς Βιάν έχω διαβάσει:- Θα φτύσω στους τάφους σας- Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους- Μια ανθολογία ποίησής του αγνώστου τίτλου- Αναμένει τη στιγμή του ο Αφρός των ΗμερώνΠερνάω το τεστ της βιανογνωσίας;Θα ήθελα να μου υποδείξεις ένα ποίημα αραβικών τύψεων για τη μάχη στο Πουατιέ ή τουρκική λιποτακτική ποίηση για την εισβολή στην Κύπρο.Ή η μάχη του Πουατιέ και η εισβολή στην Κύπρο ήταν "καθαρές"; Ή επειδή η μάχη στο Πουατιέ έγινε παλιά δεν δείχνει τίποτα;Διδασκόμαστε από την ιστορία ή ερωτευόμαστε τις απόψεις μας; Οι ιδέες μας εξυπηρετούν το σύνολο στο οποίο ανήκουμε ή το εγώ μας;Να πούμε ότι στην Ελλάδα τραγουδιέται ακόμα από φοιτητές σε ρυθμούς καζατσόκ "Το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα θα μας σώσει και απ' τη σκλαβιά" και το "Μαμά, Μπαμπά είμαι Κουκουλοφόρος".Μοιράζεται ο Έλληνας τις γαλλικές τύψεις της αποικιοκρατίας. Το επί 400 χρόνια* γιουσουφάκι των Τούρκων, των Τουρκαλβανών και των Αιγυπτίων (οι 35.000 στρατιώτες που ισοπέδωσαν την Πελοπόννησο απ' άκρη σ' άκρη το 1824 τι ήταν άραγε;) νιώθει τύψεις για τον εθνικισμό του...Που είναι ο άλλοτε ακμάζων ελληνικός πληθυσμός της Αλεξάνδρειας, της Νίκαιας, του Μοναστηρίου, της Αντιόχειας, της Κωνσταντινούπολης, της Σαμψούντας, της Οδησσού, της Σμύρνης, της Συρίας, της Καππαδοκίας; Τους πήρε ο αέρας;(*500 χρόνια μετά δεν έχει απελευθερωθεί η κοιτίδα του ελληνισμού, δεν το λέω εγώ που είμαι *&%$#!, το λέει η Αρβελέρ, η παλιά ΕΠΟΝίτισσα)
Εχοντας παρόμοιους λόγους να την αντιπαθώ με εκείνους του Στάθη (εντυπωσιακά μικρότερης έντασης όμως, μικρά καράβια, μικρές φουρτούνες), όταν έμαθα τον θάνατό της δεν ένιωσα καμία χαρά. Αντίθετα,ένοιωσα θλίψη: πως ήταν δυνατόν ένα άτομο να τα θαλασσώσει τόσο πολύ στη ζωή του, πως ήταν δυνατόν να μην την έχουν στοιχειωδώς προετοιμάσει γι' αυτό που θα αναλάμβανε, πως την άφησαν να γίνει αυτό το απίστευτα κακομαθημένο κορίτσι; Πιθανότατα δε, ο θάνατος δεν της άφησε τον απαραίτητο χρόνο για να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα και να συνειδητοποιήσει ενδεχομένως τα τεράστια λάθη μιας ολόκληρης ζωής.
Με αφορμή τον θάνατο ενός άλλου εκδότη πριν λίγο καιρό, ο Άρης Δημοκίδης δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, "Όχι ο νεκρός δεν δικαιώνεται...."https://mikropragmata.lifo.gr/zoi/o-nekros-den-dikaionetai-toulachiston-ochi-opos-nomizoume-emeis/
"ξέρω ότι αυτή/αυτός... πέθανε ενώ εγώ -ακόμη- ζω." Πραγματικά με συγκινήσατε και ακριβώς αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουμε, το πεπερασμένο της ζωής μας. Πολύ εύστοχη η προσέγγισή σας με εκφράζει απόλυτα.
Γενικά όταν διαλέγεις κάποιον για να τα βάλεις μαζί του είναι λίγο πιο τίμιο να είναι ζωντανός.Ο πεθαμένος δεν έχει και πολλά να απαντήσει.@ ΕΛΠΟΗ κριτική προς οποιονδήποτε οφείλει να είναι κοσμια. Εκτός αν δεν μας κοφτει να είμεθα κόσμιοι και φρονουμε ότι ο βαρβαρισμος είναι πρεπων.Γενικά το ξεμαλλιασμα παραπέμπει αλλού. Ποσώ δε μάλλον αυτό που γίνεται πίσω από την ιντερνετική ανωνυμία.
Κάποιοι με "μια κρυφή εκ γενετής αιμορραγία", κρατάμε τον σεβασμό για το όριο του θανάτου, που έμπρακτα είναι κυρίως σεβασμός για τους οικείους του νεκρού.Η όποια δε κριτική για τον νεκρό, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΟΣΜΙΑ. Σε κάθε περίπτωση τελικά, όποιος έχει στοιχειώδη αυτοσεβασμό, αποφεύγει να γίνεται Καρανίκας, όσο αυστηρά και αν κρίνει.Απλό.
"Νόμιζα όμως ότι ο θάνατος είναι ένα σύνορο, όπου ακόμα και τα κτήνη σταματάνε Πηγή: www.lifo.gr"Με αυτή τη πεποίθηση μεγαλώσαμε πολλοί,αλλά τελικά μας ξεπέρασε η πραγματικότητα.Κι ας μην γελιόμαστε,ας πάψουμε να ζούμε στην "φούσκα" μας,δεν είναι ελληνικό θέμα,είναι παγκόσμιο.Με όποιον φίλο "απέξω" μιλήσω οι διαπιστώσεις είναι κοινές.Βαυκαλιζόμαστε ότι προοδεύουμε ,άλλα αυτό είναι άκρως φαινομενικό,επί της ουσίας παρατηρώ μια κλιμακούμενη εξαχρείωση της κοινωνίας.Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν μπορούμε πια να θεωρηθούμε κοινωνία,πιο πολύ μοιάζουμε με τις "θάλασσες" του Καβάφη.Τουλάχιστον,από τη στιγμή που έχει αποδειχθεί περίτρανα πια,ότι ούτε καν αυτό το "σύνορο" έχουμε κοινό.Το σεβασμό σ' έναν νεκρό.Ακόμα θυμάμαι ,τον κανιβαλισμό για τον θάνατο του νεαρού τραγουδοποιού Παντελίδη.Μεταξύ άλλων έβλεπα σχόλια που σχεδόν πανηγύριζαν,και φανταζόμουν ότι είχε δολοφονήσει κάποιον συγγενή τους(πρώτου βαθμού),αλλά μετά αντιλήφθηκα ότι πανηγύριζαν για το "καλό" της Ελληνικής μουσικής!!!...Τζιχάντ...