Ο Ολλανδός φωτογράφος Alex ten Napel ξεκίνησε το πρότζεκτ του Hens and Roosters πριν από λίγα χρόνια, όταν φτιάχνοντας το στούντιό του σε ένα παλιό κοτέτσι είχε μια αναπάντεχη γνωριμία. Ήρθε σε επαφή με τους παλιούς ένοικους του κοτετσιού, εντυπωσιάστηκε από τη δυναμική τους και οπλισμένος με τον απαραίτητο σεβασμό, με μπόλικο χιούμορ, υπομονή και ταλέντο τους απαθανάτισε. Ο ίδιος αφηγείται με ξεκαρδιστικό τρόπο την εμπειρία του:
«Φτιάχνοντας το στούντιο μου σ' ένα παλιό κοτέτσι γνώρισα τις κότες και τους πετεινούς και μπήκα σε έναν νέο κόσμο. Αμέσως εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που περπατούσαν και μιλούσαν, κοιτούσαν και φέρονταν. Ντυμένα με όμορφα φτερά σε μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων, περπατούσαν με μεγαλοπρέπεια σαν μοντέλα στη πασαρέλα, χόρευαν ντελικάτα σαν χορευτές μπαλέτου και έκαναν ακροβατικά σαν γυμναστές. Ήμουν συγκλονισμένος απ' αυτό που έβλεπα και σύντομα οι κότες και τα κοκόρια έγιναν μια νέα πηγή έμπνευσης που με αναζωογόνησε μετά από 25 χρόνια όπου φωτογράφιζα πορτρέτα ανθρώπων. Παρόλο που άλλαξα το αντικείμενο μου, οι προθέσεις μου ήταν οι ίδιες, ακόμα θέλω τα πορτρέτα μου να έχουν ψυχή και ευτυχώς οι κότες και οι πετεινοί αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμοι απ' αυτή την άποψη.
»Αυτό που αρχικά θεώρησα ως μειονέκτημα αποδείχτηκε πλεονέκτημα, γιατί οι κότες και οι πετεινοί δεν καθοδηγούνται κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, δεν μπορούν να υποδυθούν, να κρυφτούν, να βάλουν μάσκες ή να προσποιηθούν κάτι άλλο. Οι κότες και τα κοκόρια είναι απλώς ο εαυτός τους, φυσικά και όμορφα και το να τα φωτογραφίσω εξελίχθηκε σε κάτι ενθουσιώδες, αναπάντεχο και εντελώς έξω από τον έλεγχό μου. Εντυπωσιάστηκα από αυτά τα μικρά φτερωτά πλάσματα που είχαν τη δύναμη να μου πουν να είμαι υπομονετικός και να περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Παρόλο που η ομορφιά τους ήταν προσιτή, δεν ήταν εύκολο να την προσεγγίσεις σ' ένα πορτρέτο.
»Το πρώτο εμπόδιο που συνάντησα στο εγχείρημά μου ήταν ότι οι κότες και τα κοκόρια πετούσαν μακρυά και έκαναν ακαθαρσίες κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης και εγώ έπρεπε συχνά να κυνηγώ τα μοντέλα μου και να καθαρίζω το πλατό μου. Το δεύτερο ήταν ότι όλα συνέβαιναν τόσο γρήγορα και οι κινήσεις τους ήταν τόσο απρόσμενες που συνήθως πάταγα το κλείστρο πολύ αργά ή πολύ νωρίς ή όταν το φλας και η πλάτη της μηχανής δεν είχαν ακόμα φορτώσει. Το τρίτο εμπόδιο ήταν η χειροκίνητη εστίαση που είχε σαν αποτέλεσμα πολλές φωτογραφίες να είναι εστιασμένες και ευκρινείς μπροστά ή πίσω από το θέμα. Η σταθερή απόσταση ήταν η λύση σ' αυτό και εγώ άρχισα να δουλεύω ακολουθώντας τα βήματά τους σαν να ήμουν συνδεδεμένος μαζί τους με ένα αόρατο νήμα.
»Κινούμενος μπροστά και πίσω, αριστερά και δεξιά οι λήψεις έμοιαζαν με έναν χορό που συνοδευόταν από φλασιές και από τους ρυθμούς των ήχων και των κακαρίσματών τους. Καθώς το σκέφτομαι εκ των υστέρων, πέρασα τέλεια με τις κότες και τους πετεινούς. Η παρουσία τους είναι μαγευτική και αναζωογονητική και όσο συχνά μπορώ, οδηγώ στην επαρχία για να τα χάζεψω, αναζητώντας τη γαλήνη. Οι κότες και οι πετεινοί ήταν πολύ γενναιόδωροι μαζί μου και αισθάνομαι ευγνώμων γι' αυτό. Μου δίδαξαν το πιο σημαντικό μάθημα της ζωής: το ποιος είμαι. Και με υποστήριξαν σε μια φωτογραφική σειρά όπου όλα μοιάζουν να είναι στον σωστό τόπο και χρόνο. Με έκαναν τον πιο ευτυχισμένο φωτογράφο του κόσμου και αυτό είναι μόνο η αρχή...».
Ο φωτογράφος Alex ten Napel ζει και εργάζεται στο Άμστερνταμ. Σπούδασε στην Royal Academy of Art στη Χάγη και έγινε γνωστός για τις φωτογραφικές σειρές του Alzheimer και Waterportraits. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις ανά τον κόσμο και φωτογραφίες του έχουν δημοσιευθεί σε έγκυρα περιοδικά και εφημερίδες του παγκόσμιου τύπου. Περισσότερα για τον Alex και την υπέροχη δουλειά του στην ιστοσελίδα του http://www.alextennapel.nl/
Oι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν στο LIFO.gr από τον δημιουργό τους για αποκλειστική χρήση.
