Το Dieux du Stade είναι το πιο εμβληματικό σύγχρονο ημερολόγιο ανδρικού γυμνού. Οι φωτογραφίες των μελών της γαλλικής ομάδας ράγκμπι Stade Français και των υπόλοιπων αθλητών που συμμετέχουν γίνονται viral, η «καθαρότητα» στις λήψεις που αναδεικνύουν τα τέλεια σώματά τους είναι χαρακτηριστική και, κάθε χρόνο, από το 2001 που κυκλοφόρησε το πρώτο ημερολόγιο, ένας έμπειρος φωτογράφος αναλαμβάνει να αφήσει την προσωπική του σφραγίδα σε ένα πρότζεκτ πραγματικά τεράστιας απήχησης. Πέρσι, η τιμή ανήκε στον Ερρίκο Ανδρέου, τον γνωστό Έλληνα φωτογράφο που έχει συνεργαστεί με σημαντικά διεθνή έντυπα (Vogue, GQ, L' Officiel, Elle, μεταξύ άλλων) και δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στην Ινδία. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και φέτος ο Ερρίκος επιστρέφει για το ημερολόγιο του 2018, που μόλις κυκλοφόρησε (είναι διαθέσιμο εδώ) και δεν έχει καμία σχέση με το περσινό. Από τη μουντή ασπρόμαυρη αισθητική που ακολούθησε ο Ερρίκος πέρσι, πιστή στο σύνηθες πνεύμα του DDS, φέτος βλέπουμε μια ποπ έκρηξη χρωμάτων, στα όρια της υπερβολής. Μίλησα μαζί του για να μου πει περισσότερα γι' αυτή τη συνεργασία, αλλά η συζήτηση επεκτάθηκε και σε μερικές ακόμα ενδιαφέρουσες πτυχές της δουλειάς και της προσωπικότητάς του.
— Πού σε πετυχαίνω, Ερρίκο; Ποιο είναι το αμέσως επόμενο πρότζεκτ που έχεις αναλάβει;
Με πετυχαίνεις στην Ινδία, μετά από ενάμιση μήνα στην Ελλάδα. Προς το παρόν η καθημερινότητα μου τρέχει με διαφημιστικά και editorials. Δεν θα τα έλεγα όμως «πρότζεκτ» αυτά. Κουβεντιάζω να κάνω ένα βιβλίο με έναν φίλο μοντέλο, το οποίο όμως βρίσκεται ακόμα στις συζητήσεις.
— Πώς προέκυψαν οι Dieux du Stade και μάλιστα για δεύτερη συνεχή χρονιά;
Το Dieux du Stade ήταν παρά πολύ σημαντικό για μένα, γιατί από την αρχή που ξεκίνησα να το αγοράζω, από το 2004, ήταν από τα πράγματα που μου έβαλαν, αν θες, την ιδέα τού να γίνω φωτογράφος. Έκτοτε το παρακολουθούσα με πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον κάθε χρόνο. Πριν από δύο χρόνια που ένιωθα αρκετά σίγουρος με τον εαυτό μου, τεχνικά και καλλιτεχνικά, επικοινώνησα εγώ ο ίδιος μαζί τους και κάναμε ένα meeting στο Παρίσι. Είχα έτοιμα 4 διαφορετικά mood boards με προτάσεις για το πώς έβλεπα εγώ το ημερολόγιο, πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν την ευκαιρία. Φέτος μου πρότειναν οι ίδιοι να το ξανακάνω.
— Ανέλαβες ένα πρότζεκτ που στο παρελθόν έχουν συμμετάσχει θρύλοι της φωτογραφίας, όπως ο Steven Klein και ο Peter Lindbergh, και τα σχόλια για το περσινό αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα θερμά. Το φοβήθηκες καθόλου; Πώς προετοιμάστηκες; Τι περιθώρια και ελευθερίες είχες να πειραματιστείς και να διαφοροποιηθείς από τους προκατόχους σου;
Την πρώτη χρόνια είχα συναισθήματα ενθουσιασμού και δέους. Ήθελα να είμαι αντάξιος και του ημερολογίου και των προκατόχων μου και αυτό μου προκαλούσε μια μικρή ανασφάλεια. Ένιωθα έτοιμος όμως.
Αυτό που με είχε τραβήξει από την αρχή στο ημερολόγιο ήταν ότι ναι μεν επρόκειτο για γυμνό, αλλά οι φωτογράφοι που συνεργάστηκαν στο παρελθόν το αντιμετώπισαν καλλιτεχνικά και όχι «ερωτικά». Εγώ ήθελα να φέρω λίγη από την «ελληνικότητά» μου αντλώντας έμπνευση από γλυπτά κλασικής ελληνικής και ρωμαϊκής περιόδου. Ήθελα να μαλακώσω τα σώματα των αθλητών και να δώσω αυτή την πλαστικότητα των ελληνορωμαϊκών γλυπτών. Πριν από κάθε φωτογράφηση, καθόμουν με κάθε αθλητή και του έδειχνα εικόνες αγαλμάτων και τοιχογραφιών. Ήθελα να κάνω κλασικά όμορφες φωτογραφίες.
Η αλήθεια είναι ότι οι συντελεστές του ημερολογίου με άφησαν εντελώς ελεύθερο να το δω όπως θέλω και να κάνω ό,τι φωτογραφίες θέλω. Dream Project στην κυριολεξία.
— Ενώ το περσινό ημερολόγιο ήταν σχεδόν ασπρόμαυρο, φέτος τα τίζερ μας προετοιμάζουν για κάτι εντελώς διαφορετικό, μια έκρηξη χρωμάτων με σαφώς πιο ποπ αισθητική. Γιατί αποφάσισες να δοκιμάσεις το άλλο άκρο; Ποιες ήταν οι συνθήκες και το background της φετινής φωτογράφισης.
Το Dieux du Stade ήταν για μένα ένα σημείο αναφοράς φωτογραφικά. Είναι ασπρόμαυρα φωτογραφημένο (πέρα από το φετινό, έχουν γίνει αλλά 3 έγχρωμα στα 17 χρόνια της κυκλοφορίας του), με μια σχετική έμφαση στην στιβαρότητα των αθλητών. Σε αυτές τις γραμμές πάτησα την πρώτη χρόνια κι εγώ λίγο-πολύ. Όταν μου ζήτησαν να το αναλάβω ξανά, ήθελα να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό και να σπάσω αυτή την κλασική εικόνα. Όταν ξεκίνησα να το αγοράζω, υπήρχε κάθε φορά ένας ενθουσιασμός για το πώς θα ήταν φωτογραφημένο. Ήθελα λοιπόν να αλλάξω λίγο αυτή τυπική εικόνα και να επαναφέρω αυτό τον ενθουσιασμό.
Οι συνθήκες δεν αλλάζουν πολύ από χρονιά σε χρονιά. Οι φωτογραφίσεις γίνονται είτε σε στούντιο είτε εξωτερικά και συνήθως υπάρχουν αρκετά άτομα στο set. Υπάρχουν αθλητές που έχουν ξανακάνει το ημερολόγιο, όποτε ξέρουν τι να περιμένουν και άλλοι που λύνονται πολύ γρήγορα. Νομίζω ότι μείνανε ευχαριστημένοι από το φετινό κόνσεπτ γιατί ως αθλητές δεν ξέρω αν θα ξαναφωτογραφηθούν ποτέ με τέτοιον τρόπο.
— Τελικά, το ασπρόμαυρο χαρίζει στο γυμνό;
Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό τι θέλει να επικοινωνήσει με το γυμνό που κάνει ο κάθε φωτογράφος. Πιστεύω πως όσο πιο αυθεντικά είναι τα χρώματα, τόσο πιο ερωτικές/σέξι είναι οι φωτογραφίες. Όταν πας στο ασπρόμαυρο κοιτάς περισσότερο τη φόρμα και τις σκιές, όποτε λες άλλη ιστορία.
Φέτος, για παράδειγμα, που θέλαμε να δείξουμε μια άλλη ατμόσφαιρα στο ημερολόγιο, να το κάνουμε πιο μοντέρνο και να να βάλουμε κάτι ακόμα πέρα από το γυμνό, το κάναμε με το πολύ χρώμα.
Όταν οι αθλητές είναι μόνοι τους, είναι πολύ άνετοι με ό,τι τους ζητήσεις. Όταν βάζεις δύο μαζί και παραπάνω, νομίζω ότι αρχίζουν να νιώθουν άβολα για το ποσό «ανδροπρεπές» θα είναι το αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί νομίζω ότι το ζήτημα της σεξουαλικότητας στον αθλητισμό είναι ακόμα μεγάλο ταμπού.
— Πόσο δύσκολο είναι να φωτογραφίζεις γυμνούς διάσημους αθλητές που δεν είναι συνηθισμένοι σε παρόμοιες λήψεις, όπως τα μοντέλα; Χρειάζεται να συζητήσετε περισσότερο για να «ξεμπλοκάρουν»;
Εγώ προσωπικά δεν το βρίσκω δύσκολο. Με τον ίδιο τρόπο θα μιλήσω σε ένα μοντέλο, έναν αθλητή, ηθοποιό, ή σε κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα, προκειμένου να του επικοινωνήσω τι κάνουμε, να του δώσω να καταλάβει με τι άνθρωπο έχει να κάνει, καθησυχάζοντας τον και για τη διαδικασία και για το αποτέλεσμα. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης μπορεί να δώσω λίγο περισσότερες κατευθύνσεις, αλλά αυτό είναι όλο. Στο συγκεκριμένο πρότζεκτ αρκετοί από τους αθλητές ήταν πολύ άνετοι και φυσικοί μπροστά στον φακό, σαν επαγγελματίες μοντέλα, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι υπήρχαν μπροστά τους περίπου 20 άτομα και 3-4 κάμερες.
— Είναι «σφιχτοί» και άκαμπτοι οι σωματότυποι των αθλητών του ράγκμπι, παρά την αδιαμφισβήτητη σωματική τους τελειότητα; Τους λείπει η πλαστικότητα;
Υπήρχαν αθλητές που το σώμα τους, όσο όμορφο κι αν ήταν, δεν βοηθούσε και πολύ. Λόγω σωματότυπου ή πολλές φορές, λόγω τραυματισμών. Πάντα όμως υπάρχει ένας τρόπος να δουλέψεις και με αυτό.
— Σε αυτά τα δύο χρόνια έχει συμβεί κάποιο απρόοπτο στη διάρκεια των φωτογραφίσεων;
Όχι ιδιαίτερα απρόοπτα. Είναι ενδιαφέρον ότι όταν οι αθλητές είναι μόνοι τους, είναι πολύ άνετοι με ό,τι τους ζητήσεις. Όταν βάζεις δύο μαζί και παραπάνω νομίζω ότι αρχίζουν να νιώθουν άβολα για το ποσό «ανδροπρεπές» θα είναι το αποτέλεσμα. Και αυτό γιατί νομίζω ότι το ζήτημα της σεξουαλικότητας στον αθλητισμό είναι ακόμα μεγάλο ταμπού.
— Ενώ πλέον το γυμνό το συναντάμε παντού, ειδικά τα τελευταία χρόνια με το Instagram, τι είναι αυτό που εξακολουθεί να μας συναρπάζει σε πρότζεκτ όπως οι Dieux du Stade ή το ετήσιο body issue του ESPN;
Πάντα έχεις περιέργεια να δεις έναν αθλητή ή ηθοποιό ή κάποιον «διάσημο» γυμνό. Καθαρή ανθρώπινη περιέργεια. Να τον αποδομήσεις, να τον επεξεργαστείς, να τον φαντασιωθείς, ίσως ακόμα και να συγκριθείς.
Έπειτα το μεγαλύτερο ποσοστό γυμνών στο Instagram, ή στα social media γενικότερα, είναι «αυτοπορτρέτα/selfies» και έχουν πολύ συγκεκριμένο λόγο δημιουργίας: «είμαι σέξι, κάνε μου like-follow». Όχι ότι επαγγελματίες φωτογράφοι και φωτογραφιζόμενοι είμαστε υπεράνω των likes, αλλά τουλάχιστον η σκέψη και ο τρόπος δημιουργίας ξεκινάνε από άλλου. Κι επειδή το αποτέλεσμα είναι πιο προσεγμένο, γι' αυτό και το Dieux du Stade και το ESPN εξακολουθούν να τραβάνε το ενδιαφέρον.
— Γιατί ειδικά οι Dieux du Stade κατάφεραν να γίνουν τόσο γνωστοί και εκτός Γαλλίας, σε βαθμό που να θεωρούνται σημείο αναφοράς για το ανδρικό γυμνό;
Όταν ξεκίνησε το ημερολόγιο το 2001, το ανδρικό γυμνό ήταν κάτι που δεν έβλεπες συχνά. Το DDS ήταν ένα ημερολόγιο καλοφωτογραφημένο, από πολύ καταξιωμένους καλλιτέχνες, καλοτυπωμένο, και οι άνδρες στις φωτογραφίες ήταν γνωστοί αθλητές σε ένα πολύ δυνατό, δύσκολο και βάρβαρο πολλές φορές άθλημα. Ακόμα και γυμνοί δεν έχαναν ούτε τη δύναμή τους ούτε την ανδροπρέπειά τους. Το αναφέρω ξανά το τελευταίο γιατί νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι. Η ανδροπρέπεια για αρκετές γενιές ήταν μια έννοια η οποία δεν επέτρεπε καμία αμφισβήτηση. Οτιδήποτε ξέφευγε από την πολύ αυστηρή εικόνα του «τι σημαίνει να είσαι άνδρας» ήταν τεράστιο ταμπού. Η εικόνα ενός γυμνού άνδρα ερμηνεύονταν ως εικόνα ενός ευάλωτου άνδρα και ένας ευάλωτος άνδρας θεωρούνταν αδύναμος άρα όχι στα όρια της «κοινωνικά αποδέκτης» ανδροπρέπειας. Το DDS πιστεύω ότι είχε μια συνταγή ώστε, αρκετές φορές, εικόνες του να πατάνε πάνω στα όρια χωρίς όμως να αμφισβητεί κανείς το «ήθος» των αθλητών. Εκεί νομίζω ότι βρήκε κενό το ημερολόγιο αυτό και κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς και να αλλάξει, αν θες, και την αντίληψη για το ανδρικό γυμνό. Μακάρι να άλλαζε και η εντύπωση περί ανδροπρέπειας με τόσο εύκολο τρόπο.
— Από το 2001 μέχρι το 2016 ποιο είναι το αγαπημένο σου calendar (εξαιρούμε τα δικά σου!);
Πολλά! 2004 και 2013 του François Rousseau, του 2005 του Carter Smith και του 2008 του Steven Klein.
— Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Dieux du stade (αλλά και γενικότερα τα γυμνά που κάνεις) προβάλλουν μια clean cut εικόνα του ανδρικού γυμνού. Από την άλλη βλέπουμε ότι η δική σου εμφάνιση, με τα γένια και τα τατουάζ, είναι αρκετά πιο hip. Σου αρέσει η πιο raw αισθητική, όπως αυτή του Butt, του Kink ή των πολλών gay fanzines που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια; Θα δοκίμαζες να κάνεις πιο «ωμές» φωτογραφίσεις;
Φωτογραφίζω τα πάντα με μια διάθεση φυγής από την καθημερινότητα. Γι' αυτό αποφάσισα να κάνω μόδα, γι' αυτό αποφάσισα να δουλεύω με μοντέλα και να κάνω γυμνά με τον τρόπο που τα κάνω. Αυτό το κυνήγι ομορφιάς, σκηνοθετημένης πολλές φορές, είναι το φάρμακό μου απέναντι στην καθημερινότητα. Πολύ συνειδητά κάνω τη φωτογραφία που κάνω. Μου αρέσει που δουλεύω με αυτά τα παιδιά, στην ομορφότερη φάση της ζωής τους, την δύναμης και της νιότης τους. Είναι σαν να δουλεύω με διαμάντια.
Το Butt και το Kink μου αρέσουν να τα ξεφυλλίζω όταν είμαι μόνος μου στο κρεβάτι κι έχω καύλες. Από την άλλη πάλι, ποτέ μην λες ποτέ.
— Ποιους εικονοκλάστες φωτογράφους του 20ού αιώνα θαυμάζεις περισσότερο;
Ένας εικονοκλάστης φωτογράφος είναι λίγο σχήμα οξύμωρο για μένα. Η φωτογραφία αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ή έστω μια πειραγμένη πραγματικότητα. Υπάρχουν φωτογράφοι όπως ο Araki που μπλέκει το πορτρέτο και την πορνογραφία. Δεν θεωρώ εικονοκλαστική τη φωτογραφία του όμως. Πιο εικονοκλαστικές είναι για μένα ο γνήσιος «πορνογράφος» παρά ο φωτογράφος σε αυτή την περίπτωση.
Φωτογράφους θαυμάζω πολλούς... Από τους αγαπημένους μου είναι οι Peter Lindbergh, Annie Leibovitz, Herb Ritts, Paolo Roversi, Helmut Newton, Steven Meisel. Λατρεύω όμως και την δουλειά των Don McCullin, Sebastião Salgado, Ansel Adams, Henri Cartier Bresson και André Kertész.
— Ας περάσουμε στο άλλο κομμάτι που εξασκείς, τη φωτογραφία μόδας. Εκεί οι δυσκολίες, φαντάζομαι, είναι περισσότερες, αλλά τα καταφέρνεις εξίσου περίφημα. Δεν είναι κάπως ετερόκλητα μεταξύ τους αυτά τα δύο είδη, η μόδα και το γυμνό;
Όχι γιατί και στα δυο μια φαντασίωση θες να «πουλήσεις».
Πριν εμφανιστεί το γυμνό στη μόδα υπήρχε στο Playboy, όπου γινόταν με σκοπό να χορτάσουν τα πεινασμένα μάτια. Στις πρώτες φωτογραφίσεις μόδας με γυμνό, υπήρχε για να συνοδέψει ένα άρθρο ή μια «ιδέα» για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, την εποχή. Και πάντα γίνονταν με μια διάθεση να σε ταξιδέψει σε μια άλλη πραγματικότητα - άλλη από αυτή του Playboy, εννοώ. Όσο άλλαζε η εποχή άλλαζε και το γυμνό στη μόδα (και όταν λέω γυμνό στη μόδα εννοώ φωτογράφους μόδας και μοντέλα που κάνουν μόδα) και φτάσαμε στο σημείο όπου το γυμνό αυτό καθαυτό έγινε μόδα (σε τέτοιο σημείο που και το Playboy σταμάτησε την παλιά του συνταγή και άρχισε να κάνει και αυτό «γυμνό μόδας»).
— Τι σημαίνει για σένα ένα μοντέλο να διαθέτει την περιβόητη «προσωπικότητα»;
Είναι πολύ ξεκάθαρο νομίζω. Ένα μοντέλο που έχει κάτι παραπάνω να πει. Στη δική μας περίπτωση να σου δείξει.
Την ώρα που φωτογραφίζεις είναι σαν να κάνεις έναν διάλογο με αυτόν που έχεις μπροστά σου, τον οποίο πιθανότατα έχεις γνωρίσει εκείνη τη στιγμή. Αυτός είτε έχει να σου πει πολύ τετριμμένα πράγματα, είτε πολλά κι ενδιαφέροντα.
Η Ashley Graham είναι από τα ομορφότερα plus size μοντέλα που υπάρχουν, o Laith Ashley από τα ομορφότερα trans αγόρια και η Winnie Harlow, παρόλη τη λεύκη που αποχρωματίζει το δέρμα της, είναι μια καλλονή. Δεν πήγε η Diesel να βρει μια κοπέλα που δουλεύει στο μπακάλικο, που είναι χοντρούλα και έχει αλωπεκίαση, για να δείξει ένα πρόσωπο με ιδιαιτερότητες. Έκανε casting με χιλιάδες μοντέλα. Αν μην το κουκουλώνουμε.
— Έχει επηρεαστεί καθόλου το επάγγελμά σου από τη διεθνή έκρηξη του fashion blogging των τελευταίων ετών και τον τρόπο που διαμορφώνονται απόψεις μέσω των social media και μέσω σταρ νέας εποχής όπως η Κιμ Καρντάσιαν; Πολλά μέσα υποστηρίζουν ότι αυθεντίες όπως η Vogue έχουν πλέον πεθάνει...
Έχει επηρεαστεί από την άποψη ότι η φωτογραφία έγινε λίγο μόδα και υπάρχουν παρά πολύ φωτογράφοι. Από την άλλη υπάρχουν και πολύ περισσότερες πλατφόρμες για να δείξουν τη δουλειά πολύ περισσότερων φωτογράφων, προσφέροντας διαφορετικές προοπτικές. Κι εγώ εξάλλου μέσα σε αυτή την πραγματικότητα έγινα φωτογράφος, ή τουλάχιστον στην αρχή της.
Η Vogue σίγουρα δεν έχει πεθάνει αλλά δεν είναι αυτό που ήταν. Και αυτό όχι γιατί έχασε την αυθεντία της, αλλά γιατί σήμερα οι ταχύτητες της μόδας και της εικόνας δεν αφήνουν κανέναν να ανακαλύψει ένα καινούργιο άρθρο ή να ξεφυλλίσει 200 σελίδες διαφήμιση για να φτάσει σε αυτό που τον ενδιαφέρει.
Οποιοδήποτε ασχολείται με μόδα θέλει διακαώς κάποια στιγμή η δουλειά του να φέρει τη σφραγίδα της Vogue ή οποιουδήποτε τέτοιου παλιού σημαντικού εντύπου και αυτό για ζήτημα πρεστίζ περισσότερο. Ακόμα και η Κιμ Καρντάσιαν. Απλά σήμερα είναι αλήθεια ότι το να φωτογραφίσεις την Κιμ μπορεί να ανεβάσει πολύ περισσότερο τη δουλειά σου απ' ό,τι το να φωτογραφίσεις για τη Vogue. Καινούργια εποχή, καινούργιοι κανόνες.
— Τι ρόλο παίζουν στη δική σου ζωή τα social media, επαγγελματικά και προσωπικά;
Επαγγελματικά είναι απολύτως απαραίτητη η παρουσία μου, ως φωτογράφος, στα social media. Όμως βλέποντας πιτσιρίκια που με το τίποτα έχουν καταφέρει να έχουν εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια followers θεωρώ τον εαυτό μου παντελώς άσχετο. Ανεβάζω δουλειά μου όσο πιο τακτικά μπορώ, αλλά πολύ σπάνια βάζω προσωπικά πράγματα. Δεν νομίζω ότι το φαγητό που τρώω, οι διακοπές που κάνω και οι θεωρίες που κατεβάζει το ρημαδοκέφαλό μου ενδιαφέρουν κανέναν.
— Έχεις δηλώσει ότι προτιμάς να απαθανατίζεις την αντικειμενική ομορφιά ενός μοντέλου γιατί «αν θέλεις να δεις μια "καθημερινή" φυσιογνωμία, ανοίγεις την πόρτα σου και την βλέπεις απέναντι, δεν νιώθεις την ανάγκη να την αποτυπώσεις σε φωτογραφία». Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια τάση, ακόμα και από μεγάλους οίκους, να χρησιμοποιούν πρόσωπα που απέχουν από τα κλασικά στάνταρ ομορφιάς σε καμπάνιες τους (όπως π.χ. η Diesel), πρόσωπα με ιδιαιτερότητες, ενώ το μεγάλο κίνημα κατά του body shaming με τα plus size μοντέλα όπως η Ashley Graham, βρίσκεται στο peak της δημοφιλίας του. Πώς το βλέπεις όλο αυτό;
Φωτογραφίζω όμορφα αγόρια και κορίτσια, γιατί εγώ προσωπικά αυτό προτιμώ να βλέπω και να αποτυπώνω. Δεν προσπαθώ να προβάλω συγκεκριμένα πρότυπα, ούτε να πείσω κανέναν για το τι είναι όμορφο ή όχι. Το κάνω για μένα, γιατί έχω ανάγκη να φαντασιωθώ εγώ σε πρώτη φάση. Είναι πολύ πιο ειλικρινές αυτό από τον τρόπο αναζήτησης προσώπων που υιοθετούν οι εταιρείες ρούχων σε καμπάνιες, για να προβάλουν την «καθημερινή ομορφιά». Η Ashley Graham είναι από τα ομορφότερα plus size μοντέλα που υπάρχουν, o Laith Ashley από τα ομορφότερα trans αγόρια και η Winnie Harlow, παρόλη τη λεύκη που αποχρωματίζει το δέρμα της, είναι μια καλλονή. Δεν πήγε η Diesel να βρει μια κοπέλα που δουλεύει στο μπακάλικο, που είναι χοντρούλα και έχει αλωπεκίαση, για να δείξει ένα πρόσωπο με ιδιαιτερότητες. Έκανε casting με χιλιάδες μοντέλα. Αν μην το κουκουλώνουμε. Καλό είναι ότι εικόνες με αυτά τα παιδιά ανοίγουν έναν διάλογο, αλλά κανένας από τους προαναφερθέντες δεν ξεφεύγει από τα στάνταρ τού τι θεωρούμε όμορφο.
Και για να μην παρεξηγούμαι, όταν σκέφτομαι τα χαρακτηριστικά που θα ήθελα να έχει ο σύντροφός μου, δεν φαντάζομαι αυτά ενός μοντέλου, ούτε κανένα μοντέλο βλέπω όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη, και είμαι μια χαρά με αυτό.
— Πειραματίζεσαι καθόλου με τον εξοπλισμό που χρησιμοποιείς;
Πειραματίζομαι με φώτα όποτε βρίσκω ευκαιρία. Μόνο όμως όταν αυτό έχει σχέση με το περιεχόμενο.
— Ποιο είδος φωτογραφίας δεν αντέχεις να βλέπεις ή ποια αισθητική δεν σου ταιριάζει καθόλου;
Δεν μου αρέσει η αισθητική της ωμής φωτογραφίας, snap photography τύπου Terry Richardson. Ξαναλέω και πάλι, για μένα ως αποδέκτη (αλλά και δημιουργό), η φωτογραφία μόδας θέλω να με ταξιδεύει, όχι να με γειώνει.
— Θα ήθελα να τοποθετηθείς στα παρακάτω («ηλίθια») διλήμματα, λέγοντάς μου την πρώτη επιλογή που σου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό (δεν θα δεχτώ το «εξαρτάται» ως απάντηση!):
Στούντιο ή εξωτερική χώροι; Εξωτερικοί χώροι
Props ή καθαρές λήψεις; Καθαρές λήψεις
Πορτρέτο ή landscape κάδρο; Landscape
Αναλογική ή ψηφιακή κάμερα; Ψηφιακή
Γυμνό ή μόδα; Γυμνό
Άντρες μοντέλα ή γυναίκες; Άνδρες
Έγχρωμο ή ασπρόμαυρο; Ασπρόμαυρο
Αμερικανική ή ιαπωνική Vogue; Αμερικανική
Τζένιφερ Λόρενς ή Πριγιάνκα Τσόπρα; Τζένιφερ Λόρενς
Ιταλική ή γαλλική μόδα; Γαλλική
— Μίλησέ μου λίγο για τη ζωή στην Ινδία. Πώς προέκυψε και πόσο εύκολο είναι να επιβληθείς και να αφήσεις καλλιτεχνικό στίγμα στην εκεί αγορά;
Ένα γραφείο είδε δουλειά μου στο ίντερνετ και μου ζήτησε να πάω. Πήγα για 2 μήνες και έκλεισα ήδη 3 χρόνια. Είναι μια περίεργη αγορά, από την οποία έχω μάθει πολλά πράγματα και έχει πάρει πολλά εφόδια, αλλά νομίζω ότι το ζήτημα του καλλιτεχνικού στίγματος είναι μια γκρίζα ζώνη. Δεν είναι ανοιχτοί σε πειραματισμούς, είναι ένας φοβερά συντηρητικός λαός, όπου αυτό που σε κάνει δημοφιλή μπορεί να μην είναι η δουλειά σου αλλά το κύρος σου και η κοινωνική σου θέση. Εγώ επειδή δουλεύω με celebrities θεωρούμαι δημοφιλής. Νομίζω ότι αν βλέπανε όλη μου τη δουλειά θα σοκάρονταν παρά πολύ.
Θέλει χρόνο για να επιβληθείς. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα μετράνε πολλές φορές περισσότερο από τη δουλειά, για να δουλέψει κάποιος μαζί σου. Θέλουν να σε γνωρίζουν προσωπικά, να ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν και μετά ανοίγονται σιγά σιγά.
— Έγινες 40 πρόσφατα και με ένα συγκινητικό ποστ στο Facebook σου, έθεσες κάποιους «ανώτερους» προβληματισμούς. Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο στη ζωή;
Οι άνθρωποι και το τι είναι ικανοί να κάνουν. Μερικές φορές νομίζω ότι είναι πολύ οξύμωρο ότι κάνω ένα εντελώς ανθρωποκεντρικό επάγγελμα. Ίσως γι' αυτό το κάνω, ίσως προσπαθώ να δω, έστω και επιφανειακά, την ομορφότερη πλευρά του ανθρώπου.
— Τι απεικόνιζε η πρώτη φωτογραφία που τράβηξες και με ποια μηχανή;
Δεν θυμάμαι την πρώτη μου φωτογραφία, θυμάμαι όμως την πρώτη μου μηχανή που μου την έκανε δώρο σε πολύ μικρή ηλικία ο πατέρας μου, μια Agfamatic 1008 που έπαιρνε φιλμ «κασέτα». Πιο πρόσφατα, στην πρώτη μου συνειδητή προσπάθεια ως φωτογράφος, είχα μια Nikon d200 και η πρώτη μου φωτογράφιση ήταν με ένα μοντέλο, τη Charlotte Tomaszewska, το 2007. Σε κάποιο σκληρό δίσκο ίσως επιβιώνουν αυτές οι φωτογραφίες.
— Ποια είναι η πιο πρόσφατη φωτογραφία που τράβηξες με το κινητό σου; Μπορείς να μου τη στείλεις;
Δεν τραβάω πολλές από το κινητό μου... Από τις διακοπές μου στη Μύκονο ήταν.
![Dieux du Stade: Οι "Θεοί των Γηπέδων" είναι και πάλι γυμνοί - [NSFW]](/sites/default/files/styles/landscape_mini/public/articles/2021-03-13/katagrafi_25_2.jpg?h=be0180c6&itok=iYL2kh3p)
