Η φωτογράφος Andrea Motta γεννήθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Σπούδασe τέχνες στο Σάο Πάολο, κινηματογράφο και φωτογραφία στη Νέα Υόρκη. Τα τελευταία χρόνια έχει εστιάσει στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην παράνομη διακίνηση γυναικών με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση.
Αν το θέμα του Trafficking ακούγεται θεωρητικό και μακρινό, οι αριθμοί μπορούν να πείσουν τον καθένα για την έκταση και τη σπουδαιότητά του: 27.000.000 σύγχρονοι δούλοι, 4.500.000 θύματα σεξουαλικής trafficking, 5.500.000 παιδιά θύματα για κάθε είδους εκμετάλλευση. Μόνο 1 στους 100.000 ευρωπαίους διακινητές καταδικάζεται, μόνο το 1-2% των θυμάτων καταφέρνει να αποδράσει.
Ανάμεσα στις πολλές μορφές χρήσης του trafficking από τους σωματέμπορους είναι: η σεξουαλική εκμετάλλευση, η καταναγκαστική εργασία, η παιδική εργασία, η εμπορία οργάνων, η επαιτεία κα. Αυτό που αξίζει να θυμάται κανείς είναι πως η εμπορία ανθρώπων αποτελεί σήμερα το τρίτο μεγαλύτερο οργανωμένο έγκλημα μετά την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και την εμπορία όπλων.
Το 2011, οι φωτογραφίες της από την σειρά «Οι οίκοι ανοχής στην Αθήνα: Το backstage για την Εμπορία Ανθρώπων" παρουσιάστηκε στο σταθμό του μετρό Σύνταγμα ενώ έγινε και μια περιοδεύουσα έκθεση σε όλη την Ελλάδα από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων το 2012. Το 2007, η σειρά «Εμπορία Ανθρώπων» εκτέθηκε στη Μουσείο Παγκόσμιου Πολιτισμού στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, το οποίο έγινε επίσης μια περιοδεύουσα έκθεση σε όλο τον κόσμο.
Αυτό που ήταν πιο σοκαριστικό για μένα σε σχέση με την εμπορία ανθρώπων είναι το sex trafficking πολύ νέων παιδιών ηλικίας ας πούμε 8 χρονών. Σε χώρες όπως το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ και την Ινδία δίνουν ορμόνες σε αυτά τα παιδιά για να μεγαλώσουν πρόωρα – αυτό για μένα είναι ότι χειρότερο συνάντησα.
Έχει κάνει το ντοκιμαντέρ «Το Ιράκ μετά την καταιγίδα" και η δουλειά της έχει δημοσιευθεί σε μεγάλα έντυπα παγκοσμίως.
Παίρνει μέρος με τις φωτογραφίες της στο Βreak the Chain Festival, στις 24 και 25 Οκτωβρίου, ένα φεστιβάλ πολλαπλών δράσεων στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για το θέμα του trafficking.
Μας μίλησε για τη δουλειά της λίγες ημέρες πριν το Φεστιβάλ.
— Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το είδος της φωτογραφίας (το σχετιζόμενο με το trafficking);
Για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με το θέμα του παιδικού trafficking το 2001 ερχόμενη στην Ελλάδα και βλέποντας τα μικρά παιδιά να τριγυρνούν στους δρόμους ζητιανεύοντας. Σιγά- σιγά ανακάλυψα πως υπάρχει ένα κύκλωμα και μια ροή παιδιών από την Αλβανία και άλλες χώρες. Μερικά από αυτά τα παιδιά εξαφανίζονταν στην πορεία και σίγουρα έπεφταν θύματα σεξουαλικού trafficking. Έτσι άρχισα να μπαίνω στο πεδίο του σεξ trafficking και ταξίδεψα στη Ρουμανία, το Σεράγιεβο και αλλού. Εκεί ανακάλυψα όλες αυτές τις γυναίκες που πίστευαν πως θα έρθουν στην Δυτική Ευρώπη, θα αποκτήσουν πολλά λεφτά και θα έχουν τελικά μια φυσιολογική ζωή κάνοντας μάλιστα και οικογένεια. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι έτσι.
— Ποιο ήταν το πιο σοκαριστικό πεδίο στο πλαίσιο αυτή της φωτογράφισης;
Αυτό που ήταν πιο σοκαριστικό για μένα σε σχέση με την εμπορία ανθρώπων είναι το sex trafficking πολύ νέων παιδιών ηλικίας ας πούμε 8 χρονών. Σε χώρες όπως το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ και την Ινδία δίνουν ορμόνες σε αυτά τα παιδιά για να μεγαλώσουν πρόωρα – αυτό για μένα είναι ότι χειρότερο συνάντησα. Είναι εντυπωσιακό ότι η σωματεμπορία διαφοροποιείται από χώρα σε χώρα. Πιο σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που η μάνα θα δώσει το παιδί της, αλλά συμβαίνει και αυτό. Πιο συχνά το κάνει ένας θείος ή ένας γείτονας ή ένας φίλος. Σε αρκετές χώρες οι κοπέλες πιστεύουν πως η μετάβαση στην Ευρώπη είναι το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή με πολλά ευρώ. Αυτά τα ευρώ δεν τα βρίσκουν ποτέ γιατί τα κρατούν οι δουλέμποροι. Σε κάθε περίπτωση καμιά από αυτές τις κοπέλες δεν πιστεύει πως θα βρεθεί σε καθεστώς ομηρίας, κλειδωμένη – φυλακισμένη έχοντας 20 με 30 πελάτες να εξυπηρετήσει κάθε μέρα.
— Πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα στον τομέα αυτό;
Στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα γιατί είναι χώρα προορισμού, χώρα transit. Έρχονται τόσα κορίτσια από την Αφρική και από τις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Και βλέπεις ότι ενώ υπάρχει όλη αυτή η κρίση και όλα κλείνουν, τα studios συνεχώς αυξάνονται. Και μάλιστα υπάρχουν studios που εξυπηρετούν διαφορετικές ομάδες: άλλα studio εξυπηρετούν τους Έλληνες και άλλα τους αλλοδαπούς, τους Πακιστανούς κλπ. Τα studio γύρω από τον Κεραμικό είναι για «ξένους», οι Έλληνες δεν τα θεωρούν τόσο «cool». Πάντως υπάρχει πολύ πελατεία και από τις δύο πλευρές.
— Είναι δύσκολη η φωτογράφιση των θυμάτων; Μπορεί να υπάρξει επικοινωνία;
Είναι δύσκολο να φωτογραφήσεις τα θύματα του trafficking. Άλλες φορές το έχω κάνει με την υποστήριξη κάποιας οργάνωσης και άλλες μόνη μου. Ποτέ βέβαια δεν θα σου πει κάποια γυναίκα «ναι είμαι θύμα trafficking”. To καταλαβαίνεις όμως αμέσως. Πολλές από τις κοπέλες που είναι στα studio δεν μιλούν καν ελληνικά, οπότε δεν γίνεται να έχεις και μια κανονική συνομιλία. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν θα τις άφηναν να μιλήσουν. Είναι πλήρως ελεγχόμενες. Το μόνο που θα πουν είναι «Κάνω αυτή τη δουλειά».
— Σας ενδιαφέρει μόνο η φωτογραφία – ντοκουμέντο;
Δεν φωτογραφίζω μόνο αυτή την πλευρά της ζωής. Για να έχω μια ισορροπία φωτογραφίζω την έλλειψη ελευθερίας και παράλληλα τη χαρά της ελευθερίας, όπως θα δείτε σε αρκετές από τις φωτογραφίες μου στο site μου.
— Από πού είστε;
Είμαι από τη Βραζιλία αλλά τώρα μένω στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σαντορίνη. Όταν την είδα είπα «Πρέπει να μείνω εδώ». Και τα κατάφερα.
Τις φωτογραφίες της Andrea Motta μπορείτε να δείτε στο φεστιβάλ Break the Chain Festival στις 24 & 25/10 στην Τεχνόπολη
σχόλια