Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε το πολιτικό φάσμα σαν μια ευθεία γραμμή: Ξεκινάει από την άκρα αριστερά και εκτείνεται ως την άκρα δεξιά περιλαμβάνοντας στο ενδιάμεσο όλες τις αποχρώσεις αυτών των δύο άκρων ενώ στο μέσο της βρίσκεται το (ανύπαρκτο) κέντρο, η «μεσαίος χώρος» όπως το ονόμασε ο γνωστός επικοινωνιολόγος Γιάννης Λούλης, κολλητός του Κώστα Καραμανλή, για να το καπηλευτεί αφού πρώτα το ξεφτίλισε.
Όπως γράψαμε μόλις προχτές, με αφορμή την κοινή επίσκεψη βουλευτών της Χρυσής Αυγής με βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο Καστελόριζο, κάτι απαράδεκτοι τύποι πριν από καιρό κατασκεύασαν την θεωρία των δύο άκρων, υπονοώντας ότι στην ουσία τα δύο αυτά άκρα, η επαναστατική αριστερά και η φασιστική ακροδεξιά δηλαδή, στην ουσία συναντώνται αν δεν σφιχταγκαλιάζονται κιόλας σε κάποια σημεία.
Βάσισαν αυτή τη θεωρία στην περίοδο των Αγανακτισμένων, τότε που την πλατεία Συντάγματος είχαν καταλάβει από κοινού οπαδοί των δύο αυτών άκρων. Για να μην τους βγει το όνομα μάλιστα είχαν μοιράσει την πλατεία στα δύο: στην πάνω πλατεία δρούσαν εθνικιστικές ομάδες που δεν είχαν ξεκάθαρα τα διακριτικά της Χρυσής Αυγής αλλά της έμοιαζαν εντυπωσιακά, ενώ στην κάτω πλατεία υπήρχε έντονο το αριστερό στοιχείο ενός τυπικού κάμπινγκ της Ικαρίας.
Από τότε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, η Χρυσή Αυγή καθιερώθηκε ως τρίτη πολιτική δύναμη και σιγά σιγά από τις αγκάλες του Τάκη Μπαλτάκου της ΝΔ βρέθηκε να κάνει παρέες με άλλες πιο μοντέρνες και ανερχόμενες δυνάμεις.
Σήμερα λοιπόν, ο πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και βουλευτής Ά Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Παρασκευόπουλος δήλωσε σε συνέντευξη του στη Βραδυνή ότι είναι υπέρ μιας σύγκλισης με την Χρυσή Αυγή και πρόσθεσε ότι τα δημοκρατικά κόμματα πρέπει να την στηρίξουν αν βέβαια οι νεοναζί δεχθούν την υπαγωγή τους στους θεσμούς της Δημοκρατίας γιατί ως γνωστόν αν οι υπόδικοι δολοφόνοι δεν προσκυνήσουν στους δημοκρατικούς θεσμούς δεν τους πιάνει ύπνος το βράδυ.
Πολλοί έμειναν έκπληκτοι με το θράσος της δήλωσης ενός ανθρώπου που μας τον παρουσίαζαν ως πολύ ευαίσθητο στα ανθρώπινα θέματα και άλλα ρομαντικά. Όχι, εμείς διότι δεν είμαστε χρυσόψαρα: Ο Παρασκευόπουλος είναι αυτός που επέλεξε την τωρινή πρόεδρο του Αρείου Πάγου 2 μέρες πριν αποφυλακιστεί ο Κασιδιάρης και ένα μήνα πριν ξεκινήσει η δίωξη του Ντογιάκου που πρωτοστάτησε στην δίωξη της χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Ο οποίος Ντογιάκος ήταν το κόκκινο πανί για ολόκληρη την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενώ ταυτόχρονα η δίκη της Χρυσής Αυγής σερνόταν για μήνες επειδή δεν έβρισκαν αίθουσα, μια και είχαν όλες κλειστεί για χοροεσπερίδα.
Μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να εκφραστεί μια νέα θεωρία; Μια θεωρία που δεν προσπαθεί να αποδείξει τη συνεργασία των δύο άκρων αλλά να βρει τα στοιχεία που τα ενώνει και τα ταυτίζει, όχι σε στόχους, κίνητρα και επιδιώξεις -γιατί εκεί πραγματικά δεν υπάρχει καμία σύνδεση τουλάχιστον στη θεωρία – αλλά σε μεθόδους και εργαλεία. Θα μπορούσε να ονομαστεί η θεωρία του ενός άκρου. Μια θεωρία που θα αναλύει την κοινή μήτρα του λαϊκισμού, την κοινή ανάγκη για εχθρούς, το κοινό μίσος για τον ορθό λόγο. Θυμάστε το δημοψήφισμα; Τότε που η Χρυσή Αυγή στήριξε το Όχι πιο ένθερμα και από τους επινοητές του δημοψηφίσματος; Τι ένωσε τους ανθρωπιστές ριζοσπάστες αριστερούς με τους μισάνθρωπους ακροδεξιούς; Τι κοινό έχει ένα κόμμα που κλείνει το μάτι στο κάψιμο της σημαίας με ένα άλλο που την προσκυνά; Πού συναντώνται αυτοί που παραδοσιακά συγκρούονται με τις ομάδες καταστολής με αυτούς που αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός τους;
Ο τόπος συνάντησης τους είναι ένας και μόνος: Ο λαϊκισμός. Και όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται ότι αυτή η χολέρα των καιρών μας δεν έχει πρόσημο, ούτε χρώμα. Για την ακρίβεια ο λαϊκισμός στέκεται πάνω από αυτούς τους διαχωρισμούς και γλυκά και ύπουλα σφίγγει στην αγκαλιά του όσους τον υπηρετούν μετατρέποντας τους σε μια άμορφη μάζα, ένα πολτό μίσους και ευτέλειας ανεξαρτήτως προθέσεων ή καταβολών.
