Κι όμως. Ο φτωχός, αλαζονικός Καρβέλας εξέφρασε το δημόσιο αίσθημα
(Απλώς, αυτός δεν δικαιούται δια να ομιλεί...)
ΕΙΔΑ ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ της συνέντευξης Καρβέλα. Ολόκληρη δεν αντέχεται, σε τρελαίνουν τα τικ του ανδρός. Και βεβαια η φτωχή οίηση του πνευματικού ταγού των Παρατράγουδων. Αλλά εξίσου δεν αντέχονται όσοι εθίγησαν επειδή έβρισε το Κοινοβούλιό τους. Ήξεραν πολύ καλά τι αγοράζουν, όταν τον καλούσαν. Και γνωρίζουν επίσης, ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν σπουδαία γνώμη για τους πολιτικούς τους― ιδίως μετά την εξαχρείωση που επέφερε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στη δημόσια ζωή. Έκτοτε, η τοξικότητα και η χαμαιζηλία είναι σαν μοίρα- όλο εκεί επιστρέφουμε.
Τουλάχιστον ας το παραδεχτούμε. Δεν είμαστε χαρούμενοι για το επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών. Από ηθική άποψη, κυρίως. Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση, ότι όλα είναι χρήμα. Και υποκρισία.
Υπάρχει βεβαια κι ένα καλό σενάριο που λέει ότι η απαξίωση των κομμάτων θα γεννήσει κάτι καινούργιο. Ίσως. Θα είναι όμως κάτι υγιές; Φαίνεται σαν το ίδιο το σύστημα του Κοινοβουλίου να κατατρώγεται από ένα σαράκι ενδογενές που αργά ή γρήγορα ερειπώνει κάθε ιδεολογία (αν και εφόσον υπάρξει). Αν η δημοκρατία είναι κάτι τόσο σπουδαίο όσο ήταν στα χρόνια του Περικλή (με τους δούλους να πλειοψηφούν στα σκοτεινά), τότε πώς γίνεται κατ' εξακολούθησιν να εκλέγονται τόσοι αμοράλ άνθρωποι; Μήπως έχει υπερκτιμηθεί η «λαϊκή βούληση» - η οποία είναι πια ένα κουρέλι βούλησης ανθρώπων που τους πήρε τα μυαλά η τηλεόραση και έμαθαν να μιμούνται τα σαλταρισμένα πρότυπα των media; Μήπως το σύστημα φρακάρισε και όλα εξωθούν το νεαρό κόσμο στη στυγερή μοναξιά της υποκουλτούρας του ή σε ένα κυνικό λαπάδιασμα: να γίνει παρτάκιας στη θέση του παρτάκια;
Βλέπω πόσο πρόθυμα αυτοκτονεί και η γενιά μου, μπαίνοντας βαθμηδόν στο σύστημα που περιφρόνησε. Τι έφερε; Τι δημιούργησε; Πέρα από μια θαμπή «εναλλακτικότητα» που λειτουργεί ως παρενδυσία καταναλωτισμού, επαναλαμβάνει την ίδια τραγωδία: Φιλά το χέρι που την ελεεί, δαγκώνει εκείνο που την προσπερνάει. Μόνο η Τέχνη προσφέρει μια σχετική εναλλακτική. Αλλά κι εκεί, οι περισσότεροι έχουν θυσιάσει την άγρια ελευθερία τους σε αγροίκους και ημιμαθείς σπόνσορες, έχουν σκύψει τον προβατίσιο σβέρκο τους σε ένα σύστημα εκκοσμικευμένης μπλόφας, όπου το μάρκετινγκ είναι πιο ισχυρό από τη δημιουργία.
Κι όμως θέλεις να ελπίζεις ότι υπάρχει κόσμος που ζει και σκέφτεται αλλιώς. Που έχει βγάλει το κεφάλι έξω από το φτηνό μανδύα που καλύπτει την κοινωνία ολόκληρη. Και προσβλέπει σε κάτι υγιέστερο. Ειλικρινέστερο. Ομορφότερο. Πότε τον συναντάς, πότε τον χάνεις. Καχύποπτος και κουρασμένος, μεταξύ μανίας και λήθαργου, περιμένει κάτι να πιστέψει, και μέχρι να το βρει, κάνει τα απίστευτα!
Λοιπον, δεν είπε κάτι τόσο ανεδαφικό ο Καρβέλας. Απλώς το είπε με υπερβολή τραμπούκου. Γι αυτό και η κουβέντα πήγε αλλού. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην λαϊκή τηλεόραση.
