Τα άλμπουμ και τα τραγούδια της Cindy Lee δεν θα τα δεις να φιγουράρουν στα τσαρτ. Δεν θα τα δεις καν να προωθούνται. Δεν γνωρίζεις, έστω, αν είναι διαθέσιμα για streaming ή για να τα αγοράσεις. Μπορείς μόνο να τα κατεβάσεις από ένα περίεργο site παλαιολιθικού τύπου που θυμίζει άλλες εποχές και απευθύνεται μόνο στους πραγματικούς φαν της.
Κι όμως, το «Diamond Jubilee» ίσως είναι το πιο σημαντικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πιο ουσιαστικό και από τα πολυδιαφημισμένα «Cowboy Carter» της Beyoncé ή το «The Tortured Poets Department» της Taylor Swift. Κι αυτό επειδή δεν κάνει κάποιο βαρύγδουπο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για την εποχή που διανύουμε αλλά αφορά κυρίως τη μουσική την ίδια. Ένα «πειραγμένο» ψυχεδελικό ηχητικό ταξίδι που διαρκεί πάνω από δύο ώρες, κάνει αναφορές από τα girl groups της δεκαετίας του ’60, τους Velvet Underground και την Karen Carpenter μέχρι τον Ariel Pink, και ατελείωτο feedback. Σαν να πήραμε το καλύτερο κομμάτι από το «Cowboy Carter» της Beyoncé, το «Yaya», με τις αναφορές στα ’60s, να βγάλαμε το λούστρο και να προσθέσαμε τόνους ψυχής. Επιπλέον, η hypnagogic pop δεν ακουγόταν ποτέ τόσο άμεση και ανατριχιαστική.
Σε έναν ιδανικό κόσμο και το «Diamond Jubilee» θα έπαιρνε άριστα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τι κυκλοφορεί στην ανεξάρτητη σκηνή αυτό το διάστημα. Δεν έχει σημασία αν δεν σου μείνει κανένα τραγούδι ή αν αφορά λίγους· αυτή η anti-streaming στάση του, εκτός από σπάνια, φαντάζει επαναστατική στη μουσική βιομηχανία σήμερα.
Τo «Diamond Jubilee» εμφανίστηκε ξαφνικά και απροειδοποίητα στις αρχές του Απριλίου, αν και είχε δηλώσει σε μια περσινή συνέντευξη ότι το ετοίμαζε από το 2020. Είμαστε αρκετά τυχεροί που το πήραμε χαμπάρι, αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν έκανε το Pitchfork την πρόσφατη κριτική του. Βαθμολογώντας το με 9.1, δημιούργησε ένα τεράστιο hype. Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε ότι το Pitchfork τελικά δεν πέθανε, παρά τον χαμό που έγινε πριν από μερικούς μήνες – καλά κρατεί, ίσως λειτουργεί καλύτερα από παλιότερα. Επίσης, κάτι τέτοιο είχε να συμβεί, δηλαδή να πάρει ένα άλμπουμ μια τόσο υψηλή βαθμολογία, από το «Fetch The bolt cutters» της Fiona Apple το 2020. Η Fiona τότε είχε πάρει 10. Ωστόσο, το 2020 ήταν μια σημαδιακή χρονιά, καθώς η Cindy κυκλοφόρησε το αριστουργηματικά θορυβώδες «What’s tonight to eternity», ένα αρκετά πειραματικό άλμπουμ που σε μυούσε στον φανταστικό κόσμο της.
Cindy Lee - What's Tonight To Eternity (2020) full album
Η Cindy Lee είναι indie drag πρότζεκτ τ@ Patrick Flegel από τον Καναδά – χρησιμοποιεί τις αντωνυμίες they/them. Πρώην frontperson των Women, μόλις το συγκρότημα διαλύθηκε άρχισε να ηχογραφεί στο σπίτι και αυτή η δουλειά κατέληξε στο συγκεκριμένο πρότζεκτ. Όσον αφορά την drag περσόνα, δεν αποκαλύπτει πολλά γι’ αυτό στις συνεντεύξεις. Παραμένει μια μυστηριώδης και απόμακρη φιγούρα.
«Ήμουν σίγουρα μια ανωμαλία, όσον αφορά αυτά τα πράγματα. Ήξερα έναν τύπο που ήταν κρυφά γκέι στο Κάλγκαρι (σ.σ. την πόλη όπου μεγάλωσε)», ανέφερε σχετικά σε μια παλιά συνέντευξη για την drag περσόνα. «Δεν θα έλεγες ότι ήταν μια ακμάζουσα σκηνή. Κάτι γινόταν όπως, πού και πού άκουγες γι’ αυτά τα μπαρ και διάφορα τέτοια πράγματα. Όμως, λόγω των ανθρώπων με τους οποίους μεγάλωσα και της γενικής κατάστασης δεν είχα εκτεθεί ποτέ σε κάτι τέτοιο. Δεν είχα δει τίποτα μέχρι που πήγα στο Βανκούβερ για πρώτη φορά, όπου είδα ανθρώπους οι οποίοι οπτικά ήταν κάπως στο ενδιάμεσο. Δεν ήξερα καν πώς να το περιγράψω. Ήταν καταπληκτικά, αλλά ήμουν ήδη 25 ετών. Αρχικά, η drag ταυτότητα μου δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική, στην πορεία απλώς αναμείχθηκαν. Πήρε πολύ χρόνο, δεν ήταν απλώς μια ιδέα που έγραψα στο χαρτί – όμως έτσι είναι η ζωή μου».
Σε έναν ιδανικό κόσμο και το «Diamond Jubilee» θα έπαιρνε άριστα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τι κυκλοφορεί στην ανεξάρτητη σκηνή αυτό το διάστημα. Δεν έχει σημασία αν δεν σου μείνει κανένα τραγούδι ή αν αφορά λίγους· αυτή η anti-streaming στάση του, εκτός από σπάνια, φαντάζει επαναστατική στη μουσική βιομηχανία σήμερα. Μπορεί να είναι μεμονωμένη, αλλά είναι αξιοθαύμαστη κι ας είναι δύσκολο να ασχοληθεί κανείς χωρίς την υποστήριξη κάποιας δισκογραφικής. «Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να βγάλουν τη μουσική τους από τις streaming πλατφόρμες. Να μη γίνει καν κάποιου είδους απεργία, απλώς να την κατεβάσουν. Ικετεύουν για ψίχουλα, για ένα play, και είναι αξιοθρήνητο».
Aκούστε ολόκληρο το «Diamond Jubilee»
Και μερικές ακόμα πρόσφατες κυκλοφορίες:
Pet Shop Boys – Nonetheless
Γράφουν στην «Guardian» ότι «βασικά υπάρχουν τριών ειδών άλμπουμ των PSB: αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή, τα σπουδαία και τα απλώς ok. Τούτο δω είναι σπουδαίο». Μακάρι να ίσχυε κάτι τέτοιο. Το «Nonetheless» είναι καταπληκτικό αν είσαι σκληροπυρηνικός φαν του γκρουπ. Για τους υπόλοιπους είναι απλά ok. Νοσταλγία ’90s, αλλά πρέπει να περάσουν περίπου 40 λεπτά για να ακούσεις ένα αξιομνημόνευτο κομμάτι. Αυτό είναι το «Love is the law» που κλείνει το άλμπουμ.
Pet Shop Boys - Love is the law (Official Audio)
St. Vincent – All Born Screaming
Η St. Vincent φαίνεται επιτέλους ότι βρίσκει τον ήχο που της ταιριάζει. Υπερταλαντούχα και υπερφιλόδοξη ως μουσικός, χρειάστηκαν επτά απόπειρες και διάφορες στυλιστικές και ηχητικές αλλαγές που δεν της έβγαιναν ακριβώς. Επιτέλους, εδώ πετυχαίνει διάνα και μπορεί να γυρίζει σε όσα την έκαναν να ασχοληθεί με τη μουσική, συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπως οι Nine Inch Nails, η Tori Amos και οι Muse, αλλά δεν «αντιγράφει» απλά. Αντιθέτως, δανείζεται ιδέες από το παρελθόν και δημιουργεί δικές της χωρίς το βλέμμα της να αποσπάται από το παρόν. Το «All born screaming» είναι μια ευχάριστη έκπληξη και ένας παραπάνω λόγος γιατί θεωρείται τόσο σημαντική δημιουργός.
St. Vincent - All Born Screaming (Official Audio) ft. Cate Le Bon
Nia Archives – Silence is Loud
Εν έτει 2024 ακούμε ένα είδος αναβίωσης του jungle. Καλά, αυτή η φάση συμβαίνει ήδη από την καραντίνα και, προσωπικά, φυσικά και θα πάρω. Αν κάποιο χορευτικό είδος πρέπει να αναβιώσει επίσημα είναι το drum ‘n’ bass. Το «Silence is loud», το ντεμπούτο της Βρετανής Nia Archives, δεν πρωτοτυπεί ούτε προσφέρει τίποτα περισσότερο στο είδος, μόνο ορισμένα καλά κομμάτια που ακούγονται ευχάριστα. Έχει ορμή και παιχνιδιάρικη διάθεση πρωτίστως και καμιά φορά αυτό αρκεί.
Nia Archives - Silence Is Loud
