Αν γινόταν ποτέ το καρτούν Family Guy κανονικό σίτκομ, κωμωδία καταστάσεων δηλαδή, σίριαλ οικογενειακό, αυτό θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το Modern Family. Όχι μόνο επειδή μοιάζουν οι χαρακτήρες, όχι μόνο για τη φρεσκάδα του και την μπρουτάλ αμεσότητά του, όχι μόνο για τις εξωφρενικές ατάκες και σκηνές του, αλλα κυρίως για τα εμβόλιμα και το στοιχείο της ανατροπής πάνω στην ανατροπη. Ξεκινάει το επεισόδιο και εκεί που πας να καταλάβεις που θα το πάει, το γυρίζει και το ξαναγυρίζει και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν ξέρεις ακριβώς που θα καταλήξει. Η γραφή του είναι τόσο πυκνή κι ατακαδόρικη, τόσο γρήγορη και συνάμα ανάλαφρη, τόσο ανάλαφρη και συνάμα τόσο σύνθετη και μεστή από νόημα, τόσο σκαμπρόζικη και συνάμα τόσο απλή και καταδεκτική, καθόλου σνομπ μα πολύ αληθινή και ζωντανή. Και έξυπνη και κωμική.
Ο λόγος για τρεις οικογένειες που συγγενεύουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεταξύ τους. Η πρώτη οικογένεια έχει ένα μπαμπά (Phil) που παλιμπαιδίζει χαριτωμένα και αρκετά γοητευτικά (θυμίζει άπειρα τον Πίτερ του Family Guy), μια μαμά (Claire) υστερική, στρεσαρισμένη υπό το βάρος του να είναι η μόνη ενήλικη στην οικογένεια, η φωνή της λογικής, που κάνει λίστες και οργανώνει τους υπόλοιπους ανοργάνωτους, άκρως ανταγωνιστική και αρκετά αυταρχική, που προσπαθεί να φέρει βόλτα τα παιδιά της: μια κόρη λολίτα (Haley), μια άλλη κόρη nerd και ατσίδα (Alex), ένα μείγμα Lisa Simpson με Meg από Family Guy, και έναν αξιαγάπητο βενιαμίν, τον Luke που είναι ο μικρός και ο τρελός που σου λέει πάντα την αλήθεια – το μεγαλύτερο όμως από τα παιδιά της, τον άνδρα της, δεν μπορεί με τίποτα να τον τιθασσεύσει... είναι ασυγκράτητος, αρτσούμπαλος, φαφλατάς και γκαφατζής όπως ακριβώς και ο Peter του Family Guy.
Η δεύτερη οικογένεια έχει πατριό τον Jay, (τον παίζει ο Αλ Μπάντι του «Παντρεμένοι με παιδιά»), ο οποίος είναι ένας εύπορος συνταξιούχος που έχει παντρευτεί την Gloria, μια ζουμερή νεαρή καπάτσα Κολομβιανή κουκλάρα με απίστευτα μπαλκόνια, γλώσσα ροδάνι, ξεκαρδιστική προφορά και απίστευτο γκελ. Η Γκλόρια έχει ένα γιό από άλλο πατέρα, τον Manny, ο οποίος είναι ένα συμπαθητικό μικρομέγαλο αγόρι, ένας εκολαπτόμενος δανδης, ένας 10χρονος που διαβάζει (και γράφει) ποίηση, κάνει ξιφασκία, μαζεύει λουλούδια για τα κορίτσια, ντύνεται σαν τον Αλ Καπόνε, πίνει εσπρέσο για πρωινό και έχει τρελή λίμπιντο.
Το κερασάκι στην τούρτα: Η τρίτη οικογένεια, η οποία αποτελείται από δυο γκέι που συζούν και αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα μωρό από το Βιετνάμ – αυτό είναι και το κεντρικό θέμα του πιλότου της σειράς. Ο ένας γκέι, ο Mitchell, είναι πραγματικά γκέι και στη ζωή και είναι ο πιο σφιχτόκωλος από τους δύο, είναι δικηγόρος, λίγο σνομπ, κοκκινοτρίχης και γιός του «Αλ Μπάντι» – παππού του σίριαλ. Η υστερική μαμά της πρώτης οικογένειας είναι αδερφή του Μίτσελ και κόρη του «Αλ Μπάντι». Κι έτσι οι τρεις οικογένειες γίνονται μία μεγάλη και πολύχρωμη. Ο σύντροφος του Μίτσελ τώρα, ο Cameron, έχει κλέψει τις εντυπώσεις του κοινού και των κριτικών. Ο ρόλος είναι ένας γκέι λίγο κραγμένος, λίγο Γιάννης απο τους Απαράδεκτους, λίγο στερεοτυπική αδελφή – το τρικ όμως είναι ότι τον παίζει ένας στρέιτ ηθοποιός, και το κάνει τόσο καλά που καταφέρνει και ξορκίζει το στερεοτυπικό του θέματος. Είναι απίστευτα κωμικός και είναι ο μόνος από το καστ που έχει κερδίσει προσωπικό βραβείο Emmy – την ώρα που η σειρά ως σύνολο έχει σαρώσει τα βραβεία. Πέρισι προτάθηκε σε (το πρωτόγνωρο) 14 κατηγορίες και πήρε 6 βασικά βραβεία Emmy, ανάμεσα τους και αυτό για την καλύτερη κωμωδία, κάνοντας ρεκόρ για τα περισσότερα που έχει πάρει ποτέ ένα σίριαλ σε μια χρονιά. Φέτος θα συναγωνιστεί και πάλι κυρίως με το The Office και το 30Rock της Tina Fey, και δευτερευόντως με το Glee και το Big Bang Theory, αλλά οι ειδικοί λένε ότι αυτη τη χρονιά θα λάβει 17 υποψηφιότητες, κάνοντας ακόμα ένα ρεκόρ.
Write it gay, Write it Gay, Write it gay! τραγουδάει το γκέι ζευγάρι της σειράς που παρουσιάζει τα Writer's Guild Awards
Είναι η πρωτη φορά στα χρονικά της αμερικάνικης τηλεόρασης εθνικής εμβέλειας (network television, μεγάλα δίκτυα δηλαδή, όχι καλωδιακά) που σειρά έχει ως κεντρικούς χαρακτήρες δύο ομοφυλόφιλους που υιοθετούν ένα μωρό, και μάλιστα ένα κοριτσάκι από το Βιετνάμ. Οι ίδιοι οι γκέι μπαμπάδες λένε βέβαια πως το σίριαλ δεν εστιάζει στο ότι είναι γκέι γονείς, αλλά στις δυσκολίες που έχει το να μεγαλώνεις ένα μωρό, ανεξάρτητα από το αν είναι γκέι ή στρέιτ. Το γκέι στοιχείο είναι εκεί, αλλά δεν είναι το πρώτο και κύριο στοιχείο.
Το σίριαλ σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται συνεχως, είναι τόσο ειλικρινες με τον εαυτό του, παίζουν όλοι τόσο φυσικά και καταπληκτικά που παρόλο που μπορεί να γίνεται λίγο υπερβολικό σε σημεία (για δραματικό/κωμικό εφφέ), μοιαζει τελικα πολύ ρεαλιστικό. Οι πρωταγωνιστές αντιπροσωπεύουν ένα κάπως πιο αντισυμβατικό μοντέλο οικογένειας και το θέμα αυτό το θίγουν και μέσα στους διαλόγους τους, το αναγνωρίζουν και το εντάσσουν στην πλοκή και την εξέλιξη των χαρακτήρων. Είναι όλοι τους μια ωραία τρελή, θεότρελη παρέα. Και παρόλο που είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά συχνά, η δύναμη του έγκειται στο ότι αναγνωρίζεις τελικά στις σκηνές του σκηνές από την δική σου οικογένεια, καταφέρνει και γίνεται οικείο. Είναι γυρισμένο έτσι που να θυμίζει ντοκιμαντέρ καταγραφής οικογενειακών στιγμών και λίγο από ριάλιτι (όπως ήταν το The Office ας πούμε). Μέσα στο σίριαλ ολες οι οικογένειες παρακολουθούνται από κάμερες που ποτέ δεν βλέπεις αλλά καταλαβαίνεις ότι είναι παρούσες από τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών - κάτι που τους κάνει ακόμα πιο αστείους καθώς προσπαθούν να παρουσιάσουν τον καλύτερό τους εαυτό χωρίς να το καταφέρνουν και πολύ καλα. Παράλληλα, οι πρωταγωνιστές κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, εμφανίζονται να μιλούν μπροστά στην κάμερα σαν να τους παίρνει κάποιος συνέντευξη, όπως κάνανε οι παίκτες του Big Brother ή η ηθοποιοί στο The Office. Σχολιάζουν την αμέσως προηγούμενη σκηνή ή προλογίζουν την αμέσως επόμενη, δίνοντας μας ξεκαρδιστικά και πολύ χρήσιμα insights στο χαρακτήρα τους ή στην πλοκή.
Με το τέχνασμα αυτό, που δεν ειναι κάτι καινούριο φυσικα, μπλέκεται πολύ εύστοχα η πραγματικότητα με τη φαντασία, και δίνεται η ευκαιρία στους ηθοποιούς να βγουν λίγο από το ρόλο, να σπάσουν τη μάσκα του ρόλου και να αφηγηθούν την δική τους υποτίθεται πλευρά σε ντοκιμαντερίστικο στιλ, κάτι που κάνει τον τηλεθεατή να νιώθει ότι συμμετέχει κάπως κι αυτός, τον βοηθά να συνδεθεί πιο εύκολα, δημιουργεί αμεσότητα και τον κρατά κολλημένο. Και σε μερικά σημεία δείχνουν μέσα στο επεισόδιο φωτογραφίες τους από τα παιδικά τους χρόνια (αληθινές, των ηθοποιών) και τις ενσωματώνουν στην πλοκή, κάνοντας το σίριαλ να μοιάζει ακόμα περισσότερο σαν ένα κομμάτι από τη ζωή (τους).
Σε αρκετά επεισόδια (όχι σε όλα) το Modern Family καταπιάνεται με ένα κεντρικό θέμα, το οποίο σερβίρεται στην αρχή του επεισοδίου από ένα μέλος του καστ που μιλά απευθείας στην κάμερα, για παράδειγμα «Μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος;», «Ποιο είναι το πιο εκνευριστικό πραγμα που σου λενε οι γονείς σου;», «Τι κάνει έναν μπαμπά, καλό μπαμπά;», «Τί φοβάσαι περισσότερο στη ζωή;» και άλλα τέτοια ψυχαναλυτικά. Ακόμα και όταν το θέμα δεν δίνεται ξεκάθαρα στην αρχή του επεισοδίου, σε μορφή ερώτησης, κάθε επεισόδιο εξετάζει και κάτι διαφορετικό, πχ. τη σχέση μιας νεότερης γυναίκας με έναν μεγαλύτερο κατα 20 χρόνια άνδρα, τη σχέση του γκέι γιού με τον μπαμπά του, τον ανταγωνισμό μεταξύ των παιδιών μέσα σε μια οικογένεια, το πως είναι να μεγαλώνεις παιδιά που είναι λίγο διαφορετικά από τη νόρμα, τη σχέση γαμπρού και πεθερού, τη σχέση γκέι γαμπρού και στρέιτ πεθερού και πάει λέγοντας. Το σίριαλ δίνει αποστομοτικές απαντήσεις και σε όποιους θεωρούν πως δυο γκέι άνδρες δεν θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα (ή δεν μπορούν) να υιοθετούν ή να μεγαλώνουν παιδιά.
Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα κολούσα έτσι, ξανά μανά με ένα οικογενειακό σίτκομ, θα τον έλεγα τρελό. Το Modern Family όμως με κέρδισε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Στην αρχη είχα κάποιους αγαπημένους πρωταγωνιστές, όπως ο Κάμερον ή η Γκλόρια, αλλά τώρα πια, και μετά και την δεύτερη σεζόν, τους αγαπώ όλους το ίδιο, δεν χορταίνω να τους ακούω και να τους βλέπω. Χωρίς να αντιπροσωπεύουν την τέλεια οικογένεια, η δυναμική που αναπτύσσεται στις σχέσεις ανάμεσα στους συγγενείς τους κάνει όλους τόσο τέλειους στα μάτια σου, τόσο που σε κάνουν να θέλεις να είσαι ή να γίνεις και συ μέλος μιας τόσο αλλού-γι’αλλού αξιαγάπητης μεγάλης οικογένειας. Μέσα από τη δυσλειτουργικότητα που εμφανίζουν εδω και κει και οι τρεις οικογένειες, περνάει το μήνυμα ότι δεν έχει σημασία αν ο άλλος είναι γκέι, χαζός, ατάσθαλος, ξεμωραμένος, μικρομέγαλος, φλώρος, υστερικός – αρκεί όλοι να τα βρίσκουν στο τέλος γύρω από ένα τραπέζι και να αγαπάνε ο ένας τον άλλο, και να το δείχνουν (κουτσά στραβά, όπως μπορούν), και να το λένε, φωναχτά και χωρίς σοβαροφάνειες ή μικροαστικές ντροπές.
Ακούγεται κλισέ και αφελές, και ελαφρο-αμερικανιά, αλλά το σίριαλ πετυχαίνει να το κάνει και πάλι μόδα. Το κεντρικό μήνυμα είναι η αποδοχή – αγάπα τον άλλον με τα ελλατώματά του, και μην προσπαθείς να τον αλλάξεις. Το συμπέρασμα σε σχετικό με το θέμα επεισόδιο αποφάνθηκε περιπαιχτικά ότι μονο κατά ένα 15% υπάρχει περιθώριο να αλλάξει κάποιος, κι αυτο πολύ δύσκολα - είμαστε αυτό που είμαστε, ας το αποδεχτούμε και μεις και οι άλλοι μια ώρα αρχύτερα. Αγάπα τον άλλον για αυτό που είναι λέει και το Modern Family, κάτι που μέσα σε μια οικογένεια δοκιμάζεται μεν, σφυριλατείται δε και ξεπερνάει κάθε προκατάληψη.
Το μήνυμα επίσης είναι ότι υπάρχει χώρος για όλους σε μια οικογένεια, ή τουλάχιστον ότι θα έπρεπε να υπάρχει... χώρος και για κραγμένες αδερφές που θέλουν να υιοθετήσουν παιδί, χώρος για καυτές μετανάστριες από την Κολομβία που παντρεύονται έναν γοητευτικό κατά τα άλλα, κατα πολύ μεγαλύτερό άντρα, χώρος για παιδιά που είναι λίγο τζαζ και άλλα που είναι λίγο φλωράκια, για χαζές «ξανθιές» λολίτες, για μπαμπάδες που συναγωνίζονται το γιό τους στις σκανδαλιές και στην ελαφρότητα της στιγμής, για υστερικές μαμάδες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη, και για όποιον άλλον βρέθηκε να ανήκεια σε μια οικογένεια ή για όποιον άλλον αποφασίζει να φτιάξει τη δική του οικογένεια με τους δικούς του όρους και όχι με τους στενά παραδοσιακούς.
Το Modern Family έχει περισσότερο βάθος και χαρακτήρα από ένα συνηθισμένο αμερικανικό σιτκομ, έχει και μεγαλύτερη καρδιά. Πετάει από το παράθυρο τα ετοιμοπαράδοτα μοντελάκια του πως πρέπει να είναι μια οικογένεια και δίνει νέα πνοή στο οικογενειακό οικοδόμημα. Στους μοντέρνους καιρούς που ζούμε, τα καλούπια σπάνε και ξαναφτιάχνονται για να χωρέσουν τους πάντες, η τελειότητα είναι υποκειμενική, και η αγάπη δεν κοιτά χρώμα, θρησκεία, φύλο, εθνότητα ή ταυτότητα.
Η πιο ηχηρή απάντηση στους συντηρητικούς του Tea Party που θέλουν να ορίσουν μόνο όπως αυτοί θέλουν το τί είναι η οικογένεια.
Η σειρά προβάλλεται στο ABC, και στην Ελλάδα από το FoxLife – απορώ πως δεν το πρόλαβε το Mega, του ταιριάζει αρκετά... Δημιουργοί της είναι οι Steven Levitan και Christopher Lloyd (τους ξέρεις από το "Back to You" και κυρίως το "Frasier"). Η τρίτη σεζόν αρχίζει να προβάλεται στις 21 του Σεπτέμβρη. Την περιμένω πως και πως...
σχόλια