Βασίλης Κολτούκης, "toujours un peu plus loin"

Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών παρουσιάζεται η ατομική έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Κολτούκη με τίτλο: "toujours un peu plus loin" - πάντα λίγο πιο μακριά. Μέσα απο 31 ασπρόμαυρες φωτογραφίες που εστιάζουν στον άνθρωπο και απεικονίζουν την καθημερινότητα, το μυστήριο και την ποίηση της ζωής, ο καλλιτέχνης επιχειρεί να μας οδηγήσει, σαν μια υπαρξιακή Οδύσσεια, στο βάθος του εαυτού μας για να ξαναβρούμε την

χαμένη μας αθωότητα, και να σώσει όσο μπορεί εκείνη τη ματιά που δε γίνεται παρά να ανήκει μόνο στους χαμένους παραδείσους.

Αν και μας φέρνει εικόνες μακρινές απ' όλο τον κόσμο, Κούβα, Ρωσία, χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, Αφρική, Άπω Ανατολή κλπ, μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι το πιο μακριά μπορεί να είναι πολλές φορές και το πιο κοντινό. Εξ ού και ο τίτλος της έκθεσης τον οποίο εμπνεύστηκε απο τον άπατρι ταξιδιώτη και τυχοδιώκτη τον χάρτινο ήρωα Corto Maltese του Hugo Pratt και το άλμπουμ "toujours un peu plus loin". Ο Κολτούκης πολίτης του κόσμου και παθιασμένος ταξιδιώτης μαγεμένος απο την περιπετειώδη ζωή του Corto Maltese ενδιαφέρεται για όλους τους ξεχασμένους ανθρώπους. Ανώνυμους, παιδιά φτωχογειτονιών, τους εργάτες, τις μητέρες και τους ερωτευμένους, μέσα σε ατμοσφαιρικά τοπία. Με το δικό του βλέμμα αφυπνίζει και το δικό μας κάνοντας την καρδιά μας να χτυπάει και να αναρωτιόμαστε έαν θα μπορούσαμε "να ζούμε ποιητικά την κάθε στιγμή και να τη βλέπουμε πάντα με τα καινούργια αθώα μάτια των παιδιών". To ζητούμενο ο άνθρωπος πάντα και παντού, η ανθρώπινη στιγμή μέσα στο χρόνο καθώς επίσης και το όνειρο για μια ζωή ελεύθερη και συναρπαστική μακριά απο κανόνες, δεσμέυσεις και περιορισμούς. Εικαστικός με μεγάλη ευαισθησία, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ταξιδεύει με συνοδοιπόρο τη φωτογραφική του μηχανή, φωτογραφίζοντας χωρίς να τον νοιάζουν τα τουριστικά μέρη θέλοντας να πιάσει τον παλμό, και να πάρει τη γεύση του κάθε μέρους που επισκέπτεται. Μακριά απο τα στούντιο, το καθημερινό περιβάλλον, την ασφάλεια, την οικογένεια και την εξουθενωτική ρουτίνα, περιπλανιέται, με μποέμικη διάθεση έχοντας μια ποιητική προσέγγιση της καθημερινότητας, αναζητώντας την ουσία της στιγμής, τους ανθρώπους που του προσφέρουν την ακτινοβολία της νεότητάς τους, την αγωνία της εφηβείας τους, τον πόνο της αγάπης τους και των σωθικών τους. Δεν είναι ότι δεν γνωρίζει τη φρίκη αυτής της ζωής. Επίτηδες όμως επιλέγει να ανακαλύπτει και να ξετρυπώνει τα θαυμαστά της δώρα.