GUILLERAGUES: ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΔΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ

Οι Ερωτικές επιστολές Πορτογαλίδας μοναχής είναι ένα κλασικό λογοτεχνικό έργο που για πολλά χρόνια ήταν αγνώστου συγγραφέα - γράφτηκε το 1668, αλλά μόλις το 1926 αποδόθηκε στον Γκιγιεράγκ, μετά από αρκετές αμφιβολίες και αμφισβητήσεις. Μέχρι σήμερα δεν έχει ξεκαθαριστεί αν είναι όντως γράμματα που έγραψε η μοναχή Μαριάνα Αλκοφοράδο από το μακρινό μοναστήρι στη Λουζιτανία στον Γάλλο αξιωματικό που την εγκατέλειψε, ή ακόμα κι αν έχουν γραφτεί πραγματικά από γυναίκα. Οι πέντε επιστολές -μονόλογος χωρίς απάντηση- σήμερα θεωρούνται ως οι πέντε πράξεις μιας τραγωδίας. Στην πρώτη, η Μαριάνα, ερωτευμένη κι ενθουσιώδης, ελπίζει ακόμη ότι θα ξαναδεί τον νεαρό εραστή της. Στη δεύτερη συνειδητοποιεί το μονόπλευρο του έρωτά της, δεν έχει λάβει γράμμα για έξι μήνες και φοβάται έναν οριστικό χωρισμό. Στην τρίτη είναι συντετριμμένη: «Τι θα απογίνω, και τι θέλετε επιτέλους να κάνω;». Ακόμη κι αν το πάθος εξακολουθεί να υπάρχει, το διαδέχεται ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς. Στην τέταρτη και πιο μακροσκελή, ο χωρισμός φαίνεται ότι έχει επέλθει οριστικά, και στην πέμπτη η απόφασή της «Σας γράφω για τελευταία φορά» σηματοδοτεί και την απόφασή της να γίνει κυρία των συναισθημάτων της. Το τελευταίο γράμμα είναι απάντηση στην επιστολή που λαβαίνει μετά από πολύ καιρό από τον αξιωματικό: «Οι αυθάδεις διακηρύξεις σας περί φιλίας και οι ανόητες φιλοφροσύνες της τελευταίας σας επιστολής με βεβαίωσαν πως έχετε λάβει όλα τα γράμματα που σας έχω γράψει και πως διόλου δεν συγκίνησαν την καρδιά σας, αλλά ότι πάντως τα έχετε διαβάσει». Από γράμμα σε γράμμα η μοναχή κερδίζει βαθμιαία την αυτοκυριαρχία της, ώσπου να αποκτήσει τελικά την ικανότητα να απαρνηθεί τον έρωτά της. Οι Επιστολές εκτιμήθηκαν, σχολιάστηκαν και επηρέασαν συγγραφείς όπως η Μαντάμ ντε Σεβινιέ, ο Λακλό, ο Ρουσό, οι Γκριμ κι άλλοι πολλοί και εγκαινίασαν ένα νέο μυθιστορηματικό είδος, το επιστολικό μυθιστόρημα.