Μετά από πολλές αναβολές της εξόδου της στις αίθουσες, η περιπέτεια φαντασίας που ο Γκάι Ρίτσι γυρισε πρόπερσι και στοίχισε μια μικρή περιουσία, δεδομένου του είδους, σφύζει από ενέργεια, εκσυγχρονίζει παλιούς και σκονισμένους θρύλους, αν και δυστυχώς υπολείπεται σημαντικά σε δραματικότητα, ειδικά στις κεντρικές ερμηνείες. Το Κάμελοτ διοικείται από έναν τύραννο, τον Βόρτιγκεν, ο οποίος δολοφόνησε τον βασιλιά αδελφό του και τη σύζυγό του για να αρπάξει το στέμμα και σκότωσε την ίδια του τη γυναίκα για να αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις σε μια ανίερη συμφωνία με τον τοπικό διάβολο. Ο ανιψιός του, ο Αρθούρος, διέφυγε και μεγάλωσε, αμέριμνος και σκληραγωγημένος, σε ένα πορνείο, ώσπου κατέληξε, μετά από συμπτώσεις, αιχμάλωτος στο παλάτι και κατάφερε να βγάλει το μαγικό σπαθί, το Εξκάλιμπερ, από τον βράχο όπου ήταν σφηνωμένο και σταδιακά να συνειδητοποιήσει το πεπρωμένο του, αφού πρώτα συνθηκολόγησε με τις τραυματικές του μνήμες.

 

Ο Τσάρλι Χάναμ είναι κυρίως ένας αναμφισβήτητα γυμνασμένος Αρθούρος αλλά όχι πειστικός διεκδικητής που ξαφνιάζεται από το γύρισμα της μοίρας

 

Με τούρμπο μοντάζ και αφηνιασμένες σεκάνς οπτικού θεάματος και σεναριακής συμπύκνωσης, ο Ρίτσι στριμώχνει πολλές πληροφορίες ως prequel των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης και συνέχεια της σχέσης του μάγου Μέρλιν με τους θνητούς, ακόμη και μικρές δόσεις κοινωνικής αναστάτωσης που ενώνει την αντίσταση στην άδικη απολυταρχία με την ανάγκη ενός νέου αυθεντικού ηγέτη στο Λονδίνιουμ και την Αγγλία (ωδή και κριτική στο Brexit), διότι δεν ξεχνά πως η πλειονότητα του νεανικού κοινού δεν έχει ιδέα από το θρυλικό αυτό παραμύθι κι επιπλέον θέλει να το δει με όρους Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και όχι ως ρετρό αναπαράσταση. Κι ενώ κάνει και την πλάκα του (ως κι ο Ντέιβιντ Μπέκαμ πετάει μερικές ατάκες σε άψογη cockney προφορά σε μια cameo εμφάνιση), ο Βρετανός αναχρονιστής ξεχνάει πως για να λειτουργήσει η μαγεία, εκτός από τη φαντασμαγορία, όπου σκοράρει με άνεση, χρειάζεται και μια αίσθηση πόνου και τραγωδίας που, εκτός από την προσπάθεια του Τζουντ Λο, του δεσποτικού και άπληστου άρπαγα της εξουσίας, ο οποίος φέρνει μια ιδέα Ριχάρδου, αλλά με περιορισμένο εκτόπισμα και ρόλο, δεν έρχεται πραγματικά. Ο Τσάρλι Χάναμ είναι κυρίως ένας αναμφισβήτητα γυμνασμένος Αρθούρος αλλά όχι πειστικός διεκδικητής που ξαφνιάζεται από το γύρισμα της μοίρας, ενώ η Άστριντ Μπερζέ Φριζμπέ, η σαγηνευτική γοργόνα σε παλιότερους Πειρατές της Καραϊβικής, μπερδεύει τα λόγια της με απαγγελία και τον χαρακτήρα της Γκουίνεβιρ με νευριασμένο ξωτικό – αξέχαστο ρεσιτάλ ανεπάρκειας.