Το «Έτοιμοι Δύο» του Boy δεν μπορεί παρά να είναι η συνέχεια του «Έτοιμοι Ένα», που είχε κυκλοφορήσει πέρυσι πάντα από την Inner Ear. Συνέχεια όμως τίνος; Τι συνέβαινε στο προηγούμενο LP και τι συμβαίνει εδώ; Αν στο «ένα» η στιχουργική του Boy ήταν αστικής έμπνευσης (με βασικό άξονα τη διάβρωση, κοινωνική, συναισθηματική, περιβαλλοντική, της μεγάλης πόλης), οπωσδήποτε αφαιρετική και, εξ αιτίας αυτού, ενίοτε στριφνή και όχι πάντα εντελώς αποκρυπτογραφημένη, στο «δύο» το βασικό concept είναι περισσότερο εσωστρεφές.
Στο στόχαστρο του Boy μπαίνει το δίπτυχο Θρησκεία (δευτερευόντως) και Οικογένεια (κυρίως). Το πρώτο σχετίζεται μ' ένα τραγούδι βασικά, το «Φίμωσέ με» («Συναντάω ένα παιδί τυφλό/ μου λέει σαν βλάκας/ φχαριστώ το Θεό»), το δεύτερο απλώνεται πολύ περισσότερο στη στιχουργική τού Boy κι έχει να κάνει κυρίως με την έννοια της αναπαραγωγής – και περαιτέρω με το πώς αντιμετωπίζεται η νέα ζωή μέσα στην οικογένεια στην αρχή και στη συνέχεια στην κοινωνία.
Ο Boy παίρνει τη θέση τού... εμβρύου και διερωτάται «μήπως είμαι και γω από αυτούς/ τους γεννημένους ήδη νεκρούς» (στο εισαγωγικό «Έτοιμοι») και πιο κάτω «άραγε θα καταφέρω να αγαπηθώ λέτε εσείς / μα εγώ δεν ξέρω αν θα γεννηθώ» (στο «Αγέννητος», τελευταίο track της πρώτης πλευράς).
Από 'κει πέρα υπάρχουν οι στίχοι της εξόδου στο «Μπράιαν Λήθη», στο «Θολά», στο «Θρίλερ» και αλλού.
Βλέπω έναν τοίχο μπροστά του, που θα πρέπει να τον ανεβεί κάποια στιγμή, ώστε, σκαρφαλώνοντας, να μπορέσει να δει και από την άλλη μεριά. Άμα το θέλει και ο ίδιος φυσικά.
Η παιδικότητα, λοιπόν, και το πώς αυτή μεταμορφώνεται και διαστρέφεται μέσα στο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον είναι στο στόχαστρο του Boy, ο οποίος στο τέλος εξομολογείται «είμαι αγόρι μικρό/ παίζω στην παιδική χαρά/ εσύ δεν είσαι η μαμά μου/ από μικρός κρυβόμουνα στα σκοτεινά» και τα λοιπά...
Τι γίνεται εδώ, δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις – ευκολότερο είναι να το ακούσεις. Που και αυτό, το άκουσμα (το άκουσμα του συγκεκριμένου άλμπουμ εννοώ), δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Νομίζω, δηλαδή, έχοντας κατά νου όλα τα άλμπουμ του Boy, πως το «Έτοιμοι Δύο» είναι το πιο απρόσιτο και το πιο ερμητικά κλειστό LP του. Και η δυσκολία της παρακολούθησής του δεν αφορά μόνο στο στιχουργικό περιεχόμενο (το οποίο αποκρυπτογραφείται –όσο– μόνο κατά την ανάγνωση των στίχων στο innersleeve), αλλά και το συνολικό (μουσική-στίχος-ερμηνεία).
Το «Έτοιμοι Δύο» δεν διαθέτει ούτε ένα πραγματικά εύκολο κομμάτι, ένα τραγούδι δηλαδή που θα μπορούσε να τραγουδηθεί από τον καθένα μας, για να το πω κάπως απλά. Υπήρχαν τέτοια τραγούδια στα προηγούμενα άλμπουμ τού Boy; Υπήρχαν – και αυτό που παρατηρώ είναι πως όσο κυλάει ο καιρός τόσο πιο σκοτεινή και πιο... αρχέγονη γίνεται η τραγουδοποιία του.
Ίσως να είναι στόχος αυτό, τελικά, για τον Boy. Να πάει πίσω στο χρόνο, όχι μόνο στιχουργικά, αλλά και μουσικά. Είναι ολοφάνερο πως τον ενδιαφέρει ο λόγος περισσότερο από τη μουσική –ή τουλάχιστον εκεί ρίχνει με δριμύτητα τη ματιά του– όμως το τραγούδι δεν είναι μόνο λόγος. Χρειάζονται κι άλλα στοιχεία, για να έχει τούτο μιαν ολοκληρωμένη αξία. Ο Boy τα έχει τα προσόντα και το δείχνει εν σπέρματι ακόμη κι εδώ, αλλά όχι όσο επαρκώς θα έπρεπε. Νομίζω.
Προσωπικά διαβλέπω μιαν εμμονή στο κάπως-diy κλίμα, στο να πούμε ό,τι έχουμε να πούμε με τα πιο λίγα και αδιατάραχτα μέσα.
Φρονώ, λοιπόν, πως ο Boy πρέπει να σκύψει και στη μουσική του και στις ενοργανώσεις του με τον ίδιο τρόπο που σκύβει και στο στίχο του. Ίσως, δε, να πρέπει να γίνει ακόμη περισσότερο κατανοητός και στο λόγο του. Δεν ξέρω... Βλέπω έναν τοίχο μπροστά του, που θα πρέπει να τον ανεβεί κάποια στιγμή, ώστε, σκαρφαλώνοντας, να μπορέσει να δει και από την άλλη μεριά. Άμα το θέλει και ο ίδιος φυσικά.
Στίχοι-μουσική-αντρική φωνή-πιάνο: The Boy
Παραγωγή-όργανα: Κτίρια τη Νύχτα
Γυναικεία φωνή: Δεσποινίς Τρίχρωμη, Κίκα
Επαφή: www.inner-ear.gr
- Facebook
- Twitter
- E-mail
2