Βίαιες, άσχημες νύχτες μοναχικές, προσωπικής αναζήτησης. Είναι οι ώρες που δεν υπάρχει κανείς για να κατηγορήσεις γι' αυτό που σου συμβαίνει. Δεν υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει να αποβάλεις την θλίψη που έχει γεμίσει το σαλόνι κι εσύ απλά κάθεσαι ξαπλωμένος στον καναπέ, κοιτώντας τον απέναντι τοίχο ξέροντας πλέον πως φταις εσύ και μόνο εσύ για όλα. Ξεκινάς να ξυπνάς μνήμες κι αρχίζεις να σκοτώνεις αναμνήσεις εξαφανίζοντας ένα κομμάτι της ψυχής σου. Πας στην κουζίνα να βάλεις το τέταρτο ποτό κι υπάρχουν κι άλλες αναμνήσεις, στον πίνακα από φελλό μαζί με τους λογαριασμούς, στο ψυγείο. Ένα σπίτι ολόκληρο σου ξυπνά μνήμες κι άλλες μνήμες. Σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ με το ποτήρι στο χέρι και ξυπνάς από τον ήχο που κάνει το γυαλί στο πάτωμα. Η νύχτα δείχνει ατέλειωτη, νιώθεις πως δεν θα ξημερώσει ποτέ, προσπαθείς ν' ακούσεις ένα χαρούμενο τραγούδι για να σου φτιάξει τη διάθεση αλλά είναι μάταιο. Καταλήγεις στα γνωστά καταθλιπτικά άσματα που περιέχει ο υπολογιστής σου. Συνομιλείς με τον εαυτό σου και του λες ¨Τι κατάλαβες; Είσαι μόνος εντελώς, εσύ και εκατοντάδες φωτογραφίες που πλέον δεν έχουν κανέναν νόημα γιατί τις κοιτάς μόνος, μόνος...μόνος¨ Μετά από μάχες με το αλκοόλ και τη μουσική σε παίρνει ο ύπνος. Ξυπνάς πλέον από το φως του ήλιου που περνά μέσα από τα τζάμια και πέφτει πάνω στο πρόσωπό σου. Ανοίγεις με δυσκολία τα μάτια, κοιτάς γύρω και συνειδητοποιείς πως ο δολοφόνος έφυγε. Ήρθε καινούρια μέρα, άλλη. Ήρθε φως...Καλημέρα.
σχόλια