Όταν ανοίγει ο καιρός μου λείπει. Μου λείπει τόσο που πονάει.. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λείπει πιο πολύ.. Είναι η μυρωδιά της; Είναι ο ήχος της; Είναι η φασαρία της; 'Η η νυχτερινή ησυχία της; Ίσως όλα μαζί. Ίσως αυτή που ήμουν εγώ κοντά της... Ίσως να μην μου αρέσει αυτή που γίνομαι μακριά της... «Υπομονή μόνο ένας χρόνος πέρασε θα ξεσυνηθίσεις» μου λένε.. Εκατό να περάσουν την άνοιξη πάντα θα μου λείπει.
Η μυρωδιά όταν άνθιζαν τα δέντρα στο Λευκό Πύργο. Οι ήχοι στην Καμάρα τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Το μπαλκονάκι της Καμάρας όλες τις ώρες όταν άνοιγε ο καιρός. Οι ώρες στο μπαλκόνι μου παρέα με ένα φεγγάρι τις μέρες που πονούσα. Οι βόλτες μας έτσι ανούσια στην παραλία. Η Συγγρού, που μόλις έμπαινε Απρίλης θύμιζε καλοκαίρι. Η μυρωδιά της Ζεύξιδος – ένα μείγμα από κόσμο και από mojitos. Η μυρωδιά από τη θάλασσά της. Η απόλυτη ησυχία του σπιτιού μου μόλις έπεφτε η νύχτα. Η απόλυτη φασαρία της Καμάρας πρωί - βράδυ. Η μυρωδιά από το σπίτι μου κάτι μεσημέρια όταν αντί για το καλοριφέρ άνοιγα διάπλατα το παράθυρο. Η μυρωδιά από το σπίτι της Καμάρας όταν έπιανε ο ξαφνικός καύσωνας στις 7 το πρωί. Η αίσθηση από τον ζεστό ήλιο στους μεσημεριανούς καφέδες στη Ναυαρίνου. Η βαβούρα από τη γεμάτη αγορά τις Τρίτες τα απογεύματα και τα Σάββατα τα πρωινά. Tα κίτρινα φώτα από τα κάστρα της. Η αγκαλιά του που τόσο διαφορετική ήταν εκεί. Η αγκαλιά των φίλων μου και οι φωνές τους.
Μου λείπει το σούρουπό της, μου λείπει το μεσημέρι , το πρωί, το βράδυ και το ξημέρωμά της. Μου λείπει η ζωή μου εκεί και πάντα θα μου λείπει. Ειδικά όταν ανοίγει ο καιρός...
σχόλια