Δε ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι έχω συνδέσει αυτό το νησί με κάποιες από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου ή αν όντως έχει κάτι μαγικό, πάντως είναι σίγουρα ένα μέρος που αξίζει έστω και μια φορά στη ζωή σου να επισκεφτείς. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι εδώ γεννήθηκαν ο Άγγελος Σικελιανός και ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ενώ από τη Λευκάδα καταγόταν και ο Θεόδωρος Στάμος, ένας από τους σημαντικότερους εξπρεσιονιστές ζωγράφους στην Ιστορία της Τέχνης.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που αντικρίζω φτάνοντας στη Λευκάδα είναι έναν παππού να παίζει μαντολίνο και να τραγουδάει Βαμβακάρη καθισμένος σε ένα ξύλινο σκαμνάκι κάτω από κόκκινες βοκαμβίλιες. Χωρίς να με έχει ξαναδεί ποτέ, μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα του, μου προσφέρει δύο λευκά χρυσάνθεμα και μου λέει τα πάντα για την ιστορία του νησιού, μου μιλάει για τη δική του ιστορία, μου τραγουδάει το Μινόρε της Αυγής, με τσιμπάει χαϊδευτικά στο πηγούνι και μου δίνει την καλύτερη συμβουλή που άκουσα ποτέ...
«Ο καλύτερος γιατρός μελαχρινάκι» μου λέει «δεν είναι ο χρόνος, είναι η αγάπη. Μόνο αυτή μπορεί να κλείσει πληγές. Η αγάπη είναι και το μόνο χρέος. Τίποτα άλλο δεν έχει αξία. Είσαι μικρούλα ακόμα, θα μάθεις..»
Τον αγκαλιάζω και τον χαιρετάω με την ελπίδα κάπου, κάποτε να τον ξαναδώ.
Παρατηρώ τους ανθρώπους στο δρόμο και όλοι μοιάζουν πραγματικά ήρεμοι, σαν να βρίσκονται ακριβώς εκεί που θέλουν. Ίσως να φταίει που αυτή την εποχή η Λευκάδα είναι ακόμα πιο όμορφη, χωρίς πολύ τουρισμό, επικρατεί μία ησυχία και απλότητα. Κάθε γωνιά της θυμίζει πίνακα του Μονέ.
Παρά τις πολλές φορές που έχω επισκεφτεί τη Λευκάδα αυτή τη φορά ο λόγος της επίσκεψής μου είναι συγκεκριμένος καθώς ο διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Λευκάδας, κ.Άγγελος Βλάχος, δέχτηκε να μου μιλήσει και να ανοίξει τις πόρτες ενός εκ των πιο σπουδαίων και επιτυχημένων μουσικών σχολείων της χώρας το οποίο αποτελεί σημείο αναφοράς της πολιτισμικής δραστηριότητας του νησιού. Με υποδέχεται εγκάρδια και με ξεναγεί σε έναν πολύ όμορφο χώρο που φαίνεται να έχει δημιουργηθεί και να διατηρείται με προσωπικό ενδιαφέρον τόσο από τους μαθητές όσο και από το εκπαιδευτικό προσωπικό.
Ο ίδιος έχει αναλάβει τη διεύθυνση του σχολείου από το 2002 και επιδεικνύει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τη λειτουργία του καθώς έχει υπάρξει και ο ίδιος μουσικός επί σειρά ετών. Όπως αναφέρει, εκτός από την αγάπη του για τη μουσική, ο βασικός λόγος που τον οδήγησε στην ανάληψη της διεύθυνσης ήταν η πεποίθησή του πως το σχολείο είχε πολλές δυνατότητες γεγονός που αποδείχτηκε με την ανοδική του πορεία τα τελευταία χρόνια καθώς φιλοξενεί πλέον 210 μαθητές και πραγματοποιεί πολιτιστικές δραστηριότητες τουλάχιστον 10 ανά έτος, εντός και εκτός Λευκάδας, παρά τις σημαντικές ελλείψεις που υπάρχουν σε εκπαιδευτικό προσωπικό.
Όπως αναφέρει ο κ.Βλάχος σημαντική προσπάθεια καταβάλλεται τα τελευταία χρόνια προκειμένου να τεθεί σε ισχύ νόμος σύμφωνα με τον οποίο να δίνεται η δυνατότητα στους απόφοιτους των μουσικών σχολείων να πιστοποιούν μέσω του Υπουργείου Παιδείας τις μουσικές τους γνώσεις, ώστε να γίνεται πιο ομαλή η μετέπειτα επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Ο ίδιος προσεγγίζει την εργασία του σαν λειτούργημα και όχι σαν επάγγελμα, σκοπός του όπως επισημαίνει είναι η δημιουργία.
«Η προσωπική συμβουλή στους μαθητές μου είναι να γίνουν καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι για τον εαυτό τους και για την κοινωνία, να χαρούν την ηλικία και τη ζωή τους μέσα από το σχολείο. Να γίνει η ζωή τους πιο όμορφη, να χαμογελάνε, αυτό είναι το σημαντικό! Όταν νιώθεις καλά, με ό,τι και να καταπιαστείς αποδίδεις καλύτερα. Ο ρόλος ενός σχολείου δεν είναι να βγάλει καλούς μαθητές, είναι να βγάλει καλούς ανθρώπους. Η μουσική λοιπόν σε αυτό βοηθάει τα μέγιστα, στο να σε ολοκληρώσει σαν προσωπικότητα, να σε ταξιδέψει...»
Στην ερώτηση μου σχετικά με το βαθμό που έχει επηρεάσει η κρίση τους μαθητές και τη γενικότερη λειτουργία του σχολείου ο κ.Βλάχος απαντά :
«Τα παιδιά είναι μέρος της κοινωνίας, ζούνε μέσα σε αυτήν και φυσικά όλες οι οικογένειες αντιμετωπίζουν θέματα. Σίγουρα αυτή η κατάσταση επηρεάζει και τα παιδιά. Το αντίδοτο όμως σε όλη αυτήν την κρίση, που έχει καταφέρει αυτό εδώ το σχολείο, είναι η νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί στα παιδιά. Η κλασική νοοτροπία πριν από μία δεκαετία προωθούσε περισσότερο την απόκτηση υλικών αγαθών.
Τα χρήματα είναι στοιχείο αναγκαίο για να ζήσει κάποιος αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα τα οποία είναι ακόμα πιο σημαντικά. Οι γονείς πρέπει να περνούν την νοοτροπία στα παιδιά τους ότι υπάρχουν και οι τέχνες ώστε σε κάθε περίπτωση να έχουν από κάπου να πιαστούν. Τα παιδιά αλλά και γενικότερα όσοι άνθρωποι ασχολούνται με τις επιστήμες και τις τέχνες βιώνουν πιο ανώδυνα όλη αυτήν την κατάσταση.»
Κλείνοντας ο κ.Βλάχος αναφέρει :
«Η Λευκάδα είναι το νησί των ποιητών και των καλλιτεχνών γεγονός που επηρεάζει τη γενικότερη νοοτροπία των ανθρώπων οι οποίοι κυριαρχούνται από μια ευαισθησία που δεν υπάρχει αλλού. Όλη αυτή η κουλτούρα έχει αντίκτυπο στη συμπεριφορά τους, στις ασχολίες τους, στους τρόπους τους.»
Αν σας βγάλει ο δρόμος σας στη Λευκάδα μη παραλείψετε να επισκεφτείτε την παλιά πόλη. Αν και χάθηκα στα σοκάκια για ώρες, πραγματικά η διαδρομή ήταν απολαυστική, οι άνθρωποι ευγενέστατοι, γλυκύτατοι και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν στο οτιδήποτε. Η παραμονή μου αυτή τη φόρα διήρκεσε μόνο μία μέρα οπότε δε πρόλαβα εκ των πραγμάτων να δω όσα μέρη θα ήθελα. Παρόλα αυτά θα εμπιστευτώ τη γνώμη ενός φίλου και θα σας πω να πάτε προς Άγιο Νικήτα. Τέλος, για όσους αγαπάτε τα παραμύθια και τη μουσική επισκεφτείτε το μουσικό βιβλιοπωλείο Fagotto books στο κέντρο της πόλης.
Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ και κάποιες στιγμές από το ταξίδι της επιστροφής αλλά αποδείχτηκε τόσο ακραία επεισοδιακό που πολύ φοβάμαι πως θα χρειαστούν πολλές σελίδες αφήγησης ακόμα. Η μόνη μου βεβαιότητα είναι ότι ανυπομονώ να επιστρέψω σε αυτό το νησί όσο το δυνατόν συντομότερα. Το Ιόνιο, και ειδικά η Λευκάδα, έχει μία μαγεία που δε συναντάται σε κανένα άλλο μέρος...
Μα εγώ διψώ για αρώματα και γέλια,
διψώ για καινούργια τραγούδια
χωρίς φεγγάρια και κρίνους
και χωρίς πεθαμένες αγάπες.
Cantos nuevos, F.G. Lorca
