Λίγα είναι τα χαρίσματα που κάνουν έναν Έλληνα πολιτικό πετυχημένο. Για την ακρίβεια ένα: Η σιωπή.
Αν αναρωτιέστε τι σημαίνει αυτό, σας καλώ να συλλογιστείτε τον τρόπο διανομής της εξουσίας Μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Ο κύριος μοχλός εκλογικής πολιτικής μετακίνησης είναι η δυσαρέσκεια του σώματος από την δράση της προηγούμενης κυβέρνησης παρά η εμπιστοσύνη στο προγραμματικό κυβερνητικό πλάνο της επόμενης. Η ψήφος είναι πάντα ψήφος διαμαρτυρίας και ποτέ ψήφος εμπιστοσύνης. Κοινώς, όταν μπουχτίζαμε με το ΠΑΣΟΚ ψηφίζαμε ΝΔ και τανάπαλιν.
Σε επίπεδο δε διατήρησης υψηλών ποσοστών δημοτικότητας πολιτικών αρχηγών, σας θυμίζω πως πάντα οι αρχηγοί που επέλεγαν να εκτίθενται όσο το δυνατόν λιγότερο συγκέντρωναν και το μεγαλύτερο ποσοστό δημοφιλίας, ακόμη κι αν το κόμμα τους υστερούσε. Πρόσφατα παραδείγματα αυτά του Κ. Σημίτη και του Κ. Καραμανλή που διατήρησαν τη δημοτικότητά τους μέχρι και την ύστατη στιγμή της απώλειας της εξουσίας. Ο δε Κ. Καραμανλής με αυτή του την επιλογή κατάφερε να πλέξει ένα γοητευτικό πέπλο μυστηρίου γύρω από την πολιτική του φυσιογνωμία, το οποίο στην ουσία έκρυβε την απροθυμία ή/και ανικανότητά του να εργαστεί σοβαρά και την φημολογούμενη ενασχόλησή του με γνωστή παιχνιδοκονσόλα.
Ακόμα όμως και σε κομματικό επίπεδο η αρχή «Η σιωπή είναι χρυσός» έχει εφαρμογή. Στις προεδρικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου 2007 ο Β. Βενιζέλος κατάφερε να χάσει τη βραχεία κεφαλή έναντι του Γ. Παπανδρέου, ακόμη πριν το περιστατικό με τον φραπέ, διότι μόνο φειδωλός δεν υπήρξε στις εμφανίσεις του, αρχής γενομένης από το Ζάππειο τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου του 2007 παρουσιάζοντάς τον εαυτό του ως θεσμικό εγγυητή της ενότητας του ΠΑΣΟΚ.
Και άλλα πλείστα όσα παραδείγματα. Ο Μ. Χρυσοχοΐδης επέλεξε και αυτός την μιντιακή υπερπροβολή ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του για την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ και προβαίνοντας σε ουκ ολίγες γκάφες, χαρακτηριστικότερη των οποίων το «δε διάβασα το μνημόνιο», που κατάφεραν όχι μόνο να τον βγάλουν εκτός προεδρικής μάχης από τα αποδυτήρια, αλλά και να τρέψουν την βουλευτική του επανεκλογή μέλλουσα και αβέβαιη.
Αντιστρόφως, όποιοι πολιτικοί αντιλαμβάνονται την αξία της σιωπής την τηρούν ευλαβικά, με συμβουλές ίματζ μέικερ ή και χωρίς, αφήνοντας την ανικανότητα των αντιπάλων τους να τους ανεβάσει στα μάτια των εκλογέων.
Δείτε τον ανανεωμένο Β. Βενιζέλο ο οποίος, αφού έμαθε το μάθημά του, άφησε τον Μ.Χρυσοχοΐδη να κάνει όλη τη δουλειά και τώρα ακολουθεί την ίδια τακτική και με τον Χ. Παπουτσή ο οποίος φαίνεται να πέφτει στην φάκα, σέρνοντας τον χορό της μπουρδολογίας με τη πρόσφατη δήλωσή του «Τα χημικά είναι από τους ηπιότερους τρόπους καταστολής».
Ή δείτε για παράδειγμα τον Φ. Κουβέλη ο οποίος στρατηγικά αποφεύγει την υπερέκθεση στα τοξικά μίντια που ίσως να τον ανάγκαζαν να πάρει θέση σε θέματα που δε θα ήθελε και ενδεχομένως θα καταδείκνυαν το όντως ον πίσω από τη αντιμνημονιακή ρεκλάμα που τόσο εύστοχα μέχρι στιγμής εμπορεύεται.
Η πνευματική ανικανότητα και η πολιτική ανεπάρκεια είναι κοινή για όλους. Όποιος την κρύψει καλύτερα φαίνεται να είναι ο κερδισμένος σε αυτή τη ρώσικη ρουλέτα που εκ φύσεως είναι αναγκασμένοι να συμμετέχουν οι Έλληνες πολιτικοί.
Όποιος επιβιώσει της ηλιθιότητας του καλείται να την εφαρμόσει πάνω μας με τις ευχές των υπολοίπων για γρήγορη πτώση.
