Σ' όλο τον κόσμο, κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες επιλέγουν να ακολουθήσουν το διετές πρόγραμμα σπουδών International Baccalaureate (εν συντομία I.B.), το οποίο, κατόπιν ειδικών εξετάσεων, εργασιών και συμμετοχών σε διάφορες δραστηριότητες «κοινωνικής προσφοράς», όπως λέγονται, θα τους οδηγήσει στην είσοδό τους σε ξένα πανεπιστήμια, κυρίως της Αμερικής και της Ευρώπης. Το πρόγραμμα αυτό, το I.B., προσφέρεται και στην Ελλάδα, από 13 σχολεία.
Σ' όλο τον κόσμο, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, ανακοινώνονται ταυτόχρονα τα αποτελέσματα των εξετάσεων του I.B.. Με αυτά τα αποτελέσματα, οι μαθητές και μαθήτριες θα μάθουν εάν μπαίνουν στα πανεπιστήμια που επέλεξαν, και ιδίως σε ποια από αυτά. (Τα ποσοστά επιτυχίας είναι σχετικά υψηλά, αφού το πρόγραμμα I.B., όταν διδάσκεται και ακολουθείται καλά, είναι υψηλού επιπέδου και τα παιδιά μαθαίνουν, δεν παπαγαλίζουν.) Σε μια χώρα, μόνο, δεν ανακοινώθηκαν φέτος τα αποτελέσματα του I.B.. Δεν χρειάζεται να πούμε ποια είναι και περιττεύει η απονομή του γλειφιτζουριού ως συμβολικού αθλήματος σ' όποιον τη μαντέψει. Δεν ανακοινώθηκαν, γιατί μαθεύτηκε πως Έλληνας εκπαιδευτικός (!), επικεφαλής του προγράμματος Ι.Β. στο σχολείο όπου εργαζόταν έμαθε τα θέματα των εξετάσεων πριν αυτά «φύγουν» από τη Γενεύη, όπου και η έδρα του οργανισμού Ι.Β., και τα μοίρασε, έναντι γενναίας αμοιβής εννοείται, σε μαθητές και μαθήτριες, όχι μόνο από το δικό του σχολείο.
Ο παράνομος χρηματισμός στην Ελλάδα μας, «εξ από ανέκαθεν» που λέμε, ήταν «εθνικό σπορ», ανέγγιχτο μάλιστα από το νόμο - γεγονός που καθιστά και το επίθετο «παράνομος», που μόλις χρησιμοποίησα, εντελώς γελοίο. Πολλές φορές, ο δίδων τα χρήματα δικαιολογείται για την πράξη του ισχυριζόμενος ότι «έτσι κάνουν όλοι» και ότι αν δεν κάνει και αυτός το ίδιο, το παιδί του δεν θα περάσει τις εξετάσεις, τη γυναίκα του δεν θα τη χειρουργήσει καλός γιατρός, ο ίδιος δεν θα πάρει την άδεια που θέλει από την Πολεοδομία και η εταιρεία του δεν θα βρει καλό τραπέζι στου Ρέμου. Ακόμα και εάν το σύστημα, πράγματι, πολλές φορές σε ωθεί στην παρανομία (και αυτό συμβαίνει σε μεγάλη κλίμακα, όπως π.χ. σε αρκετές φορολογικές υπηρεσίες, οι οποίες σε αντιμετωπίζουν εξ ορισμού ως απατεώνα), η διάπραξή της δεν είναι ελαφρυντικό.
Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, που παρουσίαζα στην τηλεόραση της ΝΕΤ την εκπομπή «Αμφιθέατρο». Εκπομπή στην οποία και το κοινό έθετε ερωτήσεις στους τέσσερις καλεσμένους που είχαμε. Ο κόσμος ερχόταν στο στούντιο (που ήταν σε διαφορετικό μέρος σε κάθε εκπομπή) περίπου 1 ώρα πριν. Εκεί, μάθαινε ποιοι ήταν οι καλεσμένοι μας, εάν δεν το ήξερε από πριν, και λάμβανε ένα χαρτί στο οποίο θα μπορούσε να υποβάλει όποια ερώτηση ήθελε σε αυτούς. Περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη της εκπομπής, οι συνεργάτες συνέλεγαν όλα αυτά τα χαρτάκια με τις ερωτήσεις του κοινού και μαζί κάναμε την επιλογή 10 εξ αυτών. Ένας κύριος, λοιπόν, απόστρατος ναύαρχος όπως μου συστήθηκε, που είχε έρθει σε άλλες τρεις εκπομπές, ήξερε τη διαδικασία αυτή, και μόλις με είδε να μελετάω τα «χαρτάκια», με πλησίασε, με χαιρέτησε, και ένιωσα το χέρι του να με πιέζει ψηλά, στη γάμπα του δεξιού ποδιού. Όταν κοίταξα, είδα ότι στο χέρι κρατούσε ένα πεντοχίλιαρο.
- Τι είν' αυτό ναύαρχε; του είπα.
- Τίποτα, βρε αδελφέ. Ένα κέρασμα, έτσι για να βάλεις την ερώτησή μου μέσα σ' αυτές που θα επιλέξεις!
Έμεινα κόκαλο. Δεν πίστευα ούτε στα μάτια μου (εκεί, το χέρι του, κοντά στην τσέπη μου), ούτε στ' αυτιά μου. Τσαντίστηκα. Έγινα έξαλλος. Τον έστειλα στον αδόξαστο και ζήτησα να τον απομακρύνουν από το χώρο. Φαντάσου, σκέφτηκα, πόσες και πόσες φορές έχει κάνει αυτό το ίδιο πράγμα. Φαντάσου, ακόμα, πόσες φορές θα κάνουν το ίδιο και τα παιδιά του. Όπως και τα παιδιά του Ι.Β. που είδαν πόσο εύκολο ήταν ο γονιός τους να τους αγοράσει τα θέματα.
σχόλια