Γυρνώντας από το Αμμάν την περασμένη Κυριακή, δίπλα μου καθόταν ένα παιδί στα 17 - αδύνατο, αναμαλλιασμένο, με φαβορίτες και το σώβρακο έξω: τα γνωστά. Διάβαζα ένα βιβλίο για τον Ιορδάνη Ποταμό (!) και τα μαλλιοτραβήγματα των Αράβων, ταξιδιώτης μετέωρος μεταξύ του γήρατος και της αισθησιακής εφίδρωσης. Είχα περάσει καλά στο Αμμάν, και οι εικόνες της ερήμου, το σκονισμένο downtown, το καλό φαί αλλά κυρίως η πισίνα του ξενοδοχείου με είχαν ξεκουράσει.
Πιάσαμε την κουβέντα.
Απεδείχθη ότι το παιδί αυτό είχε περίεργο χαρμάνι αίματος, από πατέρα Έλληνα και μητέρα από ένα βόρειο χωριό της Ιορδανίας - μισή ώρα ανατολικά της Πέτρας. Το γεγονός ότι μιλούσε με σοβαρή και πλούσια γλώσσα (χωρίς τις τρέντι συγκοπές ή τα μακρόσυρτα φωνήεντα) το έκαναν σπουδαίο αφηγητή. Και είχε όρεξη να μιλήσει. Είχα καιρό να παρασυρθώ από τα λόγια ενός συνομιλητή.
Μου είπε ότι το χωριό του είναι μικρό, σε μια ψηλή πλαγιά, απόμακρη, απ' όπου μπορείς να δεις την κοιλάδα κάτω. Εκεί μεγαλώνει - και τα καλοκαίρια έρχεται στα Γλυκά Νερά, να δει τους άλλους συγγενείς του. Τα χωριά της περιοχής τα διοικούν οι πλούσιες οικογένειες με τον παλιό κληρονομικό τρόπο των Βεδουίνων, που επιφανειακά έχει ενδυθεί με ένα πρόσχημα εκλογών. Σε αντάλλαγμα της εξουσίας που τους παρέχεται οφείλουν να κατασκευάζουν έργα δημόσιας ωφέλειας και να λύνουν τις διαφορές των ντόπιων εκτός δικαστηρίου. Ίντερνετ δεν υπάρχει στο χωριό, ούτε καφενείο, αλλά τις Παρασκευές ο Καρίμ παίρνει τους φίλους του και πάνε στην καλύβα ενός αγρότη, κάτω στα χωράφια - με τράπουλα, ναργιλέ και ραδιόφωνα. Μετά τα μεσάνυχτα σχεδόν όλοι οι ιορδανικοί σταθμοί της περιοχής παίζουν τα ημίωρα τραγούδια της Ουμ Καλθούμ και κάθε πρωί στις 8 τα εναλλάσσουν με τον ευρωπαϊσμό της Φαϊρούζ. Ανακατεύουν τον καπνό με μέλι και μεθάνε. Με διαβεβαίωσε ότι σχεδόν κάθε πρωί μικροί ανεμοστρόβιλοι σηκώνουν τη δροσιά από τα φύλλα των καλλιεργειών και σχηματίζουν στήλες ίριδας - τόσο εντυπωσιακές που τα χάνεις. «Το τράβηξα σε βίντεο, αλλά δεν έχει τη μαγεία τους» λέει. Συνειρμικά σκέφτηκα τις «Επτά Στήλες της Σοφίας» του μυστηριώδους Λώρενς της Αραβίας, ο οποίος έζησε σε αυτά τα χώματα και η ίντριγκα της περσόνας του τελικώς υπερίσχυσε της λογοτεχνικής του μαστοριάς. Αυτός ο κρυπτικός Άγγλος είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για την αυτοσυνειδησία των Αράβων, αλλά και το πολιτικό χάλι που δημιουργήθηκε μετά τη Διακήρυξη του Μπαλφούρ. Ας μη τα ανασκαλίσω επιπολαίως, γιατί μας διαβάζουν και Ισραηλινοί!
Ο Καρίμ έχει διασχίσει ολόκληρη την Ιορδανία με τους φίλους του. Έχει κοιμηθεί σε σκηνές Βεδουίνων, από κατσικίσιο μαλλί - που όλη τη νύχτα παραμένουν ζεστές αν και μένουν διάπλατες στην ψύχρα της ερήμου. Δούλεψε γκαρσόνι στο μαγαζί ενός Παλαιστίνιου και έμαθε ελληνικά στο σχολείο της ομογένειας στο Αμμάν - δυο φορές την βδομάδα. Όμως η Ελλάδα δεν του αρέσει - πέρα από τα νησιά και τη φύση της (και τη Χάρις Αλεξίου και τις ροκ συναυλίες). Οι άνθρωποι είναι αγενείς και στην τσίτα. Δεν σου μιλάνε, δεν σε χαιρετάνε, κι αν το όνομά σου είναι αραβικό, σχεδόν σε αγνοούν. Το χειρότερο: οι μισοί συνομήλικοι του Καρίμ, φίλοι από τα καλοκαίρια, έχουν γίνει τζάνκις. Γι' αυτό και μόλις τελειώσει το Πολυτεχνείο, στο οποίο θα μπει χωρίς εξετάσεις, θα γυρίσει στην Ιορδανία. Ο τελικός του στόχος είναι να γυρίσει κάποια μέρα στο χωριό, οικονομικά επαρκής, να ξαναφτιάξει το σπίτι της μάνας του.
Μου είπε πολλά ακόμα -ζητήματα της ηλικίας του- που δεν χωράνε στο πιο μικρό τεύχος της χρονιάς. Στις αποσκευές του «Ελ.Βελ.» τον είδα από μακριά: ένα τυπικό Ελληνάκι.
Αποχαιρετιστήκαμε με ένα νεύμα.
Κάνεις δεν ξέρει τι κρύβουν οι άνθρωποι! Οι όψεις μεταποιούνται πια τόσο εύκολα, που η εσωτερική ζωή παραμένει μυστικότερη από ποτέ.
ΥΓ. Μη χάσετε το επόμενο ειδικό τεύχος της LifO. Είναι καλό! Κι αν δεν προλάβετε να το πάρετε στην Αθήνα, όλο τον Αύγουστο θα υπάρχει στα πρακτορεία των νησιών και της υπόλοιπης Ελλάδας (με ένα μικρό αντίτιμο).
σχόλια