Η σχέση του Έλληνα με την παρανομία έχει πολλαπλές διαστάσεις. Μία από αυτές έχει να κάνει με το ίδιο το άτομο, και πώς επενεργούν επάνω σ' αυτό οι διάφορες παραστάσεις από το στενό αλλά και ευρύτερο περιβάλλον του: το σπίτι (δηλαδή, οικογένεια), το σχολείο, οι φίλοι, η εργασία, οι συνάδελφοι κ.ο.κ.
Υπάρχει και ένα «ζιζάνιο», το οποίο πολλοί συμπατριώτες μας (από έπαρση και ωραιοπάθεια πάσχοντες) θεωρούν ότι είναι εμφυτευμένο στα γονίδιά τους (αυτά, τα ένδοξα!) και τους καθιστά πραγματικά ξεχωριστούς.
Ακόμα κι όταν παραδέχονται το όποιο ελάττωμά τους (και εν προκειμένω, μιλάμε πάλι για την ευκολία με την οποία παρανομούν), καταφεύγουν πάλι στον εθνικό τους αυνανισμό, προτάσσοντάς μας μια ύπουλη και εντελώς βλακώδη «αλήθεια» που λέει «εντάξει, αλλά εμείς δεν μπορούμε να είμαστε αλλιώς».
Το ακούω πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, με αφορμή αυτό τον καλό μεν, αλλά γεμάτο με «τρύπες» νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος· νόμο που αίφνης έχει ενεργοποιήσει τα περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» αντανακλαστικά ανθρώπων που, και μόνο λόγω της συνήθειάς τους να καπνίζουν, αδιαφορώντας αν ο διπλανός τους ενοχλείται ή έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας και υποφέρει, είναι οι ίδιοι στυγνοί παραβάτες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Λένε, λοιπόν, όσοι επιλέγουν να μη συμμορφωθούν με τον νόμο, ότι εμείς «δεν είμαστε Δυτικοευρωπαίοι», ότι είμαστε «Ανατολίτες» (όποτε μας συμφέρει το ένα, όποτε όχι, το άλλο!)
Και ως εκ τούτου «δεν μπορούμε να πιούμε καφέ χωρίς τσιγάρο», «δεν μπορούμε να μερακλώσουμε στα σκυλάδικα χωρίς να πιούμε και να φουμάρουμε», «δεν μπορούμε να μην πάρουμε γερή τζούρα μετά από καλό σεξ» και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες.
Όποιος αισθάνεται αυτή την «ιδιαιτερότητα», ας τη διατηρήσει. Ας καπνίζει, αν θέλει, ακόμα κι όταν κάνει ψαροντούφεκο. Ας μη φοράει ποτέ κράνος. Ας οδηγεί χωρίς ζώνη. Ας παρκάρει όπου θέλει. Αλλά...
Πρώτον: Ας μη μας παραμυθιάζει ότι τα κάνει όλα αυτά επειδή δεν είναι «ξενέρωτος Γερμανός» ή «κρυόκωλος Εγγλέζος», αλλά «ελεύθερος και ατίθασος ανατολίτης» - μα τον θεό, το άκουσα κι αυτό. Ως και οι Τούρκοι, τρομάρα μας, πειθαρχούν απολύτως στην ολική απαγόρευση του καπνίσματος, καταρρίπτοντας έτσι τον... ανατολίτικό μας μύθο.
Δεύτερον: Να μην πληρώνω εγώ για την παρανομία του κάθε «ελεύθερου κι ωραίου». Δηλαδή, να μην είμαι στην αντίθετη λωρίδα όταν εκείνος, ντίρλα στο μεθύσι, θα σχολάσει από το σκυλάδικο ή το μπαρ για να γυρίσει σπίτι του. Να μην κάθεται δίπλα του στο εστιατόριο το παιδί μου που έχει αλλεργικό άσθμα και που, για να γλιτώσει πλέον από τις πολλές αναπνευστικές κρίσεις που έχει πάθει, αναγκάζεται να μην πηγαίνει με τα φιλαράκια του για φαγητό, και να μένει σπίτι. Ακόμα, να μην πληρώνω εγώ, ως φορολογούμενος, τις τεράστιες ιατρικές και άλλες δαπάνες που προκύπτουν εξαιτίας πολλών παρανομιών.
Και τρίτον: Αφού είμαστε τόσο μάγκες και γράφουμε τους νόμους στα παλιά μας τα παπούτσια, ας το κάνουμε (αν μπορούμε) και όταν πηγαίνουμε στο εξωτερικό, και ιδίως σε χώρες που κατοικούνται από ανθρώπους που δεν θεωρούν τον εαυτό τους «δώρο της φύσης».
Έζησα χρόνια στην Αγγλία, και είδα εκεί άπειρους συμπατριώτες μας να μετατρέπονται από μάγκες σε κότες. Επειδή ήξεραν ότι εκεί απλά δεν τους παίρνει. Είδα ως και φίλους του αναρχικού χώρου, που πήγαν στην Αγγλία για μεταπτυχιακά, ακόμα και μπίρες να πίνουν με σεκιουριτάδες που είχε προσλάβει το πανεπιστήμιο για τη φύλαξη του χώρου.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Πρωινό της περασμένης Παρασκευής σε ξενοδοχείο των Σερρών. Ο κουστουμαρισμένος κύριος έχει ανάψει το πούρο του (8 η ώρα το πρωί, επαναλαμβάνω!), καπνίζει αρειμανίως και φλυαρεί ασύστολα. Τον παρακαλώ να το σβήσει, αφού ήδη έχει φτάσει στο δικό μου τραπέζι ένα βαρύ σύννεφο καπνού. Ειρωνικά με αντιμετώπισε λέγοντας «δεν βλέπω πουθενά εδώ ταμπέλα που να απαγορεύει το κάπνισμα, νεαρέ». Δεν συνέχισα. Πήρα τον καφέ και γύρισα στο δωμάτιό μου. Το απόγευμα, όλως τυχαίως, βρεθήκαμε πάλι στο σαλόνι, όπου ήταν και ένας κοινός φίλος. Μας σύστησε. Από εδώ ο κ. Μιχαηλίδης, «χαίρω πολύ», από εκεί ο κ. Τάδε, Αρεοπαγίτης συνταξιούχος, δεν χάρηκε καθόλου. Κατέβασε το βλέμμα, και μου άπλωσε μουδιασμένα το χέρι. Το έσφιξα δίχως σεβασμό!
σχόλια