Η αρχή είναι πάντα το ήμισυ του παντός. Τον Νοέμβριο του 2000, δέκα μήνες μετά τους παγκόσμιους πανηγυρισμούς για τον ερχομό της νέας χιλιετίας, ο Τζoρτζ Μπους ο B' εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ μετά από μια νοθεία που βασίστηκε στην υφαρπαγή της ψήφου των μαύρων και κατάφερε να περάσει χάρη στα διεφθαρμένα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου και τη συνενοχή των μεγάλων αμερικανικών μέσων ενημέρωσης.
Ασφαλώς η δεκαετία 1990-2000 δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη της ανθρωπότητας. Η Βαγδάτη του Σαντάμ Χουσεΐν βομβαρδιζόταν σποραδικά, το 1999 το ΝΑΤΟ ανέλαβε να ισοπεδώσει τη Γιουγκοσλαβία και στις συχνά λησμονημένες χώρες του Τρίτου Κόσμου χιλιάδες παιδιά πέθαιναν καθημερινά από την πείνα. Ήταν όμως, συγχρόνως, και μια δεκαετία σχετικής αισιοδοξίας και καταναλωτικής πολυτέλειας: το 1998 π.χ. ολόκληρος ο πλανήτης είχε την πολυτέλεια να καταναλώνει τη σεξοσαπουνόπερα «Πού είναι το φόρεμα με το σπέρμα», στην οποία πρωταγωνιστούσαν η Μόνικα Λουίνσκι και ο απερχόμενος Πλανητάρχης Μπιλ Κλίντον.
Το σημάδι ότι επρόκειτο για μια δεκαετία της συμφοράς ήρθε το 2001, μόλις 9 μήνες μετά την ορκωμοσία του Μπους, όταν μια ομάδα αποφασισμένων ισλαμιστών κατάφερε να πετύχει στην καρδιά της Αμερικής το πιο επιτυχημένο και θεαματικό χτύπημα στην ιστορία της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Το γιατί η κυβέρνηση Μπους, η οποία είχε αρκετές πληροφορίες ότι σχεδιαζόταν επίθεση με αεροπλάνα, δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει είναι ένα ερώτημα που δεν έχει ακόμη πλήρως απαντηθεί. Ίσως να πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα της παροιμιώδους ανικανότητάς της. Δεν αποκλείεται όμως να μην πήρε τις απαραίτητες προφυλάξεις, καθώς επιζητούσε ένα πρόσχημα για πόλεμο.
Το βέβαιο είναι ότι οι πόλεμοι ξεκίνησαν αμέσως μετά. Δεν πρόκειται μόνο για το Αφγανιστάν ή το Ιράκ, που για μια ακόμη φορά στην ιστορία του πλήρωσε το 2003 πολύ ακριβά το γεγονός ότι στο υπέδαφός του υπάρχει πετρέλαιο. Από την αφηνιασμένη πλέον μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη εξαπολύθηκε ένας ολοκληρωτικός πόλεμος εναντίον των δημοκρατικών ελευθεριών που είχε ως αποτέλεσμα το Αμπού Γκράιμπ και το Γκουαντάναμο και εναντίον των ασθενέστερων χωρών εκτός ΗΠΑ και των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων μέσα στην Αμερική. Οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και οι πλούσιοι όχι μόνο πλουσιότεροι αλλά και τελείως ανεξέλεγκτοι. Η πορεία είχε ξεκινήσει την προηγούμενη δεκαετία από τον κεντρώο «εκσυγχρονιστή» Μπιλ Κλίντον, αλλά επί Μπους αποθεώθηκε. Για να οδηγήσει στο τέλος του 2008, όταν ο χειρότερος Πρόεδρος της αμερικανικής ιστορίας ολοκλήρωνε τη θητεία του, τις μεν ΗΠΑ στα όρια της ηθικής και οικονομικής χρεοκοπίας, τη δε παγκόσμια οικονομία στο χείλος της καταστροφής.
Τηρουμένων όλων των αναλογιών, αντίστοιχες εξελίξεις σημειώθηκαν και στην Ελλάδα, με την πιο κωμικοτραγική, βαλκανική εκδοχή της παγκόσμιας ξεφτίλας. Η επέκταση της διαφθοράς και η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων με τη μεταφορά πλούτου μέσω του χρηματιστηριακού σκανδάλου επεκτάθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '90 επί ΠΑΣΟΚ, αλλά αποθεώθηκαν τα χρόνια 2004-9, όταν στο τιμόνι της χώρας βρέθηκε ίσως η χειρότερη κυβέρνηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι διάδοχοι έχουν επίσης προβληματική πορεία, γιατί όταν ανέλαβαν την εξουσία η κατάρρευση δεν είχε ολοκληρωθεί. Μετά τις υποσχέσεις και τα χαμόγελα που απλόχερα μοίρασε σε έναν κόσμο πεινασμένο από ελπίδα, ο Μπαράκ Ομπάμα προσπάθησε να διαχειριστεί την κρίση αντί να πάρει ριζικά μέτρα, όπως όφειλε και όπως οι συνθήκες επιβάλλουν. Το αποτέλεσμα είναι, καθώς κλείνει ένας χρόνος διακυβέρνησης, ο ενθουσιασμός να παραχωρεί τη θέση του στην απαισιοδοξία και τη μιζέρια.
Παρομοίως, στην Ελλάδα η κατάρρευση δεν ήταν πλήρης, κάτι που θα είχε συμβεί αν ο Κ. Καραμανλής είχε παραμείνει μερικούς μήνες ακόμη στην εξουσία, την οποία ευφυώς παρέδωσε πριν η βόμβα σκάσει στα χέρια του. Η κυβέρνηση Παπανδρέου διαχειρίζεται μια ενδιάμεση κατάσταση χωρίς την προετοιμασία αλλά και τις ενέργειες που επιβάλλει η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία η χώρα βρίσκεται στην πραγματικότητα.
Η δεκαετία της συμφοράς κλείνει χωρίς ίχνος φωτός στην άκρη του τούνελ. Απόδειξη της παγκόσμιας λειψανδρίας το πρόσφατο φιάσκο της Κοπεγχάγης, και μάλιστα γύρω από ένα πρόβλημα κοινής αποδοχής όπως οι κλιματικές αλλαγές. Αντίθετα με το 2000, όταν υπήρχαν ελπίδες που διαψεύστηκαν, το 2010 υπάρχουν λίγες ελπίδες για να διαψευστούν.
σχόλια