Xαίρομαι που κράζουν τον Αλογοσκούφη στις ταβέρνες που πάει κι ακόμα περισσότερο θα χαρώ εάν τον κλείσουν φυλακή. Τα ίδια με τον Καραμανλή. Στις αναίσθητες και μελαγχολικές εκδρομές του, του φωνάζουν «Κώστα, πού είναι τα λεφτά;».
Αλλά το θέμα εδώ που φτάσαμε δεν είναι η δικαιοσύνη (από ποια παλιοσειρά ν' αρχίσεις;), είναι ότι εμείς πληρώνουμε τον λογαριασμό.
Και μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Ήταν και πεντάμορφο, ήρθε κι όταν έβρεχε! Ολιγωρίες, λάθη, αναποφασιστικότητα. Τρώγονται και μεταξύ τους. Αλλά κυρίως, ενώ ζουν μέσα σε μια ταινία καταστροφής, αυτοί δρουν σε slow motion. Στην υγεία, η λαλίστατη κυρία Ξενογιαννακοπούλου, πλαισιωμένη από εκατομμύρια αχρησιμοποίητα εμβόλια, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε. Η κυρία Κατσέλη απεδείχθη ότι είναι σε απόλυτη σύγχυση - το λιμάνι φεύγει. Ο κύριος Πάγκαλος, εκτός από τις τραμπουκικές κορώνες του, καλπάζει εντός παχιάς θεωρίας. Η ΕΡΤ του κυρίου Γερουλάνου είναι στα εξ ων συνετέθη - μετά βίας βρήκε έναν πρόεδρο, οι παλιοί κάνουν ακόμα πάρτι. Ο κύριος Σηφουνάκης, βίος και πολιτεία - τον διέλυσε ο Βγενόπουλος και δεν έβγαλε κιχ. Πεδίο μάχης, ακυβέρνητο - υποσχέσεις στα μεγάφωνα. Κι ώσπου να 'ρθουνε οι γιατροί, πάνε οι πληγωμένοι. Ο μόνος που δείχνει ότι δουλεύει είναι ο Χρυσοχοΐδης. Ή δουλεύει η τύχη του - πράγμα που είναι το ίδιο. Το πηγαινέλα του Παπανδρέου θα είχε κάποιο νόημα, εάν η Ελλάδα δεν πλήρωνε το βαρύτερο τίμημα που θα μπορούσε να πληρώσει. Mεγάλες κουβέντες, μεγαλύτερα επιτόκια, πελώρια spread. Όσο κι αν κάνεις τον καλοπροαίρετο, απελπίζεσαι.
Και μετά, υπάρχει ο λάκκος της τηλεόρασης. Ανεύθυνοι ρήτορες με πρησμένες γλώσσες, συρρικνωμένοι μέσα σε πανάκριβα κουστούμια - βεζίρηδες έγιναν, άνθρωποι δεν έγιναν. Αυτοί ευθύνονται για το ψυχολογικό μέρος της καταστροφής. Με άλλη διαχείριση των ειδήσεων, η ελληνική πραγματικότητα θα ήταν δραματικά καλύτερη! Η καταναλωτική συμπεριφορά εντελώς άλλη. Τα μαζικά μέσα είναι πιο σκοτεινά και αβάσταχτα και από τον οθωμανικό ζυγό. Και δυστυχώς διαρκέστερα.
Λέω γενικότητες, εφόσον δεν ξέρω κάτι πρακτικό να πω. Όποιος ζει μέσα στην αγορά τους τελευταίους μήνες κινείται μέσα σε έναν ένυλο εφιάλτη. Τα λόγια για πρώτη φορά είναι άχρηστα, και το μόνο που μπορεί να μας παρηγορήσει είναι ότι αργά ή γρήγορα έρχεται το ελληνικό καλοκαίρι. Μπορείς ακόμα, αν δεν είσαι ψώνιο, να βρεις τη χαρά στη μεγαλειώδη ολιγάρκειά του.
Τον Σεπτέμβρη βλέπουμε...
σχόλια