Ο κήπος του Belle Époque είναι ακόμα άδειος. Το κρύο της Μεγάλης Εβδομάδας έχει αποθαρρύνει τους mods με τα σταυρωτά σακάκια και τα κοτλέ παντελόνια που φτάνουν μέχρι λίγο πάνω απ’ τον αστράγαλο (το εσωτερικό σαλονάκι του τεϊοποτείου είναι γεμάτο και το πικάπ παίζει ένα γαλλικό τραγούδι που μοιάζει με Françoise Hardy – αλλά δεν είμαι και σίγουρος). Κάτω από τις νεραντζιές, ανάμεσα στις μάντρες των γύρω πολυκατοικιών, τραπέζια φερ φορζέ και καρέκλες με φλοράρ καλύμματα. Κάτω χώμα. Και κάπου εκεί η Νεφέλη να πίνει το τσάι της, φορώντας ένα κίτρινο φόρεμα (σχεδόν) undercover από τον υπόλοιπο κόσμο, σαν μια νεράιδα που προσγειώθηκε στο Σύνταγμα λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
«Το πρώτο μου live το “είδα” από την κοιλιά της μητέρας μου, που, αν και σπούδασε μαθηματικός, είναι εδώ και χρόνια βιολίστρια στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Ήταν οι Pink Floyd το 1989 στο Ολυμπιακό Στάδιο. Επίσης, η μαμά μου άκουγε συνέχεια Ντβόρζακ, γι’ αυτό έγινε ο αγαπημένος μου συνθέτης. Είδες τι κάνει η κοιλιά της μαμάς;», μου λέει με αφοπλιστική αθωότητα. «Οι γονείς μου άκουγαν τα πάντα. Από Παπάζογλου και Φίλιπ Γκλας μέχρι μουσικά παραμύθια -θυμάμαι πολύ έντονα την “Αλίκη στη χώρα των ψαριών”- και πολύ Τρύπες. Φαντάσου ότι όλα αυτά και πολλά άλλα τα έχω σπίτι μου στη βινυλιακή τους έκδοση».
Η μουσική της Nefeli Walking Undercover μου θυμίζει μια μείξη από Joanna Newsom, και Kate Bush, οι στίχοι της έχουν κάτι από Θανάση Παπακωνσταντίνου (στη θηλυκή του εκδοχή), οι ατμόσφαιρές της ένα μεταμοντέρνο ελληνοκεντρικό trip hop, τα κρουστά της (κουτάλες, ντουλάπες, κατσαρόλες) έχουν κάτι από CocoRosie, το βιολί της («ένα κατασκευής Μούρτζινου από το 1928») είναι πάντα εκεί. Όταν ξεκίνησε να πειραματίζεται με τη μουσική, έπαιζε μόνο διασκευές. Μετά τη φώναξαν να παίξει βιολί στους πανκάδες Fall of man (!), μετά σε μια ska punk μπάντα και ύστερα προέκυψαν οι Mimosa’s Dream και μετά ο Leon, στον οποίο είναι session μουσικός. «Αλλά όλα ξεκίνησαν όταν γνωρίστηκα με τον Pan Pan. Διάβαζα από μικρή σαν τρελή τα κόμικ του και τελικά επικοινώνησα μαζί του και ύστερα συνεργαστήκαμε όταν γύρισε ο Vincent Moon το Temporary Area in Athens στο Booze. Από εκείνη τη βραδιά σκέφτηκα ότι θα ήθελα κι εγώ να κάνω μουσική. Έτσι έγραψα το κομμάτι “The sound of everything” (ένα βραδυφλεγές αριστούργημα)».
Η Νεφέλη έχει ενθουσιαστεί με το Belle Époque. Περπατάει ανάμεσα στα καταπληκτικά vintage ρούχα που η Ήβη (η ιδιοκτήτρια) έχει ξεθάψει από ξεχασμένα μαγαζιά του κέντρου της πόλης (φαντάζομαι αυτά που έχουν ταμπέλες όπως «Υποκάμισα Οικονόμου» ή «Μόδα Χαρήτου») και περιεργάζεται τα μικροαντικείμενα (φοβερά σπάνιες τσέχικες κούπες από τα ’50s, καταπληκτικά βάζα λιμόζ, έναν πίνακα που γράφει Make Love Not War, ποπ κοσμήματα, μια τηλεόραση μάρκας Majestic και τις τέλειες υδρογείους που βρίσκονται στο άλλο δωμάτιο του χώρου μαζί με καταπληκτικούς χάρτες και οδηγούς πόλεων για την Ελλάδα και όλο τον κόσμο). Η Νεφέλη δείχνει να είναι ξαφνικά μέσα στον κόσμο της. Σε ένα ονειρικό λούνα παρκ, ανάμεσα στα υλικά της φαντασίας της, που είναι φτιαγμένα από «το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ “Η πιο όμορφη θάλασσα”, από αυτό του Πεσσόα “Ο φύλακας των κοπαδιών”, από τα παραμύθια που διάβαζα μικρή και από τα κόμικ, που είμαι φανατική.
Αυτά του Έκτορα, με τα ασπρόμαυρα μινιμαλιστικά σχέδια, του Γούση, φυσικά του Pan Pan, του Μητσημπό- νου αλλά και Ούγκο Πρατ λόγω του Κόρτο Μαλτέζε. Επίσης, με έχουν επηρεάσει πολύ και τα ηπειρώτικα τραγούδια γιατί όπως λέει κι ο Περίδης “Στα βουνά της νότιας Κίνας άκουσα κλαρίνα ηπειρώτικα”». Στο τριώροφο νεοκλασικό του 1880 της οδού Βουλής, που στη δεκαετία του ’50 στέγασε τα κεντρικά της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Έντισον και ύστερα ένα φροντιστήριο ενηλίκων (πριν το μεταμορφώσει η Ήβη σε αυτό το εντυπωσιακό μαγαζί-βιβλιοπωλείο-τεϊοποτείο που είναι πια στέκι όσων έχουν φάει πετριά με τη δεκαετία του ’60), η Νεφέλη καταφέρνει να βγάλει το ρε και το μι απ’ την ηρεμία, όπως είναι και ο τίτλος ενός από τα κομμάτια της. «Ο πιο αγαπημένος μου στίχος είναι αυτός που λέει ο Μάλαμας “Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή”. Γιατί απεικονίζει τη βασική μου θεωρία για τη ζωή. 'Οτι όλα είναι κύκλος».
σχόλια