ΠΕΜΠΤΗ 20/10
Έχει βραδιάσει, αλλά όλα τα φώτα στο σπίτι είναι κλειστά. Στην κουζίνα μόνο φως απόψε. Ήταν μια δύσκολη μέρα και το πολύ φως μού κάνει γιορτή, κάτι που δεν ισχύει καθόλου σήμερα. Πεδίο μάχης η πόλη, όλα σπασμένα και καμένα, ένας νεκρός. Δεν είναι αστείο. Έχουμε συνηθίσει τη βία εμείς του κέντρου και πλέον δεν συνειδητοποιούμε το κακό που κάνουμε στους εαυτούς μας. Το απόγευμα μίλαγα με κάτι φίλους που μένουν εκτός κέντρου. Μου μίλαγαν λες και τα επεισόδια γινόντουσαν στη Χιλή. Δεν ήξερα πώς ν’ αντιδράσω όταν μου μίλαγαν για τα βραδινά τους πλάνα. Όλη η υπόλοιπη Ελλάδα χαίρεται και διασκεδάζει και στο κέντρο δεν έχει μείνει τίποτα. Τέλος πάντων, εύχομαι η επόμενη μεγάλη διαδήλωση να γίνει στη Φιλοθέη ή στην Κηφισιά, για να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει να σου καταστρέφουν την καθημερινότητα και πόση αξία έχει όλο αυτό. Στο κουζινάκι ένα κοτόπουλο βράζει σε μια κατσαρόλα μαζί μ’ ένα κομμάτι φρέσκο τζίντζερ, ένα ξυλαράκι κανέλα, έξι φρέσκα κρεμμυδάκια, τέσσερις σκελίδες σκόρδου που έχω κόψει σε φέτες, δύο αστεροειδείς γλυκάνισους, μισό κουταλάκι κόκκους πιπεριού, ένα κουταλάκι αλάτι και περίπου 20 γρ. αποξηραμένες γαρίδες (τις βρίσκετε κάτω, στη Βαρβάκειο). Αφήνω τον ασιατικό μου ζωμό να σιγοβράσει για περίπου σαράντα λεπτά με μία ώρα. Μετά, τον κατεβάζω απ’ τη φωτιά και τον αφήνω για τουλάχιστον είκοσι λεπτά πριν τον ξαναχρησιμοποιήσω. Στον πάγκο χωρίζω τα φύλλα απ’ τα κοτσάνια σ’ ένα bok choy (το κινέζικο λάχανο, το βρίσκετε παντού πια). Κόβω σε μεγάλα κομμάτια. Βγάζω το κοτόπουλο απ’ τον ζωμό και αφαιρώ τα πάντα από μέσα, ώστε να μείνει ένα καθαρό, αρωματισμένο ζουμί. Κάποιοι αφήνουν και τις γαρίδες, κάντε ό,τι σας αρέσει. Σιγά σιγά ξεκοκαλίζω όλο το κοτόπουλο και πετάω κόκαλα και πέτσα, κρατώντας μόνο την ψημένη σάρκα σε μικρά κομμάτια. Σε νερό που κοχλάζει βυθίζω ένα κουτί noodles και τ’ αφήνω για περίπου εφτά λεπτά. Ξαναζεσταίνω τον ζωμό μου και ρίχνω μέσα το κινέζικο λάχανο, αφήνω για ένα δίλεπτο να μαλακώσουν και μετά προσθέτω fish sauce, περίπου δύο σφηνάκια (το αγοράζετε έτοιμο κι αυτό από τη Βαρβάκειο - είναι πολύ αλμυρό, μην το παρακάνετε). Σουρώνω τα noodles και τα μοιράζω στα μπολ. Προσθέτω το κοτόπουλο, τις γαρίδες, αν τις θέλω, φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι, φρέσκο κόλιανδρο και δυόσμο. Τελειώνω το πιάτο με τον καυτό ζωμό και το λάχανο. Σερβίρω με lime και ψιλοκομμένο τσίλι. Αυτό το πιάτο είναι ένα απ’ τα καλύτερα φάρμακα που ξέρω. Τίποτα δεν σε ανεβάζει όσο αυτές οι ασιατικές σούπες. Η μέρα τελειώνει κάπως καλύτερα απ’ ό,τι ξεκίνησε, σκέφτομαι.
ΣΑΒΒΑΤΟ 22/10
Κι ενώ εκτός σπιτιού τα πάντα σχεδόν καταρρέουν, εντός συμβαίνει μεγάλη τακτοποίηση. Ράφια, αρχειοθέτηση βιβλίων (κατά συγγραφέα και θεματολογία, huge task), ταινιών, ντουλαπιών κουζίνας κ.λπ. Κάθε πράγμα που μπαίνει σε τάξη μέσα στο σπίτι με κάνει να αισθάνομαι λίγο περισσότερο ασφαλής. Μάταιο συναίσθημα, το ξέρω, όμως, έστω και στιγμιαία, βοηθά. Ξεκοιλιάζοντας τα ντουλάπια της κουζίνας, ανακαλύπτω υλικά που μου θυμίζουν παλιά τραπέζια, κάτι που χρειάστηκε για ένα συγκεκριμένο γλυκό, ένα μπαχάρι που δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε, εικόνες παλιές μεγάλης χαράς. Κάνω σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά σε κάποιον βαθμό, όσο αισιόδοξος και να είμαι ως άνθρωπος, πιστεύω πως για κάποιο διάστημα η χαρά δεν θα είναι όπως παλιά. Μακάρι να βγω λανθασμένος. Το βράδυ κατηφορίζουμε στο μπαράκι. Λαϊκά. Όχι γλέντι ακριβώς, εκτόνωση. Είναι σαν να θέλεις να βγάλεις κάτι βαρύ που κάθεται στο στήθος σου και σε πιέζει όλη την εβδομάδα και μόνο αν τραγουδάς έξω φωνή μπορεί και να τα καταφέρεις. Σαν ένα περίεργο είδος meditation με μπουζούκι και ουίσκι. Με βλέπω να μετακομίζω εδώ μέσα φέτος τον χειμώνα, σκέφτομαι. Κατά τις πέντε το πρωί επιστρέφουμε στο σπίτι, ευχαριστημένοι κι ευγνώμονες που ακόμα υπάρχουν τα καλά τα λαϊκά. Βρείτε έναν τρόπο να εκτονώνεστε, μην το κρατάτε μέσα σας. Σας φιλώ.
σχόλια