Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομία και το χρέος. Ούτε η τρόικα και οι εξωφρενικές απαιτήσεις της. Γιατί ούτε η κρίση ήρθε μόνη της, ούτε οι δανειστές: τους έφεραν τα ίδια κόμματα και οι ίδιοι πολιτικοί που υποτίθεται ότι πασχίζουν να μας βγάλουν απ’ την κρίση, αλλά τα κάνουν όλο και χειρότερα. Ήταν τόσο αξιοθρήνητο κι εξοργιστικό το θέαμά τους τις προηγούμενες μέρες. Το μόνο που δεν απαίτησε η τρόικα ήταν να πάρει τα γυναικόπαιδα για σκλάβους, όπως έκαναν στους ηττημένους παλιότερα. Σε καθαρά σαδιστικό κλίμα, ζητούσε νέα μέτρα λιτότητας για να εξισορροπηθούν οι νέες ρυθμίσεις που η ίδια απαιτεί: θα χαμηλώσουν οι μισθοί κι επομένως θα μειωθούν οι εισφορές για τα ταμεία;
Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για να έρθει στα ίσια το ταμείο.
Μείωση των φορολογικών εσόδων από την πρόσθετη ύφεση που, το παραδέχονται ανοικτά πια, θα προκαλέσουν τα νέα μέτρα; Απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων, μείωση των δαπανών για την υγεία και δεν συμμαζεύεται.
Μέχρι που οι Μερκοζί έφτασαν να δηλώσουν από το Παρίσι ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας δεσμευμένος λογαριασμός όπου «θα τοποθετηθούν οι τόκοι του ελληνικού χρέους, ώστε τα χρήματα να είναι μονίμως διαθέσιμα», εννοείται για να μην τα φάνε οι Έλληνες. Σε τέτοιους εξευτελιστικούς όρους δεν είχαν υποχρεώσει ούτε οι νικητές τη Γερμανία μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Την ώρα που γίνονταν όλα αυτά, και αντί να κάνουν χαρακίρι για το πώς κατάντησαν την πατρίδα τους, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μάλωναν για το ποιο κόμμα «έσωσε» τον 13ο και 14ο μισθό. Οι οποίοι στην ουσία, αριθμητικά δηλαδή, περικόπτονται, αφού μειώνεται ο βασικός και γι’ αυτό άλλωστε η τρόικα δεν τους ζήτησε να κόψουν και τον... ενδέκατο, κάτι που τελικώς θα δέχονταν για να σώσουν τη χώρα.
Ο Σαμαράς δήλωνε ότι η Ελλάδα διαπραγματεύτηκε, για πρώτη φορά, ο Καρατζαφέρης ότι δεν θα συναινέσει σε μέτρα που θα ξεκινήσουν την επανάσταση (φτου κακά) στην Ευρώπη, αν και στο τέλος θα τα υπογράψει. Ο δε Παπανδρέου έστελνε γράμμα στον Παπαδήμο, το οποίο θέτει περίπου ως όρο, για την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, τη δημιουργία δημόσιας τράπεζας. Τώρα, γιατί δεν την έκανε δυο χρόνια που ήταν πρωθυπουργός και τη ζητάει από τον νέο, μόνο ο ίδιος το ξέρει.
Οι δανειστές έχουν καταλάβει ότι τους τύπους τους φτύνεις και παριστάνουν ότι βρέχει, και τους δουλεύουν ψιλό γαζί. Γιατί στην πραγματικότητα, πέρα από τον εκβιασμό της χώρας, τους ίδιους εκβιάζουν: η μόνη αιτία που παραμένουν στην εξουσία είναι ότι μπορούν να εξασφαλίσουν το δάνειο, με το οποίο «θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις». Αν δεν καταφέρουν να το πάρουν, υποχωρώντας σε οτιδήποτε τους ζητήσουν, θα τρέχουν με τα ελικόπτερα να σωθούν.
Η χώρα δεν θα έπρεπε να υποκύψει στον εκβιασμό. Όχι για να αυτοκτονήσει ηρωικά, ούτε για να επιστρέψει στη μιζέρια της δραχμής.
Αλλά γιατί τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει απ’ αυτά τα μέτρα, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε καινούργια, το ίδιο και περισσότερο απεχθή. Με αποτέλεσμα σύντομα η κοινωνία να καταρρεύσει, να εκραγεί ή και τα δύο μαζί.
Η χώρα χρειάζεται έναν ηγέτη που θα έλεγε όχι και ας άφηνε τη Μέρκελ να αποφασίσει αν θα ρίσκαρε τη διάλυση της ευρωζώνης. Αυτός που έχει ήδη καταρρεύσει την κατάρρευση δεν την φοβάται. Αλλά ένας τέτοιος ηγέτης δεν μπορεί να βγει απ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό. Αυτοί και τη Γερμανία να αναλάμβαναν, Ελλάδα θα την καταντούσαν.
σχόλια