Αν κάτι είναι κοινά απ οδεκτό , γιατί δεν είναι και λογικό; Γιατί είναι παράλογοι όλοι εκείνοι που αποφασίζουν να ανέβουν ξαφνικά στο ποδήλατο και το κάνουν με συνεχώς αυξανόμενη τάση τα τελευταία τρία χρόνια; Αυτοί που κλείνουν τους δρόμους τις Παρασκευές –όταν όλοι οι υπόλοιποι κλείνουν τους δρόμους κάθε μέρα- εκνευρίζοντας εκατοντάδες άλλους που δυσκολεύονται να φτάσουν στη δουλειά, στο σπίτι ή το σινεμά; Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να το κάνουν και τελικά γιατί το κάνουν; Και μήπως χρειάζονται την άδεια όλων εκείνων που αντιδρούν; Ίσως.
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για αυτοκίνητα, οι άνθρωποι έρχονται δεύτεροι στην ιεραρχία και γι’ αυτό, φυσικά, δεν φταίνε τα ίδια τα αυτοκίνητα -αυτά είναι όμορφα φτιαγμένες μηχανές- αλλά οι άνθρωποι που επένδυσαν τόσα επάνω τους, από κοινωνικό status έως την απλή, καθημερινή τους μετακίνηση.
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι σαν να έχεις αγοράσει έναν υπολογιστή τόσο μεγάλο, τόσο απαιτητικό, που δεν υπάρχει πια χώρος στο γραφείο ν’ ακουμπήσεις το μολύβι ή την πένα σου. Δεν έχει λογική.
Συχνά αναρωτιέμαι πόσο πρέπει να «προχωρήσω» στην καταγραφή των σκέψεων για το ποδήλατο. Αν πρέπει να παρουσιάσω το γιατί μ’ ενδιαφέρει τόσο η χρήση του στις πόλεις και, καθώς ασχολούμαι στενά με αυτό τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αν πρέπει να δηλώσω πόσο κοινότοπα μου ακούγονται ορισμένα σχόλια. Ε, λοιπόν, αν έχει καμιά σημασία και, κυρίως, επειδή είμαι βέβαιος πως κάποιοι θα διαβάσουν τον εαυτό τους σε αυτές τις σκέψεις, η πραγματικότητα είναι πως μ’ ενδιαφέρει το ποδήλατο γιατί μ’ ενδιαφέρει η πόλη μου.
Μ’ ενδιαφέρει η καθημερινότητα και αν, αντί απλώς να γκρινιάζω, μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό, το κάνω. Μ’ ενοχλούν η ανούσια φασαρία, ο χωρίς λόγο εκνευρισμός, ο θόρυβος, το καυσαέριο και το να περιπλέκουμε περισσότερο την ήδη πολύπλοκη ζωή μας. Θέλω χώρο, αλλά χώρο αστικό. Όχι βουνά και λαγκάδια. Θέλω να κινούμαι όχι επειδή μου κάνει χάρη κάποιο αυτοκίνητο ή η βιαστική μοτοσικλέτα, αλλά επειδή έχω το δικαίωμα. Επειδή μπορώ. Επειδή μου επιτρέπεται. Επειδή η πόλη ανήκει στους πολίτες και όχι στις μηχανές. Κι επειδή το ποδήλατο είναι η πιο κοντινή έκφραση στον πεζό. Μαζί με τα πατίνια, φυσικά, αλλά ως Έλληνες είμαστε πολύ «σφιγμένοι» για να τα δεχτούμε. Κι έχουμε και χάλια δρόμους...
Μου αρέσει το ποδήλατο επειδή, ακόμα κι όταν πέσει επάνω σου-όπως τόσο συχνά σχολιάζουν έξαλλοι από την αναστάτωση αναγνώστες-, άντε να σου σκίσει το καλσόν. Ή να αγκαλιαστείς με τον ποδηλάτη και να πέσετε κάτω. Εκδοχή η οποία, ανάλογα με τον ποδηλάτη ή την ποδηλάτισσα, μπορεί να έχει και ενδιαφέρον.
Μου αρέσει επειδή είναι ταπεινό, δεν ουρλιάζει την παρουσία του και δεν πιάνει χώρο. Επειδή μπορεί να είναι εξαιρετικά οικονομικό και δεν αποτελεί -τουλάχιστον ακόμα- έμμεσο τρόπο για έξτρα φορολογία. Το ποδήλατο είναι ένα σύμβολο της σύγχρονης εποχής. Αποδεικνύει πως με κάτι τόσο απλό κι εύκολο να το αποκτήσεις μπορείς να κάνεις τόσο πολλά, και κυρίως να περνάς όμορφα, χωρίς να ενοχλείς.
σχόλια