Έχω ένα όνειρο: να μάθουν οι Έλληνες να τρώνε σωστά, να αποκτήσουν μια διατροφική ηθική απέναντι στα ζώα και να σεβαστούν το σώμα τους. Και ένα ακόμη, πιο σημαντικό: να απελευθερωθεί η Παλαιστίνη.
Έγινα εντελώς χορτοφάγος στα 15 μου, ούτε ζωικά προϊόντα δεν τρώω. Εντάξει, αν βρεθώ σε κανένα χωριό και ξέρω τον άνθρωπο που παράγει τα προϊόντα και την επεξεργασία που ακολουθεί, μπορεί να κάνω μια εξαίρεση. Αλλά μαζικά παραγόμενα τρόφιμα; Ξέχασέ το, δεν τα βάζω στο στόμα μου.
Μικρή έτρωγα πολύ. Μου άρεσε πολύ να τρώω, κυρίως μακαρόνια. Η γιαγιά μου ήταν τρομερή μαγείρισσα, αλλά πιο πολύ θυμάμαι κάτι υπέροχα σάντουιτς που μου έφτιαχνε. Τελείωσε αυτή η φάση όμως. Έγινα χορτοφάγος όταν έμαθα με ποιο τρόπο παράγονται οι τροφές και πόσο υποφέρουν τα ζώα. Μου μίλησε για όλα αυτά ο τότε φίλος μου -ήταν μεγαλύτερός μου, ήξερε περισσότερα πράγματα, ζούσε αρκετά χρόνια στην Αγγλία- μου έδειξε ακόμη και φωτογραφίες. Το σοκ που έπαθα ήταν μεγάλο. Έτσι στράφηκα στη χορτοφαγία και στην ωμοφαγία. Αυτός τώρα, βέβαια, τρώει σουβλάκια. Ναι, είχαμε χωρίσει πολύ καιρό πριν από αυτό.
Θυμάμαι ότι ήμουν αγοροκόριτσο, αντιδραστική απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση και αδικία. Πήγαινα σε ένα ιδιωτικό διεθνές σχολείο, φορούσα στολή και υπέφερα από τον διευθυντή, που ήταν σούπερ κομπλεξικός. Θυμάμαι, την τελευταία χρονιά, είχα γράψει μια επιστολή απευθυνόμενη στους καθηγητές και τους κατηγορούσα για τον συντηρητισμό τους. Είχα κάνει πολλές κόπιες για να τις μοιράσω στα παιδιά, αλλά μου τις κατέσχεσαν. Αποβλήθηκα.
Έμεινα στο σχολείο αυτό, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Παρά τον συντηρητισμό του είχε καλό σύστημα, ενάντια στην παπαγαλία, την οποία μισούσα. Μέχρι την Γ' Δημοτικού πήγαινα σε δημόσιο, αλλά δεν μπορούσα να παπαγαλίσω. Παραλίγο να μείνω στην ίδια τάξη, οπότε η μητέρα μου με πήγε στο ιδιωτικό.
Δούλευα από τα 13 μου στην επιχείρηση των γονιών μου, επειδή ήθελα να είμαι ανεξάρτητη. Να έχω τα δικά μου λεφτά. Οι γονείς μου ήταν πολιτικοποιημένοι, ενημερώνονταν πάντα για τα διεθνή γεγονότα και μιλούσαν γι' αυτά σε μένα και την αδελφή μου. Σε διαδηλώσεις δεν πήγαιναν, γιατί δεν είχαν ποτέ χρόνο - δούλευαν συνέχεια. Μικρή ήθελα να γίνω πιλότος, ακροβάτης (ακόμη έχω μια ουλή στο σαγόνι από κάτι ακροβατικά που έκανα στο μονόζυγο). Μεγαλώνοντας ήθελα μόνο ένα πράγμα: να φύγω από το σπίτι, να ζήσω μόνη. Μακριά από τη χώρα μου.
Έφυγα στα 18 μου χρόνια για το Λονδίνο, για να σπουδάσω Λογοτεχνία και Φιλοσοφία. Η αίσθηση ότι είμαι ελεύθερη ήταν υπέροχη. Από την άλλη, όμως, ήταν και δύσκολα: το Λονδίνο ήταν πανάκριβο, μουντό. Δεν κινδύνευσα από τίποτα άλλο, παρά μόνο από τα πολλά μακαρόνια που έτρωγα. Στο Λονδίνο έμαθα πολλά πράγματα για την παγκόσμια κατάσταση. Τα σημαντικότερα όμως τα έμαθα από τη μουσική, από τα πανκ συγκροτήματα με τον πολιτικό στίχο. Τα άκουγα και μετά έψαχνα να διαβάσω και να μάθω για τι ακριβώς μιλάνε.
Ένα βιβλίο που με επηρέασε πάρα πολύ είναι το graphic novel του Jo Sacco Παλαιστίνη. Για να το γράψει έζησε έξι χρόνια σε παλαιστινιακές κοινότητες, πήρε συνεντεύξεις, έδειξε τι πραγματικά συμβαίνει στην Παλαιστίνη, όσα δεν δείχνουν τα mainstream media. Mόνο τότε κατάλαβα...
Έχω έναν καλό φίλο που είναι Ισραηλίτης ακτιβιστής. Μου μίλησε για την οργάνωση IFM, τα μέλη της οποίας ζουν σε κοινότητες παλαιστινιακές και προσφέρουν προστατευτική παρουσία. Αποφάσισα να πάω και εγώ εκεί, από τα μέσα Ιουνίου ως τα μέσα Αυγούστου. Δίδασκα αγγλικά στα παιδιά της κοινότητας, έπαιζα μαζί τους και συμμετείχα στις περιφρουρήσεις.
Είδα πράγματα που με συγκλόνισαν. Ήδη, την πρώτη εβδομάδα έζησα καταστάσεις που δεν είχα βιώσει σε όλη μου τη ζωή. Είδα βιαιότητες αστυνομικές, ταπεινώσεις, είδα να ασκείται ψυχολογική τρομοκρατία, να γίνονται απαγωγές 13χρονων παιδιών. Υπήρχε η λεγόμενη μαζική τιμωρία: αν έκανε κάποιος κάτι παράνομο, ο στρατός τιμωρούσε όλο το χωριό.
Κάθε Παρασκευή γίνονταν διαδηλώσεις και τα παιδιά πετούσαν πέτρες στα τανκς και στα προτεταμένα όπλα. Οι πέτρες ήταν οι λέξεις τους. Αργότερα, τα ξημερώματα, έρχονταν και άρπαζαν τα παιδιά, τα φυλάκιζαν. Ένας από τους πιο αγαπημένους μου μαθητές έπαιζε μαζί με φίλους του στα χωράφια όταν τους πλησίασαν στρατιώτες, σημαδεύοντάς τους με όπλα. Τα άλλα παιδιά έτρεξαν και έφυγαν, ο μαθητής μου δεν πρόλαβε. Τον συνέλαβαν. Το ίδιο βράδυ έγινε μια παιδική διαδήλωση - συμμετείχαν ακόμη και παιδιά 3 ή 4 χρόνων.
Λίγο αργότερα συνέλαβαν και 'μένα. Βρισκόμουν σε μια περιφρούρηση στην αραβική πλευρά, όπου εισχωρούν πολλοί άποικοι. Το κράτος στέλνει εξώδικα σε διάφορα σπίτια και προειδοποιεί τους κατοίκους να τα εκκενώσουν, προκειμένου να ζήσουν εκεί οι άποικοι. Εμείς μέναμε με τις οικογένειες αυτές, κάναμε περιφρούρηση και είχαμε κάμερες προκειμένου να αποτρέψουμε τις βιαιότητες. Ήταν σαν να λέμε στον στρατό «όλος ο κόσμος σας κοιτάει».
Στο χωριό Sheikh Jarrah αγωνιζόμασταν για να μη γίνει εκκένωση σε τρία σπίτια. Τελικά, στις 5 το πρωί άρχισε η εκκένωση, έδειραν ένα κορίτσι 13 χρόνων, έσπασαν το χέρι ενός 18χρονου, συνέλαβαν 10 ανθρώπους. Οργανώσαμε αμέσως μια διαδήλωση και εκεί οι στρατιώτες μάς επιτέθηκαν. Μας χτύπησαν βίαια, μας έσυραν, μας τράβηξαν. Μια Παλαιστίνια την γρονθοκόπησαν, έσπασαν τη μύτη και τα ζυγωματικά ενός άλλου. Εγώ είχα μελανιές και ουλές σε όλο μου το σώμα. Μας συνέλαβαν και μας πέρασαν από ανάκριση. Έμεινα στη φυλακή για 24 ώρες. Αμέσως μετά μου απαγόρευσαν να επισκεφθώ την περιοχή για τις επόμενες 21 μέρες. Φοβάμαι ότι δεν θα μου επιτρέψουν ποτέ ξανά να ταξιδέψω εκεί. Συνεχίζω να αγωνίζομαι εδώ στην Ελλάδα, επικοινωνώ με φίλους μου στην περιοχή και θα καλέσω κάποιους για να δώσουν διαλέξεις. Το μότο μου είναι «Free Palestine».
Με το διατροφικό θέμα, πάντως, ασχολιόμουν και στην Παλαιστίνη. Μελετούσα πώς τρώνε, προσπαθούσα να τους διδάξω να τρέφονται σωστά. Έχουν εξαιρετικά μπαχαρικά, κυρίως ένα φοβερό που λέγεται «ζάπαρ». Θα ήθελα να φέρω μερικά από αυτά στην Ελλάδα, να δημιουργήσω ένα είδος fair trade που θα ενισχύσει την οικονομία τους. Με τη φίλη μου, την Αννα Καρακάκη, έχουμε φτιάξει τη Μama Superfoods, μια εταιρεία που κάνει εισαγωγή υπερτροφών και διοργανώνει events που έχουν σχέση με τη διατροφή και τη γιόγκα. Καλούμε chef guru της ωμοφαγίας αλλά και ιθαγενείς Ινδιάνους που κάνουν ειδικές τελετές.
Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Γενικά, το παρελθόν και το μέλλον είναι διαστάσεις του χρόνου που δεν με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Μου ζητάς να σου αναφέρω μια στιγμή ευτυχίας και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ κάτι πρόσφατο: στο χωριό που ήμουν, στην Παλαιστίνη, έκανα περιπολίες μαζί με έναν τεράστιο τύπο, έναν κανονικό αρκούδο. Μέναμε ξύπνιοι όλο το βράδυ για να αποτρέψουμε έφοδο των στρατιωτών. Όταν έφευγα μου είπε: «Σε ευχαριστώ για όλα, ένιωθα τόσο ασφαλής όταν ήσουν δίπλα μου». Ήταν το πιο όμορφο πράγμα που μου έχουν πει ποτέ.
σχόλια