Μήπως ως ψυχολόγος οδηγείσαι, άθελά σου, σε υπερβολικές αναλύσεις χαρακτήρων και καταστάσεων στα βιβλία σου;
Το θέμα δεν είναι αν θα αναλύσει ο συγγραφέας σε μεγάλο ή μικρό βαθμό τα κίνητρα και τις πράξεις των ηρώων του, αλλά το πώς θα αποφύγει τις γενικεύσεις και τις υπεραπλουστεύσεις, ώστε να δημιουργήσει πειστικούς χαρακτήρες και όχι καρικατούρες. Σημασία έχει ο συγγραφέας που έχει γνώσεις ψυχολογίας να χειριστεί σωστά αυτό το πολύ χρήσιμο εργαλείο και να μεταφέρει τη γνώση στο βιβλίο του με τρόπο που να μη δίνει την εσφαλμένη εντύπωση στο κοινό ότι, αφού τα λέει ένας ψυχολόγος, «έτσι είναι»! Η επιστημονική κατάρτιση κι η ψυχοθεραπευτική εμπειρία μπορεί να βοηθά στην αποφυγή στερεότυπων χαρακτήρων. Αλλά η ψυχοθεραπεία και η λογοτεχνία είναι δύο εντελώς διαφορετικές διαδικασίες: όταν γράφω, αφηγούμαι τη ζωή, δεν την ψυχαναλύω.
Σκέφτεσαι το κοινό όταν γράφεις;
Πάντα έχω στο μυαλό μου τον κριτικό αναγνώστη. Δεν είμαι από αυτούς που γράφουν μόνο για τον εαυτό τους. Σκέφτομαι τι ανταπόκριση θα έχουν οι ιστορίες μου. Συχνά φαντάζομαι έναν «ιδανικό» αναγνώστη. Κάποιον που αγαπά τη λογοτεχνία, ενδιαφέρεται για τις ανθρώπινες σχέσεις κι έχει ψάξει τον εαυτό του. Φαντάζομαι και συγκεκριμένους ανθρώπους ως πιθανούς «ιδανικούς» αναγνώστες μου, ανθρώπους που έχω γνωρίσει ή τη δουλειά των οποίων εκτιμώ.
Δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά ως ψυχοθεραπεύτρια. Αν ακούσεις μια εξωφρενική ιστορία, θα την κάνεις διήγημα;
Ορισμένες ιδέες ή φράσεις ίσως αποτελέσουν την αρχική ιδέα για κάποια ιστορία μου, το να μεταφέρω αυτούσιο κάτι που άκουσα δεν με ενδιαφέρει και δεν το θεωρώ σωστό. Προτιμώ να χρησιμοποιώ την επινόηση και τη φαντασία μου. Αν ακούσω μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία, ίσως κρατήσω τη βασική ιδέα αλλά θα την αλλάξω σε τέτοιο σημείο που θα την κάνω τελείως αγνώριστη. Θα την αποδώσω όπως εγώ τη νιώθω.
Στο νέο σου βιβλίο χρησιμοποιείς πρώτο πρόσωπο. Ταυτίζεσαι ακόμα και με άντρες.
Τα δύο πρώτα μου βιβλία είναι γραμμένα σε τρίτο πρόσωπο. Το πρώτο πρόσωπο προέκυψε αυθόρμητα, μετά από ένα δραματικό γεγονός της ζωής μου, το οποίο μου προκάλεσε μεγάλη οδύνη και ταυτόχρονα με απελευθέρωσε. Το ότι μιλάω ακόμα και ως άντρας έχει μάλλον να κάνει με τη συνήθειά μου να γίνομαι πολύ περιγραφική, να σκηνοθετώ τους ήρωές μου. Αλλά το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρα εδώ ήταν -για κάποιους- οι περιγραφές των σεξουαλικών επαφών. Πολλοί τις βρίσκουν ιδιαίτερα τολμηρές. Άλλοι, πάλι, ενθουσιάστηκαν που μια γυναίκα μιλάει ανοιχτά γι' αυτά τα θέματα.
Ρέπεις προς το ρομάντζο; Το μυθιστόρημά σου Ντεκαφεϊνέ είναι στο μεταίχμιο να χαρακτηριστεί ως τέτοιο...
Αντιθέτως. Δεν νομίζω ότι ένας ώριμος αναγνώστης θα θεωρούσε το Ντεκαφεϊνέ ρομάντζο. Το ρομάντζο έχει στερεότυπους χαρακτήρες: δυναμικούς ώριμους άντρες που «σώζουν» απελπισμένες γυναίκες, οι οποίες αναζητούν μια ζεστή αγκαλιά. Το Ντεκαφεϊνέ είναι μια ιστορία με νέους και πετυχημένους ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν κατασταλάξει ερωτικά, που βρίσκονται σε μια μόνιμη αναζήτηση. Άντρες και γυναίκες εξίσου ευάλωτοι και ανικανοποίητοι με τις παραδοσιακές μορφές σχέσεων. Δηλαδή το προφίλ της εποχής μας.
σχόλια