> Γεννήθηκα στο Βανκούβερ του Καναδά. Οι γονείς μου είχαν πάει εκεί για δουλειές, γνωρίστηκαν κι έκαναν εμένα και τον αδελφό μου. Το κανονικό μου όνομα είναι Giorgio Armani Zavos. Στον Καναδά σού βάζουν αναγκαστικά ένα μεσαίο όνομα. Σε ‘μένα έβαλαν το Armani επειδή τους ταίριαζε με το Giorgio. Μετά, ευτυχώς, το έβγαλε η μάνα μου. Αυτό που θυμάμαι από εκεί είναι πως όλο τον χειμώνα βρέχει. Το καλοκαίρι είναι όπως εδώ την άνοιξη. Έχει, βέβαια, πάρα πολλά skateparks.
> Το σκέιτ το καβάλησα δέκα χρόνων. Πρώτος ξεκίνησε ο αδερφός μου. Τον έβλεπα και ζήλεψα. Όταν έγινα έντεκα πήρα την πρώτη μου σανίδα. Ο αδερφός μου τώρα ασχολείται με το χιπ χοπ. Στην αρχή, όταν κάνεις σκέιτ, συναντάς συνέχεια κόσμο στον δρόμο. Αυτό το αίσθημα, που γνωρίζεις αγνώστους με τους οποίους έχεις κοινό σημείο το σκέιτ, είναι πάρα πολύ ωραίο. Μετά παίρνουμε βιντεοκάμερες, γυρίζουμε ταινίες και έχει κάποια πλάκα. Ύστερα από χρόνια αρχίζει και το σπονσοράρισμα.
> Στην Ελλάδα ήρθα 13 χρόνων, το 2002. Γυρίσαμε γιατί ήθελε η μάνα μου να επιστρέψει. Στην αρχή δεν ήθελα να έρθω καθόλου. Νόμιζα ότι θα ήταν όπως τη μαθαίναμε στο σχολείο. Σαν την αρχαία Ελλάδα. Σκόνες, πέτρες και χλαμύδες. Όλοι οι φίλοι μου το πίστευαν αυτό. Όταν ήρθα, έμεινα. Νόμιζα ότι δεν θα έχει άσφαλτο για να τσουλήσω το σκέιτ. Στην αρχή έμεινα στο Περιστέρι. Παντού μάρμαρα και άσφαλτος για street. Δεν το περίμενα καθόλου. Τώρα μένω στην Αργυρούπολη. Μου αρέσει για να κοιμάμαι, να ξυπνάω και να φεύγω.
> Μου αρέσει η Αθήνα, έτσι που είναι βρόμικη. Έχει κίνηση, έχει κόσμο και τα βράδια έξω είναι ωραία. Τις πόλεις εμείς δεν τις βλέπουμε σε σχέση με τα αξιοθέατά τους και την ποιότητα ζωής που προσφέρουν, αλλά σε σχέση με το αν μπορείς να κάνεις σκέιτ ή όχι. Η Αθήνα είναι ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο για street skate, μαζί με τη Βαρκελώνη και τη Θεσσαλονίκη. Μόνο στην Αγγλία δεν κοίταξα τα μέρη για σκέιτ γιατί είμαι φαν των Βeatles κι έψαξα μόνο γι’ αυτούς. Ακούω από μικρός Beatles και παλιό, χαλαρό ροκ. Το μεγαλύτερό μου χόμπι, εκτός από το σκέιτ, είναι τα βινύλια. Όπου και να πάω ψάχνω τα δισκοπωλεία. Σχεδόν καθημερινά θα κάνω μια βόλτα και από το Μοναστηράκι, για να δω αν έχει έρθει κάτι καινούργιο. Το πιο σπάνιο που έχω είναι το πρώτο LP των Αγάπανθος.
> Τα στάνταρ σημεία μας είναι στο κέντρο: Ομόνοια, Σύνταγμα, Γκάζι, Μοναστηράκι, u928 Πανεπιστήμιο. Πιο πολύ το βράδυ. Το Σύνταγμα έχει άπειρο μάρμαρο, δεν μας έχουν διώξει ποτέ οι μπάτσοι, έχει σκαλιά, είναι ό,τι πρέπει για να αράξεις να πιεις μια μπίρα και να κάνεις σκέιτ. Απλώς, κάθε Σαββατοκύριακο στήνουν κάτι τεράστιες εγκαταστάσεις κι έχει κόσμο. Τώρα τελευταία κλέβουν πολύ. Αν αφήσεις μια τσάντα, έρχονται οι περίεργοι κρυφά και τη βουτάνε. Αλλά δεν έχει πολλά αρνητικά. Γι’ αυτό είμαστε εκεί κάθε βράδυ. Πού και πού πετυχαίνουμε κάτι γέρους που γουστάρουν. Γουστάρουμε κι εμείς που γουστάρουν. Μας λένε να κάνουμε κανένα κόλπο και κάθονται, μας βλέπουν και τρελαίνονται. Πολλοί, όμως, μας κράζουν γιατί λένε ότι είναι αμερικανιά. Όχι ότι δεν είναι.
> Πανελλήνιες δεν έδωσα. Ήθελα μόνο να τελειώσω το λύκειο. Όταν ήρθα από τον Καναδά δεν ήξερα ούτε μια ελληνική λέξη. Έκανα δύο φορές τη Β’ Γυμνασίου. Αυτό με τρέλανε. Αν έμενα άλλη μια φορά, θα τα σταμάταγα όλα. Μετά τις πέρασα όλες τις τάξεις. Η μάνα μου είναι χαρούμενη με αυτό. Μπορεί κάποιος να μη συμφωνεί με αυτό που λέω, αλλά, αν δεν θες να σπουδάσεις, δεν πρέπει να σπουδάσεις. Και σκέιτ να μην έκανα, πάλι δεν θα σπούδαζα. Θα έβρισκα έναν τρόπο για να ζω.
> Όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, απαντάω, «δεν δουλεύω, κάνω σκέιτ». Αυτός που παίρνει λεφτά θεωρείται επαγγελματίας. Εγώ δεν τον θεωρώ, πάντως. Μπορείς να ζήσεις από αυτό. Τουλάχιστον, μέχρι κάποια ηλικία. Στα είκοσι πέντε, ας πούμε, δεν ξέρω τι θα κάνω. Αλλά δεν με νοιάζει. Πάω όπου με πάει το κύμα. Υπάρχουν αυτοί που μας τη λένε επειδή κάποιοι από εμάς βγάζουν λεφτά. Σε όλα τα πράγματα υπάρχουν οι haters και αυτοί που γουστάρουν. Εγώ τους απαντάω, «κάνω σκέιτ όλη μέρα, κάνω ό,τι θέλω, πληρώνομαι και περνάω καλά. Εσένα, αν σου τύχαινε αυτό που μου συμβαίνει, θα έλεγες όχι;».
> Δεν ξέρω κάποιον που να είναι ο «καλύτερος» στο σκέιτ. Για να γίνεις απλά καλός πρέπει να κάνεις χρόνια σκέιτ, να έχεις ωραίο στυλ και να μην είσαι μαλάκας. Πολλοί την έχουν πατήσει έτσι. Την ακούνε και γίνονται περίεργοι. Οι διαγωνισμοί δεν έχουν τόσο σχέση. Είναι περισσότερο για τις εταιρείες. Το στυλ και η συμπεριφορά είναι πάνω απ’ όλα.
> Όποιος κάνει κάποια χρόνια σκέιτ μαθαίνει και την ορολογία του. Και αλλουνού να είναι τα κόλπα, ξέρω πώς λέγονται. Τα απλά είναι το ollie, που πηδάς, kick flip, που κάνεις μια σβούρα, τα grab, το melon, που το πιάνεις από πίσω, το grain, το 50-50, το feeble, που είναι πιο περίπλοκο. Το πιο δύσκολο είναι να κάνεις ένα kick flip και να βγεις με ένα feeble. Γενικά, φοβάσαι. Αλλά, όταν πας να κάνεις κάτι δύσκολο, δεν πρέπει να το σκέφτεσαι και πολύ.
> Γκόμενα ρίχνεις από το σκέιτ, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα στροφάρει και πολύ το μυαλό της. Το σκέιτ δεν είναι ένα στυλ. Όλα χωράνε στο σκέιτ. Στον εαυτό μου δεν μπορώ να βάλω κάποια ταμπέλα. Κάθε παρέα είναι και ένα crew, ανάλογα με την περιοχή που κάνουν σκέιτ. Εμείς είμαστε στο κέντρο. Με αυτούς που κάνουν στην Κηφισιά είμαστε φίλοι. Δεν είμαστε τίποτα αλήτες. Επίσης, δεν είναι χόμπι των πλουσίων, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Απλώς, το 2005 έγιναν όλοι trendy και φορούσαν Volcom, DC και Vans. Όλοι οι πλούσιοι τότε πήραν σανίδες και άφησαν φράντζα. Το σκέιτ είναι underground. Απλώς, αν έχεις τους σπόνσορες, έχεις κάποιες υποχρεώσεις και δεν μπορείς να είσαι φουλ underground.
> Οι περισσότεροι σκέιτερ είναι μπαφάκηδες. Και αλκοόλ πολύ. Αν πιω, δεν κάνω σκέιτ. Την ώρα που το κάνεις, όμως, βοηθάνε μια-δύο μπίρες. Αν πιεις πολύ, θα σπάσεις τα πόδια σου. Κάποιες φορές ψάχνουμε το ιδανικό μέρος. Έχουμε σπάσει τζάμια σε σχολές για να κάνουμε σκέιτ στα σκαλιά. Μας έχουν πιάσει, έχουμε πάει και στο Τμήμα.
> Κανείς από εμάς δεν ασχολείται με την πολιτική. Είμαστε με την ειρήνη. Τον Δεκέμβριο του 2008 δεν ασχοληθήκαμε καν. Μαλακία αυτό που έγινε, αλλά δεν είμαστε και τύποι που θα πάμε να τα σπάσουμε. Υπάρχουν πολλά που θέλουμε να αλλάξουμε. Το εισιτήριο του λεωφορείου, για παράδειγμα. Από τότε που πήγε €1,40 δεν έχω ξαναπληρώσει. Και παίρνω κάθε μέρα λεωφορείο. Αν μας τσακώσουν οι ελεγκτές, μας βγάζουν έξω κι εμείς το βάζουμε στα πόδια. Άντε να μας πιάσουν μετά. Μην ξεχνιόμαστε, όμως: Peace and love!
σχόλια