Λούλα, αϊ λοβ γιου: Ο Σταμάτης Κραουνάκης γράφει για την Λούλα Αναγνωστάκη

• Γνώρισα τη Λούλα στο πλευρό του Χειμωνά.
• Στη «Μήδεια» του Βουτσινά με τη Λυδία Φωτοπούλου.
• Στην Καβάλα νομίζω, όχι νομίζω, εκεί στην Καβάλα.
• Ήταν Κεραυνοβόλος.
• Μετά τη θυμάμαι που μπήκε με τα μοβ της και πάντα τα γυαλιά της στον Νάκα, στην Ιπποκράτους, όταν παρουσίασα την έκδοση της «Μήδειας» με τη Βιτάλη.
• «Καλησπέρα σας, κύριε Μάρκελλε».
• «Αχαχαχαχαχα».
• Έτσι θα ήταν ωραίο να ξεκίναγε ένα έργο.
• Απλό σχόλιο για τον Μάρκελλο Νύκτα που είχε κάνει τα ρούχα στους «Χτίστες» του Χειμωνά στο Γκάζι!
• Στο Εν Δελφοίς, μετά την παράσταση, με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου και τη Λούλα, γέλια πολλά, υπαινικτικά και απογειωμένα, και πολλά τηλεφωνήματα, μετέωρα, πάντα με χιούμορ, και κάτι σοβαρά που σκοτώνανε, φαλτσέτες.
• «Λούλα, γράψε ένα θρίλερ κωμωδία!».
• «Μα, θρίλερ κωμωδίες δεν γράφω;».
• Τα θυμάται όλα.
• «Θυμάσαι που μας έστειλες γλυκά και λικέρ όταν έπαιξε η Βέρα το "Ο ουρανός κατακόκκινος";».
• Όχι, δεν το θυμόμουν.
• Θυμάμαι που όποτε πιανόμουν με τη Λούλα, κολύμπαγα σε κάτι σκοτεινά περίλαμπρα.
• Όταν έγραψα το τραγούδι για το «Διαμάντια και Μπλουζ» είχε καρφωθεί στο μυαλό μου η «Φαίδρα» του Μίκη.
• Της το ‘πα.
• «Μα ήταν το αγαπημένο μας με τον Γιώργο».
• Και, παρόλο που το δικό μου δεν είχε σχέση, η ατμόσφαιρα μυρίζει το ίδιο ερχομό καταιγίδας.
• Πήγαμε με την Aλεξάνδρα ένα μεσημεράκι στο σπίτι, μας δέχτηκε.
• «Σε περίμενα χρόνια».
• Το ‘ξεραν όλοι, η Λούλα είχε πάψει να βγαίνει καιρό.
• Τώρα, τέλη Γενάρη, να της πούμε για την ιδέα μας.
• Της το διηγήθηκα.
• Μ’ έστειλε στο «Σ' εσάς που με ακούτε», δεν είχαμε βάλει απ’ αυτό.
• Η Λούλα ποτέ δεν λέει κάνε αυτό, κάνε εκείνο.
• Σου ρίχνει το τόπι κι αν το πιάσεις, οk.
• Της πήγαμε πίτα από τον Θύμιο στο Αγκορά και γλυκά από το Φρες.
• Ο Θύμιος δεν μου παίρνει ποτέ λεφτά όταν στέλνει πίτα στη Λούλα.
• Είχε χαρεί μια φορά που είχα πει στην εκπομπή της Εύης Κυριακοπούλου ότι η Λούλα είναι η μόνη αληθινή VIP στην Αθήνα.
• «Μ’ άρεσε αυτό που είπες».
• Τώρα κολύμπησα πάλι στα λόγια της. Τα έκανα παρτιτούρα για μια ηθοποιό που αγαπώ.
• Φόρος τιμής σ’ αυτήν που μας έκανε μεσήλικες με καθαρό μέτωπο - όχι, δεν τα δώσαμε τα ιερά μας.
• Με πίστη, με τσαμπουκά.
• «Άντε, ρε μάνα, μας τα ‘χεις κάνει τούμπανο!», λέει ο Μιχάλης στον «Ήχο του όπλου».
• «Λούλα,τα παιδιά σήμερα λένε “μας τα ‘χεις κάνει τσουρέκια”!».
• «Α, έτσι λένε; Ε, καλά, βάλ’ το».
• Μου χάρισε το «Ο ουρανός κατακόκκινος» με τη φωνή της, όπως το συνέγραψε στο κασετόφωνο.
• Δεν γράφτηκε ποτέ στο χαρτί.
• Έβαλα ένα θέμα στο πιάνο και αντικαταστήσαμε μ’ αυτό τον ήχο της Λούλας, σπαραχτικά, το τρίτο κουδούνι.
• Έχω συγκινηθεί που κινητοποιήθηκαν οι φοιτητές. Μας ζητάνε ειδική παράσταση.
• Με νοιάζει να τους τη γνωρίσουμε.
• Γιατί είναι Ιέρεια γι’ αυτό.
• Και με τόλμη και θάρρος αφήσαμε να φανεί από τον λόγο της το χιούμορ, το γέλιο, η ανατροπή, έτσι που τα σίδερα να πέφτουν βαριά στο πάτωμα όταν έρχονται στη γλώσσα.
• «Λούλα, τι κάνεις;».
• «Πεθαίνω».
• «Α, όχι, Λούλα, μην πεθάνεις καλοκαίρι».
• «Α,όχι, δεν θα πεθάνω καλοκαίρι».
………
• «Θα σου φέρω το πορτρέτο σου. Σε καμβά».
• «Ναι».
• «Θα υπογράψεις ένα και για μένα;».
• «Ναι».
• «Θα το βάλω στο σπίτι μου».
• «Ναι. Και δεν θα το βγάλεις ποτέ!».
• Λούλα, αϊ λοβ γιου.