ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Λιβύη, 1990. Ζεστές, νωθρές νύχτες του Οκτώβρη στην πόλη Μισουράτα, έτη φωτός από τις σφοδρές μάχες που γίνονται εκεί σήμερα για την ανακατάληψή της από τις δυνάμεις του Καντάφι. Τότε ήμασταν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι του συνταγματάρχη που αναζητούσε ένα διεθνές
ακροατήριο και μια στήριξη φιλικών προς αυτόν καθεστώτων -οι Έλληνες πάντα πρόθυμοι!- εν όψει του επικείμενου διεθνούς εμπάργκο μετά το Λόκερμπυ. Η διαδρομή μέχρι τη Μισουράτα, ιδιαίτερα άχαρη, δεν ισοφάριζε την αγγαρεία της υποχρεωτικής παρακολούθησης μιας στημένης «Λαϊκής Συνέλευσης». Μερικές καντίνες, λίγες καμήλες, μια τσιμεντοβιομηχανία, αλλά και αρκετά νεκροταφεία αυτοκινήτων αντί για βεδουίνικο φολκλόρ στα 200 χλμ. του δρόμου που μας χώριζε από την πρωτεύουσα. Η «άμεση» εκλογή των υπουργών από τον λαό στα πρότυπα των... αρχαίων Ελλήνων δεν ξεσήκωσε ιδιαιτέρα τους κατοίκους της πόλης, που βγηκαν όμως λίγο να χαζέψουν τη γιορτή, μια αγγαρεία κι αυτή. Μια μπάντα σαν όλες τις μπαντες και μια ιπποδρομία με αραβικά άλογα για να θυμίσει κάπως τα βερβερικά έθιμα.
ΑΝΑΜΟΝΗ
Μέχρι το τέλος της μέρας μάς κράτησε σε αγωνία. Θα ερχόταν, δεν θα ερχόταν; Οι εργασίες του συνεδρίου έλαβαν τέλος, αλλά οι σύνεδροι δεν βιάζονταν τώρα να το βάλουν στα πόδια, όπως το μεσημέρι. Τους έβγαλαν από τον λήθαργό τους τα αφηνιασμένα Τογιότα του στρατού και οι Μερσεντές της αστυνομίας που κατέλαβαν την περιοχή. Η ένταση κορυφώθηκε και... να τος! Ξεπρόβαλε πίσω από τις κόκκινες και
πράσινες κουρτίνες, με την περιβόητη φρουρά του (ένα μείγμα στρατού του Ζαπάτα και τάγματος Αμαζόνων στο χακί) και πήρε τη θέση του κατευθείαν στο βήμα. Γλαδιόλες σε άσπρα βάζα, ένα υπερμέγεθες πορτρέτο και... μια μικρή σχολική υδρόγειος σφαίρα σε μια άκρη του τραπεζιού του προεδρείου αποτελούσαν τη μόνη διακόσμηση της αίθουσας. Χωρίς σημειώσεις, με ζεστή φωνή και μεγάλη άνεση, ο Καντάφι ανέλυσε επί μιάμιση ώρα την εξωτερική, κυρίως, πολιτική της χώρας του. Κατά κύριο λόγο, διαβεβαίωσε τον Σαντάμ Χουσεΐν, που μόλις είχε
εισβάλει στο Κουβέιτ, για την αμέριστη υποστήριξή του. Τελείωσε τον λόγο του με μια προφητεία: «Όπως διδάσκει η ψυχανάλυση, θα δείτε αυτά τα καθεσττα… αυτούς τους δειλούς κι άνανδρους ηγέτες… να θέλουν να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό τους στρεφόμενοι ενάντια στον ίδιο τους τον λαό!».
ΒΟΛΤΑ
Η νύχτα στη μεγάλη Πράσινη Πλατεία της Τρίπολης δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό. Κρατάει ακόμη τη ζέστη της ερήμου, αλλά αλλοιώνεται και θαμπώνει από την ασύδοτη χρήση λαμπτήρων στη διακόσμηση των κτιρίων. Παραμονή της «λαϊκής ετυμηγορίας», και σε απόσταση
βολής από την πλατεία και τον φωτεινό καταρράχτη που περίτεχνα σχηματίζει σε προοπτική ένα παραμυθένιο παλάτι-διασταύρωση Ταζ- Μαχάλ και Λέσχης Αξιωματικών, οι ξένοι που φιλοξενούνται στο Hotel Kabir απολαμβάνουν τα πυροτεχνήματα. Μερικές βολές αστοχούν και
καταλήγουν στα γύρω στενά, όπου η μεσογειακή συνήθεια θέλει τους μαγαζάτορες να περιμένουν ως αργά την πελατεία τους.
ΗΣΥΧΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ
Οι αχανείς πλατείες δεν είχαν βρει ακόμη την καίρια αποστολή τους, να συγκεντρώνουν δηλαδή τα εξεγερμένα πλήθη. Είμαστε ακόμη πολύ πίσω, στην 21η επέτειο της Επανάστασης της 1ης Σεπτεμβρίου. Μια πρόχειρη εξέδρα έχει στηθεί σε μια άκρη της πλατείας. Μόλις και μετά βίας συγκρατεί την πολυμελή λαϊκή ορχήστρα και τον ενθουσιασμό των νέων που χορεύουν πάνω στις ετοιμόρροπες σανίδες. Εκτός από το νεανικό πλήθος που έχει κατακλύσει την εξέδρα, υπάρχουν παρέες σκόρπιες σε όλη την πλατεία. Αποκλειστικά αντρικές, ανά δύο, ανά τρεις, όρθιοι, σκαρφαλωμένοι πάνω στα λιγοστά αυτοκίνητα ή και ξαπλωμένοι κατάχαμα, τελείως αποστασιοποιημένοι από το θέαμα. Ο Μουσταφά είναι κι αυτός αραχτός απόψε με τους φίλους του. Ακόμη ανέμελος...
σχόλια