"Οι σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της δεν βελτιώνονται" γράφει στο σημερινό του άρθρο ο Πολ Κρούγμαν. "Φταίει γι' αυτό η κακή διπλωματία των Τσίπρα/Βαρουφάκη; Μπορεί, αλλά υποθέτω ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν για να αποφύγουν μια σκληρή αντιπαράθεση που δε θα σήμαινε άμεση προδοσία των ψηφοφόρων και των υποσχέσεων που είχαν δώσει. Κι από ό,τι φαίνεται οι δανειστές και οι αρχηγοί των άλλων κρατών περιμένουν να συμβεί αυτό [να υποχωρήσει η Ελλάδα] όπως συνέβαινε ξανά και ξανά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Όμως, είναι σχεδόν σίγουρο αυτή τη φορά, κάνουν λάθος. Η δυναμική είναι διαφορετική τώρα, και το ότι δεν λένε να το καταλάβουν μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μια καταστροφή χωρίς λόγο.
Να γιατί χωρίς λόγο: Παρ' ό,τι οι Γερμανοί ψηφοφόροι πιθανότατα δεν το γνωρίζουν αυτό- η Ελλάδα δεν ζητά έναν καινούργιο πακτωλό χρημάτων, αλλά μια μείωση στις δόσεις του υπάρχοντος δανείου. Όλοι ξέρουν ότι η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους είναι αδύνατη, και γι' αυτό η Ελλάδα ζητά ουσιαστικά να αναγνωριστεί και επισήμως η πραγματικότητα.
Τότε γιατί η κατάσταση θυμίζει καζάνι που βράζει; Σε ένα βαθμό επειδή αυτό που "όλοι ξέρουν" δεν έχει εξηγηθεί στους βορειοευρωπαίους ψηφοφόρους και αυτή η εξήγηση μετατίθεται συνεχώς για το μέλλον. Σε ένα βαθμό επίσης, υποψιάζομαι, επειδή οι δανειστές έχουν συνηθίσει τις Ελληνικές κυβερνήσεις να πετούν στα σκουπίδια τις υποσχέσεις τους στο όνομα της 'υπευθυνότητας' και περιμένουν τη νέα κυβέρνηση να κάνει κι αυτή το ίδιο.
Αλλά όπως είπα, η δυναμική των πραγμάτων είναι πολύ διαφορετική αυτή τη φορά.
Πάντοτε πίστευα πως η δήλωση του Matthew Yglesias είχε κάποια βάση, ότι δηλαδή οι πολιτικοί μικρών χωρών είχαν προσωπικά συμφέροντα να δεχτούν τις απαιτήσεις μιας τρόικας ακόμα κι αν αυτό ήταν εναντίον των συμφερόντων της χώρας τους:
Κανονικά θα έπρεπε να κάνουν ό,τι ικανοποιεί τους ψηφοφόρους τους για να επανεκλεγούν. Αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε.Ε.-ποίησης, νομίζω ότι οι ηγέτες μικρών χωρών έχουν άλλη στρατηγική: Αν φύγουν απ' την εξουσία έχοντας ικανοποιήσει και εντυπωσιάσει το Νταβός, και ακόμα κι αν τους μισούν οι συμπατριώτες τους, μπορεί να τους δοθεί μία απ' τις πολλές θέσεις στην Κομισιόν ή στο ΔΝΤ ή σε άλλους οργανισμούς...
Όμως μια γνήσια αριστερή κυβέρνηση, σε αντίθεση με μια κεντροαριστερή, φέρεται τελείως αλλιώς -όχι επειδή οι πολιτικές της ιδέες είναι άγριες ή τρελές, που δεν είναι, αλλά επειδή οι πολιτικοί της έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν την εύνοια του Νταβός. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να γίνει μέλος συμβουλίου τραπεζών, πρόεδρος ευρωπαϊκών οργανισμών κλπ.
Ο δε Βαρουφάκης δεν φοράει καν γραβάτες - πράγμα που, υποσυνείδητα ή όχι, είναι ένας τρόπος για να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να παίξει το συνηθισμένο παιχνίδι.
Οι νέοι Έλληνες ηγέτες θα πετύχουν ή θα αποτύχουν, σε προσωπικό επίπεδο, ανάλογα με το τι θα συμβεί στην Ελλάδα. Δεν θα υπάρξουν δώρα παρηγοριάς απ' τους εταίρους - και δεν προσβλέπουν σε αυτά.
Το αντιλαμβάνονται αυτό το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες; Αν όχι, έχουν μπλέξει σε μια επικίνδυνη παρεξήγηση."
σχόλια