Οι καταιγιστικοί ρυθμοί της επικαιρότητας συσκοτίζουν πολλές φορές τη βαθύτερη ουσία των εξελίξεων, αλλά και τη χρονική τους συνέχεια.
Πριν από ένα χρόνο και κάτι ψιλά, το πρώτο μνημόνιο αποτέλεσε ομολογία χρεοκοπίας και την πρώτη προσπάθεια αυτή να πραγματοποιηθεί συντεταγμένα, χωρίς να θιχτούν τα συμφέροντα του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ταυτόχρονα το συνεχώς επικαιροποιημένα μόνιμα μέτρα λιτότητας, δεν ήταν όπως υποστηρίζουν ακόμα οι μάλλον αδαείς αναλυτές, πολιτική αστοχία των Ευρωπαίων ηγετών και της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά το πολιτικό επακόλουθο της δέσμευσης τους να μην θιχτούν τα συμφέροντα των "αγορών".
Χθες λοιπόν, άλλα 110 δις με ολίγη από γαλλικό σχέδιο και γερμανική ηγεμονία και με τον Τρισέ να καθαρίζει την παρτίδα, επιτεύχθηκε ένας συμβιβασμός ανάμεσα στα αντικρουόμενα συμφέροντα. Ναι θα συμμετάσχουν -εθελοντικά πάντα- και οι ιδιώτες, η ΕΚΤ θα δέχεται τα ομόλογα, οι οίκοι θα κάνουν τη δουλειά τους αλλά (κι αυτό συμβόλιζε η παρουσία στο ίδιο τραπέζι των αγορών) η ελεγχόμενη χρεοκοπία θα πραγματοποιηθεί βελούδινα.
Φυσικά αυτό το βελούδινο εξαρτάται κι από τη γενικότερη παγκόσμια κατάσταση, όπως επίσης πράγματι χωρίς ανάκαμψη δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη λύση, μόνο που η σύνοδος κορυφής ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε να λύσει μακροπρόθεσμα-πόσω μάλλον δίκαια-το πρόβλημα.
Η ανάπτυξη θα έρθει αφού πρώτα δημιουργηθούν οι όροι της: κι αυτοί δεν είναι άλλοι από χαμηλούς μισθούς, ελαστικότητα και ανασφάλιστη εργασία και άλλες τέτοιες επενδυτικές ευκαιρίες, αυτό που τώρα προέχει είναι να κερδηθεί κι άλλος χρόνος για τη διεθνή των δανειστών.
Ήδη τα spreads μειώνονται λίγο, τα χρηματιστήρια κάνουν πάρτυ, η ευρωζώνη απέφυγε τη διάσπαση ή τη διάλυση. Η μαγική εικόνα δε θα κρατήσει πολύ, η περυσινή εμπειρία αυτό δείχνει εξάλλου. Βέβαια αν η κρίση συνεχιστεί, η ευρωζώνη θα χρειαστεί να ενεργοποιήσει και το ξορκισμένο από πολλούς σήμερα ευρωομόλογο, μέχρι να αποδεχτεί πως η φυγόκεντρες δυνάμεις είναι πιο ισχυρές από την κεντρομόλο.
Περιμένοντας τα νέα μέτρα, εκτός μεσοπρόθεσμου και εφαρμοστικού, που θα συνοδεύσουν το νέο δάνειο, η Ελλάδα δεν έγινε Αργεντινή με την έννοια της απότομης κατάρρευσης, αλλά θέλει μεγάλες ποσότητες άρνησης της πραγματικότητας ή θράσους (αναλόγως) για να μιλά κανείς για σωτηρία και ευτυχώς μαζί με την επιλεκτική χρεοκοπία δεν έρχεται και η επιλεκτική μνήμη
σχόλια