• Μεγαλώσαμε στην ελληνική επαρχία, σε σπίτια που κεντρικό ρόλο είχαν η μουσική, η μουσική παιδεία, το βίωμα της καλαισθησίας. Μεγαλώσαμε σε δύσκολες εποχές, άσ' τα, αλλά βγήκαμε νικητές. Έχουμε και οι δύο μεγαλύτερα αδέρφια – ευχή και κατάρα που λέμε στον Βορρά. Σου δίνουν κασέτες και βιβλία, σε πηγαίνουν σινεμά. Αυτό σε επηρεάζει ως άνθρωπο και, πάνω απ' όλα, ως δημιουργό. Είμαστε «πρόσφατοι» Αθηναίοι και μια σημαντική αναβάθμιση της πόλης.
• Όταν ήμουν μικρός εγώ (Φ89) ήθελα να γίνω ακροβάτης, παπάς και μάγειρας. Απέτυχα παταγωδώς σε όλα, εκτός από την performance art στο οποίο αρίστευσα. Εγώ και η Γεωργία η Σαγρή – άριστα με τόνο. Εγώ (Φ78) δεν ήθελα απλώς να γίνω μάγειρας, ήθελα να γίνω Κινέζος μάγειρας. Αλλά στην πορεία ανακάλυψα το post-colonial theory. Κάνω πολύ καλό πράσινο τάι κάρι και παίζω και λίγο πιάνο. Γενικά, είμαι ευχαριστημένος από τη μέχρι στιγμής πορεία μου.
• Είμαστε διάσημοι καλλιτέχνες, οπότε περνάμε όλο μας τον χρόνο κάνοντας τέχνη και πηγαίνοντας σε κοσμικά events και τέτοια. Εκεί συναντάμε συχνά την αφρόκρεμα του queer κοσμικού κύκλου, π.χ. την Αθηνά Αθανασίου, που είναι φιλενάδα της Ιουδήθ. Κάποιες άλλες φορές δεν βγαίνουμε έξω, μένουμε μέσα, έτσι, μελαγχολικά. Να ακούσετε και τους δίσκους μας, είναι πολύ καλοί, γενικά, βελτιώνουν τους ανθρώπους, εκτός από κάποιους που δεν σκαμπάζουν, αλλά τι να κάνουμε – δεν είμαστε και θεοί!
Είναι σημαντικό για τους Έλληνες, τόσο καλλιτέχνες όσο και κοινό, να μοστράρουν ότι είναι και πολύ ψαγμένοι. Αυτό σημαίνει πως φοβούνται το trash και το camp και δεν το πιάνουν ούτε λίγο και αντ' αυτού στηρίζουν μια minimal σοβαρότητα που μπορεί στο πλαίσιο του bios, 20 χρόνια πριν, να είχε νόημα, αλλά όχι πια.
• Τα ΦΥΤΑ –πάντα κεφαλαία, όπως η πρωτοδιδάξασα VALIE EXPORT και η ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΝΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ– είναι αυτό που θα λέγαμε σε νέα αθηναϊκά μια κολεκτίβα νέων και φιλόδοξων καλλιτεχνών που επιζητούν τόσο την αγάπη του κοινού όσο και την καθολική ανατροπή του υπάρχοντος. Τα μέσα τους για να το πετύχουν αυτό είναι η αιχμηρή γλώσσα, τα τσακισμένα τους κόκαλα και το σωστό, που είναι πάντα με το μέρος τους. Συχνά αναρωτιέται κανείς γιατί τα ΦΥΤΑ είναι τόσο υπερφίαλα και ποιοι νομίζουν ότι είναι, τέλος πάντων. Συχνά αναρωτιέται κανείς πώς γίνεται και τα ΦΥΤΑ έχουν πάντα δίκιο. Σ' αυτό απαντάμε πως ό,τι και να δηλώσουμε για τον εαυτό μας, είναι λιγότερο απ' αυτό που ισχύει.
• Η Φυτίνη είναι μια απέλπιδα προσπάθεια βελτίωσης της ελληνικής μουσικής. Είναι φτιαγμένη από πολλές φίλες αγαπημένες και κάποιες εχθρές ενδιαφέρουσες. Για τον κόσμο που μας βλέπει απ' το σπίτι, να πούμε πως η «Φυτίνη» είναι ένα DIY queer label που φέρνει κοντά τη μουσική με το περφόρμανς, την αντιτέχνη, το spoken word, την αποδόμηση και πολλά άλλα ωραία και πικάντικα. Κλείσαμε μόλις τα τρία χρόνια κι έχουμε βγάλει 35 κυκλοφορίες – pas mal! Βέβαια, τι καθόμαστε και τα λέμε τώρα αυτά, αφού πάλι στο Plisskën θα πάτε.
• Γενικά, τα τελευταία δύο χρόνια είμαστε υπερβολικά busy. Επιλεκτικά αναφέρουμε μερικά από αυτά με τα οποία ασχολούμαστε: τα sound acts και το φεστιβάλ πολιτικών ταυτότητας και περφόρμανς που άρχισε ως προέκταση της Φυτίνης πριν από δύο χρόνια, αλλά έχει μεγαλώσει αρκετά και φέτος θα παρουσιαστεί στο προ-φεστιβάλ Αθηνών με ένα πρόγραμμα που η Αθήνα δεν έχει ξαναματαδεί. Πριν από λίγες μέρες έκλεισε έναν χρόνο λειτουργίας το AMOQA (Athens Museum of Queer Arts), ένας χώρος στα Πετράλωνα που ξεκινήσαμε με τη Maria Dolores και άλλες φιλενάδες κι έχει φιλοξενήσει δεκάδες events μέχρι σήμερα. Μάλλον θα μάθατε πως κάναμε αίτηση για να γίνουμε σωματείο και η δικαστής την απέρριψε γιατί διαδίδουμε, λέει, την ομοφυλοφιλία. Ο Φ89 μόλις ξεκίνησε το Queer Ink, ένα μικρό publishing πρότζεκτ θεωρίας και ποίησης. Τέλος, τον Μάιο-Ιούνιο ευελπιστούμε πως θα κυκλοφορήσει από τις über-cool εκδόσεις Νεφέλη σε συνεργασία με το Queer Ink η Μαύρη Βίβλος των ΦΥΤΑ, το βιβλίο για τα 5 πρώτα χρόνια μας, με δοκίμια, αναλυτικές παρουσιάσεις και φωτογραφικό υλικό. Γενικά, κάνουμε υπερβολικά πολλά πρότζεκτς και υπερβολικά λίγο σεξ τελευταία, πράγμα που μας στενοχωρεί αρκετά.
• Το queer... αυτή η πονεμένη ιστορία. Τώρα, σου λέει, έχει και στο Ωνάσειο queer. Από queer θεωρητικούς στην Ελλάδα μας αρέσει η Κατερίνα Καινούριου, που είναι με το χαλμπερσταμικό πανκ και δεν μασάει (με) παπάδες. Επίσης, μας ενδιαφέρει και το λεγόμενο queer indigenous: Σωτηρία Μπέλλου, Μέγας Αλέξανδρος, Παπαφλέσσας (bear drag), Paul B. Preciado, Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη.
• Μισούμε τη μουσική απ' όπου κι αν προέρχεται, εκβιάζει συναισθήματα, γελοιοποιεί τους ανθρώπους, θέλω να την καταστρέψω νότα-νότα. Ιδιαίτερα η ελληνική μουσική είναι μουσκεμένη με το αίμα όλων όσοι δεν χωράνε στα στενά όρια της εθνικής αφήγησης (τι φάση με τον Θεοδωράκη που δεν πεθαίνει!). Το δε indie, εφιάλτης. Δεν αντέχεται. Αυτά τα φεστιβάλ μουσικής το καλοκαίρι, waterboarding με Autan. Inner Ear = Slow Painful Death. Τελευταία, βέβαια, που βγαίνει και καλή τέχνη (fine art) στην Ελλάδα, συναγωνίζεται σε τερατουργία τη μουσική. Γενικά, τέρατα στην Ελλάδα, κουνστχάλια μαύρα.
• Ελλάδα και σύγχρονη τέχνη έχουν θέματα, σχέση ιδιαίτερη. Η μία θέλει την άλλη, αλλά αντιδρά η γειτονιά και τα πράγματα περιπλέκονται, ξέρετε πώς είναι αυτά, μπαίνουν τα σόγια στη μέση. Γενικά, στην Ελλάδα η αντίδραση και η νοσταλγία είναι σαρωτικές και η τέχνη εμπνέεται αναλόγως. Υπάρχουν τέτοιοι άλυτοι κόμποι, που πιστεύουμε ότι ίσως άρχιζαν να χαλαρώνουν, αν οι γειτονιές της τέχνης εκκοσμικεύονταν λίγο, και από την άλλη, αν τα local μουσεία και οι γκαλερίστρες κάθονταν να κάνουν καμιά σοβαρή αυτοκριτική δουλειά.
• Όταν συμμετείχαμε στην Μπιενάλε της Αθήνας, δεν είχαμε καταλάβει τα after effects. Ήρθε, λέει, ο Άνταμ στα εγκαίνια, είδε τα ΦΥΤΑ να κάνουν performance και είπε αυτό είναι «learning from Athens». Γι' αυτό κι εμείς, παρότι είμαστε φουλ αναρχία και δεν πάμε σε καθεστωτικές φασούλες, είπαμε, ε, αφού ήρθε κοτζαμάν documenta στα ΦΥΤΑ, δεν θα πάνε τα ΦΥΤΑ στην documenta; Κι έτσι είπαμε το μεγάλο «ναι» και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Αν η documenta έμενε στο Κάσελ, δεν θα μετακομίζαμε στο Κάσελ βέβαια, δεν είμαστε τόσο απελπισμένοι.
Η Αθήνα έχει ακόμα, δυστυχώς, πάρα πολλούς Έλληνες. Οι Έλληνες είναι γνωστό πως είναι πραγματικά απαίσιοι. Τελευταία γίνεται μια καλή προσπάθεια απο-ελληνοποίησης της Αθήνας – λίγο οι μετανάστες, λίγο η κακή σήμανση και τα διπλώματα οδήγησης με λάδωμα, γίνεται δουλειά. Αν τα πράγματα πάνε καλά, ελπίζουμε το ελληνικό στοιχείο να εξαλειφθεί παντελώς μέχρι το 2046. Βέβαια, επειδή η Ελλάδα είναι και λίγο κατσαρίδα, δεν ξέρεις ποτέ. Δεν μπορούμε όμως να ελπίζουμε;
• Στη φετινή Μπιενάλε (αυτή του 2018) θα πληρωθούμε καλά. Και οι δύο με ξεχωριστό μισθό. Επειδή κάτι επιτήδειες από τον τρίτο όροφο λένε πως δεν πληρώνει η Μπιενάλε. Συκοφαντίες! Στη Μεραρχία Καρδιάς και Ξίφους μπήκαμε με τον ΑΣΕΠ. Δεν είχαμε μέσο. Είναι κάτι μεταξύ group therapy και τρομοκρατικής οργάνωσης. Θα καθαρίσει τον τόπο της ελληνικής τέχνης μια και καλή.
• Από τη φετινή documenta ο Φ89 ξεχωρίζει τον Άνταμ Σίμτσικ γκομενικώς (έχει παίξει και κάτι σε πάρτι, αλλά ήταν όλοι οι εμπλεκόμενοι λίγο τύφλα και δεν θυμούνται πολλά). Γενικά, μας αρέσει που ήρθαν και φτιάχνουν λίγο τα ελληνικά μουσεία που παραπαίουν μετά από χρόνια κακοδιοίκησης και κρατικής ολιγωρίας. Τώρα που ο Άνταμ θα αναλάβει διευθυντής του ΕΜΣΤ ελπίζουμε να μη μας ξεχάσει. Ο Φ78 είναι περισσότερο της αρκούδας, οπότε ξεχώρισε τη φάτσα του Αγγελιδάκη, αλλά έφαγε χυλόπιτα. Ο Αγγελιδάκης είναι αυτός που φτιάχνει εκείνα τα πουφ τα μαλακά που μοιάζουν με τσιμέντο και κάθεσαι πάνω και συνεδριάζεις τύπου Πνύκα – είχε και στην Μπιενάλε της Αθήνας κάτι παρόμοιο, αλλά τέλος πάντων.
• Τα Δοκούμενα είναι μια πλατφόρμα ισοπέδωσης κάποιων από τις ιδέες της documenta 14. Δοκούμενα δεν είναι τα ΦΥΤΑ, είναι μια ολόκληρη ομάδα. Να κάνουμε μια γρήγορη μνεία στον σταρ του Documena TV-on-demand, κύριο Αθανάσιο Θάνατο. Το όλο πρότζεκτ έχει φτιαχτεί μετά από παρακίνηση της documenta να υπάρξουν αντιδράσεις ώστε να γίνει ντόρος. Σε όσους νομίζουν πως αυτό είναι θεωρία συνωμοσίας, έχουμε δύο πράγματα να πουμε: 1. Η documenta, όπου και να την ταγκάρεις, ακόμα και στο χειρότερο post που λέει πως τα άλογα έχουν πληγές (The Transit of Hermes) ή πως είναι γενικώς εθνικιστικά, νεοπαγανιστικά και συντηρητικά αυτά που κάνουν, ποτέ δεν βγάζουν το tag, πράγμα που αποδεικνύει πως θέλουν τον ντόρο. 2. Τα επικριτικά πόστερ «Earning From Athens» που κυκλοφόρησαν στην πόλη αυτές τις μέρες τα κολλάει απ' το ίδιο συνεργείο και είναι τυπωμένα στο ίδιο χαρτί με αυτό της documenta. Όλα αυτά ελπίζουμε να καταλαβαίνετε πως δείχνουν πως είμαστε βαλτοί από μέσα από την ίδια την διοργάνωση.
• Συναντηθήκαμε με τον Μπαλ Μπλανκ και την Ελένη Ρίγα στο Πολυτεχνείο και μας είπαν πόσο πολύ τους αρέσουν τα Δοκούμενα, αλλά μετά η Ελένη έχασε το τηλέφωνό μας κι αποφασίσανε από anti-art/trash να πάρουνε μόνο τον Παρθενώνα κι αυτό με τις ελιές. Εμάς, τελικά, μας 'βάλαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Επίσης, μια φοβερή παρουσίαση για την επιρροή των ΦΥΤΑ στη σύγχρονη τέχνη έκανε στην documenta η Ειρήνη Παπακωνσταντίνου σε εκδήλωση μαζί μ' εκείνον τον Hendryk. Για μεγαλοκιουρέιτορ πάει αυτός, τρέμε Άνταμ, Μαρίνα, ξέχνα το! Στα Δοκούμενα θα γίνουν καταπληκτικά πράγματα. Σας περιμένουμε στο Μπάγκειο, το Μεγάλο Σάββατο. Δεν λέμε παραπάνω.
• 
Γενικά, πολλοί θεωρούν πως είμαστε ακοινώνητοι, μονόχνοτοι, σνομπ, κακοπροαίρετοι, ερειστικοί, ξινοί, δύστροποι, ελιτιστές, ειρωνικοί, κυνικοί, ψώνια, κακεντρεχείς, επιφανειακοί, ζηλόφθονοι, οπορτουνιστές, αγροίκοι, σχετικιστές, μεταδομιστές και γενικότερα αντιπαθείς. Κρίμα! Στην πραγματικότητα, είμαστε κοινωνικοί. Χωρίς τις φιλενάδες μας, η ζωή θα ήταν ζαμπόν, χωρίς χλωροφύλλη. Τις αγαπάμε πάρα πολύ και όταν μαλώνουμε, είναι πολύ δραματική η κατάσταση, να μας κλαίνε κι οι ρέγγες. Στον Φ89 αρέσει γνωστό queer σάντουιτς με ρέγκα. Στον Φ78, καθόλου. Πάντως, οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε, γιατί οι άλλες οι οικογένειες είναι για τον πούτσο.
• Η Αθήνα έχει σημαντικό πρόβλημα κεντρικής θέρμανσης τον χειμώνα και μας ήρθε το ρεύμα, ας' τα να πάνε, 650 ευρώ για τέσσερις μήνες. Είναι να τρελαίνεσαι. Μας αρέσει όμως πάρα πολύ το Attica, όπου πάμε και αράζουμε και πίνουμε καφέ και κρύο τσάι και είναι πολύ ωραία. Από μαγαζιά, δεν μας έρχεται τώρα κάτι στο μυαλό. Το Παγκράτι θα το ισοπεδώναμε και μετά θα ρίχναμε αλάτι στη Γη. Γιατί αν δεν ρίξεις, ξαναφυτρώνει. Κι αν ξαναφυτρώσει, χάθηκες. Επίσης, το ίδιο θα κάναμε και στο Κουκάκι, aka airbnbaki. Δεν μου αρέσουν καθόλου τα σάντουιτς του Γκαραντί που όλοι παθαίνουν κοκομπλόκο, τα θεωρώ απλοϊκά, με ελάχιστες επιλογές σε τυριά, κυρίως ελληνικά, άρα χάλια. Γενικά, με το τυρί υπάρχει μεγάλο θέμα. Κάποτε, τουλάχιστον, ήταν γνωστό πως έχει μόνο φέτα και κασέρι. Από τον Μαμαλάκη κι ύστερα λένε, τάχα, πως έχει ωραία τυριά η Αθήνα. Σ' αυτό απαντάμε: συγγνώμη, είστε τελείως άσχετοι; Έχετε πάει στη Γενεύη; Χάλια μέρος, αλλά το τυρί τέλειο. Οπότε, δεν θέλω να ξανακούσω για τα ελληνικά τυριά μαλακίες, παλιοεθνίκια. Κασέρι, και πολύ σου είναι.
• Η Αθήνα έχει ακόμα, δυστυχώς, πάρα πολλούς Έλληνες. Οι Έλληνες είναι γνωστό πως είναι πραγματικά απαίσιοι. Η Ελλάδα είναι μια μικρή, ταπεινή χώρα εκ πρώτης όψεως, όμως ένα τέρας στην πραγματικότητα – συμπεριλαμβάνουμε σε αυτό και τους αρχαίους, ειδικά τον Πλάτωνα, φουλ μαλάκας. Τελευταία γίνεται μια καλή προσπάθεια απο-ελληνοποίησης της Αθήνας – λίγο οι μετανάστες, λίγο η κακή σήμανση και τα διπλώματα οδήγησης με λάδωμα, γίνεται δουλειά. Αν τα πράγματα πάνε καλά, ελπίζουμε το ελληνικό στοιχείο να εξαλειφθεί παντελώς μέχρι το 2046. Βέβαια, επειδή η Ελλάδα είναι και λίγο κατσαρίδα, δεν ξέρεις ποτέ. Δεν μπορούμε όμως να ελπίζουμε; Η ελπίδα είναι το μόνο μας όπλο σε μια εποχή αναλγησίας και κυνικότητας. Τι άλλο μας έμεινε παρά ελπίδα και greeklish;
• Κάτι πραγματικά δύσκολο με τους Αθηναίους είναι το ζήτημα με τις μόδες κι αυτό το «omg, αυτό είναι αρχαίιιιιιοοοο». Λόγω της ασημαντότητας της πόλης σε διεθνές επίπεδο (βέβαια, τώρα, λέει «the new Berlin», Τhemis Βazaka), οι ντόπιοι κουβαλάνε ένα κόμπλεξ πως όλα τα έχουν ξαναδεί –κάπου, κάποτε, σε ένα άλλο dimension– και τα βαριούνται. Μερικές φορές, μάλιστα, τυχαίνει να βαριούνται και πράγματα που δεν έχουν προλάβει να έρθουν καλά-καλά στην πόλη. Τώρα π.χ. βρισκόμαστε στην περίοδο που θα βαρεθούν το σούσι, να το περιμένετε από μέρα σε μέρα. Θα σου πει ο άλλος: «Ε, εντάξει, δύο καλοκαίρια φάγαμε σούσι, φτάνει». Ή, τώρα που έχει πολύ queer, θα πάει σε κάνα body art φέστιβαλ και θα έχει τη φάτσα «this is so 2009». Το αποτέλεσμα αυτού του πράγματος είναι η επιστροφή στα ίδια και στα ίδια, δηλαδή πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι σουβλάκια τρώνε. Ένα καλό παράδειγμα είναι το θέμα του kinkiness στο σεξ. Σύμφωνα με τις έρευνές μας, οι Αθηναίοι δεν είναι και τόσο kinky, είναι κάπως βαρετοί στο σεξ. Κάποια στιγμή πήγε να αλλάξει αυτό, ήρθε στη λίγο μόδα εκεί στα early 10s το BDSM, αλλά ήρθε κι έφυγε, όπως πολλά άλλα. Επιστροφή, λοιπόν, στο καλό, αγνό, αντρίκιο σεξ ή, στην καλύτερη, σε κάτι ecosexual αηδίες. Υπάρχει, δηλαδή, σε όλα μια τάση για επιστροφή στο πατροπαράδοτο. Τώρα έχουμε και γκέι αστυνομικούς, οπότε ταιριάζει. Ο γκέι αστυνομικός είναι η ρόκα παρμεζάνα της εποχής.
• Οι πιο αντιπαθητικοί Αθηναίοι είναι οι φασίστες και οι σινεφίλ. Για να μην πλατειάζουμε, να πούμε πάνω-κάτω πως στην Αθήνα κυριαρχεί το λεγόμενο «νερόβραστο γούστο». Μ' αυτό εννοούμε ταινίες –αλλά και άλλα– που ούτε αντεργκράουντ είναι ούτε οβεργκράουντ. Είναι λίγο, πώς να το πούμε, Τζιμ Τζάρμους. Είναι όταν βλέπεις μια ταινία και λες «α, το 'πιασα». Αυτό που έπιασες δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, αλλά εσύ ο δύσμοιρος νόμισες πως μόνο εσύ το κατάλαβες. Έτσι, εδώ στην Αθήνα πάμε σε κάτι πάρτι και λέει ο άλλος: είδα αυτή την ταινία και δεν ήταν καλή. Και τι εννοούσε μ' αυτό; Κάτι θα εννοούσε, αλλά who cares; Τέλος πάντων, αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως το να μη βλέπεις Χόλιγουντ, αλλά να βλέπεις Ταρκόφσκι δεν σε κάνει λιγότερο βούρλο.
• Γενικά, στην Ελλάδα αυτό με το «ποιοτικό» και το υποτιθέμενο καλό γούστο είναι μεγάλο πρόβλημα. Είναι σημαντικό για τους Έλληνες, τόσο καλλιτέχνες όσο και κοινό, να μοστράρουν ότι είναι και πολύ ψαγμένοι. Αυτό σημαίνει πως φοβούνται το trash και το camp και δεν το πιάνουν ούτε λίγο και αντ' αυτού στηρίζουν μια minimal σοβαρότητα που μπορεί στο πλαίσιο του bios, 20 χρόνια πριν, να είχε νόημα, αλλά όχι πια. Αυτή η σοβαροφάνεια είναι το μοναδικό όπλο του Έλληνα εναλλακτικού και διανοούμενου απέναντι σε μια χώρα αληθινά παραδομένη, κατά τα άλλα, στο διονυσιακό trash. Όταν κάποιος πάει και φτιάχνει το 2015 δίσκο minimal synth, ε, οk, είναι εμφανές πως δεν τον ενδιαφέρουν η κρεαταγορά και ο Τσαλίκης που παίζει τέρμα στα μεγάφωνα, ούτε τα σταυροκοπήματα των χριστιανών στα λεωφορεία όταν περνάνε από εκκλησία, ούτε τίποτα τέτοιο. Το ζει, το νιώθει πως βρίσκεται στο Βέλγιο των early '80s. Όταν, φυσικά, τα ίδια άτομα κληθούν να κάνουν πολιτική τοποθέτηση, τότε ξαφνικά βγαίνει ο εύζωνας από μέσα τους –συλλογικό ασυνείδητο– και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την ονομασία FYRΟΜ.
• Αυτοί που γράφουν σχόλια στο YouTube είναι, γενικά, φρικαλέοι. Αυτό είναι διεθνές φαινόμενο. Στην Ελλάδα, πολλοί απ' αυτούς τους τύπους συναντιούνται και στα σχόλια κάτω από άρθρα της LiFO. Εκεί τα μάτια σου έρχονται αντιμέτωπα με άτομα που έχουν ονόματα όπως Βύρωνας Παπαδημητρίου, που θα σου πει την αποψάρα του για το αθηναϊκό gentrification, ή Ευθυμία Λόλη, που θα σου «την πει» με κάποια αναφορά σε κάτι από τα 90s, που οι περισσότεροι έχουν, ευτυχώς, ξεχάσει. Στο πρώτο σχόλιο θα κάνουν like τουλάχιστον 30 αναγνώστες, γιατί είναι η «λογική, αλλα τεκμηριωμένη κοινή γνώση» που λέμε, στον δεύτερο γύρω στους 14, πιο ψαγμένοι. Αν μη τι άλλο, το να δίνει κανείς συνέντευξη στη LiFO έχει αυτό το σημαντικό πλεονέκτημα, της ανάγνωσης τον σχολίων από κάτω μετά. Πρέπει, βέβαια, να το κάνει κανείς σε μέρα που δεν τείνει προς την κατάθλιψη, γιατί μπορεί να νιώσει κάποιου είδους despair μ' αυτά που θα δει.
• Στη ζωή λέμε πάντα «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό», που είναι Νίτσε.
Ιnfo:
Waiting for The Barbarians
6th Athens Biennale 2017-2018
Curated by Heart & Sword Division
Ξενοδοχείο «Μπάγκειον», Ομόνοια.
Τα Δοκούμενα γίνονται το Μεγάλο Σάββατο 15/4
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
