Γεννήθηκα στην Πάτρα, έμεινα εκεί μέχρι δύο χρονών. Μετά χώρισαν οι γονείς μου, φύγαμε με τη μητέρα μου και ήρθαμε να ζήσουμε στην Αθήνα. Μεγάλωσα στον εξωτικό Βύρωνα. Σχολείο, παρέες, αγάπες, σκανταλιές, όλα εκεί. Στην εφηβεία έκανα ένα διάλειμμα, πήγα για δύο χρόνια στην Πάτρα, να πάρω και μια γεύση από μπαμπά, και μετά πάλι πίσω. Θυμάμαι τα καλοκαίρια που κάναμε διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς Ελένης στο Καμάρι Κορινθίας. Επιστρέφαμε το μεσημέρι από τη θάλασσα και η γιαγιά είχε γεμίσει πολλά μεγάλα πλαστικά μπουκάλια με νερό που τα άφηνε στον ήλιο για να γίνουν καυτά και μπουγελωνόμασταν με αυτά πριν από το μεσημεριανό. Γινόταν χαμός, μεγάλο γλέντι με τα μπουκάλια στην αυλή. Το είχε οργανώσει έτσι, γιατί δεν μπορούσε να βάλει δεκαπέντε εγγόνια στο μπάνιο για να τα πλύνει.
• Ο πατέρας μου ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο πολλά χρόνια στην Πάτρα, κάνει παραστάσεις και περιοδείες κι εγώ ήμουν πάντα ο πρώτος θεατής. Δεν ήταν άμεσα κοντά μου το θέατρο, αλλά υπήρχε πάντα κάπου σαν γοητευτικός μύθος, όπως ο μπαμπάς μου. Για πολλά χρόνια δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου μέσα σε αυτό, ήρθε πολύ αργότερα.
• Πρώτα ανακάλυψα το τσίρκο και έπειτα το θέατρο. Αφού επέστρεψα από ένα ταξίδι αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις μου συνδέονται με κάποιο ταξίδι. Γύρισα, λοιπόν, από την Ισπανία και άρχισα να προετοιμάζομαι για τις εξετάσεις του Εθνικού.
Πιστεύω στην τέχνη, γιατί βγάζει τα άπλυτά μας στη φόρα. Γιατί έχει τη δύναμη να πει τα ανομολόγητα, να πλήξει την άγνοια. Η άγνοια, κάποιους λίγους, τους συμφέρει. Όσο ξεσκονίζει η τέχνη την ψυχή, υπάρχει ελπίδα.
• Παλιά ήθελα πάρα πολύ να γίνω αεροσυνοδός και το προσπάθησα, αλλά ήμουν πολύ κοντή για τα γούστα τους. Ήθελα επίσης να γίνω κτηνίατρος. Και με τα παιδιά μού αρέσει πολύ να ασχολούμαι, αλλά δεν ξέρω αν θα ήμουν καλή παιδαγωγός, γιατί μαζί τους περνάω τόσο ωραία, που ξεχνάω ότι υπάρχουν κανόνες. Με τα παιδιά είμαι απλώς ο εαυτός μου και αυτό φαίνεται να τους αρέσει.
• Οι επιρροές μου είναι όλοι οι άνθρωποι που έχω συναντήσει στη μικρή καλλιτεχνική μου πορεία και στη ζωή μου γενικότερα. Είναι οι άνθρωποι και οι πράξεις τους που μου μαθαίνουν τι μου αρέσει και τι όχι. Και, φυσικά, τα βιβλία, οι παραστάσεις, η μουσική, το σινεμά, τα έργα τέχνης. Ο τρόπος όμως που μπορεί να καταφέρει μια ωραία συζήτηση να αλλάξει τη σύσταση των κυττάρων μου δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο μέσο. Όταν αναμοχλεύεις τα πράγματα και τα ψάχνεις, όταν δεν θεωρείς τίποτα κεκτημένο, τότε όλα πάνε καλά. Το αγαπημένο μου πράγμα είναι όταν με διαψεύδει ο εαυτός μου. Ένα βιβλίο που διάβασα και με τάραξε πολύ είναι το Εάν αυτό είναι άνθρωπος του Πρίμο Λέβι. Πρόκειται για μαρτυρίες ενός ανθρώπου που βρισκόταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Λίγο καιρό αργότερα πήγα εκεί. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, απλώς δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήταν μεγάλο σοκ αυτό το πράγμα για 'μένα.
• Ένας ηθοποιός θα πρέπει να αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν να είναι πρωταθλητής. Το μόνο που έχει είναι το σώμα του, η φωνή του και η ψυχή του, τα εκφραστικά του μέσα. Αυτά είναι πράγματα που η εξέλιξή τους μπορεί να φτάσει σε μαγικά επίπεδα, γιατί το ανθρώπινο σώμα είναι ένα θαύμα. Αλίμονο όμως αν αφήσεις το θαύμα στη μοίρα του. Η εποχή που ζούμε είναι τρομακτική και απαιτεί διαύγεια. Είναι τεράστια η ευθύνη του ηθοποιού. Ο θεατής δεν έρχεται να δει ρόλους. Έρχεται να δει εσένα να προσπαθείς να καταφέρεις κάτι. Αυτό που θα επιλέξεις να του επιτρέψεις να δει είναι η πρότασή σου για το πώς θέλεις να ζει κανείς. Πάρα πολύ δύσκολο. Φυσικά, υπάρχει τεράστια απόλαυση μέσα από αυτήν τη δημιουργική διαδικασία, αλλά αυτό το επάγγελμα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με συνθήκες μοναχισμού. Χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει στέρηση της ζωής, της απόλαυσης και του διαλόγου με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Πρέπει να αντλείς δύναμη από τη ζωή για να είσαι στην παράσταση 1.000% παρών και να μην το κάνεις απλώς καλά. Στο τέλος της ημέρας θα ξέρεις τι έχεις καταθέσει και τι όχι. Για να συμβεί αυτό, τα υπόλοιπα είναι προετοιμασία. Τι θα φας, πόσο θα κοιμηθείς, πού θα επιλέξεις να ξοδέψεις τα χρήματά σου, ποιον θα συναντήσεις, πώς αντιμετωπίζεις τον γείτονά σου. Καλλιτέχνης είσαι όλη μέρα, κάθε μέρα, όχι μόνο την ώρα της πρόβας ή της παράστασης. Όλα αυτά δεν κατακτιούνται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μου αρέσει να τα ονειρεύομαι και να τα προσπαθώ.
• Το θέατρο μου μαθαίνει να έχω υπομονή, να ακούω, να μπαίνω στη θέση του άλλου. Όταν διεκδικώ κάτι από τον οποιονδήποτε θα πρέπει πρώτα να μπορώ να το προσφέρω η ίδια. Έχω γίνει πιο αυστηρή και συνεπής μ' εμένα.
• Κάποιος μπορεί να είναι τυχερός γιατί του έχει δοθεί ένα δώρο, να έχει ωραία φωνή ή να πιάνουν τα χέρια του ή να είναι όμορφος ή να έχει όλη τη μουσική του κόσμου μέσα στο κεφάλι του. Από 'κει και πέρα, το τι θα κάνει ο καθένας με την «τύχη» του είναι πια απόφαση. Η τύχη είναι μια καλή αρχή, τίποτε άλλο. Είναι εύκολο να λάμψει κανείς, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη να θαυμάζει. Το θέμα είναι η διάρκεια. Αν σταματήσεις να ανακαλύπτεις νέα πράγματα, νομίζω ότι αυτή η δουλειά μπορεί να γίνει πάρα πολύ βαρετή. Έχω την ευλογία να βιοπορίζομαι από αυτό που αγαπώ. Προς το παρόν, δηλαδή, δουλειά μου είναι η επιθυμία μου! Τρομερό και καθόλου αυτονόητο. Φαντάσου να κάνεις αυτό που αγαπάς και να το αφήσεις να στερέψει. Πολύ μάταιο και πολύ άδικο για όλους τους υπόλοιπους που δεν έχουν την «τύχη» σου.
• Ο κακός άνθρωπος, όσο θέατρο και να δει, όσα βιβλία και να διαβάσει, αμφιβάλλω αν θα γίνει καλύτερος. Ας βρούμε την πηγή του κακού. Γι' αυτό στον καινούργιο κόσμο που όπου να 'ναι θα φτιάξω τον πιο σημαντικό ρόλο θα έχουν η παιδεία και η εκπαίδευση. Η προτεραιότητά μου θα είναι τα παιδιά, να εμπνευστούν, να μη φοβούνται και να μην κρύβονται, για να μπορέσουν να ανθήσουν και να βοηθήσουν κι αυτά με τη σειρά τους τον κόσμο να ανθήσει. Για τους μεγάλους και χαμένους τι να πω... θα προσεύχομαι γι' αυτούς. Οι φωτισμένοι ας βρουν το κουράγιο να μοιραστούν τη σοφία τους και να φέρουν κι άλλους στον κόσμο τους. Είναι όμορφο να μπορείς να θαυμάσεις και να ζηλέψεις με την καλή έννοια της λέξης. Θα έπρεπε όλοι να θέλουμε οι άλλοι να είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Αν είχα μια ευχή να κάνω, αυτή θα ήταν.
• Ποιον αφορά το θέατρο σήμερα; Όλους, φαντάζομαι. Χαίρομαι που βλέπω νέους ανθρώπους, και όχι μόνο, να επιλέγουν να διαθέσουν τα χρήματα και τον χρόνο τους στο θέατρο. Συν το γεγονός ότι υπάρχουν ένα εκατομμύριο παραστάσεις ετησίως σε αυτή την πόλη. Το αν είναι καλές ή όχι είναι άλλη συζήτηση, αναφέρομαι στην τάση, που δεν είναι καθόλου τυχαία. Προκύπτει από μια τεράστια ανάγκη έκφρασης κόντρα στις προθέσεις κάποιων που μας προτιμούν αποβλακωμένους στο σαλόνι μας.
• Ποιος είναι ο μεγάλος μου φόβος; Δεν ξέρω. Οι εικόνες από τη μαύρη θάλασσα ήταν ο τελευταίος. Με έπιασε αναφυλαξία, ταράχτηκα με αυτό το έγκλημα και με την ανόητη πεποίθηση κάποιων ότι η ζωή ξεκινάει και τελειώνει μόνο γύρω τους. Θα τα πληρώσουμε όλοι, όλα. Κάτοικοι-εθελοντές να καθαρίζουν τα πουλάκια και τις παραλίες και οι υπαίτιοι άφαντοι. Το ότι η Ηριάννα βρίσκεται ακόμα στη φυλακή με γεμίζει φόβο. Το ότι έρχεται κι άλλος χειμώνας και οι πρόσφυγες πολέμου έχουν γίνει θέμα ρουτίνας με γεμίζει φόβο. Όπως και χίλια άλλα που γνωρίζω και άλλα τόσα που δεν γνωρίζω αλλά συμβαίνουν κάπου. Βουλιάζουμε σταθερά και στοχευμένα προς την πανωλεθρία. Την ίδια στιγμή, ευτυχώς, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που έχει αποφασίσει πως δεν θέλει να είναι μέρος αυτής της γελοιότητας και παλεύει γι' αυτό με οποιονδήποτε τρόπο. Με την αυτο-οργάνωση, την αλληλεγγύη, τη συζήτηση και την προσφορά. Με την προσπάθεια να αποκτηθεί ενσυναίσθηση, συνείδηση, κυριότητα του εαυτού μας, πίστη. Συμβαίνει. Όπως συμβαίνει το κακό, έτσι συμβαίνει και το καλό.
• Δύναμη μου δίνουν οι άνθρωποι που αγαπάω, η φύση και ο εαυτός μου, κάθε φορά που με εκπλήσσει όταν θεωρώ ότι δεν έχω πια δύναμη κι εκείνος μου αποδεικνύει το αντίθετο. Την αντλώ και από μέσα μου δηλαδή με κάποιον ανεξήγητο τρόπο. Μου αρέσουν οι ιστορίες, μου αρέσει να παρατηρώ, μου αρέσει να βλέπω ευτυχισμένα πρόσωπα, να φροντίζω τους άλλους και τον εαυτό μου, να χορεύω, να γελάω, να παίζω και να βλέπω θέατρο και σινεμά, να γνωρίζω τόπους και ανθρώπους, να είμαι ερωτευμένη, να κοιτάω τ' αστέρια, τέτοια πράγματα. Με ενοχλούν η αδικία και η κόλαση όλου αυτού του κόσμου που ζούμε, ο πόλεμος, ο φασισμός και ο ρατσισμός –δηλαδή η βλακεία–, η βία, η εκμετάλλευση. Επίσης, με ενοχλούν πάρα πολύ οι δικαιολογίες. Τις θεωρώ χάσιμο χρόνου. Ακόμα, με ενοχλεί όταν παραβιάζονται τα όριά μου.
Η δική μου εμμονή είναι να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Νομίζω ότι αυτή η σκέψη με ζάλιζε από πάντα. Πώς το κάνουμε τώρα αυτό! Με το να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τον εαυτό μας και να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τους άλλους.
• Όταν τελείωσα το πρώτο έτος της σχολής, επικοινώνησε μαζί μου ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, μου είπε ότι έψαχνε πρωταγωνίστρια για την καινούργια του ταινία και ξεκινήσαμε τα δοκιμαστικά, πάρα πολλά δοκιμαστικά. Για ένα τρίμηνο κάναμε συνέχεια δοκιμαστικά. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Προφανώς ο άνθρωπος είχε φανταστεί κάτι πολύ συγκεκριμένο. Έψαχνε μια ηθοποιό χωρίς εμπειρία, αλλά ταυτόχρονα ικανή να αντεπεξέλθει στις ιδιαίτερες συνθήκες της ταινίας και του τρόπου δουλειάς. Δεν περίμενα με τίποτα να πάει τόσο καλά. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, το αποτέλεσμα, γιατί ο Παπαδημητρόπουλος είναι ιδιοφυΐα. Το μόνο που είχα επιθυμήσει και ονειρευτεί ήταν να δει την ταινία όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Δεν είχα καμία εικόνα για το τι θα μπορούσε να συμβεί, γιατί ήξερα πως παρ' ότι είναι τόσο αξιόλογος ο ελληνικός κινηματογράφος, είναι κάπως περιορισμένο το εύρος του. Για το τέλος αισθάνομαι –μια και είναι τόσο υποκειμενικό και ανοιχτό– ότι ο ήρωας βρίσκει λύτρωση. Όταν είδα την ταινία, τη στιγμή που έμπηξε τη βελόνα στο πόδι της για να τη ράψει, λυτρώθηκα κι εγώ. Το Suntan αποτελείται από πολλή αγάπη, πολλή τόλμη και πολύ ρίσκο. Όλα στο πολύ.
• Τον Γιάννη Οικονομίδη τον συνάντησα πρώτη φορά στην ταινία του Αργύρη. Είναι φοβερός και τρομερός και όχι μόνο ως σκηνοθέτης, αλλά και ως ηθοποιός! Δεν ξέρω τι είδε σ' εμένα και αποφάσισε να με συμπεριλάβει στο όραμά του, πάντως μου έκανε ένα σπουδαίο δώρο. Το γεγονός ότι μου έδωσε την ευκαιρία να υποστηρίξω αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το περιγράψω, είμαι παραπάνω από ευγνώμων. Είναι ασύλληπτος ο τρόπος που δουλεύει, το πώς να κάνεις θέατρο αποβάλλοντας οτιδήποτε θεατρικό από πάνω σου. Κατάφερε να ανατρέψει οτιδήποτε θεωρείται δεδομένο στον θεατρικό κόσμο και το έκανε να ισχύει με τρομερό σεβασμό και πίστη. Κανένα στολίδι, μόνο η αλήθεια. Ωμή, σκληρή, παράλογη και αστεία, όπως η ζωή. Έχει μια εμμονή αυτός ο άνθρωπος με την αλήθεια και για να τη φτάσει μπορεί να γίνει σκληρός και να σε πληγώσει, αλλά αν τον εμπιστευτείς και επιτρέψεις στον εαυτό σου να εμπλακεί πραγματικά σε αυτή την περίεργη ιστορία, η ομορφιά που θα αντικρίσεις θα σε σοκάρει και θα σε δικαιώσει. Όταν έρθεις αντιμέτωπος με όλο το σκοτάδι σου, αν δεν φοβηθείς, θα βρεις το φως. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν του φαίνεται, αλλά ο Οικονομίδης είναι ο πιο ρομαντικός άνθρωπος που ξέρω.
• Η δική μου εμμονή είναι να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Νομίζω ότι αυτή η σκέψη με ζάλιζε από πάντα. Πώς το κάνουμε τώρα αυτό! Με το να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τον εαυτό μας και να αρχίσουμε να νοιαζόμαστε για τους άλλους.
• Πιστεύω στην τέχνη, γιατί βγάζει τα άπλυτά μας στη φόρα. Γιατί έχει τη δύναμη να πει τα ανομολόγητα, να πλήξει την άγνοια. Η άγνοια, κάποιους λίγους, τους συμφέρει. Όσο ξεσκονίζει η τέχνη την ψυχή, υπάρχει ελπίδα.
• Στο Στέλλα κοιμήσου έχουν συμβεί τα πάντα. Αυτό που έχει γίνει κι έχει πολλή πλάκα είναι ότι πολλοί άνθρωποι έβγαιναν από την αίθουσα γιατί δεν άντεχαν, αλλά δεν έφευγαν κιόλας. Ήθελαν να επιστρέψουν, να ξαναμπούν μετά από λίγο. Ήταν σοκαρισμένοι, αλλά ήθελαν κι άλλο. Στην παράσταση είμαι η Ανθή, η μεσαία κόρη της οικογένειας Γερακάρη. Το κοριτσάκι του μπαμπά που κάνει τα πάντα για να είναι σωστή, που ακολουθεί πιστά τη βίβλο της οικογένειας, αλλά έρχεται πάντα δεύτερη. Ήρθε κάποτε ο μπαμπάς από το χωριό στην Αθήνα και μέσω του υποκόσμου κατάφερε να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία την οποία απολαμβάνουμε όλοι με αντάλλαγμα την απόλυτη εξάρτηση και υπακοή μας σε αυτό τον άντρα. Είμαστε όλοι μολυσμένοι από κόμπλεξ κατωτερότητας, βρόμικα χρήματα και βία. Και, ως γνωστόν, τη βία μόνο βία τη συνοδεύει. Γι' αυτό ωρύονται όλοι και φωνάζουν ασύστολα στην παράσταση, γιατί κανείς δεν θέλει να ακούσει κανέναν. Θέλει μόνο να ακουστεί. Ο δεσμός της οικογένειας είναι πολύ στενός, ασφυκτικός. Για την Ανθή είναι ό,τι πιο πολύτιμο, η προστασία της, γι' αυτό παθαίνει τόσο μεγάλη ταραχή με όλο αυτό που φέρει η αδερφή της. «Έχει έρθει η ώρα να "καθαρίσει" το όνομά μας, να μπει ο μπαμπάς στην πολιτική και η Στέλλα κάνει τρέλες. Και οι τρέλες σε αυτό το σπίτι πληρώνονται ακριβά».
• Το καλοκαίρι έκανα training στην κάμερα και χάρηκα πολύ. Έγινε στο εξωτερικό, σε άλλη γλώσσα, όπου ήμουν έξω απ' τα νερά μου, και αυτό μου έκανε πολύ καλό. Γυρίσαμε ένα web comedy series στο Βερολίνο όπου παίζω μια Ελληνίδα που συγκατοικεί με έναν Γερμανό κι έναν Γιαπωνέζο και όλοι μαζί παραχωρούν ένα τμήμα του σπιτιού σε airbnb guests. Κάθε καλεσμένος και μια κωμικοτραγική ιστορία. Το πρότζεκτ προορίζεται για κάποιου είδους φεστιβαλική πορεία και στη συνέχεια θα προβάλλεται μέσω του ZDF (γερμανικό κανάλι).
• Συμμετείχα και στον τρίτο κύκλο της βρετανικής σειράς «The Durrells» που γυρίστηκε στην Κέρκυρα και στο Λονδίνο. Οι Durrells ήταν μια οικογένεια Άγγλων, μια μητέρα με τα παιδιά της, που έζησε στο νησί κατά τη δεκαετία του '30. Ο μικρός γιος της οικογένειας έγραψε βιβλίο για τη ζωή τους εκεί και το βιβλίο έγινε σειρά. Έχουν προβληθεί ήδη οι δύο πρώτες σεζόν και τον Απρίλιο θα προβληθεί η τρίτη στο ITV (αγγλικό κανάλι). Εκεί είμαι μια Ελληνίδα, κόρη μαφιόζου της εποχής, του υπέροχου Γεράσιμου Σκιαδαρέση, που ερωτεύεται έναν από τους γιους της οικογένειας Durrell. Δεν στερείται τίποτα ο ελληνικός κινηματογράφος σε σχέση με το εξωτερικό. Η μόνη μας διαφορά είναι κάποια απόκλιση στα μηδενικά του budget, κάτι που μας κάνει σίγουρα πιο δημιουργικούς.
• Η ζωή με έχει μάθει πως μέσα από τις ρωγμές περνάει το φως.
ΙNFO
Το Στέλλα κοιμήσου ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.
