«Πιστεύω πάρα πολύ στην ιδέα της ομάδας. Βρείτε ένα άτομο με το οποίο μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και μαζί θα είστε πολύ πιο δυνατοί απ' ό,τι δύο άνθρωποι μόνοι. Διαλέξτε τις μάχες σας και παλέψτε γι' αυτές, ακόμη και αν δεν τις κερδίσετε όλες».
Βρισκόμαστε προς το τέλος της συζήτησής μας με τη Ρένα και τη Stine, τις δύο κοπέλες που βρίσκονται πίσω από το post-punk/techno σχήμα των Venus Volcanism & In Atlas, όταν η τελευταία μου εξηγεί με τη χαριτωμένη σκανδιναβική προφορά της στα αγγλικά πόσο σημαντική είναι γι' αυτήν η έννοια της συλλογικότητας στις απάνθρωπες εποχές που ζούμε.
Η φράση αυτή βγάζει απόλυτο νόημα και για τη δική τους περίπτωση: ο τρόπος που η μία συμπληρώνει τις προτάσεις της άλλης, το διαφορετικό ηχητικό τους υπόβαθρο και οι μουσικές γνώσεις, ο εξωστρεφής χαρακτήρας της Stine και η σκοτεινή ψυχοσύνθεση της Ρένας λειτουργούν ως ένα αρμονικό yin-yang και η τυχαία γνωριμία τους αναγκάζει ακόμη και τους πιο ορθολογιστές να ψελλίσουν: «ήταν γραφτό».
Αν είσαι πολύ χαρούμενος, θα το καταλάβει κάποιος, θα συμμετέχει σε αυτό, αλλά την απόλυτη ευτυχία θα τη βιώσεις μόνος σου. Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Γεννιόμαστε μόνοι μας και πεθαίνουμε μόνοι μας.
«Έφτιαχνα μουσική ως In Atlas για αρκετό καιρό και συνειδητοποίησα ότι μερικές φορές ένιωθα πολύ μόνη μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Έψαχνα έναν συνεργάτη, έτσι ώστε να μη βασίζομαι μόνο στις δικές μου ιδέες και σκέψεις, και στη Ρένα βρήκα τον ιδανικό.
»Μπορεί να ακουστεί κλισέ, αλλά η μουσική που φτιάχνουμε μαζί είναι ένα κράμα από σκανδιναβική λογική και μεσογειακό πάθος. Εξωτερικά, ο ήχος μας μοιάζει ψυχρός, αλλά από το εσωτερικό του αναβλύζει πολλή ζεστασιά» μου αναλύει η Stine, με τη Ρένα να προσθέτει:
«Φοβόμουν πάρα πολύ να μάθω μόνη μου παραγωγή, πίστευα ότι θα μου έτρωγε όλο τον χρόνο. Μπορώ να σκεφτώ ιδέες, να τις χτίσω και να παίξω τα όργανα, αλλά η Stine με βοήθησε να τους δώσω αληθινή υπόσταση.
»Επίσης, όταν περνάω στην καταθλιπτική μου φάση και τίποτα δεν βγάζει νόημα, είναι αυτή που με ξυπνάει για να πάμε μπροστά. Η μία συμπλήρωσε το κενό της άλλης».
Η Stine εγκατέλειψε την Κοπεγχάγη για την Αθήνα το φθινόπωρο του 2015, με σκοπό να μείνει για ένα εξάμηνο μέσω του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus, αλλά «ξέμεινε» κατά κάποιον τρόπο στην πόλη, καθώς το τμήμα «Ελληνικής Γλώσσας» της πατρίδας της, στο οποίο φοιτά, έκλεισε και έπρεπε να συνεχίσει εδώ τις σπουδές της.
Ένας κοινός τους φίλος τη σύστησε στη Ρένα, η οποία, με καταγωγή από το Ρέθυμνο, ζούσε ήδη αρκετά χρόνια στην Αθήνα, σπουδάζοντας στη Σχολή Θεατρικών Σπουδών.
Ταίριαξαν αμέσως και άρχισαν να συγκατοικούν, ακούγοντας αρχικά πολλή μουσική για να εξερευνήσουν τα κοινά τους σημεία, ενώ πολύ γρήγορα μετέτρεψαν το σαλόνι του διαμερίσματός τους στο προσωπικό τους στούντιο και ξεκίνησαν να γράφουν μαζί μουσική έχοντας ως βάση το Παγκράτι, ενώνοντας ουσιαστικά τα δύο προσωπικά τους πρότζεκτ.
«Η Αθήνα είναι μια συναρπαστική πόλη, με εμπνέει πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο ότι δεν είμαι από δω και μου φαίνονται όλα πολύ εξωτικά, αλλά υπάρχουν αυτή η τρέλα και το χάος που μου βγάζουν τον καλύτερό μου εαυτό μου.
»Η Δανία, από την άλλη, είναι πολύ στερεοτυπικά όμορφη και όλα βρίσκονται συνεχώς στην εντέλεια.
»Βέβαια, η γκριζάδα και ο βροχερός καιρός της μου δημιουργούν μια νοσταλγία που μπαίνει στη μουσική μου, αλλά η Αθήνα μου βγάζει την εξωστρεφή μου πλευρά, την πιο punk και παρανοϊκή» σκέφτεται δυνατά και με ενθουσιασμό η ξανθιά κοπέλα από την Κοπεγχάγη.
Αμέσως μετά παρατηρεί προσεχτικά τη Ρένα να μιλάει στα ελληνικά, προσπαθώντας να εξασκηθεί στην κατανόηση της περίεργης για εκείνη γλώσσα μας.
«Σ' εμένα όλο αυτό λειτουργεί κάπως αντίστροφα. Επειδή ακριβώς δεν μου αρέσει όλη αυτή η χαοτική κατάσταση, διά της απουσίας της ηρεμίας γεμίζω με δημιουργικότητα.
»Δεν μου είναι εύκολο να φιλτράρω ό,τι ατυχές και άσχημο συμβαίνει τριγύρω μου και όλο αυτό προσπαθώ να το εκφράσω κάπως μέσα από τη μουσική μου. Η Αθήνα με βοηθάει, γιατί μου υπενθυμίζει όλα αυτά που μου λείπουν».
Πάντως, το πρωινό που βρεθήκαμε η Αθήνα ήταν στα καλύτερά της. Αρχές Φλεβάρη και ο καιρός θύμιζε άνοιξη, ο ήλιος έφτανε εκτυφλωτικός μέσα από τα μεγάλα τζάμια του καφέ όπου βρισκόμασταν και ο αέρας είχε κάτι το αναζωογονητικό, όπως άλλωστε και η συζήτηση με τις δύο κοπέλες.
Είναι ανακουφιστικό που είχα απέναντί μου δύο άτομα της γενιάς μου, εντελώς ακομπλεξάριστα, απελευθερωμένα και πρόθυμα να μοιραστούν τις σκέψεις τους πάνω σε θέματα που η πολιτική ορθότητα των ημερών έχει μετατρέψει σε πεδίο παρεξηγήσεων, όπως ο φεμινισμός, η κοινωνική αδικία, η σεξουαλική ταυτότητα και ο ρατσισμός.
Στη μουσική των Venus Volcanism & In Atlas συνυπάρχουν ο θυμός και η ευαισθησία γι' αυτά τα λεπτά ζητήματα και μετά τη συνάντησή μας συνειδητοποίησα πως είναι αυθεντικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους.
Ενώ η Ρένα μου εξηγούσε ότι γράφει στίχους από τη θέση ενός ατόμου που συμπονά και προσπαθεί να βοηθήσει ταλαιπωρημένους συνανθρώπους της, ξαφνικά η φωνή της έσπασε και μαλάκωσε, καθώς ένας κύριος μπήκε στο μαγαζί πουλώντας χαρτομάντιλα, με τη Stine να παίρνει τον λόγο, να με κοιτάζει στα μάτια και να μου ξεκαθαρίζει με αποφασιστικότητα πως συμβαίνουν πάρα πολλά άσχημα στον κόσμο και «η μουσική μας είναι η αντανάκλαση του πώς νιώθουμε για όλα αυτά».
Πράγματι, για να μοιραστούν αυτά τα συναισθήματα οι δύο μουσικοί χρησιμοποιούν πανανθρώπινες καταστάσεις της ψυχής και του μυαλού: το πάθος, η επιθυμία, η νοσταλγία, η μοναξιά και ο πόνος είναι τα συστατικά της τέχνης τους.
Όταν τους ανακοινώνω ότι θέλω να συζητήσουμε περαιτέρω για όλα αυτά, η Ρένα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, παρακαλάει σχεδόν τη σερβιτόρα για ένα ποτήρι ουίσκι.
Αφού πρώτα συμφώνησαν πως το πάθος είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς μπορεί να σε γεμίσει με όρεξη για ζωή και να σε οδηγήσει στην κάθαρση, αλλά υπάρχει το κίνδυνος να χάσεις τον εαυτό σου, κατέληξαν πως η μνήμη είναι απαραίτητη για να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε πραγματικά και η νοσταλγία πολύτιμη, αρκεί να μη μας βυθίζει στο παρελθόν.
Διαφώνησαν όμως στο θέμα της μοναξιάς την εποχή της υπερσύνδεσης.
«Πιστεύω πως σήμερα νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ επειδή η επικοινωνία δεν είναι αληθινή. Θα ήθελα, όταν μιλάω με τον φίλο μου, να τον κοιτάζω, να τον ακουμπάω, να τον βλέπω.
»Το ότι έχουμε το Facebook μας αποσπάει από την αληθινή επικοινωνία και φταίμε εμείς γι' αυτό» συμπεραίνει πρώτη η Ρένα, αλλά η Stine της εξηγεί πως ως κάτοικος μιας ξένης χώρας, τα social media την έχουν βοηθήσει να μη χάσει επαφή με τους κοντινούς της ανθρώπους.
Η Ρένα δεν ενθαρρύνεται από αυτή την απάντηση και η σκέψη της ολισθαίνει σε ακόμη πιο σκοτεινά μονοπάτια.
«Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πραγματική επικοινωνία, αλλά ακόμα και να υπήρχε, πάντα θα νιώθουμε μόνοι μας. Ακόμη και αν προσπαθείς πραγματικά να μιλήσεις στον άνθρωπο που αγαπάς γι' αυτό που σου συμβαίνει, πάλι ένα μέρος του προβλήματος ή της χαράς θα μένει μέσα σου.
»Αν είσαι πολύ χαρούμενος, θα το καταλάβει κάποιος, θα συμμετέχει σε αυτό, αλλά την απόλυτη ευτυχία θα τη βιώσεις μόνος σου. Είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Γεννιόμαστε μόνοι μας και πεθαίνουμε μόνοι μας».
Ως ατομική σκέψη μπορεί να απέχουν μεταξύ τους, αλλά μετά από διαδοχικά επιχειρήματα κατέληξαν σε κοινό συμπέρασμα: δεν υπάρχει τίποτα πιο επαναστατικό στους άδικους καιρούς που ζούμε από το να βρίσκεις εναλλακτικούς και έξυπνους τρόπους διαβίωσης, βοηθώντας τόσο τον εαυτό σου όσο και τους συνανθρώπους σου μέσα από αυτή την προσπάθεια. Άλλωστε, «μαζί μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα».
Τελικά, οι Venus Volcanism & In Atlas ίσως να λειτουργούν ως μικρογραφία μιας ιδανικής κοινωνίας.
Σε μια εποχή που βασιζόμαστε στο μεγάλο μας Εγώ κι έχουμε ξεχάσει τον συνάνθρωπό μας, η αρμονική συνύπαρξη, η σύμπραξη και τελικά η αλληλοβοήθεια θα μας σώσουν.
Η μουσική και η στάση των δύο κοριτσιών μας το υπενθυμίζουν επώδυνα και ηχηρά.
Info:
Οι Venus Volcanism & In Atlas ετοιμάζουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους και στις 16 Φεβρουαρίου παίζουν στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5) μαζί με τη Σtella (Ωρα προσέλευσης: 21.30, είσ.: 6 €)
Στα παρακάτω links μπορείτε να ακούσετε κομμάτια τόσο από το σχήμα όσο και από τα προσωπικά πρότζεκτ των δύο μουσικών:
https://www.facebook.com/venusvolcanism/
https://www.facebook.com/inatlasmusic/
