ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ γίνουμε «φίλοι» στο Facebook. Δεν θέλω να με κάνεις follow στο Instagram. Δεν θέλω να κάνουμε match στο Tinder. Ούτε θέλω να μου στείλεις το location σου στο Grindr. Θέλω να τρακάρουμε τυχαία, από το πουθενά, στους δρόμους της πόλης, στα υπόγεια, κάτω από τις γέφυρες, μέσα στα βαγόνια, πάνω στα βράχια, στις άδειες λεωφόρους.
Βαριέμαι να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο του OkCupid, έτσι κι αλλιώς μέχρι αύριο μπορεί να έχω αλλάξει και γούστα και δουλειά και γειτονιά. Εμείς που μένουμε στο κέντρο της Αθήνας δεν έχουμε τίποτα πιο σταθερό από την επισφάλεια.
Φοβάμαι πως αν δω το προφίλ σου στα σόσιαλ μίντια θα περάσω κρίση κοινωνικοηθικής αηδίας. Δεν θα ήθελα να ξέρω σε ποιο γυμναστήριο κάνεις προπόνηση, γιατί θα πρέπει να σβήσω τον δρόμο από τον χάρτη μου. Δεν θέλω να μου στέλνεις στο Messenger «klmr kvl m». Δεν θα ήθελα να ξέρω τους κοινούς μας «φίλους» γιατί θα πρέπει να τους κάνω unfriend και block. Όλα αυτά θα αποσπάσουν την προσοχή μου από αυτό που θέλω. Θέλω να σε φάω ολόκληρο.
Δεν θέλω να μου στέλνεις στο Messenger «klmr kvl m». Δεν θα ήθελα να ξέρω τους κοινούς μας «φίλους» γιατί θα πρέπει να τους κάνω unfriend και block. Όλα αυτά θα αποσπάσουν την προσοχή μου από αυτό που θέλω.
Τα τατουάζ σου με τρομάζουν όταν τα βλέπω να κινούνται πάνω στο δέρμα σου, όταν τα ρουθούνια σου ατμίζουν και το πρόσωπό σου παραμορφώνεται. Θέλω να εκτυπώνεις τις dick pics σου και να μου τις αφιερώνεις. Θέλω να έρχεσαι νύχτα και να φεύγεις νύχτα. Αν μπορούσα θα γύριζα τον χρόνο πίσω, θα απέφευγα την περιπέτεια με τον αδερφό σου, αλλά δυστυχώς είναι αδύνατον. Όλα τα βράδια που εσύ δεν ήρθες, εκείνος ήρθε. Γιατί το ήθελε. Μη με ρωτήσεις ποιον από τους δύο σας προτιμώ, μάλλον κανέναν, αφού δεν μπορώ να έχω και τους δυο σας.
Θα προτιμούσα να ξέρω ότι κάνεις σεξ με άλλο κόσμο αν είναι να μην ασχολείσαι μαζί μου. Θα προτιμούσα να αράζεις με καλές παρέες και να αποφεύγεις τις καφρίλες. Να παρτάρεις και να γλεντάς στο φουλ. Να μη γελάς με ηλίθια αστεία. Να αντιστέκεσαι σε κάτι που σε χαλάει, χωρίς τη μεσολάβηση ενός πληκτρολογίου. Να προβληματίζεσαι όταν σου χαρίζεται κάτι χωρίς να κοπιάσεις γι’ αυτό. Και να μην τα θες όλα δικά σου.
Όταν σε ρωτάνε αν γνωριζόμαστε, να λες «όχι», δεν θέλω να ξέρει κανείς. Δεν θέλω να μου μιλάς μπροστά στον κόσμο, περίμενε να φύγω και μετά πες μια καληνύχτα, πάρε το κράνος σου και φύγε από το πάρτι. Έλα στο σπίτι μου. Κάνε μου κάτι. Πείραξέ με. Έλα πιο κοντά. Φλέξαρέ τα όλα. Μίλα μου βρόμικα. Μίλα στη γάτα μου. Χάιδεψε τον αφαλό σου όσο σε χαζεύω καπνίζοντας.
Μη με βάλεις στο πρόγραμμα. Βαριέμαι να μιλάμε για δουλειές. Βγάλε τις κάλτσες σου. Όλη μέρα δουλεύουμε. Πιάσε τ’ αρχίδια σου, ξέρω τι κρύβεις εκεί μέσα. Βγάλε την τσοκομπάλα. Στρίψε ένα. Κάθε φορά που γδύνεσαι, το σπίτι μου ευωδιάζει χασίσι. Δεν είναι ότι δεν θέλω να κοιμηθούμε μαζί, αλλά δεν το βρίσκω και απαραίτητο. Άσε που σε περιμένει κι ο Σίμπα να τον βγάλεις βόλτα.
Θα περιμένω να ακούσω το ασανσέρ να κατεβαίνει, την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας να κλείνει, τη μηχανή σου να παίρνει μπρος, και όσο θα σε φαντάζομαι να κατεβαίνεις μέχρι την Πατησίων, θα βλέπω στα σεντόνια τα ίχνη που αφήνουν τα καμένα λάστιχα στην άσφαλτο.
Και την επόμενη φορά, αν το θυμηθώ, θα σε ρωτήσω ποιο είναι αυτό το τραγουδάκι που σφυρίζεις φεύγοντας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.