Εκατοντάδες μεταμφιέσεις και χιλιάδες σημαινόμενα ταυτόχρονα, μια διαρκής αύρα enfant terrible χωρίς το ανάλογο έργο –χωρίς κανένα έργο–, ποστ-πανκ δανδής του ’50, του ’80, της μιλένιαλ κραυγής-στο-σκοτάδι της οποίας θέλησε να είναι η εκτροπή, το μεγάφωνο μαζί και ο σιγαστήρας, φασιονίστα μετα-τρολ με allure Γκοτιέ και μανιερισμούς «τρελής» του ’70, Αγγλάρας με λίγο από Μάντσεστερ και λίγο από Κέιμπριτζ, γκέι Εβραίος ρατσιστής και κατόπιν μεταμελημένος «πρώην γκέι» με self-styled κλινική σεξουαλικής «μεταστροφής» στη Φλόριντα, βαρόνος Μινχάουζεν με Γκούτσι/Βαλεντίνο και ημιμόνιμο σολάριουμ-φόρο τιμής στον «daddy» Τραμπ, τορπιλάκατος της alt-right ώσπου κατάφερε να τον διώξουν κι αυτοί, να τον κάνουν cancel οι πρώτοι υποτιθέμενοι πολέμιοι του cancel, ο Μάιλο Γιαννόπουλος σίγουρα εκπροσωπεί μέχρι ενσαρκώσεως την άγρια διαμάχη συμβόλων, ταυτοτήτων και εννοιών που συνοδεύει το περιρρέον πολιτισμικό λυκόφως της Δύσης. Απλώς, αυτός ο αλλόκοτος διασπορικός μας συμπατριώτης το έτρεξε με τα χίλια, έκαψε τη μηχανή και τελικά κάηκε και ο ίδιος. Νωρίς. Πολύ νωρίς για να συμμετάσχει στον χαρούμενο δεύτερο γύρο της μάχης που μόλις ξεκινάει. Και που ίσως να είναι και πόλεμος.
Διαθέτουμε σήμερα την απαραίτητη χρονική απόσταση για να ερμηνεύσουμε τα σημάδια αυτού του εντυπωσιακού πρόδρομου φαινομένου που αναγγέλλει μια ολόκληρη «νέα εποχή». Στην Αμερική είχε αρχικά περιγραφεί ως fusionism και στη Γαλλία, πιο πρόσφατα, ως confusionnisme – όρος πιο εύγλωττος, καθώς αναφέρεται ακριβώς στην αίσθηση του ιδεολογικού και αισθητικού μπερδέματος, του αχταρμά. Και αν το fusionism του κοινωνικού συντηρητισμού και της φιλελεύθερης οικονομίας οδήγησε στον νεοφιλελεύθερο θρίαμβο του ’80 με όλες του τις θηριώδεις αντιφάσεις, το confusionnisme του 2010 έμελλε να κάτσει πάνω σ’ αυτές ακριβώς τις αντιφάσεις και να τις θεωρήσει πολιτισμικό υπόδειγμα – επαναλαμβάνουμε: όχι τον «θρίαμβο», αλλά τις αντιφάσεις του.
Ο Μάιλο Γιαννόπουλος είναι γνήσιο τέκνο αυτής της πολύ συγκεκριμένης εποχής κατά την οποία το αντιδραστικό κομμάτι της αστικής τάξης θεωρεί ότι απειλείται απ’ τα φιλελεύθερα κεκτημένα ενός συστήματος που η ίδια έστησε, στοχοποιώντας ταυτόχρονα την παγκοσμιοποίηση (απ’ την οποία επωφελήθηκε στο έπακρο) και, κυρίως, τη χειραφέτηση των κοινωνικών ομάδων που μέχρι πρότινος ανεχόταν και που τώρα, ξαφνικά, την ξεπερνάει.
Όπου πάει λάμπει, καταφέρνει να βγαίνει από πάνω, να είναι άρχοντας του buzz. Καταφέρνει να μπορεί να λέει πράγματα τύπου «δεν συνεργάζομαι ποτέ με άλλους ομοφυλόφιλους γιατί παίρνουν πολλά ναρκωτικά, έχουν πολλές σεξουαλικές σχέσεις, δεν πατάνε ποτέ στη δουλειά τους και εφευρίσκουν συνεχώς δικαιολογίες. Σχεδόν χειρότεροι κι από γυναίκες», και να παίρνει το γέλιο του κοινού.
Το πολιτικό αυτό μάγμα δεν θα έβγαζε φυσικά κανένα νόημα χωρίς την ιστορική κατάρρευση της κεντροαριστεράς (στην Ευρώπη, θα λέγαμε σοσιαλδημοκρατίας). Ας ψηφίσουμε – η δημοκρατία είναι καλό πράγμα. Έτσι, είμαστε στα 2005-2010 και ψηφίζουμε. Και οι εργάτες του Μίσιγκαν ψηφίζουν Ομπάμα, οι Γάλλοι ψηφίζουν «Όχι», κι ύστερα Ολάντ, οι Άγγλοι ψηφίζουν για τελευταία φορά Μπλερ, οι Ιταλοί Πρόντι και λοιπά, και λοιπά· και μέσα σε λίγα μόνο χρόνια όλα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα γιατί τα «Όχι» γίνονται «Μάλιστα, κύριε», η κεντροαριστερά δεξιότερη της δεξιάς, ειδικά στην οικονομία, κι έτσι οι blue collars πάνε στον Τραμπ. Στους Τραμπ. Γιατί έτσι είναι. Η φύση και η πολιτική απεχθάνονται το κενό, κι όλο το πεδίο της αμφισβήτησης, του αντισυστημισμού, ακόμα και της κριτικής σκέψης, κατακλύζεται εν ριπή οφθαλμού από ένα έτοιμο από καιρό παγκόσμιο νεο-δεξιό apparatus.
Και να που βρίσκονται να είναι τώρα αυτοί οι πιο κουλ, οι ακομπλεξάριστοι, οι πλακατζήδες, οι ρέμπελοι – βάλτε όσα εισαγωγικά πιστεύετε ότι χρειάζονται. Να που το τοπίο γεμίζει με δεξιούς αναλυτές που τα χώνουν, δεξιούς γιουτιούμπερ που τα χώνουν, δεξιούς σταντ-απ κωμικούς που τα χώνουν, δεξιές εκκεντρικές φιγούρες που τα χώνουν. Ας μείνουμε λίγο σε αυτό: δεξιές εκκεντρικές φιγούρες που τα χώνουν.
O Μάιλο Χάνραχαν γεννιέται στη θατσερική Αγγλία στις 18 Οκτωβρίου 1984. Συγκεκριμένα, στο Τσάταμ του Κεντ, μία ώρα από το Μπράιτον, όπου, μόλις έξι μέρες νωρίτερα, ο ΙRA πραγματοποιούσε το εντυπωσιακότερό του χτύπημα επί βρετανικού εδάφους: τη βομβιστική επίθεση στο αριστοκρατικό Grand Hotel με στόχο τη μισή κυβέρνηση των Συντηρητικών και την ίδια την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, που είχαν καταλύσει εκεί για το εθνικό συνέδριο των Torries. Πέντε νεκροί, πενήντα τραυματίες, η Θάτσερ τη γλιτώνει παρά τρίχα χάρη στη γερή κατασκευή του βικτοριανού κτιρίου (καταρρέει η μισή πρόσοψη), ο IRA δηλώνει ότι «σήμερα σταθήκατε τυχερή, και θα πρέπει να είστε τυχερή κάθε φορά – εμείς θα χρειαστεί να είμαστε τυχεροί μόνο μία», και, εντελώς έξω από κάθε σημερινό πλαίσιο ορθοπολιτικής κατανόησης των πραγμάτων, η μισή Αγγλία (όχι Ιρλανδία: Αγγλία) χαίρεται και πανηγυρίζει στις παμπ, στα λιμάνια και στα ανθρακωρυχεία. Ένα εργατικό κλαμπ στο Γιόρκσαϊρ φτάνει να στήσει έρανο ώστε «ο βομβιστής να κάνει άλλη μια προσπάθεια».
Η Αγγλία των παιδικών χρόνων του Μάιλο είναι διχασμένη, ταξικά αιχμηρή, παραταξιακή σε όλα τα επίπεδα. Η «γενιά» του, όμως, η εποχή στην οποία αποκτά οπτική και άποψη για τα πράγματα, είναι αυτή της «μπλερικής συναίνεσης» (Blairite consensus) του τέλους των ’90s – ενός τέλειου σημείου συνάντησης της αριστερής υποχωρητικότητας (σιγά σιγά, δε, και αποδρομής) και του σκληρού νεοφιλελεύθερου βολονταρισμού, σημείο στο οποίο, ουσιαστικά, η Βρετανία βρίσκεται έκτοτε.
O μικρός Μάιλο μεγαλώνει με τη μητέρα του, εβραϊκής καταγωγής, και τον δεύτερο άντρα της, τον οποίο αντιπαθεί σφοδρά. Στα εφηβικά του χρόνια πηγαίνει να ζήσει με τη μητέρα του πατέρα του (Ελληνο-ιρλανδού, υπεύθυνου εταιρείας σεκιούριτι σε νυχτερινά κέντρα), τη γιαγιά της οποίας, αργότερα, θα υιοθετήσει και το επώνυμο. Θα λάβει μια κάποια καθολική κατήχηση και θα πάει σχολείο στο αρρένων του κοντινού Κάντερμπερι, απ' όπου θα τον αποβάλουν για ανάρμοστη συμπεριφορά. Αργότερα, θα δηλώσει ότι η αιτιολόγηση ήταν «εξοργιστική συμπεριφορά» (οutrageous), επίθετο που θα χρησιμοποιεί κατά κόρον για τον εαυτό του, σε βαθμό που να το κάνει σήμα κατατεθέν.
Επίσης, κατά τη μιντιακή του «πτώση» θα δηλώσει ότι στο κατηχητικό έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης από ιερωμένο. Οι ισχυρισμοί αυτοί, όμως, έρχονται (πάντα) ύστερα από προκλητικές και ρατσιστικές τοποθετήσεις για τις οποίες καλείται να απολογηθεί. Η συστηματική αυτο-θυματοποίησή του προκύπτει σε καίριες στιγμές άμυνας, τη χρησιμοποιεί σχεδόν σαν παρωδία ενός δικαιωματικού δημόσιου λόγου που ο ίδιος διαρκώς περιγελά, συχνά σοταρισμένη με ναρκισσιστικές υπερβολές και αντιφάσεις – στο πόντκαστ του Τζο Ρόγκαν, π.χ., το 2015, είχε σχεδόν καυχηθεί ότι στα 14 του ο ίδιος παρενοχλούσε και είχε αποπλανήσει νεαρούς ιερείς. Όλα αυτά, λοιπόν, τα ακούμε με επιφύλαξη. Θα επανέλθουμε.
Σε κάθε περίπτωση, τον διώχνουν απ’ το Κάντερμπερι, γράφεται αλλού, παίρνει καλούς βαθμούς (είναι «A-student»), πάει πανεπιστήμιο, πρώτα στο Μάντσεστερ και μετά στο Κέιμπριτζ (Αγγλική Λογοτεχνία), εγκαταλείποντας και τις δύο φορές στη μέση τις σπουδές. Είναι 21, φαντάζεται τον εαυτό του αιρετικό σε όλα (καθολικός σε προτεσταντική χώρα, δεξιός σε αριστερά πανεπιστήμια, ακραίος σε μια εποχή ασφυκτικής κεντρώας συναίνεσης), και τώρα τον συναντάμε ως Μάιλο Αντρέας Βάγκνερ, σποραδικό αρθρογράφο στο μηνιαίο «Catholic Herald», «web designer», με δικό του πόντκαστ και ένα πρώτο σκληρό φαν κλαμπ απ’ το οποίο ζητάει συνδρομή και δωρεές προς ενίσχυση του «σκοπού μας» – χωρίς ποτέ να διευκρινίζεται ποιος είναι αυτός ο σκοπός.
Την ίδια εποχή (2006-2007) εκδίδει και δύο ημι-τρολικές ποιητικές συλλογές (A swarm of wasps και Eskimo Papoose), στις οποίες μπορεί κανείς να βρει ποιήματα που αρχίζουν με τη φράση «Δεν είμαι αντισημίτης, αλλά». Γενικά, θα παίξει πολύ με αυτό. Με τη συμβολική αντιστροφή θύματος και θύτη. Πώς γίνεται να με λες αντισημίτη, ενώ έχω εβραϊκή καταγωγή; Πώς μπορείς να με θεωρείς ομοφοβικό, αφού είμαι γκέι; Από πού κι ως πού αντι-μετανάστης, εγώ με το ελληνικό όνομα; Πώς γίνεται να είμαι ρατσιστής, ενώ πηγαίνω μόνο με μαύρους; (Εδώ φανταζόμαστε ιμότζι χαμόγελο-ρέιμπαν). Διαθέτει ένα τέτοιο υπερατού για κάθε περίσταση. Εν τω μεταξύ, βρίσκεται ήδη βαθιά μέσα στην τότε νεότοκη alt-right, την «εναλλακτική δεξιά» που με χίλια δυο νεωτερικά φτιασιδώματα δεν είναι κάτι άλλο από μια επικαιροποιημένη ευρωκεντρική φυλετική θεωρία, ένα κουλ White Power για τον 21ο αιώνα.
To 2009 τον ψαρεύει η (υπερ)συντηρητική «Daily Telegraph» ως «technology blogger». Γράφει –για πρώτη φορά ως Μάιλο Γιαννόπουλος– για τα ΜΚΔ και το Web 2.0, αλλά στην ουσία για οποιοδήποτε κοινωνικό-πολιτικό θέμα θέλει. Η βιτριολική του γραφή, ο ιδιαίτερος τόνος του μεταξύ fun σαρκασμού και φασίζουσας κυριολεξίας, τον κάνουν είδωλο σε ένα κοινό που όλο μεγαλώνει και πλέον εκτείνεται στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Το ’13 ιδρύει το «tech news site» The Kernel και είναι ήδη φόβος και τρόμος της δημόσιας αντιπαράθεσης, με δεκάδες χιλιάδες πιστούς φόλοουερς να τον ακολουθούν με μπρίο σε επιθέσεις μίσους, δολοφονίες χαρακτήρων, δημοσιοποιήσεις προσωπικών συνομιλιών κ.λπ. Είναι έτοιμος για το μεγάλο άλμα. Έναν χρόνο αργότερα μεταπηδά στην παγκόσμια ναυαρχίδα του νέου ακροδεξιού λόγου, το Breitbart News Network. Επιλογή τσιτάτων εκείνης της οργασμικής περιόδου:
«Οι γυναίκες δεν μπορούν να τα πάνε καλά και να συνεργαστούν μεταξύ τους».
«Η λευκή εργατική τάξη επιθυμεί ασφάλεια στις γειτονιές της, μακριά από όσα φέρνει το Ισλάμ. Δείτε πώς έγινε η Ευρώπη!»
«Οι “Black Lives Matter” μισούν τη νομιμότητα, τον καπιταλισμό και τον δυτικό πολιτισμό. Μισούν την αστυνομία, και φέρουν την κύρια ευθύνη για τον πόλεμο μεταξύ μαύρων και αστυνομίας».
«Πίσω από κάθε ρατσιστικό αστείο κρύβεται μια επιστημονική αλήθεια».
Ώσπου έρχεται η μαγική στιγμή 2016. Η τέλεια καταιγίδα. Όλα τα φαινόμενα που σιγοψήνονται επί δέκα χρόνια, ίσως και δεκαπέντε, φτάνουν απότομα στο σημείο τήξης τους και, ωθούμενα απ’ την απίθανη συναστρία Brexit - αμερικανικές εκλογές, σκάνε αρχικά πάνω στην Αγγλοσαξονία και, φυσικά, αμέσως μετά, σε όλο τον δυτικό κόσμο.
Το έργο είναι ο «λαός» ενάντια στις «ελίτ». Η δίκαιη οργή των από κάτω εκτρέπεται μακριά απ’ τη Wall Street, τους επενδυτικούς ομίλους, τις megacorp, όλα αυτά, και ανακατευθύνεται με μανία σε κάτι το εν πολλοίς, πλέον, ανύπαρκτο: την αριστερά. Όπου στον όρο «αριστερά» η alt-right θα χώσει ό,τι γουστάρει απ’ τον αναρχοκομμουνισμό και τον μετα-μαρξισμό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) μέχρι τη Χίλαρι Κλίντον, το Νέτφλιξ, τον Τζορτζ Σόρος και το κορίτσι με τα μπλε μαλλιά σε κάποιο campus που φωνάζει για τα pronouns του, ενοχλώντας τον Τζόρνταν Πίτερσον.
Μέσα σ’ αυτήν τη συσκότιση και το υπέροχο εννοιολογικό τουρλουμπούκι, ο Μάιλο είναι στο στοιχείο του. Είναι η ώρα του αρχιμάγιστρου Στιβ Μπάνον (επίσης καθολικού σε προτεσταντική χώρα), των υπερ-σιωνιστών τύπου Μπεν Σαπίρο που πουσάρουν τη θεωρία της «πληθυσμιακής αντικατάστασης» και τον πόλεμο-με-το-Ισλάμ ως εκεί που δεν πάει, των ακομπλεξάριστων φασιστών με τα κουρέματα ’30s τύπου Ρίτσαρντ Σπένσερ (βλ. «Heil Trump! Heil our People! Heil Vicory!»), και, βέβαια, της χαρούμενης εθνικιστικής και συνωμοσιολογικής αρμάδας του Breitbart, της οποίας ο Γιαννόπουλος είναι η απόλυτη μασκότ, ο φαντεζί φάντης-μπαστούνι που έχει το ακαταλόγιστο και μπορεί να λέει οτιδήποτε.
Με έναν αστρονομικό αριθμό φόλοουερς στα σόσιαλ (παίζει κυρίως σε Τουίτερ και YouTube), την ταχύτατη βρετανική εκφορά του και μια αφοπλιστική φωτογένεια, γίνεται η προσωποποίηση του νέου πολιτικού fusionism. Και το κοκτέιλ λειτουργεί. Οι συντηρητικοί δεν ενοχλούνται (ακόμα), οι ακροκεντρώοι καταγοητεύονται, οι incel και οι κοινωνικά ηττημένοι βλέπουν έναν υπερήρωα-φρικιό που τους εκπροσωπεί στη μάχη ενάντια στην πολιτική ορθότητα (τον αποκαλούν «διασταύρωση πίτμπουλ και Όσκαρ Ουάιλντ»), μέχρι και αρκετοί άστεγοι αριστεροί επιχαίρουν μεταξύ σοβαρού και αστείου που κάποιος weirdo ξεφτιλίζει τους φιλελεύθερους με τα ίδια τους τα όπλα.
Σε όλη του την περίοδο Breitbart, ο Μάιλο θα επιτελέσει μια πολύ κρίσιμη αποστολή: να φέρει στην alt-right το συλλογικό ακατάστατο του διαδικτύου. Και πιο συγκεκριμένα, τις σπηλαιώδεις ορδές των gamers. Υπήρχε (και υπάρχει) άπειρο έδαφος εκεί. Είχε μόλις προηγηθεί και το περίφημο Gamergate –μια συντονισμένη επίθεση μίσους ενάντια στη νεαρή developer του διαδραστικού παιχνιδιού «Depression Quest», Ζόι Κουίν– που θα είχε περιοριστεί στο ερμητικό σύμπαν των βιντεοπαιχνιδιών αν δεν είχε υποπέσει στην πολιτική αντίληψη του Στιβ Μπάνον. Αυτός είναι που, διαισθανόμενος την πελώρια anti-establishment δεξαμενή που σοβεί κάτω απ’ τις αχανείς πλατφόρμες, στρατολογεί τον Μάιλο. Κι ο τελευταίος λάμπει σαν διαδικτυακός θεός.
Συλλαμβάνει την ιδέα ότι τα «πραγματικά θύματα» είναι τα ίδια τα τρολ, αυτοί «οι σύγχρονοι πολεμιστές» που αγωνίζονται για την ελευθερία της έκφρασης ενάντια στην προοδευτική λογοκρισία. «Οι αναγνώστες μας δεν ανέχονται άλλο να τους αποκαλούν τρολ, παρενοχλητικούς, μισογύνηδες και τα λοιπά, απλώς επειδή δεν συμφωνούν με τις απόψεις των αριστερών δημοσιογράφων», διακηρύσσει σε βίντεο του Breitbart Tech. «Θέλουμε να αναλάβουμε την υπεράσπιση των χρηστών του 4chan που επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι, του Reddit, που μάχονται εναντίον των κακόβουλων ρυθμιστών. Υπερασπιζόμαστε τους gamers έναντι όσων είναι αρκετά χαζοί ώστε να τα βάζουν μαζί τους».
Για να καταλάβουμε το βάρος και τη σημασία όλων αυτών, αρκεί να δούμε ότι λίγους μόνο μήνες πριν από τις εκλογές του 2016, τη μέρα που λανσάρεται το Breitbart Tech υπό τον Μάιλο, ο ιστότοπος δημοσιεύει μια αποκλειστική συνέντευξη ποιου; Του Τραμπ. «Με εξαίρεση τη Χίλαρι Κλίντον, χάρη στο σκάνδαλο των ιμέιλς της», προλογίζει ειρωνικά το δημοσίευμα, «ελάχιστοι υποψήφιοι για την προεδρία εκφράστηκαν για τεχνολογικά θέματα κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής εκστρατείας. Να που σήμερα έγινε με την αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε ο Ντόναλντ Τραμπ για το χάκινγκ, το cyber-warfare και την τεχνητή νοημοσύνη».
Όταν, δε, οι άνεργοι της Πενσιλβανίας τη δουν αλλιώς, και όταν οι rednecks κι οι «deplorables» της Αμερικής βγουν απ’ τις αφανείς τους περιφέρειες και τους κοινωνικούς βάλτους, και κατέβουν όλοι μαζί να ρίξουν κόκκινο (Ρεπουμπλικανούς), όταν ο «daddy» κάνει την έκπληξη και πατάει τη Χίλαρι στο φωτοφίνις, τότε για λίγο ο κόσμος φαίνεται να μπαίνει σε αχαρτογράφητα πολιτισμικά ύδατα, στα οποία ο Γιαννόπουλος είναι άριστος κολυμβητής.
Είναι ασταμάτητος. Τρομακτικά αποτελεσματικός. Δεν παίζει ρόλο αν αντιφάσκει, αν πετάει τo ένα πειραγμένο στατιστικό πίσω απ’ το άλλο, ό,τι και να κάνει πείθει. Έχει ρέντα, έχει πέραση και είναι περιζήτητος. Τον καλούν παντού, διεισδύει στα άβατα του περίφημου «συστήματος», των λίμπεραλ, τον καλεί ο Μπιλ Μάχερ – λάμπει· τον καλούν τα μεγάλα πόντκαστ – λάμπει· τον καλούν φοιτητικές λέσχες να κάνει διαλέξεις (βλ. «The Dangerous Faggot Tour») – λάμπει. Όπου πάει, λάμπει, καταφέρνει να βγαίνει από πάνω, να είναι άρχοντας του buzz. Καταφέρνει να μπορεί να λέει πράγματα τύπου «δεν συνεργάζομαι ποτέ με άλλους ομοφυλόφιλους γιατί παίρνουν πολλά ναρκωτικά, έχουν πολλές σεξουαλικές σχέσεις, δεν πατάνε ποτέ στη δουλειά τους και εφευρίσκουν συνεχώς δικαιολογίες. Σχεδόν χειρότεροι κι από γυναίκες», και να παίρνει του γέλιο του κοινού. Τον Σεπτέμβριο του 2017 παντρεύεται στη Χαβάη τον από χρόνια σύντροφό του. Θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί το χρώμα του δέρματος του συζύγου του σε κάθε συνέντευξη για να βγάζει τεχνητό οφσάιντ όποιον τον λέει ρατσιστή.
Η αρχική φάση του εφαρμοσμένου τραμπισμού είναι ακριβώς αυτό: το buzz. Ένα ζουζούνισμα πολύ δυνατό και αιχμηρό, ένας διαρκής θρίαμβος του εντυπωσιασμού, του μπουρδουκλώματος – κι όσο το φιλελεύθερο κατεστημένο προσπαθεί να πολεμήσει αυτό το buzz, τόσο το ενδυναμώνει.
Ο πρώτος πραγματικός περιορισμός του Μάιλο έρχεται με σχετικά ασήμαντη αφορμή: ένα σχόλιο για το Ghostbusters: Answer the call (το μέτριο reboot των Ghostbusters με γυναίκες ηθοποιούς) ότι η μαύρη πρωταγωνίστρια Λέσλι Τζόουνς είναι «αγράμματη» και «μοιάζει με άντρα». Το Τουίτερ τον μπλοκάρει δια παντός για «παρακίνηση στοχευμένης παρενόχλησης» τη στιγμή που αυτός μιλάει στην εκδήλωση «Gays for Trump» στο Κλίβελαντ. Το ανακοινώνει λάιβ, θυματοποιεί τη θέση του, το χάσταγκ #FreeMilo βαράει επί τόπου ταβάνι. Ο περίφημος λογαριασμός του με τους αμέτρητους φόλοουερς και τον τίτλο «The most fabulous supervillain on the internet» (ο πιο υπέροχος υπερ-κακός του διαδικτύου) δεν υπάρχει πια. Αυτός όμως συνεχίζει ακάθεκτος. Η εποχή είναι δική του, εξακολουθεί να τον ωφελεί και να τον πουσάρει.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν άρδην λίγoυς μήνες αργότερα, και αλλάζουν από μέσα, καθώς ο Τραμπ παίρνει υπερβολικά μεγάλο χώρο εντός της οργανωμένης αμερικανικής δεξιάς – κοντεύει να καταστήσει το κόμμα αχρείαστο. Έτσι, οι Ρεπουμπλικανοί αντεπιτίθενται. Πρώτα πέφτει ο Μπάνον, που απομακρύνεται διαδοχικά απ’ την ανώτατη επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας, απ’ τη θέση του στρατηγικού συμβούλου του Προέδρου και, έπειτα από παρέμβαση της ιδιοκτήτριας οικογένειας Μέρσερ, απ’ τη γενική διεύθυνση του δικτύου Breitbart. Χωρίς τις πλάτες του μέντορα και προστάτη του, ο Μάιλο βρίσκεται ακάλυπτος. Ξαφνικά, οι χοντράδες του δεν περνάνε, ενοχλούν.
Ετοιμάζεται να μιλήσει στο ετήσιο συνέδριο Συντηρητικών του CPAC, μια πολύ σημαντική στιγμή για τον ίδιο, όταν από το φίλα προσκείμενο υπερσυντηρητικό σάιτ «Reagan Battalion» (!) διαρρέει παλιό του βίντεο στο οποίο υποστηρίζει ότι «κάποια 13χρονα αγόρια είναι σεξουαλικά και συναισθηματικά ώριμα ώστε να κάνουν συναινετικό σεξ με ενήλικους». Η θέση αυτή δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία ούτε στη ρητορική ούτε στο στυλ του. Το γεγονός, όμως, ότι τώρα την ξεθάβουν και την παίζουν στη διαπασών οι «δικοί του», οι Συντηρητικοί, οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες των ιερών ταμπού, σηματοδοτεί την αρχή του τέλους.
Την επόμενη μέρα εμφανίζεται σε συνέντευξη Τύπου με τη μούρη χαμηλά, απολογείται, λέει ότι είναι ο ίδιος θύμα κακοποίησης, ότι ποτέ δεν εννοούσε τέτοια πράγματα κ.λπ. Η βρομερή βόμβα όμως έχει τοποθετηθεί. Και το γεγονός ότι ο ίδιος υποχρεώνεται να κάνει σημειολογική όπισθεν δείχνει ότι η εποχή έχει ξαφνικά γυρίσει. Τον Μάιο του 2019, η Σίλικον Βάλεϊ τον αποτελειώνει, συμπεριλαμβάνοντας το όνομά του σε μια μακρά λίστα-ξεσκαρτάρισμα, παρέα με άλλους «επικίνδυνους» όπως ο Λούις Φάρακαν, ο Άλεξ Τζόουνς... Ολικό ban απ’ τα αμερικανικά κοινωνικά δίκτυα. Έτσι απλά. Και έξοδος απ’ το Breitbart. Ταυτόχρονα, βγαίνουν στην επιφάνεια και διάφορα οικονομικά σκανδαλάκια απ’ τις πολλές και διάφορες διαδικτυακές start-ups που έστηνε κατά καιρούς, φέσια, απλήρωτοι εργαζόμενοι, φορολογικά... Οδεύει προς την ανυποληψία.
Αλλά δεν το βάζει κάτω – και να το ’θελε, η ανάγκη του για προβολή είναι πολύ πάνω απ’ τις δυνάμεις του. Εκδίδει ένα μπερδεμένο βιβλίο ενάντια στον προοδευτικό Πάπα Φραγκίσκο (Diabolical: How Pope Francis has betrayed clerical abuse victims like me – And why he has to go) στο οποίο, μέσα σ’ όλα, σερβίρει την παλιά καλή σύνδεση παιδοφιλίας - ομοφυλοφιλίας, και το 2021 τον συναντάμε σε δύο ΠΟΛΥ περίεργα βίντεο απ’ τη Χαβάη.
Στο πρώτο τον βλέπουμε να περπατάει σε πάρκο της Χονολουλού κρατώντας ένα τεράστιο μονόπετρο δαχτυλίδι. Το «sodomy ring», όπως το ονομάζει, που συμβολίζει ό,τι «πήγε στραβά» στη ζωή του, την αριστερή και γκέι πλύση εγκεφάλου που υπέστη από μικρός, που τον οδήγησε στην αμαρτία, και που τώρα έχει έρθει πίσω στο μέρος όπου παντρεύτηκε για να το πετάξει σαν άλλος Φρόντο Μπάγκινς στη λάβα ενός ηφαιστείου του νησιού, και μ’ αυτόν τον τρόπο να απελευθερωθεί απ’ τους δαίμονες. Cut. Δεύτερο βίντεο. O Μάιλο είναι πάνω σε ένα πλεούμενο στ’ ανοιχτά. Τελικά, δεν ήταν τόσο απλό όσο νόμιζε, δεν μπορείς να επισκεφτείς έτσι ένα ηφαίστειο και να πετάξεις κάτι μέσα, υπάρχουν πρωτόκολλα ασφαλείας, κι έτσι θα πετάξει τη βέρα του στον ωκεανό, αφού κι εδώ από κάτω ηφαίστεια έχει στην τελική. Πλουφ. Αντίο sodomy ring, αντίο 150.000 δολάρια, είμαι πλέον ex-gay, ξεσπάει σε κλαυσίγελο που δεν πείθει ούτε τον ίδιο, «it’s for the best, it’s for the best…».
Κατά μία έννοια, με καθαρούς όρους θεάματος και glam-trash, όλα αυτά έχουν όντως κάποια αξία. Όπως έχει και πραγματικό κωμικό περιεχόμενο η ακόμα πιο πρόσφατη «συμμαχία» του με τον Κάνιε Ούεστ – με οπτικοακουστικό υλικό στις παρυφές του Μπόρατ και του Jackass. Επίσης, έχουν κάτι το αυθεντικά απελπισμένο, ίσως και κάπως συγκινητικό, τα τερτίπια αυτά, εφόσον, φυσικά, κανένας Συντηρητικός ή χριστιανο-φονταμενταλιστής δεν πρόκειται να τον δεχτεί πίσω στο μαγαζί επειδή είναι πρώην-οτιδήποτε (και σίγουρα όχι επειδή άνοιξε κλινική που σε «ξανακάνει στρέιτ» στο Μαϊάμι και φοράει γκλίτερ κόκκινα τζόκεϊ «Make America Straight Again»).
Το υπόδειγμα, όμως, του υπερ-τρολισμού που θέσπισε ο Μάιλο, της βίαιης πλημμύρας του διαδικτύου, της ακατάσχετης εργαλειοποίησης των κατακερματισμένων ταυτοτήτων –τα περίφημα κουτάκια που πρώτη η φιλελεύθερη αριστερά επέβαλε στον δημόσιο λόγο– προς όφελος μιας άλλης, αντιδραστικής έως και σκοταδιστικής ατζέντας ζει και βασιλεύει. Απλώς, τώρα που η alt-right και ο τραμπισμός ξανασηκώνονται και έρχονται να πάρουν το αίμα τους πίσω, θα το κάνουν πιθανότατα με τρόπο ψυχρό, εκτελεστικό, γαιώδη, μόνο με λάσπη και τρόμο και σημαιάκια, χωρίς τις μπαρόκ εκκεντρικές φιγούρες της πρώτης τους, χρυσής και αχαλίνωτης khaki fashion εποχής.
