H Ζωή Κωνσταντοπούλου πριν λίγο βγήκε από το Μαξίμου και δήλωσε: "Mε τον Πρωθυπουργό μάς συνδέει σχέση συντροφικότητας και η δέσμευση να διαφυλάξουμε τη συνοχή της Αριστεράς".
Λίγες μόλις ώρες πριν, μετά από ένα ακόμη διάπυρο λογύδριο στη Βουλή εναντίον του προσκυνημένου μνημονίου αναρρωτιόταν με ρητορικό μένος: "Είναι αυτό Αριστερά;".
Έλα ντε!
Είναι αυτό αριστερά; Είναι αυτοί αριστεροί πολιτικοί; Κοιμούνται Ανδρούτσοι και ξυπνάνε γατάκια;
Τα ίδια χθες ο Βαρουφάκης - το τυχοδιωκτικό καμάκι της πολιτικής που κόστισε δισεκατομμύρια στην Ελλάδα. Αφού γρονθοκοπεί επί μέρες το αδιέξοδο μνημόνιο που αν το ψηφίσει θα του κοπεί το χέρι κ.λπ. και αφήνει άνανδρες αιχμές για τον άνθρωπο που τον έκανε μάγκα, με μια στροφή εξέχοντος χατζηαβατισμού ψηφίζει ΝΑΙ, δηλώνοντας: "Η Συμφωνία είναι σχεδιασμένη να αποτύχει. Δίνω όμως την ψήφο στους συντρόφους μου με την ελπίδα να κερδίσουν χρόνο ώστε, όλοι μαζί ενωμένοι, να σχεδιάσουμε την νέα αντίσταση στον αυταρχισμό, στον μισανθρωπισμό, και στην υποκινούμενη επιτάχυνση και εμβάθυνση της κρίσης."
Είτε δεν έχουν καθρέφτη σπίτι τους, είτε νομιζουν ότι η Αριστερά είναι μια ντίσκο στην Βενεζουέλα.
Αν διακρίθηκαν για κάτι οι αριστεροί ήταν για την άτεγκτη στάση τους απέναντι στα διλήμματα. Η αταλάντευτη, σχεδόν ξεροκέφαλη πίστη τους στις αρχές τους. Η λεβεντιά και η ευθύτητά τους.
Αυτοί εδώ, δεν έχουν ουδεμία σχέση με το αριστερό ήθος. Την πίστη στις αρχές την έχουν απομειώσει σε μια ρητορική ιδεοληψιών που βαριούνται και να εφαρμόσουν. Αντί για την άτεγκτη στάση, αλλάζουν καθημερινά τροπάριο σα σχιζοφρενή στρουμφάκια.
Βέβαια, ο ανενδοίαστος καιροσκοπισμός με τον οποίο αντιστρέφουν και μεταλλάσσουν ό,τι έλεγαν λίγα λεπτά πριν, δεν είναι δείγμα πάντα πολιτικής ασυναρτησίας. Μερικές φορές είναι εγνωσμένο ψέμμα, μικροπολιτική απάτη που διασώζει μέρα με τη μέρα τον συνασπισμό της συμφοράς, με κάθε κόστος. Είναι κόλπα αντάξια ενός φτωχοδιάβολου που ενδιαφέρεται μόνο να διασώσει την εξουσία του ("Η Ζωή θα κάνει τη Μπουμπουλίνα για να καλύψει τους προδομένους του ΟΧΙ, μετά την ψήφιση όμως θα επικαλεστεί την ενότητα κ.ο.κ.). Είναι μικροαμοραλισμοί που γίνονται μεγάλοι, αφού στο μεταξύ η χώρα διαλύεται με ραγδαίο ρυθμό κι αυτοί χασκογελούν στο φακό, ζώντας το πάρτι της ζωής τους.
Είναι αυτό αριστερά; Είναι αυτοί αριστεροί;
Εδώ γελάνε. Αν διακρίθηκαν για κάτι οι αριστεροί ήταν για την άτεγκτη στάση τους απέναντι στα διλήμματα. Η αταλάντευτη, σχεδόν ξεροκέφαλη πίστη τους στις αρχές τους. Μια φυσική περιφρόνηση προς το δέλεαρ της εξουσίας. Η λεβεντιά και η ευθύτητά τους.
Αυτοί, δεν έχουν ουδεμία σχέση με το αριστερό ήθος. Την πίστη στις αρχές την έχουν απομειώσει σε μια ρητορική ιδεοληψιών που βαριούνται και να εφαρμόσουν. Αντί για την άτεγκτη στάση, αλλάζουν καθημερινά τροπάριο σα σχιζοφρενή στρουμφάκια. Σε ένα μόνο δεν κάνουν εκπτώσεις: πιστεύουν ότι είναι ηθικά ανώτεροι, ακόμα κι όταν εξαπατούν, κλέβουν ή ψεύδονται. Τους πιάνουν με τις οπώρες στο χέρι, αλλά το φρύδι τους είναι ψηλά. Είναι πολιτικοί απατεώνες ενός ανώτερου θεού.
Άντε λοιπόν πάλι, να αρχίσουν τα ντιλάκια, οι φραστικές συστροφές, τα ήξεις αφήξεις. Ο Γιάνης, η Ζωή, δεν αποκλείεται κι ο Λαφαζάνης να το ξανασκεφτεί (πού θα ξαναβρεθούν τέτοια μεγαλεία!).
Στο μεταξύ, η χώρα βυθίζεται και θα βυθίζεται στην απόγνωση και την κατάθλιψη.
Στο Μαξίμου όλο θα χαμογελούν. Σαν μεθυσμένοι. Από εξουσία.
σχόλια