Το Σάββατο είχαμε μια μαύρη επέτειο. Ήταν 21η Απριλίου 1967, λίγες εβδομάδες πριν από τις προκηρυγμένες για τις 28 Μαΐου εκλογές, όταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος με τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό και τον συνταγματάρχη Νικόλαο Μακαρέζο κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα. Τα τανκς βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και η δημοκρατία μπήκε στον γύψο για επτά, συνολικά, χρόνια. Η Χούντα, η Επταετία, όπως είθισται να λέγεται, σημάδεψε καταλυτικά το πολιτικό σύστημα, γαλούχησε ολόκληρες γενιές με το διχαστικό: εμείς και οι άλλοι.
Σαρανταπέντε χρόνια μετά και η ελληνική δημοκρατία βιώνει μια άλλη πολιτική κρίση. Το κοµµατικό σύστηµα που γέννησε και εξέθρεψε η Μεταπολίτευση ζει στιγμές χρεοκοπίας. Οι δε πολίτες εµπιστεύονται ολοένα και λιγότερο τα κόµµατα, τους πολιτικούς, τις κυβερνήσεις. Και εν μέρει είναι λογικό, αφού κανένα τµήµα των πολιτικών, οικονομικών ακόμα και πνευματικών ελίτ, αν θέλετε, δεν εκπόνησε ένα αποτελεσματικό σχέδιο αποφυγής της οικονομικής κατάρρευσης. Λίγοι μίλησαν έγκαιρα για το πρόβλημα, ενώ οι περισσότεροι, άλλωστε, δεν κατάφεραν να αποτρέψουν τη δραματική απομείωση των εισοδημάτων και την κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, αφού δεν έλυσαν –αντιθέτως ενίσχυσαν- τα δεσμά του παραδοσιακού κρατισμού, του συντεχνιασμού, του λαϊκίστικου βερμπαλισμού.
Το χειρότερο, όμως, βρίσκεται αλλού. Η αμφισβήτηση και η καχυποψία, η ανοιχτή αποδοκιμασία εντέλει της πολιτικής τάξης έχει φέρει στον δημόσιο διάλογο όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν έναν ιδιόμορφο αντι-φιλελευθερισμό. Και για να γίνω πιο σαφής: η λατρεία της απρόσωπης μάζας και ο θαυµασµός της ισχύος του πλήθους που βιώσαμε το προηγούμενο διάστημα με τους προπηλακισμούς και τις μούντζες σε πλατείες και παρελάσεις, η εξύψωση του συναισθήματος έναντι του ορθού λόγου που επικρατεί στην ελληνική τηλεόραση, όσο και στο ελληνικό Κοινοβούλιο με δηλώσεις του τύπου «θέλω να βλέπω τους Έλληνες και τις Ελληνίδες στα μάτια», η μεσσιανική αντίληψη της πολιτικής –από τη μια πλευρά- (τόσο από την λαϊκή, Σαμαρική Δεξιά, όσο και από νεοσύστατους δορυφόρους της, όπως τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου) και η εθνικιστική ρητορική –από την άλλη- σε συνδυασμό με την έλλειψη ανεκτικότητας που είναι εμφανής τόσο στον πολιτικό διάλογο, όσο και στις γειτονιές ανά την χώρα, είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι για το μέλλον της δημοκρατίας µας.
Υπάρχει έντονο αίσθημα ανασφάλειας και φόβου, ενώ το «παλιό» παρουσιάζεται ως σωτήριο. Η ναφθαλίνη έχει πολύ ρεύμα στην ελληνική κοινωνία. Πιο συγκεκριμένα, τα σενάρια για επιστροφή στην δραχμή που τροφοδοτούνται τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά του πολιτικού φάσματος, δίνουν και παίρνουν. Μέσα στον ορυμαγδό των περικοπών μισθών και συντάξεων, των απολύσεων και των αλλοπρόσαλλων φορολογικών ημίμετρων, η πολιτική τάξη αντιδρά με ρυθμούς χελώνας, ακολουθώντας την πεπατημένη. Είτε θα καταγγέλλει όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς αντιπάλους, είτε θα υπόσχεται καλύτερες μέρες σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Το βιολί-βιολάκι.
Η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων προσπαθεί να διασώσει τα κεκτημένα της. Μέσα σε λίγες μέρες γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας του πολιτικού συστήματος να διευθετήσει όλα τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της κομματικής πελατείας με μια σειρά ρυθμίσεων σε διάφορα νομοσχέδια. Αναβάλλει, έτσι, την απελευθέρωση της μεταφοράς καυσίμων για το 2020, μεταθέτει την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων για το 2013, απαλλάσσει όσους έχουν νομιμοποιήσει αυθαίρετους χώρους από τα τεκμήρια και τη φορολόγηση που έχουν όλοι οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες ακινήτων, παραχωρεί τη διαχείριση του χρηματικού προϋπολογισμού των ΑΕΙ στους πρυτάνεις, οι οποίοι όμως αρνούνται να εφαρμόσουν το νόμο και εμποδίζουν την εκλογή συμβουλίων και και και… ο κατάλογος μακρύς, δυστυχώς. Και όταν φυσικά δεν πετυχαίνει η συνταγή, κρύβεται πίσω από τους ξένους: την Τρόικα, το ΔΝΤ, τους Γερμανούς, την Ε.Ε.
Ακόμα και εκείνοι που υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ, δηλώνουν ότι έχουν τα χέρια τους δεμένα και απλά μας προτείνουν να είμαστε συνετοί, συνεπείς στις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις μας. Επί της ουσίας, δηλαδή, κανείς δεν προτείνει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο προτάσεων διεξόδου και φυγής προς τα εμπρός.
Μουδιασμένο, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα, χαμένοι στην μετάφραση και οι ψηφοφόροι. Δεν είναι τυχαίο που η πρωτοφανής αμηχανία και το ανικανοποίητο του εκλογικού σώματος αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες –σημειωτέον- είναι αντιφατικές μεταξύ τους και ενδεχομένως και αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας, θα μου επιτρέψετε. Με κάθε επιφύλαξη, με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, το πολιτικό σκηνικό παραμένει ρευστό και η αυτοδυναμία άπιαστη. Πριν μια βδομάδα μιλάγαμε για οκτωκομματική Βουλή, σήμερα για δεκακομματική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι παγιώνεται πλέον το μέτωπο ακροδεξιάς πλειοδοσίας που σχηματίζεται πλέον από 4 κόμματα και όχι 3, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν: Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου, ΛΑ.Ο.Σ., Νέα Δημοκρατία με Βορίδη και Γεωργιάδη στις τάξεις της και δυστυχώς και ναζιστική Χρυσή Αυγή, όλα με πολύ σοβαρές ενδείξεις να εκπροσωπηθούν στη Βουλή.
Αν αναλογιστεί, μάλιστα, κάποιος και τα ποσοστά των θιασωτών της Οκτωβριανής Επανάστασης, του αντισυστημισμού και της ανυπακοής, φυσικά αναφέρομαι στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το Κ.Κ.Ε., τότε κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Όχι, για φανταστείτε στην επόμενη Βουλή τον Κύρτσο με την Κανέλλη, τον Λαφαζάνη με τον Άδωνη, την Μπάρμπα με την Κουντουρά, τον Μιχαλολιάκο με τον Τσίπρα, να πλακώνονται… Στο Δαφνί μας βλέπω, αν όχι πρώτα στις ουρές με τα συσσίτια. Με λίγα λόγια, εάν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, τα χειρότερα δεν είναι πίσω μας, αλλά μπροστά μας. Ή όπως λέει κι ένας φίλος, "Υπάρχει φως στο τούνελ, απλά προσευχηθείτε να μην είναι το τρένο".
____________
Η Ευφροσύνη Παυλακούδη είναι δημοσιογράφος, αρχισυντάκτρια στο διαδραστικό περιοδικό maga.gr .
σχόλια