Ο Μιλτιάδης Έβερτ δεν τα πήγαινε καλά στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας στα μέσα των 90’s. Εκτός της ανηλεούς κόντρας με τον Κ. Μητσοτάκη, έπρεπε να διαχειριστεί και αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Στις ευρωεκλογές του 1994 η Ν.Δ. έρχεται δεύτερη, ενώ και στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του ίδιου έτους απέτυχε να κερδίσει τις εντυπώσεις από το ΠΑΣΟΚ. Όταν έχασε και τις εθνικές εκλογές του 1996 από τον Κώστα Σημίτη, ο Μ. Έβερτ παραιτείται και διεκδικεί την επανεκλογή του από την κοινοβουλευτική ομάδα (έτσι εξέλεγε ως τότε προέδρους η Ν.Δ.) την οποία και κερδίζει εύκολα με αντίπαλο τον (μητσοτακικό) Γ. Σουφλιά.
Οι «βαρόνοι», όμως, Γ. Βαρβιτσιώτης και Γ. Κεφαλογιάννης έχουν αντίθετη άποψη και κρίνοντας πως η κόντρα Έβερτ-Μητσοτάκη θα συμπαρασύρει όλο το κόμμα και θα δώσει –ακόμα περισσότερο- ζωτικό χώρο στη νεοπαγή Πολιτική Άνοιξη, προωθούν τη «τρίτη λύση» του Κώστα Καραμανλή. Το σκεπτικό είναι γνωστό: νέος, άφθαρτος, με όνομα “βαρύ σαν ιστορία” για τη συντηρητική παράταξη. Με συνοπτικές διαδικασίες οργανώνεται συνέδριο στις 21/3/97 –μόλις το 4ο στην ιστορία του κόμματος- με θέμα την εκλογή προέδρου και κάπως έτσι εμφανίζεται στην ελληνική πολιτική ζωή ο αστέρας Κώστας Καραμανλής.
Στις μέρες μας τώρα, ο Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της Ν.Δ., έκλεισε τους εκλογικούς καταλόγους στο νομό των Σερρών –ιερός τόπος της ελληνικής Δεξιάς- με την τοποθέτηση του Κώστα Καραμανλή junior. Ο γιος του Αχιλλέα Καραμανλή κάνει τα πρώτα του βήματα στον πολιτικό στίβο στην ηλικία των 37 χρόνων, διαθέτοντας όλα τα απαραίτητα εφόδια για μια λαμπρή καριέρα στα κοινά της Ελλάδας: επώνυμο Καραμανλής, σπουδές σε «σωστά» Πανεπιστήμια του εξωτερικού (Χάμιλτον, Ταφτς), ενασχόληση με τις οικογενειακές επιχειρήσεις, πολιτικές διασυνδέσεις.
Εντάξει και στην Αμερική οι διάφοροι Κένεντι που ξεφυτρώνουν ανά καιρούς συγκεντρώνουν λίγο παραπάνω τα φώτα της δημοσιότητας. Εκεί, όμως, το παιχνίδι είναι ανοιχτό, με αλλεπάλληλα checks and balances και εξαντλητικό έλεγχο των ΜΜΕ ως τα ανώτερα αξιώματα και αν όντως το επώνυμο τους δίνει μερικά επιπρόσθετα λεπτά στον αέρα, δεν τους εξασφαλίζει τίποτα παραπάνω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Καρολάιν Κένεντι, κόρη του δολοφονηθέντος JFK, η οποία αναγκάστηκε πολύ ντροπιαστικά το 2008 να αποσύρει την υποψηφιότητα της για να πληρώσει την έδρα της Χίλαρι Κλίντον στη Γερουσία.
Και ενώ κανένας άλλος Κένεντι δεν έχει καταφέρει να εκλεγεί σε ανώτατο αξίωμα, τα δικά μας τζάκια παραμένουν παντοδύναμα. Ενισχύονται από το χαμηλό επίπεδο των ψηφοφόρων και πολεμούν κάθε υποψήφιο που φαντάζει ως απειλή με κάθε τρόπο, με κάθε είδους ανεδαφικά επιχειρήματα -όπως π.χ. για τη μη σωστή χρήση της Αγγλικής. Ξεδιάντροπα, μεθοδικά και νομοτελειακά προετοιμάζουν επί χρόνια τις οικογενειακές τους σκυταλοδρομίες. Και όλα ξεκινούν με μια εμφάνιση στην τελευταία –μη εκλόγιμη- θέση ενός ψηφοδελτίου...
σχόλια