Του Γιώργου Κυριακόπουλου
Τη νύχτα και νωρίς τα ξημερώματα βλέπει κανείς απ’ τις ταράτσες του Κέντρου της Αθήνας ένα φωτεινό «3» στα δυτικά της πόλης. Και είναι η Καβάλας, έστω κι αν όλοι έχουμε την αίσθηση ότι είναι μιά τεράστια ευθεία από την Αχιλλέως μέχρι το διάσελο του Δαφνίου. Την σημερινή της χάραξη την έχει από το 1956, όταν και διαπλατύνθηκε και διορθώθηκε η πορεία της παλαιάς Οδού Καβάλας, της μόνης άλλης εισόδου-εξόδου της Αθήνας από/προς την υπόλοιπη Ελλάδα εκτός της αρχαιότατης Ιεράς Οδού (η Εθνική Αθηνών- Λαμίας εγκαινιάστηκε το 1963 και άλλαξε σταδιακά την έξοδο της πόλης προς βορράν).
Πάντα προτιμούσα αυτό το όνομα από το «Λεωφόρος Αθηνών». Διότι διασώζει τον αρχαίο δρόμο προς βορράν (μέσω Ελευσίνας - Θηβών) και διασώζει μία χρονική στιγμή της ιστορίας, την περίοδο μεταξύ 1913 και 1920, τότε που η Ελλάδα τελείωνε στην Καβάλα (όπως αντίστοιχα ο Σταθμός Λαρίσης διασώζει την περίοδο Τρικούπη, τότε που ο σιδηρόδρομος τελείωνε στην Λάρισα).
Στην ευφορία του 2004 μεγαλόπνοα σχέδια γιά την Λεωφόρο Καβάλας περιλάμβαναν τον νέο ηλεκτροφωτισμό της, νέα πεζοδρόμια, καθιστικά και λοιπό αστικό εξοπλισμό. Εν τέλει έμειναν στο συρτάρι και την πρωτοβουλία πήρε η ανάπτυξη της αγοράς, με μία γκάμα νέων χρήσεων, διαφορετικών από την ελαφρά βιομηχανία και τα συνεργεία/ αντιπροσωπείες αυτοκινήτων που ο δρόμος φιλοξενούσε μέχρι τότε. Ανάμεσά τους και το χυδαίο κτίριο του Χρηματιστηρίου Αθηνών. Ο εξευγενισμός θα σταματάει όμως πάντα στο γεγονός ότι η Λεωφόρος Καβάλας ήταν και θα παραμείνει ένα γρήγορο πέρασμα.
σχόλια