Art Talks: Κώστας Σαχπάζης

Untitled, 2012, Ρητίνη, πολυεστέρας, δέρμα, σίδερο, 128 x 93 x 30 cm

Η πρώτη σου ατομική έκθεση έχει τον τίτλο "the gift of screws", στίχος της Emily Dickonson από το ποίημά της essential oils του 1863. Θα ήθελα να μου πεις λοιπόν με ποιον τρόπο ο στίχος αυτός δένει τα έργα της έκθεσης σου.

Έτυχε να διαβάσω αυτό το ποίημα την περίοδο που δούλευα για την έκθεση. Δεν προϋπήρξε έρευνα πάνω στην Dickinson. Το ποίημα αναφέρεται στην διαδικασία παραγωγής του αρώματος και περιγράφει την επεξεργασία που εφαρμόζεται πάνω στην πρώτη ύλη, τα πέταλα, που καθώς περιστρέφονται και συνθλίβονται στην πρέσα, παράγεται το λάδι από το τριαντάφυλλο και γίνεται το άρωμα. Στην έκθεση καταδεικνύεται μια προσπάθεια πάνω στα υλικά και παράλληλα η πορεία αντίστασης τους. Αυτό μαζί με την άναρχη, ιδιοσυγκρασιακή σύνταξη του ποιήματος και τις νοηματικές προεκτάσεις που δίνει σε αυτή την μηχανική διαδικασία, τα θεώρησα ιδιαίτερα συγγενικά.

 The Gift of Screws, 2012, Installation View

Με ποιον τρόπο συνδέονται τα γλυπτά σου σε αυτή την έκθεση; Υπάρχει κάποιο είδος αλληλουχίας;

Ναι. Αναφέρουν όλα ένα συμβάν εντός μιας υλικής σύνθεσης έτσι όπως μένει μετά την αφαίρεση της προσωπικής εμπειρίας και την απώλεια της εδαφικότητας της. Απλουστευμένα στην συναρμογή τους, φτιάχτηκαν με καθαρά σχήματα και χειρονομίες μέσω μια διαδικασίας παίδευσης και διάχυσης που τους έφαγε τις γωνίες και τα στηρίξτε πάνω στο βάρος τους.

The Practice of Go, 2012, Δέρμα, jesmenite, plexiglass, σίδερο, βερνίκι, ξύλο, 117 x 100 x 35 cm

Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα διαφόρων υλικών όπως δέρμα, ρητίνη, ατσάλι, νέον, μπογιά, μπρούτζο. Πως ξεκινάς να στήνεις ένα έργο;

Υπάρχουν σαφή βήματα για το στήσιμο ενός έργου συμπεριλαμβανόμενης και της στιγμής του βηματισμού όπου βρίσκεσαι στον αέρα. Αρχίζω βάζοντας ένα κάποιο αντικείμενο σε μια δύσκολη θέση, πράγμα που είναι πολύ ανακουφιστικό να το βλέπεις. Στην συνέχεια προσπαθώ να το σταθεροποιήσω εκεί ενώ αυτό πέφτει. Είναι μια δύσκολη ώρα και πραγματικά χρησιμοποιώ ό,τι βρω μπροστά μου. Η προσπάθεια να εφαρμόσω μια πρακτική ιδέα στα υλικά του έργου δημιουργεί συνεχείς μετατοπίσεις και ατυχήματα που σχεδιάζουν εν τέλη και το έργο. Η διαδικασία αυτή αντιστοιχεί με τις συνεχόμενες μεταφορές υγρών από δοχείο σε δοχείο, έχει απώλειες και αυτό που μένει στο τέλος έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από τη αρχή του.

Leathers, 2012, Σίδερο, σπρέι μπογιάς, 111 x 54 x 33 cm

Σε ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες;

Χρησιμοποιώ τις λεπτομέρειες όπως ο ζωγράφος χρησιμοποιεί το βάθος πεδίου. Προκαλείται έτσι ένας ορισμένος τρόπος θέασης που δεν σε αφήνει να κλείσεις ελαφριά τα μάτια μπροστά τους.

Διαβάζω στο δελτίο τύπου της έκθεσης σου πως "Ευμετάβλητα, εύγλωττα, λυρικά, τα επιτραπέζια, αναρτημένα και επιτοίχια έργα διεκδικούν νέο έδαφος και μετά επιστρέφουν με κυκλικές κινήσεις επιμένοντας στο διφορούμενο και στις μη λογικές τακτοποιήσεις φόρμας και υλικών." Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις αυτή την πρόταση;

Αυτή η αναφορά δίνει έμφαση στην σωματικότητα και στην υλικότητα των έργων αντί μιας δομημένης κεντρικής ιδέας που δεν είναι καθόλου το ζητούμενο μου.

 Aida Memories, 2012, Λαδομπογιά, μέταλλο, 7 x 27.4 x 26 cm

Τέλος, θα ήθελα να μου μιλήσεις για την παρουσία σου στην σύγχρονη ελληνική εικαστική σκηνή, και το κατά πόσο πιστεύεις ότι έχει σημασία για έναν νέο εικαστικό να δείχνει σήμερα τη δουλειά του στην Ελλάδα.

Ανήκω σε αυτούς που έφυγαν και ξαναγύρισαν. Έχει πάντα ενδιαφέρον να δείχνεις την δουλεία στον τόπο που την έκανες άλλα επίσης σημαντικό αυτό τον καιρό είναι να βρίσκεσαι εδώ. Το ζήτημα της επικοινωνίας μπορεί να μην είναι το άμεσο ζητούμενο σήμερα, όσο αυτό της φυσικής παρουσίας. Και των ανθρώπων αλλά και των έργων.

Carried in Pockets, 2012, Δέρμα, σίδερο, μπρούτζος, ξύλο, 70 x 89 x 71 cm