Στο blog του ο Lemonostiftis έχει καταφέρει να διατηρήσει εκείνη την φρεσκάδα που είχαν τα ελληνικά blogs όταν πρωτοξεκινούσαν. Ένα ψηφιακό ημερολόγιο με αυτά που αγαπάει χωρίς να το κάνει θέμα. Ο Lemonostiftis αγαπάει πολύ την μουσική. Τον Ιούλιο θυμήθηκε σε ένα ποστ του εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 1993 που είδε live τους Στέρεο Νόβα για πρώτη φορά στο κάστρο της Πάτρας. Μιλήσαμε για αυτό και για άλλα πράγματα που αφορούν την αγαπημένη του μπάντα.
— Τους Στέρεο Νόβα τους είδες πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1993 στην Πάτρα. Πότε και από ποιον άκουσες για πρώτη φορά το όνομα τους;
Ίσως να είχα διαβάσει κάτι και πρωτύτερα, σε κανά fanzine ή στο 01 αλλά η καταχώρηση του ονόματος στο σκληρό δίσκο της μνήμης έγινε μερικούς μήνες πριν το εν λόγω live. Στο γωνιακό υπόγειο δισκάδικο, Σόλωνος και Μασσαλίας, όταν συνάντησα έναν φίλο φίλου, τον Άγγελο. Με ένα δίσκο Pixies (Trompe le Monde) κι έναν της Μαρίζα Κωχ (Άσε με να ταξιδέψω) ανά χείρας εγώ, με το πρώτο των Στέρεο Νόβα αυτός. Τον θυμάμαι αρχικά να αποδοκιμάζει αμφότερες τις επιλογές μου κι έπειτα να κάνει το παν για να μου επιστήσει την προσοχή στους Σ.Ν. Στο δεύτερο μέρος των λεγόμενων του είχε απόλυτο δίκιο.
— Τι μουσική άκουγες εκείνη την εποχή;
Αν θυμάμαι καλά διένυα την ύστερη περίοδο λατρείας στους Specials, τους Jam και μπάντες με συναφή ήχο βυθιζόμενος όμως όλο και περισσότερο στην καθαριστική indie σκηνή της εποχής. Όλα αυτά χωρίς να έχω εγκαταλείψει στιγμή την αγάπη μου για τα ψυχεδελικά sixties και την paisley underground.
— Τι σου έκανε περισσότερη εντύπωση από όσα έγιναν στην σκηνή εκείνο το βράδυ;
Καταρχάς, ο μινιμαλισμός επί σκηνής πριν την έναρξη της συναυλίας: 3 συνθετητές και πολλές πλεξούδες καλώδια, δεν μπορούσα καν να φανταστώ τον ήχο που θα γεννούσαν λίγο αργότερα. Έπειτα, η αρχική συστολή των μελών της μπάντας και η ευγένειά τους και ο καλώς εννοούμενος επαγγελματισμός που επέδειξαν παρόλο το αρχικό τους ψάρωμα.
Κυρίως όμως αυτή καθαυτή η μουσική των Στέρεο Νόβα. Ελπίζοντας αυτό να μην ακουστεί βαρύγδουπο, νομίζω πως ήταν από τις στιγμές που από συγκυρία, χωρίς καν να το περιμένεις, καβαλάς τη ροή της (μουσικής) ιστορίας και πορεύεσαι.
— Ποιο από τα κομμάτια σε εντυπωσίασε περισσότερο εκείνο το βράδυ και γιατί
Είχα συνολικά εντυπωσιαστεί με τα απαγγελλόμενα κατεβατά τοπίων, τις φτιαγμένες με ήχους διηγήσεις τους - ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για τα αυτιά μου - και φυσικά τη στιχουργική η οποία απομακρυνόταν από τη συνθηματολογική γραφή που είχα συνηθίσει να ευχαριστιέμαι μέχρι τότε. Νομίζω για μας, τα «Ηλίθια Αστεία» ήταν το πιο εμβληματικό τραγούδι της βραδιάς. Μετά το τέλος της συναυλίας προσπαθούσαμε να αναδομήσουμε όσους στίχους είχαν μείνει στο μυαλό μας και το σιγοτραγουδούσαμε - όσο από αυτό είχαμε καταφέρει να θυμηθούμε δηλαδή -, σ' όλο το δρόμο για το σπίτι.
Ηλίθια αστεία
— Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου εκείνη την βραδιά; Ένιωσες ότι υπήρχε και άλλος κόσμος που αισθανόταν όπως εσύ;
Στην αρχή παρακολουθούσαμε τη συναυλία, όπως όλοι, καθιστοί στις κερκίδες του χώρου, οπότε με βεβαιότητα μπορώ να πω πως υπήρχε ένα είδος ψυχραιμίας ανατολικού μπλοκ στο μάλλον αραιό κοινό. Ξέρω επίσης πως ο κόσμος δεν παρέμεινε αμήχανος ή ασυγκίνητος για πολύ. Όμως δεν θυμάμαι πολλά από κει και πέρα για τους γύρω μου γιατί απορροφημένος όπως ήμουν δεν τους πρόσεχα καθόλου.
— Στο μέλλον τους είδες πολλές φορές. Υπάρχει κάποιο live εκτός από το πρώτο που να σου έχει μείνει στην μνήμη;
Ήταν πάλι στην Πάτρα, ένα χρόνο αργότερα, σ' ένα κλαμπ - δε θυμάμαι το όνομά του -νομίζω πίσω απ' την Τριών Συμμάχων, την πλατεία με το ρολόι με τα λουλούδια, κοντά στο λιμάνι. Αταίριαστο με τη μουσική της μπάντας το κοινό, αντί για ένα ακόμη Σάββατο βράδυ με τα τοπικά λαϊκο-τέκνο-χιτ για τα οποία πήγε, έμεινε να αναρωτιέται μέχρι τέλους «Τι είναι τούτοι κι από πού έσκασαν;». Αμήχανοι κι οι Στέρεο Νόβα, ο Κ.Β. ξεχνάει τα λόγια του Εξώστη, πάμε πάλι από την αρχή λέει κοιτώντας τα πόδια του, έπειτα βγάζει από την τσέπη τα χαρτιά με τους στίχους, παίρνουν φόρα και παίζουν ένα πολύ καλό σετ για τους 15-20 ανθρώπους που ήξεραν γιατί βρίσκονταν εκείνο το βράδυ εκεί.
— Η μουσική των Στέρεο Νόβα σε επηρέασε στην πορεία σου στις μουσικές σου επιλογές;
Η μουσική των Στέρεο Νόβα στην διόλου τρυφερή ηλικία των 23 ήταν από εκείνα τα χαστούκια που σου διδάσκουν γιατί δεν πρέπει να είσαι ισχυρογνώμων. Που σου στρέφουν το κεφάλι μερικές μοίρες, όχι πολλές, τόσες όμως όσες ακριβώς χρειάζονται ώστε το ακουστικό σου νεύρο να απελευθερωθεί και να μάθει να συντονίζεται (ξανά και ξανά) σε νέους ήχους που το ευχαριστούν.
— Ποια είναι η γνώμη σου για την διάλυση τους;
Τρέφω απεριόριστο σεβασμό σε όλα εκείνα τα συγκροτήματα - και οι Στέρεο Νόβα, σίγουρα ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία - που διαλύθηκαν είτε στο peak της καριέρας τους είτε τόσο νωρίς ώστε να μην παρακμάσουν. Που δεν πρόλαβαν να φθαρούν είτε στην επανάληψη και στην - ακόμα και ολόδική τους - μανιέρα είτε κυκλοφορώντας δίσκους φαντάσματα του καλού τους εαυτού.
— Ποια είναι η γνώμη σου για την μετέπειτα πορεία των βασικών μελών της μπάντας;
Τις προσωπικές δουλειές του Κωνσταντίνου Βήτα τις παρακολουθώ ανέκαθεν με ενδιαφέρον, μα οφείλω να ομολογήσω πως το «2» ή μάλλον ο «Άργος» ήταν το τελευταίο άλμπουμ του που με συνεπήρε - ίσως να έχω αλλάξει εγώ εντωμεταξύ - . Είμαι σίγουρος όμως πως κάποια στιγμή στο μέλλον, κάπου θα το ξαναπιάσω το νήμα της τραγουδοποιίας του.
Μου είχε αρέσει το «Ηχοδρόμιο» των Τετράγωνο 19 του Μιχάλη Δ, το βινύλιο έχει στριφογυρίσει κάμποσες φορές στο πικάπ, ιδίως στον απόηχο των Στέρεο Νόβα, πλέον όμως, νομίζω πως θα το άκουγα περισσότερο για λόγους νοσταλγίας. Έχω ακούσει τις περισσότερες δουλειές του Μιχάλη Δ., ξεχωρίζω ουκ ολίγα τραγούδια/συνθέσεις που εκτιμώ, όμως γενικά οι ηχητικές φόρμες πάνω στις οποίες κινούνται οι δουλειές του δεν είναι το φόρτε μου.
Από καιρό σε καιρό ψάχνω δικτυακά κι ακούω τις δισκογραφικές παρουσίες του Αντώνη Π. (Alfa P., Supermarket) ενώ παρακολουθώ ανελλιπώς και με περισσό ενδιαφέρον τις ηχογραφήσεις/παραγωγές/συνεργασίες του κάτι σαν ανεπίσημου μέλους των Σ.Ν., του Coti K.
— Ποιο δίσκο τους αγαπάς περισσότερο και γιατί;
Αν με ρωτούσες πριν κάμποσο καιρό και για πολλά χρόνια θα σου απαντούσα το «Ντισκολάτα» το οποίο το ξέρω απ' έξω μιας και το έχω τραγουδήσει, χορέψει, ιδρώσει ολόκληρο δεκάδες φορές. Από εκείνον τον καιρό που ένα άλμπουμ το δεχόμασταν σαν ολοκληρωμένο έργο (πρώτη πλευρά, δεύτερη, εσώφυλλο με στίχους, μέχρι και τις ευχαριστίες των μελών διαβάζαμε). Σήμερα όμως θα σου πω το μανιφέστο της μπάντας: το φερώνυμο ντεμπούτο τους. Το «Στέρεο Νόβα» το θεωρώ δίσκο αναφοράς.
Ξεχωριστή θέση έχει στη δισκοθήκη μου και το «Τέλσον», με συναισθηματική αξία περισσότερο γιατί το άκουγα στο repeat όντας στο στρατό. Όταν κάθε πηγή ήχου γύρω μου αντιλαλούσε σκυλάδικα, μου το είχε χαρίσει σε κασέτα ένας αξιωματικός που είχε βαρεθεί να με βλέπει αγγαρεία με τ' ακουστικά του walkman στ' αυτιά. Εγώ δεν είχα μάθει ότι οι Σ.Ν. είχαν κυκλοφορήσει καινούριο άλμπουμ.
— Τι είναι για εσένα σήμερα οι Στέρεο Νόβα;
Γενικά κατατάσσω τους Στέρεο Νόβα στη λίστα με τα πιο επιδραστικά σχήματα της Ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής, και ειδικά για μένα σ' εκείνη με τα μεγάλα κολλήματα. Ένα κόλλημα μάλιστα του οποίου τα τραγούδια - κι αυτό πέρα από μόδες ή νοσταλγίες - συνεχίζουν να ακούγονται φρέσκα. Και όπως μ' αρέσει να λέω και στην εκπομπή μου στον indieground radio για όσες μπάντες με συγκινούν για χρόνια με τη μουσική τους, οι Στέρεο Νόβα είναι ένα ακόμα ανεξίτηλο σημάδι στη μουσική μου παιδεία ή πιο απλά: ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑΡΑ.
________________
Εκείνο το βράδυ στην είσοδο της συναυλίας μοιράστηκε μια φωτοτυπία. Ένα χαρτί με λόγια του Αντονέν Αρτώ. Ο Αντονέν Αρτώ(1896-1948) ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεωρητικός του θεάτρου. Συνέγραψε πλήθος δοκιμίων και μελετών για το θέατρο και τη δραματολογία. Για μεγάλες περιόδους της ζωής του ήταν έγκλειστος σε ψυχιατρικές κλινικές ενώ αντιμετώπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Ο Αρτώ είναι υπεύθυνος για την δημιουργία του «Θεάτρου της Σκληρότητας»
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Αρτώ, το θέατρο της σκληρότητας δημιουργήθηκε προκειμένου να αποκατασταθεί στο θέατρο μια εμπαθής και σπασμωδική σύλληψη της ζωής. Βασικά χαρακτηριστικά του θεάτρου της σκληρότητας είναι:
Η απαισιοδοξία αλλά ταυτόχρονα και η ελπίδα ότι το θέατρο μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές.
Η απομάκρυνση του κοινού από την καθημερινή πραγματικότητα και η χρήση συμβόλων με σκοπό την συναισθηματική και ψυχική συμμετοχή του.
Χρήση τεχνικών και σκληρών εκφραστικών μέσων με απώτερο στόχο την αφύπνιση του κοινού, ένα είδος ψυχοθεραπείας.
Χρήση του γκροτέσκου, του άσχημου και του πόνου για να απευθύνεται στο κοινό
"Τη συγκίνηση που φέρνει η εκκόλαψη μιας μορφής, η προσαρμογή των διαθέσεων μου στην αυτοδυναμία ενός διαλόγου χωρίς διάρκεια είναι για μένα μια κατάσταση ιδιαίτερα πιο πολύτιμη από τον κορεσμό της δραστηριότητάς μου. είναι η λυδία λίθος για μερικά πνευματικά ψεύδη.
Είναι αυτό το είδος οπισθοχώρησης που κάνει το πνεύμα δώθε από τη συνείδηση που το καθορίζει, για να πάει να βρει τη συγκίνηση της ζωής. Αυτή η συγκίνηση βρίσκεται έξω από το ιδιαίτερο σημείο όπου το πνεύμα την αναζητά, και αναβλύζει με μια πλούσια πυκνότητα μορφών και με μια δροσερή ροή, αυτή η συγκίνηση που ξαναδίνει στο πνεύμα το συγκλονιστικό ήχο της ύλης, ολόκληρη η ψυχή κατρακυλάει εκεί και περνά από το φούντωμα της φωτιάς της. Μα πιο πολύ κι απ’ τη φωτιά, αυτό που θέλγει την ψυχή είναι η καθαρότητα, η ευκολία, η φυσικότητα και η παγερή αγνότητα αυτής της υπερβολικά δροσερής ύλης που αποπνέει το ζεστό και το κρύο.
Αυτή εκεί ξέρει τι σημαίνει φανέρωση αυτής ύλης και η εκκόλαψη της ποιας υποχθόνιας σφαγής είναι το τίμημα. Αυτή η ύλη είναι το στάθμισμα ενός κενού που αγνοείται.
Όταν στοχάζομαι, η σκέψη μου ψάχνει τον εαυτό της μέσα στον αιθέρα ενός καινούριου χώρου. Βρίσκομαι στο φεγγάρι όπως άλλοι βρίσκονται στο μπαλκόνι τους. Συμμετέχω στη διαπλανητική έλξη όντας μέσα στις ρωγμές του πνεύματός μου.
H ζωή θα τραβήξει το δρόμο της, τα γεγονότα θα ξετυλιχθούν, οι πνευματικές συγκρούσεις θα λυθούν, κι εγώ δε θα συμμετέχω σ’ αυτές. Δεν περιμένω τίποτε ούτε απ’ τη φυσική ούτε απ’ την ηθική πλευρά. Για μένα μένει ο αδιάκοπος πόνος και η σκιά, η νύχτα της ψυχής, και δεν έχω τη φωνή να το φωνάξω.
Αντονέν Αρτώ"
3000 μέρες
________________
Η εμφάνιση τους στο "Κομφούζιο" στις 30 Μαρτίου 1996. Προσέξτε τον διάλογο ανάμεσα στον Κανάκη και τον Μιχάλη Δέλτα στα πρώτα λεπτά του βίντεο. Ο Κανάκης λέει το βαρύγδουπο "Για να υπάρχει παρελθόν πρέπει να υπάρχει παρόν" και ρωτάει τον Μιχάλη Δέλτα αν το κατάλαβε αυτό!!
(Το μέλλον είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει το παρόν και το παρελθόν και των δυο)
Οδύσσεια (Live @ Comfuzio 30/3/1996)
σχόλια