Tου Πάνου Μιχαήλ
Σαν σήμερα πριν 18 χρόνια πέθανε η Μελίνα. Νομίζω πως ήταν η πρώτη εκπρόσωπος εκείνης της γενιάς και του διαμετρήματος που σε καλλιτεχνικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο είχε δεσπόσει για σχεδόν 4 δεκαετίες και που εν πολλοίς ως γενιά σφράγισε με τα θετικά της και τα αρνητικά της την Ελλάδα μετά τον πόλεμο.
Στα επόμενα πολύ κοντινά χρόνια θα ακολουθούσαν ο Χατζιδάκις, η Βουγιουκλάκη, ο Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Όλοι τους εξέχοντα μέλη του Παλιού Ελληνικού Κόσμου που αποσυρόταν βιολογικά καθώς η γενιά του Πολυτεχνείου στα 90ς εκπορθούσε το ένα κάστρο μετά το άλλο και κατοχύρωνε τα αποκτηθέντα εκτάρια της με περισσή ηδονή.
Στον τελευταίο αποχαιρετισμό βέβαια η γενιά του Πολυτεχνείου τους χρησιμοποίησε ειδωλολατρικά (τις κηδείες τους στην ιδιωτική τηλεόραση στα 90ς τις έβλεπε ο Φιντέλ Κάστρο και κράταγε σημειώσεις;-) αφού πριν τους είχαν ξεσκίσει μέχρι τελευταίας ρανίδας. Τώρα μπορούσαν ανενόχλητοι να φουσκώσουν τη φούσκα μόνοι τους.
Αυτά τα διαγενεακά ξεκαθαρίσματα ήταν αναμενόμενα λίγο εως πολύ. Κάθε Κολλοσσαίο άλλωστε χρειάζεται καινούρια θύματα για την αρένα του. Ακόμα και το προνεωτερικό, στρεβλό δικό μας που παλεύει με τις καθηλώσεις του και τους ναρκομανείς με την εξουσία πολιτικούς εκπορνευτές - γονείς του με τους οποίους έχει μια αιμομικτική σχέση αγάπης μίσους από παλιά.
Αυτό μάλλον του διέφυγε του Μεγάλου Αλάθητου Λαϊκού Αυτάρεσκου Τροβαδούρου Γιώργου Νταλάρα ο οποίος από τα υψίπεδα της Φιλοθέης θέλησε να ξανακατέβει στις λαϊκές γειτονιές που τον ταχτάρισαν στα πρώτα του βήματα για να τους πει τραγούδια γεμάτα παραπονεμένα λόγια και άδικο ξεχνώντας προφανώς πως το συναίσθημα όταν δεν είναι βιωμένο καταντάει κακόγουστο karaoke.
Τι σχέση έχουν ο Γιώργος και η Αννούλα του με την δασύτριχη φτώχεια των λαϊκών συνοικιών την οποία δεν μπορεί να τη λειάνει ούτε ο φιλότιμος φωτοσοπάς της Αννούλας; Θα σε γελάσω.
Όπως θα σε γελάσω αν ισχυριστώ πως είμαι σίγουρος αν τα τραμπούκια με τα κράνη και οι λοιποί γιαουρτορίχτες ήταν αγνά λαϊκά παιδιά του μεροκάματου που είδαν φως και μπήκαν στη δωρεάν συναυλία του Γιώργου και είπαν να αγανακτήσουν εν είδει επαναστατικής γυμναστικής.
Το θέμα είναι όπως έγραψε και ο Στάθης στο δικό του άρθρο πως τα χειμαζόμενα από την οικονομική βία στρώματα είναι υλικό πολύ εύφλεκτο. Εσύ μπορεί να ισχυρίζεσαι πως τα πλησιάζεις δήθεν για να τα ανακουφίσεις μουσικά αλλά η υποψηφιότητα της Αννούλας και η μνημονιακή σου συμπόρευση στα υποψιασμένα τους πια αυτιά φαντάζει κόκκινο πανί. Και έχω την αίσθηση πως καμιά νότα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Ανέφερα την Μελίνα στην αρχή του άρθρου. Όχι τυχαία. Η Μελίνα είχε το μοναδικό χάρισμα αν και πλούσια αστή να καταφέρνει να γίνεται ένα με τον λαϊκό κόσμο που ήθελε να εκφράσει. Ίσως γιατί ποτέ δεν υποκρίθηκε κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Ας το σκεφτούν αυτό όλοι. Από τον Νταλάρα μέχρι τον ΚουβέλοΜαλέλη.
bonustrack
Μελίνα-Μάνος
(αθώες εποχές προ γιαουρτιών;-)
σχόλια