To μέλλον είναι εδώ, κι έχει πολύ κίνηση (μέρος 1ο)

Facebook Twitter
0

Το σενάριο βασίζεται πάνω στο μυθιστόρημα Do Androids dream of Electric Sheep? του μεγάλου Philip Dick οπότε πες ότι η ιστορία είναι εξασφαλισμένη (όχι ότι δεν έχουν γίνει κακές ταινίες από καλά βιβλία). Η εικόνα όμως; Η ιστορία περιγράφει το μελλοντικό Los Angeles που έχει πάει κατά διαόλου, το νέφος, η φτώχια και η εγκληματικότητα έχουν πάρει το πάνω χέρι και οι σέρφερ είναι παρελθόν.

Πολλά bytes έχουν καταληφθεί αναλύοντας αυτή την ταινία κι αν μου επιτρέπεται να προσθέσω κι εγώ το ασήμαντο byte μου, (μπορείτε να πηδήξετε αυτή την παράγραφο) πιστεύω ότι οι εικόνες είναι ακόμα τρομαχτικές και μελλοντικές γιατί όποιος ασχολήθηκε με την εικόνα, ήταν πολύ σοφός στο να μην απομακρυνθεί πολύ από την πραγματικότητα του Los Angeles.

Άλλα τόσα βιβλία έχουν γραφτεί –και bytes καταληφθεί– για το φαινόμενο αυτής της πόλης και πραγματικά, δε χρειάζεται να προσθέσω εγώ κάτι. To make a long story short, που λένε κι εκεί, αυτή η πόλη είναι ένα αποτυχημένο πείραμα: κάποτε, σοφοί άνθρωποι είπαν: θα κάνουμε πολλές γειτονιές και αυτές θα επικοινωνούν μέσω τεράστιων αυτοκινητόδρομων. Έτσι δε θα έχουμε πηγμένο κέντρο, θα τα βρίσκεις όλα στη γειτονιά σου, και το πέρα δώθε στη δουλειά θα γίνεται με το αυτοκίνητο τσάκα τσάκα. Θα βάλουμε και μία δύο γραμμές λεωφορείων για τους φτωχούς που μας ποτίζουν τους κήπους και θα είμαστε μια χαρά. Σωστά; Ε, λάθος. Το 1920 ο πληθυσμός ήταν ένα εκατομμύριο, το 2011 14 εκατομμύρια. Προφανώς η εξέλιξη δεν ήταν (για άλλη μία φορά) γραμμική.

Τελικά δημιουργήθηκε η πόλη με το μεγαλύτερο πρόβλημα κίνησης στην Αμερική οπότε φαντάζομαι ότι και σε παγκόσμιο επίπεδο θα τα πήγαινε πολύ καλά. Λυπάμαι πραγματικά αυτούς που ζουν εκεί και γερνάνε μέσα στους αυτοκινητόδρομους που κάνουν την Κηφισίας να μοιάζει με σοκάκι. Οπότε καταλήγω: γιατί να φανταστείς το μέλλον αφού είναι ήδη εδώ;

Έτσι θα σκέφτηκαν και τα σαϊνια της ταινίας και χρησιμοποίησαν κτήρια που υπήρχαν ήδη. Κάποια από αυτά είναι τα εξής:

To ξενοδοχείο Bonaventure στο (έρημο και τρομαχτικό έτσι κι αλλιώς) downtown της πόλης εμφανίζεται σε διάφορες σκηνές. Έχει τα πιο γρήγορα και πιο ζαλιστικά ασανσέρ που είναι γυάλινα, είναι εξωτερικά και στο τέλος μισομπαίνουν και σε μία εσωτερική πισίνα. Δεν έχω ξανατρομάξει έτσι στη ζωή μου (μέσα σε ασανσέρ εννοώ).

Το κτήριο Bradbury το οποίο χτίστηκε για γραφεία, εξακολουθεί να στεγάζει γραφεία αλλά έχει παίξει και σε πολλές ταινίες, μεταξύ άλλων και στο Blade Runner. Εδώ βλέπουμε πως πίστευαν το 1921 ότι θα είναι τα πράγματα το 2011.

Κι εδώ όπως εμφανίζεται στην ταινία:

Η Union Station που στην ταινία έχει μεταμφιεστεί ως αστυνομικό τμήμα:

Το ξενοδοχείο Yukon, που στην πραγματικότητα είναι το κτήριο της Panamerican (κι έχει παίξει και στο Se7en):

Kαι το σπίτι του Deckart, το οποίο λέγεται Ennis House και αποτελεί μέρος της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης. Χτίστηκε το 1921 από μπετόν που έχει πάρει αυτό το σχήμα μέσα σε καλούπια σχηματίζοντας "τσιμεντόλιθους". Η κατοικία αυτή τώρα είναι άδεια και χρειάζεται κατεπειγόντως συντήρηση αλλά λόγω κρίσης (αν και το πρόβλημα έχει ξεκινήσει πολύ πριν) μπορεί να σωθεί μόνο με ιδιωτική πρωτοβουλία. Από ιδιωτική πρωτοβουλία θα έλεγε κανείς ότι σκίζουν εκεί, κι όμως, το κτήριο παραπαίει.

Στην ταινία εμφανίζεται λίγο το εξωτερικό σε μια γρήγορη λήψη. Το εσωτερικό είναι γυρισμένο σε στούντιο αλλά με καλούπια που έχουν κατασκευαστεί στο αυθεντικό κτήριο. Μάλιστα κάπου διάβασα ότι μπορείς να αγοράσεις αυτά τα καλούπια για να φτιάξεις ένα δικό σου σετ Blade Runner. Αν θέλεις.

(συνεχίζεται αύριο...)

Φωτογραφία
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Φωτογραφία / Άγγελος Μπαράι: «Βλέπω τη φωτογραφία ως μέσο επούλωσης τραυμάτων»

Ο βραβευμένος φωτογράφος εστιάζει στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, τη μετανάστευση και το προσφυγικό, δίνοντας φωνή σε ανθρώπους και ιστορίες που θα έμεναν στο σκοτάδι.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στο Παρίσι μετά τους Ολυμπιακούς, ο Σουρεαλισμός ήρθε να κατακτήσει την πόλη

Φωτογραφία / Μια επίσκεψη σε ένα Παρίσι που αναζητά την επόμενη μέρα

Στο ανακαινισμένο Grand Palais, με επίκεντρο τον σουρεαλισμό, την τέχνη και καλεσμένο τον Τζιμ Τζάρμους, η Paris Photo 2024 καθρεφτίζει μια πόλη που επαναπροσδιορίζεται πολιτιστικά μετά τους Ολυμπιακούς.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΣΕΦΕΡΟΓΛΟΥ
Φωτογραφική έκθεση για την επανένωση της Γερμανίας 35 χρονια μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Πολιτισμός / Φωτογραφική έκθεση για την επανένωση της Γερμανίας 35 χρονια μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου

Με αφορμή τα 35 χρόνια από την Πτώση του Τείχους (09.11.89) μια φωτογραφική έκθεση με τίτλο «Dream on- Βερολίνο, δεκαετία του 90» αποτυπώνει την κρίσιμη αυτή δεκαετία μετάβασης ανάμεσα στο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον, την αισιοδοξία και το φόβο για το νέο Βερολίνο
ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Η αθέατη Αίγυπτος του Denis Dailleux

Φωτογραφία / Η αθέατη Αίγυπτος του Denis Dailleux

Ο βραβευμένος Γάλλος φωτογράφος που έχει καταγράψει μοναδικά τις φτωχογειτονιές του Καΐρου, τους γονείς των Μαρτύρων της Επανάστασης, νεαρούς γυμνασμένους άντρες δίπλα σε μαυροφορεμένες μανάδες αλλά και λαμπερούς σταρ του κινηματογράφου, εξηγεί πώς ξεκίνησε η ιδιότυπη και πολύχρονη αυτή διαδρομή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Φωτογραφία / Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Πορτρέτα διάσημων και σκηνές δρόμου περιλαμβάνονται στην έκθεση «Irving Penn: Centennial» που διοργανώνεται από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρουσιάζεται στην Ισπανία
LIFO NEWSROOM
Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Φωτογραφία / Ζήτημα ζωής και θανάτου: Το θρυλικό φωτογραφικό βιβλίο του Peter Hujar επανεκδίδεται μετά από σχεδόν μισό αιώνα

Το λεύκωμα «Portraits in Life and Death» εξελίχθηκε σε θρύλο τις δεκαετίες μετά τον θάνατο του φωτογράφου το 1987 και έγινε το σύμβολο ενός χαμένου κόσμου που ζούσε και δημιουργούσε στο νεοϋρκέζικο downtown.
THE LIFO TEAM
Enri Canaj, φωτογράφος

Φωτογραφία / Enri Canaj: «Δεν έχω εξοικειωθεί με τον πόνο»

Ο φωτογράφος των ασπρόμαυρων κάδρων, που κατέγραψε την Ελλάδα της κρίσης και το μεταναστευτικό ζήτημα της Ευρώπης, μιλά για τη δική του πορεία μετανάστευσης, για το πώς ο ερχομός του από τα Τίρανα στην Αθήνα ήταν μια «έκρηξη» μέσα στο κεφάλι του. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας
M. HULOT
Οι φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024 - σε εικόνες

Φωτογραφία / Η ζωή στην Αυστραλία μέσα από τον διαγωνισμό φωτογραφίας Australian Life 2024

Εκτροφή προβάτων, βρικόλακες στο σαλόνι, Αβορίγινες στη γη τους και στα σπίτια τους: Μια περιήγηση στην Αυστραλία μέσα από τις εικόνες των φιναλίστ του διαγωνισμού φωτογραφίας Australian Life 2024.
THE LIFO TEAM